โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 64
ในเช้าวันถัดมาหลังการเฉลิมฉลอง...ภัยร้ายหรือโลกยังคงดำเนินต่อไป ดังนั้นนักผจญภัยไม่ควรหยุดพัก
มีฟฟ์กล่าวขึ้นเบา ๆ ภายใต้รอยเปื้อนเล็กน้อยที่มุมปากพลางกำลังเดินไปข้างหน้าพร้อม ๆ กับทุกคน “พี่ครับ เราโดนเรียกเรื่องอะไรเหรอครับ”
“เรื่องศึกเมืองโอเดลล์น่ะ” นิ้วเล็กที่ปาดเอารอยเปื้อนออก ทำให้มีฟฟ์ดูดีขึ้นทันทีภายในสายตาของชารอน
“แต่เราต้องไปหาพี่เดอเลียก่อนนะ” มือเล็กที่กอบกุมกันกำลังมุ่งหน้าไปหาคนเจ้าของชื่อที่เอ่ยออกมา
ย่างก้าวธรรมดาภายใต้ชุดที่เรียบร้อยและสวยหรูหรา กำลังกดกลไกบางอย่างของบานประตู เผยให้เห็นหญิงสาวเจ้าของชื่อเดอเลียที่กำลังปัดป่ายจัดการความเรียบร้อยตัวเอง ลมที่พัดผ่านมาทำให้เส้นผมหล่นปรกหน้าเล็กน้อย จัดแจงให้เป็นระเบียบและสวยงามดังเดิม
“พี่เดอเลียครับ!” เสียงตะโกนน่ารักดังขึ้น ทำให้สาวผมขาวต้องออกจากภวังค์ตัวเองและสังเกตหาเสียงเรียกน้อย ๆ
“ทางนี้ครับ ทางขวาพี่” มือที่กำลังโบกสะบัดของเด็กน้อยที่น่าเอ็นดูว ประกอบไปด้วยนักผจญภัยที่ดั่งแผ่นดิน
“ปะเราไปกันเถอะ” ... “วันนี้ชารอนดูมั่นใจจังเลย ไปทำอะไรมาคะ” ท่ามกลางย่างก้าวที่กำลังมุ่งหน้าไปรวมกลุ่มกัน สายตาและมุมมองที่เปลี่ยนไปของหญิงผมบลอนซ์สายธารสีเขียวเปลี่ยนไปจนทำให้เดอเลียรู้สึกนึกเอะใจ
“อืม~ ไม่รู้สินะคะ ค่อยเฉลยนะคะ” เสียงหัวเราะร่าของกลุ่มนี้ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุขที่สอดแทรกไปทุกอณูอากาศ
บทสนทนาไม่ดังไม่เบา ด้วยรสชาติแห่งการพูดคุยที่สนุกสนานทำให้ระยะทางและเวลาที่ผ่านไปมักเร็วเสมอ กึ่งกลางบานประตูวิจิตรศิลป์ ปุ่มกดที่ขับเคลื่อนฟันเฟือง ส่งเสียง ครืด~ บ่งบอกถึงการทำงานด้วยกลไกอันซับซ้อนเหนือจินตนาการ
“ฮะ ฮะ~” ... “เอ่อ” เสียงหัวเราะเล็กน้อยที่กำลังเงียบลงอย่างช้า ๆ ภายใต้สายตาที่ไม่สบอารมณ์หรือส้นสูงแต่งแต้มด้วยระบายลูกไม้งาม
ชอว์ใช้มือสางไปที่ผมปัดไปด้านหลังอย่างไม่สนใจสายตาใคร ด้วยท่าทีหล่อเหลา ทว่าคำพูดและการกระทำกลับตรงกันข้ามกัน “มาสักทีนะ” หน้าหนังสือที่ถูกปิดลงกะทันหัน ส่งเสียงดังปังทิ้งไว้เพียงความอึดอัดที่กำลังแผ่ดขยายไปทั่วบริเวณ
“เอาละ...พูดกันตามตรงเลยนะ ฉันไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้”
“พวกเธอ...รวมถึงนาย” นิ้วเรียวที่กดลงหน้าอกของเด็กน้อยและใบหน้าสง่างามภายใต้รอยขีดข่วนที่ทำให้ลึกลับกว่าปกติจรดจ้องมองไปยังมีฟฟ์ “นายก็ต้องไปด้วย เจ้าเด็ก” ชอว์กล่าวอย่างไม่พักเวลาให้พวกเดอเลียได้แก้ต่างเลย
หนังสือที่ถูกเปิดอีกครั้ง หน้าปกที่กำลังบอกกล่าวถึงวิธีการเดินเรือเหาะไปทางตอนเหนือ
“เอ่อ...มันค่อนข้างกะทันหันนะ พวกเราไม่แน่ใจจะไปได้ไหม” ชารอนกล่าวพร้อมส่ายหัวเป็นนัยให้ชอว์
“ต้องไป” คำสั้น ๆ ด้วยท่าทีเย่อหยิ่งของชอว์ มันชั่งดูไม่น่ารักเสียเลยในสายตาเดอเลียที่อยู่ข้างกัน
“พวกเรามีแผนจะไปที่อื่นอยู่ก่อนแล้ว พวกเราคงไปไม่ได้” ท่าทีกอดอกของชอว์ที่พลางพิจารณาคำกล่าวของเดอเลีย สายตาที่หรี่ลงเล็กน้อย
“ภายใต้รางวัลชิ้นงามที่องค์เหนือหัวจะให้?” ...” พวกเธอแค่ไปกับเราด้วยเรือเหาะนี้...แค่นั้น”
“ยาก?”
