โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 63
“ฟีลเร่…” เสียงเล็ก ๆ ที่ไม่มั่นคงกล่าวขึ้นท่ามกลางค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลอง
” เราไม่ควรทำแบบนี้” สายตาเล็ก ๆ ที่มองไปยังเจ้าของชื่อที่ตนเรียก
“ข้ารู้...” ท่าทางของเด็กขี้กลัว มือเล็กป้อม ๆ ที่กำลังกระตุกปลายเสื้อที่มอมแมมไม่แพ้กัน ความสกปรกและเสื้อผ้าที่หลวมโครกอาจบอกได้ว่าพวกเขาไม่ได้มีฐานะที่ดีนัก ไม่มีเงินมากพอที่จะได้สวมใส่อาภรณ์ที่ให้ความอบอุ่นและปกปิดมิดชิดกว่านี้
สายตาที่เด็กน้อยมองไปยังพี่ชายตัวสูงกว่า มันทั้งเต็มไปด้วยความรู้สึกอะไรหลาย ๆ อย่าง ความรู้สึกหวั่นไหวและธารสายตาที่ได้รับทำให้พี่ชายเจ้าของชื่อฟีลเร่ต้องตกอยุ่ห้วงภวังค์ความคิดท่ามกลางการกระทำที่อุกอาจ...
ทว่าไม่มีสิ่งใดที่จะสำคัญไปกว่าปากท้องและใบหน้ามอมแมมข้างหน้าอีกแล้ว... ‘ข้าขอโทษ...ท่านแม่’ สายตาที่จรดจดมองน้องชายของตนเอง เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นหรือรอยฝุ่นที่เปรอะเปื้อนใบหน้าน้อย ๆ
‘น้องของข้ายังอายุเท่านี้เอง...’
‘เขาสมควรได้กินอาหารและได้รับความอบอุ่นมากกว่านี้สิ’
‘ข้า...’ พี่ชายเจ้าของชื่อฟีลเร่โอบกอดน้องชายที่กำลังสั่นกลัวอย่างแผ่วเบา
‘ให้โอบกอดของพี่ตอบทุกคำถามของแกนะ’ มือที่มอมแมมสัมผัสไปยังใบหน้าของน้อง นิ้วโป้งที่ปาดไปยังรอยฝุ่นเล็ก ๆ ที่เปื้อนมุมหนึ่งของใบหน้า
ยามวิกาลที่ทุกคนต่างสนุกสนานและอิ่มหนำกับความเอิกเกริกอย่างหาเหตุผลไม่ ความร่ำรวยที่ถูกใช้อย่างไร้คุณค่า ท่ามกลางสงครามกลางเมืองหรือการขาดแคลนอาหาร
“แต่ข้าจำเป็นต้องทำ” ร่องรอยการสัมผัสเบาบางบนหัวน้อย ๆ พลางคลี่ยิ้มท่ามกลางรอยเปื้อนของเศษฝุ่นเศษดินที่ไม่ต่างกัน
ท่ามกลางความเงียบเชียบในตอนนี้ สิ่งที่ปรากฏออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ของชายที่ชื่อฟีลเร่คือ กลไกปืนอะไรบางอย่าง ด้วยรูปลักษณ์ที่ก็ไม่ซับซ้อนหรือไม่เรียบง่ายเกินไป ทั้งหมดถูกละไว้ด้วยการใช้งานไร้การตกแต่งและจัดแจงให้สวยงามเฉกเช่นอุปกรณ์ที่ถูกคิดค้นของนักประดิษฐ์ที่มีทุนทรัพย์
ทว่าเขาไม่ใช่...ปืนที่บรรจุเอาอุปกรณ์ศรธนูบางอย่างร้อยเรียงด้วยเชือกมอมแมม
สิ่งประดิษฐ์ที่ไม่นับว่าสละสลวยด้วยความประณีตหรือการใส่ใจอย่างยิ่งยวด ทว่าความเรียบง่ายนี้กลับส่งพลังมากกว่า พื้นที่ทุกสัดส่วน กลไกตลอดจนฟันเฟืองมีที่มาและหน้าที่ชัดเจนไร้การตกแต่งใด ๆ อย่างหรูหรา เขาแนบสายตาเข้ากับแนวลูกศร สายตาที่จดจ้องไปยังข้างหน้า ลมหายใจที่แผ่วเบาและมั่นคง ‘อึก’ หัวใจเต้นเป็นจังหวะที่สอดคล้องไปกับแรงที่ส่งผ่านจากแขนไปยังสายธนู
