"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 19
หลอกล่อ
ไคและเนม ปัจจุบัน
กลิ่นสบู่และกลิ่นแชมพูที่เนมพึ่งสระลอยโชยมาแตะจมูกผม ตอนนี้เราสองคนแม้กระทั่งกลิ่นก็ยังเป็นกลิ่นเดียวกันถึงจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่มันก็มีความสุขมากจริงๆ เพราะมันบ่งบอกว่าเนมเป็นของๆ ผมคนเดียว
ผมปล่อยเนมออกจากอ้อมกอด เนมมีสีหน้าแดงเล็กน้อยบวกกับสายตาเหม่อลอยดูท่าไม่ค่อยจะดียังไงไม่รู้ ผมเลยเอามือแตะหน้าผากเขา
"เนม ตัวร้อนนิดๆ นะ" ผมจับหน้าเขาด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร แค่มึนๆ นิดหน่อยเอง"
"จริงๆ เลยแล้วทำไมไม่บอกว่ารู้สึกไม่ดี"
"กลัวไคจะอารมณ์ไม่ดีอีกถ้าป่วย"
"จะอารมณ์ไม่ดีเพราะไม่บอกเนี่ยแหละ" ผมเดินไปหยิบเอาเสื้อกับกางเกงที่แขนขายาวหน่อยให้เนมใส่ สงสัยจะต้องพับเก็บแพลนที่วางไว้แล้วพลางเก็บของต่างๆ ที่เตรียมไว้ด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดหน่อยที่เนมไม่ยอมบอกว่าป่วย
"เอายา กินซะ" ผมหยิบน้ำและยาให้ เนมรับยาไปด้วยมือที่สั่นเทา
"ไค อารมณ์ไม่ดีเหรอ"
"จะกินดีๆ หรือให้กรอกปาก" เนมกลืนยาอย่างทุลักทุเลด้วยความรีบร้อน
"ขอโทษ จะพยายามไม่ป่วยอีก อย่าโกรธเลยนะ แค่กๆ"
"น่าจับตีก้นให้แดงจริงๆ เลย คราวหลังถ้าป่วยก็รีบบอกถ้าเกิดเป็นหนักจะทำยังไง" ผมจับเนมลงไปนอนที่เตียงด้วยกัน ให้เขาหนุนแขนผมเอาไว้
"ทำไมถึงดูเหมือนเป็นห่วงล่ะ ไม่เข้าใจเลย ไคตีเจ็บกว่าป่วยอีก" เนมพูดด้วยความงุนงง ผมจึงดีดกะโหลกเขาไปที
"เจ็บ ดีดทำไม แค่กๆ" ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาให้สูงขึ้นอีกเนมจะได้ไม่หนาว
"ดีดคนโง่ เผื่อจะฉลาดขึ้นมาบ้าง"
เนมขยับตัวเข้าหาผมซุกหน้าเข้ากับแผงอก ผมรับรู้ได้ถึงความร้อนที่มากกว่าทุกวันเพราะพิษไข้ของเนม
"เอาหวัดติดไปเลย คนนิสัยไม่ดี"
ผมรู้สึกเหมือนจะตายเลยตอนนี้ กลิ่นหอมๆ บวกกับเนื้อตัวนุ่มนิ่มที่อยู่ในอ้อมกอดแถมเจ้าลูกชายที่อดกลั้นมาตั้งแต่บนรถอีก แบบฝึกความอดทนหรือไง
"เป็นอะไรเหรอไค หลับแล้วหรอ เงียบเลย"
"....อยากจะเสียบเข้าไปแรงๆ ขย่มนายใต้ร่างฉันให้ร้องไห้ ขอร้องให้หยุดด้วยน้ำตา จูบนายไปเรื่อยๆ ให้ทั้งตัวเนมมีแต่รอยจูบ เพราะงั้นรีบๆ หลับเถอะก่อนฉันจะทนไม่ไหวแล้วทำร้ายคนป่วย" ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นให้เนมรับรู้ถึงความแข็งส่วนล่างที่มันผงกหัวขึ้นมาทักทาย
"ไม่คุยแล้ว จะนอนแล้ว ฝันดีนะ" เนมที่ตัวร้อนอยู่แล้วเหมือนจะร้อนขึ้นกว่าเดิมหลังฟังผมพูดสิ่งที่คิด แต่ไม่นานนักเขาก็หลับไปอาจเพราะฤทธิ์ยาแก้ไข้ด้วยเลยทำให้เขาหลับเร็วกว่าเดิม
วันนี้เนมคงจะวิ่งและเดินตะลอนจนเหนื่อยบวกกับผมที่คอยแต่จะมีเซ็กซ์อีก จะป่วยก็คงไม่แปลกก็หวังว่าวันนี้เขาจะพักผ่อนได้เต็มที่จะได้หายไวๆ คิดเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานผมก็หลับตามเนมไปติดๆ
รุ่งเช้ามาเยือนผมตื่นจากที่นอนก็เห็นว่าหกโมงแล้ว เนมยังคงอยู่ในอ้อมกอดผมไม่ได้ขยับไปไหน ผมแตะหน้าผากเนมก็เห็นว่าไข้ลดลงแล้วจากเมื่อคืนแต่ก็ยังมีไข้อยู่
