ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 5
เวลาที่แสนสุขของผม
ไคและเนม ปัจจุบัน
ผมนั่งมองเนมกินข้าวจนหมดเกลี้ยงจาน ปากเล็กๆ ที่น่าจูบแล้วกัดให้ช้ำนั่นมันแผล็บจากไข่ดาวและไส้กรอก
ผมหยิบผ้าเช็ดปากแล้วจับใบหน้าเล็กๆ นั้นให้อยู่นิ่งเพื่อที่ผมจะเช็ดปากเขาให้สะอาดได้ง่ายขึ้น เนมที่มองผม อยู่ๆ ก็หน้าแดงจนไปถึงหูอีกรอบ เฮ้อ เขาจะทำตัวน่ารักแบบนี้ทุกสามวิไม่ได้สิ เกิดเผลอแกล้งจนแขนขาหักจะทำยังไง
"คิดอะไรอยู่หน้าแดงอีกแล้วนะ" ผมยิ้มแล้วมองหน้าเขาราวกับอยากจะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว
"ไม่ได้ คิดอะไรสักหน่อย! อ๊ะ" เนมขยับตัวหนีแต่ด้วยความที่ข้างในของเขายังคาดุ้นปลอมไว้อยู่จะขยับทีก็ลำบาก
"มันครูดกับข้างในใช่ไหม รู้สึกยังไงบ้าง อย่าขยับเยอะสิ" ผมลูบหลังเนมเผื่อเขาจะรู้สึกแน่นท้องน้อยลงบ้าง
"รู้สึกยังไงเหรอ? จะถามทำไมในเมื่อนายกำลังสนุกกับมันแบบสุดๆ อยู่เลยนี่"
เนมใช้แขนข้างหนึ่งจับแขนเสื้อผมไว้และอีกข้างดันโต๊ะพยายามจะลุกจากเก้าอี้
ผมยืนเป็นหลักให้เนมจนยืนสำเร็จ ผมดึงเขามากอดในอ้อมแขน ก้มตัวลงไปเอาคางเกยไว้ที่ไหล่เขา มือสองข้างจับที่แก้มก้นเนมที่ไม่ได้ใส่ชั้นใน พร้อมพูดข้างหูเขาว่า
"ก็ต้องอยากรู้สิ ถ้านายรู้สึกเสียวฉันก็อยากทำให้มันเจ็บ แต่ถ้านายรู้สึกเจ็บฉันก็อยากทำให้มันเสียวนะ"
ผมบีบแก้มก้นเนมเข้าหากัน เขาสะดุ้งสุดตัวปลายเท้าเขย่งขึ้น แขนที่ตอนแรกพยายามดันผมออกตอนนี้กลายเป็นจิกหลังผมอย่างแรง ถ้าเขาเผลอจิกแรงขนาดนี้คงจะรู้สึกเจ็บพอดู
"ฉันรู้สึกเจ็บไค หยุดบีบที" เสียงเขาเริ่มสั่นคลอ
"เจ็บมากเลยสินะ แค่นี้นายยังเจ็บ มันแค่ขนาดกลางเองเนม ใหญ่กว่าอันเมื่อวานนิดเดียวเอง" ผมดึงแก้มก้นเขาให้ออกห่างจากกันเนมถึงผ่อนแรงจิกลง
"ดูสิพอนายไม่เกร็งมันก็เจ็บน้อยลงเห็นไหม" ผมค่อยๆ บีมแก้มก้นเนมเข้าหากันอีกรอบ เขาก็ยังจิกหลังผมอีกรอบเหมือนเดิม
"มันก็ยังเจ็บอยู่ดี ฮึก รู้สึกเหมือนข้าวที่พึ่งกินไปมันจะขย้อนออกมาเลย" ตอนนี้ใบหน้าเนมดูบู้บี้พร้อมกับน้ำตาซึม
"งั้นเหรอฉันเข้าใจว่ามันเจ็บ โอ้ๆ แต่นายต้องทนผ่านมันไปให้ได้ ถ้านายผ่านมันไปได้นายจะรู้สึกดีขึ้นเองเพราะหลังจากนี้มันมีอะไรเจ็บๆ ที่รอนายอีกเยอะเลย"
ผมลูบหัวเนมและจุ๊บตรงตาเขาแล้วใช้ลิ้นเลียคราบน้ำตาออก เขาร้องไห้ออกมาพร้อมมองหน้าผมแบบไม่เข้าใจที่ผมพูดและการกระทำของผม
"ไม่เข้าใจสินะ งั้นเราไปนั่งดูหนังกันเถอะ นายคงเดินไม่ไหวแล้วสินะตอนนี้" เนมพยักหน้าหงึกหงักว่าไม่อยากเดิน
"งั้นกอดคอฉันไว้แน่นๆ" คราวนี้เนมยอมทำตามอย่างว่าง่ายคงจะไม่อยากเดินจริงๆ
เมื่อเนมกอดคอผมแน่น ผมจึงใช้มือจับแก้มก้นเขาอีกรอบดึงขึ้นมาจนขาเขาลอยเหนือพื้น เป็นท่าลิงอุ้มแตง
"เอาขาเกาะไว้แน่นๆ ล่ะเดี๋ยวร่วง" เนมรีบใช้ขาที่สั่นเล็กๆ เกี่ยวเอวผมแน่น
"ท่านี้มันเจ็บกว่าเดิมอีก อึก ฉันเดินได้ ให้ฉันเดินเถอะ"
"ก็ฉันอยากทำให้นายเข้าใจไงเนมว่าเจ็บกว่าเดิมคือแบบไหน" ผมจับสะโพกเขาให้แน่นกับเอวผม ผมเดินไปห้องนั่งเล่นอย่างช้าๆ แต่ละก้าวที่เดินเนมก็จะครางไปพร้อมกับเอาหน้าซุกคอผม
ผมวางเนมบนลงโซฟาตัวยาวสีขาวในห้องนั่งเล่น อีกด้านของโซฟาเป็นทีวีจอใหญ่ติดผนังและมีเครื่องเล่นเกมกับจอยเกมวางไว้คู่กัน ทุกครั้งที่เราสองคนว่าง เราก็จะชอบมานั่งเล่นเกมด้วยกันบ่อยๆ
ผมถามเขาด้วยรอยยิ้มทะเล้นว่าปนขำที่เห็นเข้าต้องทนเจ็บมาตลอดทางที่เดิน
"รู้รึยังว่ามันมีอะไรที่จะเจ็บกว่าเดิมอีกเยอะเลยรอนายอยู่"