“กล้าขัดคำสั่ง? องค์เหนือหัว?” ...” เอาสิ” ใบหน้าหล่อเหลาที่มาพร้อมความปวดประสาท ทำให้ทั้งแก๊งเดอเลียชารอนมีฟฟ์พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“พวกเธอแค่ไปทูลกล่าวเกี่ยวกับศึกไซเรนในเมืองโอเดลล์ทั้งหมด อาจเริ่มตั้งแต่เริ่มแรกตอนโจรปล้นธนาคารก็ได้”
บทสนทนาที่ถูกกล่าวออกมาอย่างลอย ๆ ทว่าการพูดคุยที่ไม่สบตากับผู้สนทนาด้วยเป็นเรื่องที่ไม่ให้เกียรติเป็นอย่างมาก แต่ชอว์ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น และยังคงสนทนากับการเตรียมการการเดินทางด้วยเรือเหาะมากกว่า ทั้งสภาพอากาศ ข้อควรระวังหรือทิศทางและทางที่ควรหลบเลี่ยง ทั้งหมดเป็นยังไงบ้าง
ท่ามกลางความอึ้งตะลึงงันของทั้งแก๊ง มีเพียงเชอรีที่กล่าวเสริมเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องทูลกับองค์เหนือหัวของเธอ “ทั้งวิธีการจัดการและขั้นตอนแผนการ” ...” นายโซลเจอร์ที่อยู่ในเหตุการณ์บอกว่า อืม~ ชารอน?”
“ชารอนทำผลงานได้ดีมาก ช่วยพวกเขาได้เยอะในการจัดพวกโจรนั้นด้วยนี่คะ” ท่าทีที่ราบเรียบทำให้ชารอนหรือเดอเลียพิจารณาสังเกตการณ์ไม่ออก คาดเดาไม่ได้ว่าเชอรีกำลังคิดอะไรอยู่
ทว่าเสียงหนึ่งก็กล่าวขัดความเงียบงันที่กำลังดังกึกก้อง “พวกเราไปกันก็ได้ครับพี่เดอเลียพี่ชารอน”
“ผมไม่อยากให้พวกพี่มาปัญหาทีหลัง” ทั้งสองสาวที่โน้มตัวก้มลงเล็กน้อยประสานสายตาเข้าไปเบื้องลึกของมีฟฟ์
“....” ท่าทีที่พูดไม่ออกของทั้งสองทำให้มีฟฟ์กล่าวเพิ่มเติม “ผมอยากเรียนรู้สิ่งประดิษฐ์เพิ่มด้วย เรือเหาะลำนี้ก็น่าสนใจมาก” ท่ามกลางปรายตาคมที่ลอบแอบมองการกระทำทุกระเบียดนิ้วของเจ้าเด็กลึกลับ
“ดี” ... “ตัดสินใจได้ดี ฉันไม่อยากจะบอกหรอกนะ แต่เราจะไปเมืองหลวงควีนตันกัน” ...ชอว์ที่หันหลังกำลังจะเดินจากไปแล้ว ส่งระเบิดน้อย ๆ เพื่อการปิดบทการพูดคุยตกลงครั้งนี้ “ที่นั่นคือแหล่งนักประดิษฐ์เลยแหละ” ...” ไป เชอรี”
สายตาคมภายใต้ริมฝีปากสีแดงสด ก้าวเชื่องช้าด้วยส้นสูงที่ส่งเสียงแผดอำนาจ พวกเขาทั้งสองไปแล้ว ทิ้งไว้เหลือแก๊ง 3 คน เชอรีปรายตาเล็กน้อยพลางกล่าวเสียงเบา “อีก 3 วันข้างหน้านะคะ”
“น้องอยากไปเหรอ” เดอเลียหันมาสอบถามยืนยันกับมีฟฟ์อีกครั้ง “ใช่ครับ...ผมอยากไป” ชารอนพลางมองบทสนทนาอย่างราบเรียบและไม่ได้เข้าไปร่วมบทสนทนาด้วย
ทั้งสามหลังจากพูดคุยกันเพิ่มเติมเสร็จจึงเก็บข้าวของและเตรียมตัวออกจากห้อง บานประตูบานเดิมที่มีคนที่น่าคุ้นตารอไว้ “อืมมม~” ท่าทีกวนประสาทของวินตันคงต้องโจ่งแจ้งและชัดเจน
“ฉันรู้ว่านายได้ยินหมดแล้ว” ...” แล้วจะไปไหม” เสียงของชารอนดังขึ้นขัดจังหวะความกวนของวินตัน
