ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 6
ฉันมีแค่นาย
ไคและเนม อายุ 17
ผมปล่อยให้เนมเผชิญหน้ากับการตัวคนเดียวเป็นครั้งแรกในชีวิต ไม่มีเพื่อนหรือคนที่คอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ เพื่อนๆ ในชั้นเรียนถึงแม้จะไม่ได้กลั่นแกล้งเนมโดยตรงแต่ก็ไม่ได้สนใจเนมเหมือนกัน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แบบนี้จนเกือบจะหมดปี ผมต้องต่อสู้อย่างมากกับจิตใจของตัวเองที่จะไม่เข้าไปหาเนม ไปกอดเขา ไปปลอบเขา แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากให้เขาทุกข์ทรมานแบบนี้ไปอีกนาน เพราะการได้มองเขาตอนที่แอบไปร้องไห้คนเดียว หรือหน้าตาเนมที่เหงาหงอยตอนกินข้าวคนเดียว มันก็ทำให้ผมมีความสุขมากเช่นกัน
ความยึดติดของผมที่มีต่อเนมมากขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากระยะห่างของเราที่ไกลกันทุกที พักหลังเนมไม่มาขอโทษผมแล้ว ไม่ชวนผมคุย และเมื่อเนมเริ่มไม่มองผมอีก ผมก็ได้รู้ตัวว่าความรู้สึกผิดของเขาที่มีต่อเหตุการณ์นั้นมันหายไปแล้วหรือไม่เนมก็รู้สึกผิดจนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าผม
ถ้าเขาลืมหรือไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ผมก็แค่ตอกย้ำมันลงในใจเขาอีกทีมันก็สิ้นเรื่อง คราวนี้ผมจะเดิมพันโชคชะตาของเนมกับเทพเจ้าและเป็นโอกาสสุดท้ายของเนมที่จะหลุดจากความยึดติดของผมไปขึ้นอยู่กับทางเลือกของโชคชะตา
หลังเลิกเรียนเด็กและครูต่างทยอยออกจากโรงเรียนผู้คนมากมายเดินเบียดเสียดกันบนท้องถนน เสาไฟจราจรที่ตั้งอยู่ทุกทางแยกกับรถราที่กำลังวิ่งบึ่งอย่างเต็มที่เพื่อจะกลับบ้านพักผ่อนได้กัน เวลาเร่งรีบแบบนี้หากจะเกิดอุบัติเหตุ 'เล็กๆ' ก็คงไม่มีใครคิดว่าแปลกเพราะมันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
ผมเดินตามเนมไปตามทางถนน คนเบียดเสียดกันรอสัญญาณไฟข้ามถนน ไฟสีเขียวที่ให้ผู้คนเดินข้ามได้เปลี่ยนเป็นสีแดง
ผมยืนอยู่หลังเนมแต่เขาดูจะไม่รู้ตัวผมยืนมือออกไปผลักเขาลงบนถนนที่เต็มไปด้วยรถ เนมร่วงลงไปอยู่กับพื้นถนนด้วยความมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้น
"เนม!!!"
ผมวิ่งไปหาเนมทันทีที่เขาร่วงลงบนถนน ผมกอดเนมไว้ในอ้อมอกเอาตัวบังเขาไว้สุดชีวิต
เอี๊ยดดดดดด ปัง!
รถที่พยายามเบรกแต่ไม่ทันเพราะวิ่งมาด้วยความเร็วตลอดทาง ตอนนี้ผมลงไปนอนกับพื้นและเห็นเนมที่จับมือผมร้องไห้อยู่ข้างผมอย่างลางๆ เปลือกตาผมหนักมากจนแทบลืมไม่ขึ้น
"ไค ตั้งสติก่อนไค อย่าพึ่งหลับ ฮือ" เนมร้องไห้หนักมาก เสียงเขาดูสั่นกลัวอย่างชัดเจน
"ไม่ต้องร้อง หน้าตายู่ยี้หมดแล้ว" ผมพยายามฝืนเจ็บพูด
ดีจังที่เนมไม่บาดเจ็บรุนแรง ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าคราวนี้ผมจะให้โชคชะตาเป็นผู้กำหนด เพราะผมไม่อาจปล่อยเนมจากมือผมได้ด้วยตัวเอง ถ้าผมรอดเนมจะไม่มีทางพ้นจากความเจ็บปวดที่ผมเป็นคนมอบให้ได้เลยอีกตลอดชีวิต แต่ถ้าผมตายที่นี่เนมก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่เขาสมควรจะได้รับ มีแฟน มีครอบครัว มีลูกน้อยที่น่ารักเหมือนเขา
จะออกหัวหรือก้อยกันนะผมอยากจะรู้จริงๆ แต่ตอนนี้ผมฝืนลืมตาไม่ไหวแล้ว สติผมเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ จนดับวูบไป
"ไค!!!!"
เสียงเนมที่ร้องตะโกนเรียกชื่อผมจนสุดเสียงด้วยความเป็นห่วง แต่ ณ ตอนนั้นผมไม่อาจได้ยินเสียงอะไรแล้ว
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ไม่ยักตายแฮะผมฟื้นขึ้นมาบนเตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาล แขนข้างขวาถูกเสียบด้วยสายน้ำเกลือ และแขนข้างซ้ายคงจะหักเพราะมันมีเฝือกใส่อยู่ บวกกับอาการปวดหัวจี๊ดๆ ผมรู้สึกว่าสายตาของผมมันพร่ามัวเล็กน้อยคงเป็นเพราะแรงกระแทกจากการโดนรถชน
สงสัยที่เขาชอบพูดกันว่าคนเลวมักตายยากคงจะจริง ผมมองสำรวจไปรอบห้องโรงพยาบาลแต่ก็ไม่พบใคร ผมจึงเอื้อมมือไปกดสวิตช์เรียกพยาบาล
สักครู่หนึ่งก็มีหมอและพยาบาลเข้ามาในห้องผม ตรวจเช็กร่างกายและแจ้งอาการผมคร่าวๆ หมอบอกว่าผมหลับไปสามวันเต็มและเมื่อผมฟื้นเขาก็แจ้งญาติให้แล้ว
"หมอครับเพื่อนผมไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"ผมถามหาเนมด้วยความเป็นห่วง
"อ้อ เพื่อนคนไข้สินะ เขามาเยี่ยมคนไข้ทุกวันเลยครับ เขามีแค่รอยถลอกเล็กน้อยครับไม่ต้องเป็นห่วง"
"ดีจริงๆ ครับ ขอบคุณนะครับหมอ" หมอพูดธุระเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
ผมเอนตัวลงพักผ่อนตามเดิมและรอเวลาที่เนมจะมาเยี่ยมผมอย่างใจจดใจจ่อ
แกร็ก เสียงเปิดประตูดังขึ้นผมรู้สึกได้ว่าเนมเดินเข้ามานั่งข้างเตียงผม ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นเนมมองหน้าผมด้วยความดีใจ ขอบตาที่บวมแดงซึ่งดูก็รู้ว่าร้องไห้มาตลอดทั้งสามวันจ้องมาทางผม
"นายจะช่วยฉันไว้ทำไม ดูสภาพนายสิ" เนมร้องไห้ออกมา เขาเอามือปาดน้ำตาไปมาบนหน้าเขา
"อย่าร้องสิ ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเช็ดน้ำตาให้นะหมอบอกฉันว่า ฉันจะไม่มีทางใช้แขนข้างนี้ได้คล่องเหมือนเดิมแล้ว" ผมยิ้มแล้วมองหน้าเขาฉบับเศร้าๆ
"ขอโทษนะที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ ขอโทษจริงๆ ฮึก นายจะโกรธจะเกลียดฉันตลอดชีวิตเลยก็ได้ " เนมร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
ผมส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่หรอก ฉันไม่เกลียดนายหรอกและไม่โกรธด้วย เราเป็นเพื่อนกันนี่ ถึงฉันจะทำเป็นโกรธนายอยู่ก็เถอะแต่พอเห็นนายลงไปอยู่กลางถนนแบบนั้น ขามันไปก่อนความคิดซะอีก ดีจะตายได้หยุดเรียนบ้าง"
"ฮึก ให้นายต่อยฉันยังจะดีซะกว่า"
"ถ้านายรู้สึกผิดซะขนาดนั้น งั้น.. อยู่ข้างฉันนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นช่วยอยู่ข้างฉันที ต่อให้นายจะโกรธหรือเกลียดฉันแค่ไหนก็ตาม"
"ไอ้บ้า แค่นั้นเองเพื่อนกันนี่ นายช่วยชีวิตฉันนะ ฉันจะไปโกรธเกลียดนายได้ยังไง"
"อืม สัญญาแล้วนะว่าจะอยู่ข้างกันตลอด"
เนมปาดน้ำตาออกแล้วยิ้มอย่างสดใสแบบที่ผมไม่ได้เห็นมานาน
"อือ สัญญาสิ"
