"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 18
โกหก
ไคและเนม ปัจจุบัน
หลังจากฟังที่แซนด์โทรมาเล่าผมก็รู้ทันทีว่าหมอนั่นไม่ชอบพากลอาจจะตั้งใจตามผมหรือเนมมาตั้งแต่แรกแล้วแต่ใช้แซนด์เป็นทางผ่านเผื่อเข้าใกล้พวกเราเพราะคนรอบตัวผมก็มีแซนด์ที่เข้าหาและติดต่อผมอยู่คนเดียวแล้ววันนี้ก็คงเป็นจังหวะเหมาะของไอ้หมอนั่นพอดี
ผมเปิดประตูรถเดินเข้าไปนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์ไว้แต่ยังไม่ขับออกไป
"เนม ขอนามบัตรที่ได้มาในร้านอาหารหน่อยสิ" เนมใช้มือปิดกระเป๋ากางเกงไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวเหมือนไม่อยากให้นามบัตรผม
"จะเอาไปทำไม"
"ทำไมต้องอยากรู้ด้วย เอามา!"
ผมเผลอตะคอกเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิด เนมหยิบนามบัตรออกมาให้ผมด้วยมือที่สั่นเทา ผมดึงนามบัตรอย่างแรงแล้วเก็บไว้กับตัวแทนที่จะให้เนมเก็บไว้
"ไม่มีไรหรอก แซนด์โทรมาขอเมื่อกี้ ขอโทษที่ตะคอกนะ"
ผมพยายามจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกไปอีก ไอ้หมอนั่นกล้าดียังไงเข้ามาหาเนมโดยที่ผมไม่อนุญาต เมื่อเนมเห็นผมอารมณ์เสียจึงนั่งเงียบไม่พูดอะไรอีกแต่เนมก็ยังมองหน้าผมเหมือนมีอะไรอยากจะถามแต่ไม่กล้าพูดออกมา
"มีอะไรหรือเปล่า" ผมถามเนมที่นั่งจ้องหน้าผม
"ถ้าแซนด์เคยฆ่าคนแล้วนายเคยฆ่าคนหรือเปล่า"
เนมถามผมด้วยสีหน้าหวาดกลัวและวิตกกังวล ผมได้แต่นั่งนิ่งพลางคิดว่าเนมต้องได้ยินอะไรมาแน่ๆ ถึงได้ถามแบบนี้ ผมเดินลงจากรถเปิดประตูรถฝั่งเนมแล้วดึงเนมไปนั่งเบาะหลัง ผมนอนหนุนตักเนมที่นั่งอยู่ ผมเอามือลูบแก้มเขาอย่างนุ่มนวล
"ไม่กลับบ้านเหรอ"
"กลับสิ แต่ขอชาร์จพลังก่อน" ผมหลับตาสูดกลิ่นเนมเข้าเต็มปอดเพื่อเติมพลังให้ตัวเอง
"คิดว่าฉันฆ่าคนได้เหรอ ทำไมถึงคิดยังงั้นละ" ผมมองหน้าเขาพร้อมแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย
"ก็นายเคยบอกจะฆ่าฉัน หรือถ้าเบื่อก็จะเอาฉันให้แซนด์ด้วย ถ้านายจะเคยฆ่าคนมาก่อนก็คงไม่แปลกเท่าไหร่"
"เรื่องแซนด์ฉันแค่ล้อเล่นไปตามน้ำมันสนุกดีที่เห็นนายกลัว ฉันไม่มีทางยกนายให้ใครได้หรอก ส่วนนายฉันไม่ทางยอมให้นายตายง่ายๆ อยู่แล้วฉันอยากให้นายอยู่กับฉันไปนานๆ ไม่รักกันก็ไม่เป็นไรแค่อยู่ด้วยกันก็พอ" ผมหันตะแคงซุกหน้าเข้ากับท้องเนม
"ใจร้ายจังเลยนะ คิดได้ไงว่าฉันจะฆ่าคน ฉันแค่รักนายเอง ไม่ใช่ฆาตกรสักหน่อย" เนมเอามือลูบหัวผมเมื่อได้ยินผมพูดตัดพ้อ มันสบายและอบอุ่นที่สุดจนผมอยากจะหลับตอนนี้เลย
"ช่วงนี้นายดูไม่เหมือนไคที่เคยรู้จักเลยสักนิด มันดูน่ากลัวและบางทีมันก็เจ็บมาก"
"ขอโทษนะ" ผมบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ผมคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่เคยทำกับเนมผมรู้สึกขอโทษเขาจากใจจริงๆ แต่สุดท้ายถ้าเลือกได้อีกครั้งผมก็คงทำมันอีกอยู่ดี
"ร้องไห้เหรอ" เนมจับหน้าผมออกจากท้องเขาเพื่อดูหน้าผมว่าร้องไห้หรือเปล่า
"ไม่ได้ร้อง อยากให้ร้องหรอ" ผมทำสีหน้าเศร้าลงกว่าเดิม
"ฉันเป็นคนที่เจ็บ นายจะร้องทำไม" เนมจับขอบตาผมเมื่อเห็นมันมีน้ำตาซึมนิดๆ อยู่ท่าทางดูลุกลี้ลุกลน
"ตอนที่นายไม่กลับมามันเศร้าจริงๆ นะ" ผมดึงหน้าเนมลงมา
"จูบปลอบหน่อยสิ" ผมจ้องเข้าไปในตาคนตรงหน้าพยายามขอร้องให้เขาจูบผม
เนมค่อยๆ โน้มตัวลงมาจูบผม ปากของเราสองคนประกบกันเนมจูบผมอย่างอ่อนโยนและเบาเหมือนปุยเมฆ ปากเขานุ่มนิ่มอย่างกับมาชเมลโล่มันทั้งหอมหวานและอยากกัดให้ขาดในเวลาเดียวกัน เนมถอนริมฝีปากออกเพราะเริ่มหายใจไม่ทันเพราะจูบที่เนิ่นนานนี้
สายตาของเนมหวานเยิ้มเป็นน้ำผึ้ง ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ ผมรู้สึกได้ถึงความตุงใต้กางเกงที่ผมนอนเอาหัวหนุนอยู่
"แค่จูบก็เป็นขนาดนี้แล้ว" ผมรูดซิปกางเกงเนมลงและดึงเจ้าหนอนน้อยให้ออกมาดูโลกในขณะที่เนมพยายามจะดึงกางเกงขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เดี๋ยวมีคนเห็น อ๊ะ"
ผมจุ๊บท่อนลำน่ารักที่สั่นเล็กๆ ผมใช้มือข้างหนึ่งจับตรงหัวไว้แล้วใช้ลิ้นค่อยๆ ลากจากปลายสุดจนขึ้นเกือบถึงหัวก่อนจะอมมันเข้าไปครึ่งอัน
"อือออม์ ฮ่าา ไม่เอา อะ ที่นี่" เนมงอตัวจิกหลังผมแน่นด้วยความเสียว
ผมดูดมันราวกับเป็นไอติมจนหนอนน้อยเนมมันเริ่มพ่นน้ำหล่อลื่นผสมน้ำเชื้อออกมาเล็กน้อย คราวนี้ผมอมเข้าไปจนสุดลำแล้วใช้ลิ้นตวัดเกี่ยวรอบๆ
"อ๊ะ ลิ้นมัน งืออ" เนมขยับสะโพกขึ้นลงในปากผมตามสัญชาตญาณจากความเสียวที่ได้รับ ผมดูดแรงๆ สลับใช้ลิ้นดุนหัวย้ำๆ จนหนอนน้อยเนมทนไม่ไหวพ่นน้ำสีขุ่นเข้าในปากผม
ผมอมน้ำไว้เต็มกระพุ้งแก้มไม่ยอมคาย ผมลุกขึ้นจับหน้าเนมมาจูบแบ่งเอาน้ำเชื้อกลิ่นคาวใส่ปากเขาไปครึ่งหนึ่งและผละริมฝีปากออกพร้อมกลืนน้ำที่เหลือลงคอไป
"แบ่งกันคนครึ่ง กลืนเร็ว" เนมที่อมน้ำตัวเองในปากด้วยสีหน้าขยะแขยงสักพักแต่สุดท้ายก็กลืนลงไปได้แต่พอกลืนจนหมดก็อ้าปากทำท่าเหมือนจะอ้วก
"อย่าอ้วกนะ เดี๋ยวเลอะรถ ไม่ใช่ไม่เคยกินสักหน่อย" ผมโยนถุงขยะที่อยู่เบาะหลังให้เนมเผื่อไว้เกิดเขาอ้วก
ผมเดินไปนั่งที่คนขับปล่อยเนมนั่งพะอืดพะอมอยู่หลังรถ
"จะกลับแล้วเหรอ"
"ใช่ ชาร์จแบตได้นิดหน่อยแล้ว รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
"นายดีขึ้นแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ดีสักนิด" เนมบ่นอุบ
"ไม่ดีได้ยังไงแตกเต็มปากขนาดนั้น" ผมโยนขวดน้ำเปล่าให้เนมกินล้างปาก พร้อมขับรถกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้านผมจึงบอกให้เนมไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว ส่วนผมไปเตรียมของที่จะเอาไว้แกล้งเนมข้อหาที่ไม่ยอมกลับมาหาผม ทิ้งให้ผมรอเป็นชั่วโมงแถมยังกล้าหลอกผมอีก สงสัยคราวนี้ต้องล่ามไม่ให้ออกได้จริงๆ แล้ว
เนมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาหาผมในชุดคลุมอาบน้ำ แล้วเห็นเครื่องมือที่ผมกองไว้บนเตียงพร้อมกับโซ่ที่ผมขึงไว้ก็ทำหน้าปลงตกและเหนื่อยอ่อน ผมกวักมือเรียกเขาให้เดินมาหา
ปลอกคอสีดำอันเดิมที่ประดับด้วยกระดิ่งแวววับส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งทุกครั้งที่ขยับ ผมบรรจงใส่ลงมันบนคอเนมที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมปลดชุดคลุมออกเผยให้เห็นเรือนร่างเนียนที่เต็มไปด้วยรอยที่ผมทำ
ผมกอดเนมแนบชิดกับตัวพร้อมกระซิบข้างหูเขาบอกถ้อยคำที่บ่งบอกความรู้สึกของผมตอนนี้ให้เขาได้ฟัง
"รักนะ รักที่สุดเลย"