“ข้าไม่ได้ขอนะ ถือว่าพวกเจ้าชวนข้า” ในความคิดของเดอเลียและชารอนกลับประสานเสียงภายในใจอย่างพร้อมเพรียงกัน ‘จ้า’
“ดีเลยครับ พี่ผิวเข้ม...ว่าแต่พี่ชื่ออะไรนะครับ เรายังไม่ได้รู้จักกันเป็นทางการเลย” ปรายตาสีส้มที่กดลงมองเจ้าเด็กน้อย
“ข้าวินตัน ... วินตัน ฮัตสัน ยินดีที่ได้รู้จักนะมีฟฟ์” รอยยิ้มน้อย ๆ ที่จริงใจที่สุดของวินตันแสดงออกมาแต่นั่นเป็นเพียงความคิดในหัวของเขาเท่านั้น กลับกันภายนอกอาจมองว่าเขากำลังวางแผนชั่วร้ายอย่างแน่นอน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ชาย” ท่าทีดีใจของมีฟฟ์แสดงออกมาให้ทั้งสามเห็นได้อย่างน่าเอ็นดูว์
.
.
ในอีกสถานการณ์หนึ่งที่ไม่ไกลออกไปมากนัก ในเวลาไล่เลี่ยกันของเช้าวันนี้
“กินได้เลย ข้าเลี้ยงเจ้าเอง..น้อง” มือเล็ก ๆ ที่ถูกฟีลเร่เร่งรัดไปล้างมือให้สะอาดก่อนรับประทานอาหารมื้อใหญ่ที่ตนจัดหาได้มา จะนับว่าตนจัดหาได้มาก็ไม่ชัดเจนนัก เรียกว่าขโมยเครื่องเพชรเขาไปขายและเอาเงินมาซื้ออาหารกิน
“งั่ม งั่ม~ อร่อยจังเลยครับพี่ชาย”
ภายในมื้ออาหารหรูหราในสายตาของเด็กคู่นี้ อายุยังไม่มากทว่ากับต้องเรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างสายตาราบเรียบที่กำลังสะท้อนไปยังโต๊ะไม้เก่าซอมซ่อด้านหน้าซึ่งมันเคยถูกทิ้งไว้ข้างทาง เขาสองพี่น้องนำมันมาปัดเป่าและทำให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งตั้งตระหง่านไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด โดนจานบางใบเป็นเพียงจานธรรมดาที่มีรอยขูดขีดหรือคราบร่องรอยจากการกาลเวลาที่ผ่านมา
ขนมปังอมหอม ๆ หรือเนื้อสัตว์ชิ้นใหญ่พอดีคำสำหรับสองพี่น้อง น้ำซุปที่เคยเย็นชืดกลับถูกปรุงใหม่คงไว้ซึ่งไอร้อนที่ยังคงระอุอวดโฉมสีสันที่สดใหม่ไปทั่วบริเวณ ผักน้อยชิ้นและผลไม้ที่ถูกวางเรียงอย่างพอดิบพอดี
“ดี กินเลย” ...” กินให้อิ่มเลยนะ”
แม้จะไม่ได้ประดับประดาด้วยจานทองหรือจานหรูหรา อาหารที่หลากหลายทว่าความเป็นจริงทั้งหมดเพียงพอแค่สำหรับหนึ่งมื้อไม่ขาดไม่เกินอย่างสิ้นเปลือง แต่สำหรับพวกเขาแล้วมันเหมือนการแบ่งปันความสุขที่ห่างหายไปนาน ความรู้สึกที่เติมเต็ม...
มันไม่ได้ถูกเติมด้วยอาหารมากมายข้างหน้า แต่กลับ
แต่กลับ...เป็นใบหน้ามอมแมมของเจ้าน้องชายที่แม้จะยังเปื้อนบ้าง
แต่มันเป็นรอยเปื้อนของความอิ่มอร่อยและซอสเลอะเทอะ
‘เติบโตมาได้ดีเลยนะ น้องชายของข้า’
“เจ้าด้วยนะ เจ้าวัวน้อย” ‘กินให้อิ่มเลย’
… งั่ม เสียงงั่มแง่ม ของการกัดกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเกินขึ้นบ้างในส่วนของพี่ชาย
------------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา