"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 17
กลับบ้านกัน
เนม ก่อนออกจากโรงหนัง
ร่างบางเดินออกจากโรงหนังโดยอ้างว่าตนจะไปเข้าห้องน้ำแต่แท้จริงแล้วเขาตั้งใจจะหนีไปให้ไกลที่สุด ก่อนจะออกจากโรงหนังเขาได้รับจูบที่เคลือบด้วยยาพิษและสายตาหวานเยิ้มราวกับการท้าทายว่าถ้ากล้าหนีก็ลองดูถึงเขาจะกลัวผลที่ตามมาหากโดนจับได้แต่ถ้าเขาทิ้งโอกาสตรงหน้าไปโดยไม่ได้ลองเลยก็คงนับว่าโง่สิ้นดี
เนมก้าวเท้าอย่างรวดเร็วแต่ไม่ถึงกับวิ่งตอนนี้เขาไม่รู้จะไปที่ไหน เขาไม่มีทั้งเงินทั้งโทรศัพท์แถมไม่มีใครที่เขาพอจะพึ่งพิงได้อีกเพื่อนที่สนิทกับเขาจริงๆ นอกจากไคก็ไม่มี ช่างน่าแปลกที่เขามารู้สึกตัวอีกทีก็เหลือเพียงไคที่อยู่ข้างกายมาตลอด
เมื่อลงมาถึงชั้นล่างเขาก็คิดว่าหรือจะยืมโทรศัพท์ใครสักคนโทรหาจิตแพทย์ที่พึ่งพบเมื่อกี้ดีแต่ก็ไม่แน่ใจว่าคนนั้นจะช่วยเขาได้ไหมเพราะคนๆ นั้นเป็นคนรู้จักแซนด์
เนมยืนกัดเล็บอยู่ตรงประตูทางออกห้างพยายามคิดว่าจะหนีไปที่ไหนได้บ้างหรือจะไปหาตำรวจเลยดี ก่อนที่เขาจะได้ไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่น มือหนาได้แตะที่ไหล่เขา เนมสะดุ้งเฮือกคิดว่าไคคงเจอเขาแล้วทั้งๆ ที่ยังไม่ทันหนีไปไหนได้ไกล
"คุณเนมหรือเปล่า กำลังจะกลับใช่ไหมครับ"
"อะ คุณจิตแพทย์คนนั้น"
"เรียกกายเถอะครับ เรียกชื่ออาชีพมันดูแปลกๆ นะครับ "
"อ่าครับ ขอโทษด้วยครับ"
"ว่าแต่คุณไคไม่กลับด้วยกันเหรอครับ" กายหันมองซ้ายมองขวา
"เอ่อ ไคกลับไปก่อนแล้วครับ" เนมหาข้ออ้างถูๆ ไถๆ ไปก่อนเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง
"อ้อ งั้นให้ผมไปส่งไหมครับพอดีผมพึ่งเสร็จจากธุระพอดี บ้านอยู่ไหนละครับ"
"ไม่..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง" เนมจะให้คนตรงหน้าพาไปไหนได้ในเมื่อตัวเขาเองยังไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหนเลย เนมทำท่าจะเดินหนีเพราะถ้าหยุดอยู่แบบนี้นานๆคงไม่ดีแน่
"เดี๋ยวก่อนครับ!!" กายคว้าข้อมือเนมไว้ไม่ให้เดินหนีไปก่อน
"เนม..ผมขอเรียกว่าเนมเฉยๆ นะครับ" กายจับไหล่เนมให้หันหน้ามาตรงกับตนเองแล้วพูดเบาๆ ว่า
"เนมโดนทำร้ายร่างกายใช่ไหมครับ"
เนมได้ยินแบบนั้นก็สายตาวูบไหวไปมาระส่ำระสายคิดถึงเรื่องที่ตัวเองโดนทำร้ายโดยฝีมือไค
"รู้....รู้ได้ยังไง"
กายหันซ้ายหันขวาแล้วจูงมือเนมให้เดินตามตนเอง
"ไปที่รถผมก่อนดีไหม ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย คุยที่นี่น่าจะไม่เหมาะ"
ทั้งสองคนเดินมาจนถึงลานจอดรถที่เงียบและไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่าน
"รีบๆ คุยได้ไหมครับผมอยากไปจากที่นี่เร็วๆ" เนมเร่งเพราะกลัวไคจะออกมาตามหา
"ขึ้นรถไปกับผมไม่ดีกว่าเหรอครับ"
"ไม่ ไม่ดีกว่าครับ" เนมยังไม่ได้เชื่อใจคนตรงหน้าถึงขนาดที่จะตามขึ้นรถไปได้ ขนาดคนที่เนมเชื่อใจที่สุดยังทำร้ายเขาถึงขนาดนี้ คนที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่กี่ชั่วโมงจะไว้ใจได้ยังไง
"ที่คอ..ไคเป็นคนบีบใช่ไหมครับ มันเป็นรอยมือชัดเจนแถมผมยังเห็นเหมือนรอยบางๆที่ข้อมือด้วย"
เนมจับคอตัวเองที่เป็นรอยยังไม่หาย สายตาเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าควรเล่าดีไหม
"เนมรู้จักกับไคมานานมากแล้วใช่ไหมครับ คุณไม่คิดว่าเขาแปลกๆ บ้างเหรอครับตลอดเวลาที่ผ่านมา"
"ผมพึ่งรู้สึกว่าเขาแปลกไปจากเดิม หลังจากที่เขาพาผมไป...ขังไว้ที่บ้าน"
"ผมว่าเนมไปกับผมเถอะครับไปหาตำรวจกันแจ้งความไว้แล้วไปหาหมอด้วย" กายพยายามจะพาเนมขึ้นรถ แต่เนมสะบัดมือออก
"เนม เนมฟังผมนะครับ ไคเป็นคนอันตรายมาก คุณไม่ควรจะกลับไปหาเขานะครับ เขาไม่ใช่คนที่คุณคิดว่ารู้จักมายี่สิบกว่าปีหรอก"
เนมฟังแล้วก็ได้แต่งงหนักขึ้นกว่าเดิม ช่วงนี้ไคใจร้ายกับเขามากก็จริงแต่เนมก็รู้ว่าที่ไคทำอาจจะเป็นเพราะไครักเขามากจริงๆ หรืออาจคุมอารมณ์ไม่อยู่
"ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังจะพูดเรื่องอะไรอยู่แต่ผมรู้ว่าผมไม่ควรกลับไปหาเขา"
"ผมคิดว่าไคเป็นฆาตกรครับ เป็นมาตลอดแถมเป็นการฆาตกรรมที่แนบเนียนมากด้วย และคุณอาจจะเป็นพยานเพียงคนเดียวที่สามารถให้การเอาผิดไคได้"
"พูด..เรื่องบ้าอะไรกัน ผมอยู่กับเขามาตลอดก่อนหน้านี้ไคก็เป็นคนธรรมดา ถึงจะไม่ได้มีมนุษยสัมพันธ์ดีนัก แต่เขาก็เป็นคนฉลาดแถมเป็นที่พึ่งพาได้"
"แล้วรอยที่คอคุณละครับเนม คุณจะอธิบายยังไง"
"ผมยอมรับว่าไคชอบใช้ความรุนแรงกับผมจริงๆ แต่..แต่เขาคงไม่..ไม่ฆ่าคนหรอก"
"เนมแน่ใจจริงๆ เหรอครับ ถ้าผมบอกว่าไคอาจจะเกี่ยวข้องกับสาเหตุที่พ่อแม่คุณตายละ"
"เอาอะไรมาพูด!! นั่นมันอุบัติเหตุ คุณกำลังพูดบ้าอะไรอยู่ ตอนนั้นไคอยู่กับผมตลอดเวลา"
เนมเริ่มโมโหที่กายพูดอะไรที่ฟังไม่ขึ้นแถมไม่มีเหตุผลถึงแม้ในใจจะคิดถึงตอนไคกำลังบีบคอเขาเกือบตายอยู่ครั้งหนึ่งแต่ถึงขั้นฆ่าคนเขาไม่คิดว่าไคจะทำได้ แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ไคจะต้องฆ่าพ่อแม่เขา
"ผมไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระนี่แล้ว ผมอยากกลับบ้าน" เนมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เขาเหนื่อยเหลือเกิน แต่ภาพบ้านที่แวบเข้ามาในหัวตอนพูดกลับเป็นบ้านไค ไม่ใช่แม้แต่บ้านที่โดนเผาไหม้เป็นตอตะโกหลังเก่า
"ไปกับผมเถอะครับ" กายเห็นว่าคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วจึงออกแรงดึงแขนเนมจะพาขึ้นรถให้ได้ก่อนเพราะถ้าไคตามมาเจอ เขาจะไม่มีโอกาสช่วยเนมได้แบบนี้อีกแล้วแถมไม่รู้ว่าเนมจะมีชีวิตรอดกลับมาคุยด้วยอีกไหม
"เจ็บ ไม่ ปล่อยนะ ปล่อยสิ" เนมดึงแขนตัวเองไม่หลุด จึงกัดเข้าที่แขนกายอย่างแรงแล้ววิ่งหนีสุดแรงเกิด
ตอนนี้เรื่องไหนเรื่องจริงเรื่องไหนโกหกเขาก็ไม่รู้อีกแล้วสมองเล็กๆ ของเนมพยายามคิดถึงเหตุผลที่กายทำแบบนี้กับเขาแต่เขาก็คิดไม่ออกเดิมทีตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนฉลาดอยู่แล้ว
กายวิ่งตามเนมมาตลอดทางพยายามจะจับตัวเนมไว้ให้ได้ ส่วนเนมที่หนีโดยไม่คิดขาของเขากลับพาตัวเองมาที่โรงหนังอีกรอบ เนมเห็นไคเดินออกจากโรงหนังไกลๆ ด้านหน้า และมีกายวิ่งตามหลังมา สุดท้ายเนมก็วิ่งเข้าห้องน้ำที่เดิมและล็อกประตูแล้วภาวนาให้ไม่มีใครเจอเขาไม่ว่าจะกายหรือไคก็ตาม
ปึงๆๆๆ ปึงๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่เนมก็ไม่กล้าตอบออกไป
"เนม...เหรอ"
เสียงคนคุ้นเคยที่อยู่ด้วยกันมา