ปลายนิ้วค่อย ๆ จรดแรงลงเหนี่ยวไกธนูออกไป แรงดีดมหาศาลจากการยิงลูกศรออกไป สายธนูที่ดีดตัวด้วยความรวดเร็ว เสียงแผ่วเบาที่ตัดผ่านอากาศส่งเสียงดังขึ้นก่อนที่ลูกธนูจะพุ่งไปข้างหน้า ฟรืบ! เชือกที่ถูกรัดไว้กับปากลูกศรถูกระโยงระยางพุ่งตรงไปกับลูกศรอันหนักแน่น
ประกายลูกศรที่ถูกทำงานตามการตั้งค่าเวลา ปลายลูกศรจากแหลมคมระเบิดออก เปิดปากด้านในที่มีลักษณะยืดหยุ่นกว่า เป๊าะ! ลูกศรที่พุ่งตรงไปยังเป้าหมายด้วยความแม่นยำและความมั่นคง ด้วยกลไกอันฉะฉานทำให้กลไกที่ถูกออกแบบไว้ทำงานได้เป็นอย่างดี
ความเย็นฉับพลันทำให้อากาศภายในลูกศรถูกแช่แข็ง อุณหภูมิที่ต่ำมาก ๆ ทำให้เกิดพื้นที่ปิดกั้นระหว่างปากตัวดูดสัมผัสไปกับโลหะหนาที่ถูกทำให้เย็นลงทันที ด้วยกลไกอันฉะฉานการวางแผนรวมถึงความรู้ชั้นสูงทำให้เกิดสภาวะสุญญากาศภายในปากยืดหยุ่น ดูดยึดเกาะหนาแน่นไปกับกรอบด้านนอกเรือเหาะได้
สายเชือกที่หนาพิเศษถูกถักทอให้แข็งแรง มือแกร่งที่กำลังจับเชือกที่ทิ้งตัวลงมาจากเรือเหาะลำหนึ่ง ความยืดหยุ่นที่เหมาะสมสำหรับคนตัวเล็ก กลไกเล็ก ๆ ที่ถูกติดตั้งเข้ากับสายเชือก ฟันเฟืองล้อหมุนที่ถูกออกแบบดึงรั้งเชือกได้เท่านั้น ไม่สามารถปล่อยแรงเชือกออกได้ ซึ่งป้องกันการหลุดร่วงกลางอากาศ
ความเงียบเชียบท่ามกลางสายตาที่มองขึ้นไปยังเป้าหมายในค่ำคืนนี้สลับกับมองไปยังจุดหนึ่งในมุมมืด แสงสลัวของงานรื่นเริงทำให้เห็นใบหน้าของน้องชายวับแวม
ปากขมุบขมิบเบา ๆ ‘หลบไว้นะ อย่าออกมา’ เส้นผมที่ปรกหน้าเล็กน้อยพลางจับเชือกไว้แน่น กล้ามเนื้อที่แขนและไหล่ที่เกร็งเอาไว้ ลมหายใจที่ถูกควบคุมให้สม่ำเสมอ การทรงตัวที่สมบูรณ์แบบ
สายลมสายหนึ่งที่พัดผ่านใบหน้าบ่งบอกถึงความสูงที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดปลายนิ้วก็สามารถเกาะขอบดาดฟ้างาม กลไกข้างเอวถูกใช้แรงดึงครั้งสุดท้ายเพื่อยกตัวเองขึ้นสู่ขอบเรือเหาะ เสียงเชือดเสียดสีดังขึ้นเบา ๆ
เท้าที่แตะพื้นปลดระวางเอาตัวดูดก่อนหน้านี้ออกอย่างเงียบเชียบ ร่องรอยเกล็ดสีขาวจาง ๆ ที่ปรากฏบนแผ่นโลหะหนา หรือความเย็นที่แผ่ดซ่านออกมาจากบริเวณนั้น
หนุ่มน้อยที่พลางค้นหาอุปกรณ์ที่ต้องการใช้ สายตาที่กำลังจ้องมองแผนที่ที่ถูกเขียนไว้อย่างรีบร้อนและลวก ๆ เท้าก็พยายามย่างก้าวอย่างไม่เป็นระเบียบแต่กลับเบาหวิวดุจแมวเดินอย่างน่าแปลกประหลาด
“หึย~ น่ารำคาญจริง ๆ” กระเป๋าใบโทรมที่อยู่ข้างเอวถูกมือค้นหาเอาบางอย่าง “อุปกรณ์ที่จำเป็นต้องใช้...ทำไมมันหาอย่างงี้!”
เสียงกระทบของโลหะและทองเหลืองดังเบา ๆ ในอากาศเปิดเผยสิ่งประดิษฐ์ใหม่ที่ถูกหยิบขึ้นมา “ในที่สุดก็เจอสักที”
ใบมีดคมเสี้ยวเล็ก ๆ ที่ถูกจัดเรียงเป็นวงกลมได้อย่างเป็นระเบียบ ใบครอบทองเหลืองที่บางเบาแต่กลับแข็งแรงอย่างน่าประหลาด ด้ามจับที่เต็มไปด้วยกลไกและฟันเฟืองชิ้นเล็ก ๆ ช่องเปิดในด้านหนึ่งถูกทิ้งให้ว่างไว้ รอการเติมเต็มบางอย่าง
“ขอให้วันนี้มันคุ้มด้วยเถอะ” นิ้วโป้งเล็ก ๆ ที่ดีดเอาหินคอลประกบเติมเต็มช่องวางที่ถูกเปิดทิ้งไว้ บานพับเล็ก ๆ ก็ปิดตามกันไป สิ่งประดิษฐ์ที่มีรายละเอียดอย่างน่าแปลกใจ กำลังส่งเสียงครืดคราดเบา ๆ ในชั้นบรรยากาศ ฟรืด! ตัวครอบทองเหลืองที่กำลังดูดกับกระจกบานสวย เกิดเป็นร่องรอยการตัดผ่านอย่างคมกริบของใบมีดคม กลีบใบมีดที่มีลักษณะบางและกรีดผ่านอย่างรวดเร็วทำให้เกิดช่องว่างทิ้งไว้น้อยมาก
บานกระจกที่สูงจรดพื้นถูกใบมีดคมของสิ่งประดิษฐ์นี้ถูกกรีดช่องอย่างพอดีสำหรับคนหนึ่งคน สิ้นสุดการทำงานถ่านหินคอลที่ถูกหยิบออกจากช่องโหว่เดิม ลักษณะที่หดหายไปเล็กน้อยทำให้เจ้าของรู้สึกเบาใจไปเล็กน้อย
“ต้องขอบคุณพวกนั้นละนะ ได้หินคอลมาฟรีตอนแจกจ่ายการทำงานด้วย คุ้มว่ะ”
สิ่งประดิษฐ์ถูกเก็บเข้ากระเป๋าอีกครั้ง
ถุงมือที่เต็มไปด้วยปุ่มดูดแปลก ๆ ปรากฏขึ้นและถูกสวมใส่โดยชายคนนี้ ฝ่ามือที่กลางออกสัมผัสผิวกระจกบริเวณที่ถูกตัดออก นิ้วมอมแมมอีกข้างที่เอื้อมมาแตะกลไกเบา ๆ ปุ่มเล็ก ๆ ข้างสนับมือ ทำให้กลไกและฟันเฟืองข้างในทำงาน ความเย็นวาบที่ฉับพลันทำให้เกิดสุญญากาศดูดเอากระจกใบพอเหมาะหลุดออกมา
ฟีลเร่วางกระจกไว้มุมหนึ่ง ม้วนตีลังกาเข้าห้องพักของใครสักคน ความวิจิตรศิลป์และความโออ่าประกาศไว้ซึ่งยศถาบรรดาศักดิ์ท่ามกลางความขัดแย้งของพวกชนชั้นน่ารังเกียจ ‘พวกคนรวยบ้า’
สายตาและปากที่บ่นขมุบขมิบเบา ๆ มือที่ทำนิ้วจุบจิบเสมือนการเลียนแบบริมฝีปากและล้อเลียนคำบ่นของผู้ปกครองในความทรงจำ
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ จะมีอะไรกินไหมละ” นิ้วที่คลี่กระดาษออกเล็กน้อย มุมกระดาษที่บิดไปมาเพื่อพยายามหาตำแหน่งตนเอง ‘ตอนนี้เราอยู่ตรงไหนขอเรือเหาะนะ’ สายตาเล็ก ๆ ที่ กลอกไปมาพยายามเปรียบเทียบกับห้องหรูหราและตำแหน่งที่ตนอยู่
“โครตจ๊าบบ อยู่ห้องที่จะไปพอดี” อุปกรณ์ที่ถูกเก็บไว้ข้างกายอีกครั้ง กระดาษมอมแมมถูกขย้ำเก็บไว้เบื้องลึกที่สุดของกระเป๋าข้างเอว
‘อืม~ ดูนี้สิ เครื่องเพชรที่วางไว้โครตน่าจุ๊บจริง ๆ ’
