"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 12
ฉันกลัว
ไคและเนม ปัจจุบัน
"เนมพอเถอะ เลิกเช็ดได้แล้ว"
"แค่กๆ ไม่เป็นไรฉันเช็ดเอง ขอโทษนะ"
เนมยังคงเอาเสื้อตัวเองและใช้แขนเล็กๆ ที่ยังสั่นอยู่ถูวนไปวนมากับพื้นอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด
"พอได้แล้ว ลุกขึ้นยืนสิ สกปรกหมดแล้วเนี่ย"
ผมหิ้วปีกเนมขึ้นมาอย่างทุลักทุเล กว่าเขาจะยืนให้ตรงได้ด้วยตัวเองก็นานพอดูเหมือนกัน
"ถอดเสื้อออกสิ"
เนมเบิกตาโพลง เมื่อได้ยินสิ่งที่ผมสั่งแต่ด้วยความกลัวเนมเลยต้องถอดอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาถอดมันช้ามากจนผมเริ่มรู้สึกรำคาญอีกรอบละ แต่ต้องข่มใจไว้ ปล่อยให้เขาถอดเอง
เมื่อเนมถอดเสื้อออกตอนนี้ร่างของเขาเปลือยเปล่าไม่มีอะไรบดบังสักชิ้น ผิวขาวเนียนที่ผมอยากจะทำให้แดงเป็นจ้ำๆ เผยให้ผมเห็นทุกส่วน ผมเอามือลูบตรงท้องเนมที่โดนต่อย เนมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วร่นถอยหลังไปติดประตูอีกรอบ
ยังดีที่ตรงท้องยังแค่เป็นรอยช้ำแดงเฉยๆ แสดงว่ายังกะแรงได้แต่ตรงคอนี่สิเป็นรอยมือแดงจนเกือบเขียวเลย
"แค่ก" เนมไอเล็กๆ ระหว่างที่ผมลูบคอดูรอยอยู่
"เจ็บมากไหม"
เนมพยักหน้าขึ้นลงไปด้วยร้องไห้ไปด้วยแถมตัวเขายังแดงขึ้นอีกเพราะความอายที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น
"ดึงหางออกเหรอ?"
"ขอโทษ ฮือ จะไม่... แค่กๆ ดึงออกเองอีกแล้ว"
ผมยืนกอดอก มองดูเนมสั่นไปทั้งตัวร้องไห้เป็นเด็กน้อยเลย เขาไอบ่อยมากเลยวันนี้ คอจะไม่ไหวเอาถ้าผมเผลอบีบต่อหรือปล่อยให้ร้องไห้อีก
"มานี่มา" ผมอ้าแขนออกเล็กๆ ให้เนมเดินมาหา
เนมเห็นผมอ้าแขนก็รู้ว่าตัวเองต้องเดินเข้ามาในอ้อมแขนผม เนมเดินมากอดผมไว้ด้วยแขนเล็กๆ หน้าเขาจมอยู่กับอกผม ผมลูบหัวเล็กๆ นั่นเบาๆ แต่กลิ่นกลับเต็มไปด้วยแอปเปิล เขาทำยังไงเนี่ยให้กลิ่นติดหัวเอาหัวเช็ดพื้นด้วยหรือไง?
"ไม่ต้องร้องแล้วคนเก่ง ขอโทษนะ" ผมก้มลงไปจุ๊บหน้าผากเนม
"จูบหน่อยได้ไหม ถ้าจูบแล้วน่าจะอารมณ์ดีขึ้นนะ" ผมเอานิ้วแตะๆ ปากตัวเอง เนมหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยจากเดิมที่แดงอยู่แล้ว
เนมเลื่อนหน้าเข้ามาหาผมแล้วค่อยๆ ใช้ริมฝีปากที่อวบอิ่มสัมผัสกับปากผมอย่างแผ่วเบาแต่เนิ่นนาน ผมจับหน้าเนมให้อยู่ในลักษณะที่พอดีขึ้นหน่อยในระหว่างที่เนมจูบผม ผมเริ่มใช้ลิ้นแตะริมฝีปากเนมให้เขารู้ว่าต้องเผยอปากออกจะได้สอดลิ้นได้
ลิ้นของเนมสอดเข้ามาในปากผมพร้อมกับกลิ่นแอปเปิลที่เขาพึ่งจะอ้วกออกมาแต่ผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่แล้วตอนนี้ เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มและเชื่องช้า เนมเริ่มจะดูดลิ้นผมเองเป็นแล้ว ผมปล่อยให้เขาจูบไปเรื่อยๆ จนเนมถอนริมฝีปากออกเอง
เนมมองหน้าผมเหมือนอยากจะถามว่าแบบนี้ใช้ได้ไหม อย่าว่าแต่ใช้ได้เลย จูบนี่มันทำเอาเจ้าน้องชายด้านล่างผมตื่นเต็มตาเลยทีเดียว
"ทำดีแล้ว อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย"
ผมยิ้มให้เนมและเนมก็ดูโล่งใจนิดหน่อยที่ทำให้ผมอารมณ์ดีได้
"ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ" ผมก้มลงเอาหัวของผมแตะหน้าผากเนม แล้วถูเบาๆ ระหว่างที่กอดเนมไว้
"ไปอาบน้ำก่อนไป สกปรกหมดแล้ว อาบเองได้ใช่ไหม เดี๋ยวฉันเคลียร์ตรงนี้ก่อน"
"อืม อาบ...อาบเองได้" เนมพยักหน้างึกงัก
ผมปล่อยเนมออกจากอ้อมกอด ให้เนมเดินไปห้องน้ำด้วยตัวเองในสภาพเปลือยทั้งตัว
"อาบให้สะอาดละ" ผมพูดบอกไล่หลังเนมไป
คราวนี้ผมคงต้องจัดการสภาพน่าอนาถหน้าประตูบ้านละ ผมหยิบไม้ถูพื้น ผ้าขี้ริ้วและอื่นๆออกมาเช็ดทำความสะอาดคราบอ้วกและเศษแอปเปิล จะบอกว่าผมทำตัวเองให้ลำบากก็ได้
ผมเข้าใจเนมนะว่าทำไมถึงอยากหนีแต่เขาก็น่าจะฉลาดกว่านี้หน่อย พยายามจะโทรขอความช่วยเหลือบ้าง จะหนีบ้าง คนเลวๆ แบบผมที่จับเขามาขังไว้จะไม่เตรียมการรับมือไว้หน่อยเชียวเหรอ แทนที่จะหยิบเก้าอี้ฟาดหยิบมีดมาแทงเลยยังจะดีซะกว่า ไม่รู้ว่าเนมไม่ฉลาด ไร้เดียงสาหรือจิตใจดีเกินไปกันแน่ แต่ความไม่ทันคนแบบนี้ของเนมก็เป็นอีกอย่างเหมือนกันที่ผมชอบ
ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปพลางจนเช็ดทำความสะอาดเสร็จแล้วแต่เนมก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย ผมจึงเอาถุงไก่ทอดที่หล่นตรงที่โดนตีไปใส่จานแล้ววางไว้ในโต๊ะห้องครัวรอเนมออกมากินด้วยกัน เขาจะยังกินลงไหมนะ?
ก๊อก ก๊อก
"เนม ออกมากินข้าวมา นานแล้วนะ เสร็จยัง"
ไม่มีเสียงตอบรับจากเนมผมได้ยินแต่เสียงฝักบัวที่เปิดน้ำไหลดังอยู่ ผมจึงเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเนมนั่งลงไปกอดเข่าร้องไห้แบบเงียบๆ อยู่กับพื้นห้องน้ำ ผมเดินไปหาเนมปิดฝักบัวที่ไหลอยู่ แล้วนั่งยองๆ คุยกับเขา
"เป็นอะไรไป" ผมถาม
"ฉะ..ฉันมองตัวเองในกระจก ฮึก มันมีแต่รอยช้ำ ทะ ที่ท้องก็มีรอย มันเจ็บ พอดูที่รอยที่คอ...แค่กๆ " ผมรอเนมไอสักพัก เนมถึงได้พูดต่อได้
"พอดูที่รอยที่คอ...ฉันก็นึกถึงมือนายที่บีบคอฉันจนหายใจไม่ออก ฉันไม่อยากตาย ฮือออ นายจะฆ่าฉันใช่ไหม"
"เนมไม่เป็นไรนะ นายไม่ตายหรอก" ผมลูบหน้าเนมที่ร้องไห้เป็นสายน้ำละตอนนี้
"ถ้านายไม่หนีฉัน อยู่กับฉัน ฟังที่ฉันบอกนายก็ไม่ทางตายหรอก"
ผมดึงเนมให้ลุกขึ้นแล้วพาไปยืนตรงหน้ากระจกห้องน้ำ และผมยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเขา
"มองดูไว้ รอยพวกนี้นะถึงมันจะเจ็บ แต่มันยังเป็นหลักฐานที่นายยังมีชีวิตอยู่นะ มันถึงได้สวยไง เห็นไหม"
"มันน่าขยะแขยงมากกว่า ฮึก"
"สำหรับนายมันเป็นงั้นสินะ....งั้นเนมกลัวตายหรือกลัวเจ็บมากกว่ากันละ" ผมลูบผ่านท้องเนมที่โดนต่อยเบาๆ
"กลัว...ตายมากกว่า"
"ใช่ ส่วนใหญ่ทุกคนก็กลัวตายทั้งนั้นแหละ ถ้าเนมตาย เนมจะไม่มีโอกาสแม้แต่ได้เห็นรอยพวกนี้เลยนะ เพราะฉะนั้นถึงรอยมันจะเพิ่มขึ้นอีกเยอะเท่าไหร่ก็ตามมันก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเนมยังมีชีวิตอยู่ข้างๆ ฉันนี่ จริงไหม?"
ผมบีบคางเนมให้ตรงกับกระจกไม่ให้เขาหลบสายตาจากเรือนร่างตัวเองได้
"อยู่กับฉัน กับรอยพวกนี้และความเจ็บปวดที่ฉันมอบให้ ทนกับมันให้ได้ แล้วลองมีความสุขกับมันดู มันไม่แย่ขนาดนั้นหรอก เชื่อฉันสิ"