ผมหยิบเสื้อคลุมมาใส่เดินออกไปห้องครัว หาวัตถุดิบที่เหลืออยู่ในตู้เย็นมาทำข้าวต้มให้เนมกิน แต่ก่อนที่ผมจะทำเสร็จเนมก็เดินออกมาจากห้องนอนแล้ว
"กลิ่นหอมจัง" เนมงัวเงียขี้ตาแต่ก็ยังได้กลิ่นอาหารอยู่
"ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน แล้วมากินข้าวกินยา นายยังมีไข้อยู่" เนมผงกหัวรับพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
ผมตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้เนมแล้วยื่นให้กิน เนมที่โดนกลิ่นยั่วยวนตั้งแต่พึ่งตื่นก็ทำท่าจะสวาปามคำเดียวหมด
"ค่อยๆ กิน เป่าก่อนด้วยมันร้อน"
"ทำไมนายถึงทำข้าวได้อร่อยขนาดนี้นะ" เนมค่อยๆ เป่าแล้วเอาเข้าปากทีละคำ
"ก็ฝึกไว้ทำให้เนมกินไง" ผมเตรียมยาอีกชุดวางไว้ข้างตัวให้เนมกินหลังกินข้าวเสร็จ
"เนมกินข้าวแล้วกินยาซะนะ มันอาจทำให้ง่วงกินเสร็จแล้วก็ไปนอนพักผ่อนละ เข้าใจไหม"
"โอเค" เนมกินยาที่ผมเตรียมไว้แล้วมานั่งเล่นบนโซฟากับผมพร้อมกับดูทีวีไปด้วย
เรานั่งดูกันไปได้สักพักเนมก็ออกอาการสะลึมสะลือ ผมให้เนมพิงไหล่จะได้นั่งสบายๆ
"ง่วงก็นอน ไม่ต้องฝืน"
"แปลกจังพึ่งจะตื่นเองทำไมง่วงอีกแล้ว หาว"
"ยามันแรง นอนเถอะ" เนมที่ทนฤทธิ์ยาไม่ไหวสุดท้ายก็หลับไปข้างผม ผมจึงอุ้มเนมไปไว้บนเตียงนอนเขาจะได้นอนสบายๆ เนมคงจะไม่ตื่นอีกหลายชั่วโมงเลยละเพราะยาที่ผมให้เนมกินเป็นยาแก้ไข้กับยานอนหลับชนิดรุนแรง
ผมไปอาบน้ำแต่งตัวจนเรียบร้อยเสร็จแล้วจึงหยิบนามบัตรไอ้บัดซบคนเมื่อวานออกมาแล้วโทรหามัน ถ้าจะตีเหล็กก็ต้องตีตอนมันยังร้อนเพราะถ้าปล่อยมันไว้นานไม่จัดการเลยมันจะยุ่งยากขึ้นอีกแน่
"สวัสดีครับ คุณกาย" ผมกล่าวทักทายเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์
"สวัสดีครับ....ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ"
"เราเจอกันเมื่อวานไงครับ คุณทิ้งนามบัตรไว้ให้เนมที่ร้านอาหารจำได้ไหมครับ"
"อ้อ จำได้สิครับ มีอะไรหรือเปล่าครับถึงโทรมา"
"ไม่ทราบว่าคุณได้เจอเนมอีกหรือเปล่าครับเมื่อวาน พอกลับถึงบ้านเนมก็ไข้ขึ้นสูงเลยเห็นเนมละเมอเพ้อถึงคุณด้วย ว่าต้องเจอคุณให้ได้"
"เราบังเอิญเจอกันแล้วคุยกันนิดหน่อยครับ น่าเป็นห่วงมากเลย เป็นหนักมากไหม ให้ผมไปดูอาการดีไหมครับ ยังไงผมก็เคยเรียนหมอถึงจะไม่ใช่สายตรง"
"จะดีเหรอครับ รบกวนคุณเปล่าๆ"
"ดีสิครับแค่นี้เอง แถมเนมยังอยากเจอผมด้วยไม่ใช่เหรอครับ ส่งที่อยู่มาตามเบอร์นี้ได้เลยครับ ผมจะรีบไป"
"งั้นเหรอครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวนงั้นช่วยหน่อยนะครับ"
"ไม่เป็นไร ยินดีเลยครับ" ปลายสายตัดไปหลังพูดเสร็จ
ไอ้หมอนี่มันพยายามจะเจอเนมให้ได้เลย ไม่ดีแล้ว มันต้องรู้อะไรแน่แถมยังจะดึงดันมาบ้านด้วยเหตุผลเล็กๆ น้อยๆ อีก คนพึ่งจะเจอกันแค่วันเดียวไม่มีทางยอมทำถึงขนาดนี้แน่ คงตั้งใจจะมาช่วยเนมออกไปเต็มที่เลยสินะ ก็ดีมาที่บ้านเลยก็ดีจะได้จัดการง่ายขึ้นด้วย
ผมเดินไปล็อกประตูห้องนอนที่เนมนอนอยู่เผื่อเกิดเสียงดังอะไรขึ้นเนมตื่นจะได้ออกมาไม่ได้ ผมเตรียมของรอต้อนรับคนแปลกหน้า และนั่งรอเวลาให้เขามาถึงไวๆ ด้วยความใจจดใจจ่อ