“เครื่องเพชรนี้ ข้าขอไปละนะ” สายตาเจ้าเล่ห์พลางพูดคุยกับตนเอง เอาไปอันเดียวก่อนเดียวเรื่องใหญ่ การคิดวิเคราะห์ที่ลึกซึ้งทำให้หนุ่มน้อยคนนี้รอดพ้นมาหลายต่อหน้าครั้งละ
“ดูท่าเราจะมีเงินพอไปซื้อเจ้านั้นคืนแล้วสินะ”
มือเล็กหยิบอุปกรณ์ชิ้นใหม่ที่ถูกนำออกจากกระเป๋ามอมแมม สิ่งประดิษฐ์ที่ถูกหลอมจากทองเหลือง ท่อทองแดงที่พันรอบโครงสร้างกลไกเต็มไปด้วยฟันเฟืองและแผ่นโลหะบางเฉียบทรงกรวยขนาดเล็กที่ถูกติดตั้งไว้ คันโยกและช่องว่างเล็ก ๆ ถูกเติมเต็มด้วยถ่านหินคอลชิ้นเดียว เชื้อเพลิงที่ถูกเผาไหม้เกิดเป็นกระแสความร้อนที่จะถูกสะสมไว้
ส่งความร้อนฉับพลันไปที่เสี้ยวบานกระจก ความร้อนที่แผ่ดซ่านไปทั่วบานกระจกทำให้ร่องรอยกรีดเล็ก ๆ กำลังผสานรอยร้าว รายละเอียดแม้ไม่เหมือน 100% ทว่าภายใต้ความดูไม่ได้ของอุปกรณ์ ประสิทธิภาพที่มันทำได้กลับน่าทึ้งมากกว่า งานที่ถูกจัดการตัดจบ หากไม่ได้จ้องสังเกตก็อาจจะไม่สามารถรับรู้ได้ว่า
คนร้ายบุกเข้ามาในห้องสวยหรูนี้ยังไง
“ฮึบ” แรงสะบัดและรอยย่ำเท้าแรง ๆ จากการกระโดดส่งผลให้มีฝุ่นคละคลุ้งปลิวไหวเล็กน้อย ย่างก้าวเล็ก ๆ ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังที่ซ่อนจุดซ่อนเล็ก พลางพูดเบาให้ใครสักคนได้ยินเท่านั้น... “ไปกันเถอะน้อง พี่ได้อาหารให้เราทานไปอีกหลายเดือนเลยนะ”
คนตัวเล็กกว่าที่หลุดออกจากที่ซ่อนพลางวิ่งเข้าโผกอดพี่ชายของตน มือมอมแมมที่เกาะเสื้อโทรมนี้ไว้แน่น ทั้งคู่กำลังย่างก้าวที่เดินผ่านไปจากภารกิจที่สำเร็จลุล่วงแล้ว ใบหน้ามอมแมมของชายตัวโตที่มองกลับมายังเรือเหาะสุดหรู ธารสายตาน่าฉงนมันแสดงออกทั้งความน่ารังเกียจและความน่าชิงชัง
ภายใต้ร่างกายที่ผอมแห้งจนแทบจะเห็นกระดูก โครงร่างบอบบางเหมือนแทบจะพังทลายได้ทุกเมื่อ ใบหน้าแม้อาจจะดูไม่ชัดเจนแต่กลับทิ้งไว้ซึ่งความแข็งแกร่งใต้ธารดวงตาเข้มข้นถึงแรงปรารถนาบางอย่าง มือหยาบกร้านและผิวหนังที่ปรากฏร่องรอยการเคลื่อนไหวของร่างกาย ความเหน็ดเหนื่อยจากเสียงหอบเป็นจังหวะเหตุเกิดจากการไม่ได้ทานอาหารได้เพียงพอ
เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและรอยเย็บการซ่อมแซมลวก ๆ ที่กระจายอยู่ทั่วทุกส่วนของเสื้อผ้า ผ้าสีซีดปกคลุมด้วยคราบสกปรกและคราบดินแห้งจนแทบมองไม่เห็นสีผิวที่แท้จริง
ดวงตาสีเทาที่กำลังส่องประกายความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตรอดต่อไป ภายใต้เส้นผมสีม่วงหม่นที่สะบัดพลิ้วตามแรงขับเคลื่อนไปข้างหน้า
“ถ้ารวยกันมากนัก ก็หัดเอาไปทำประโยชน์มั้งสิ” ...
----------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา