"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 21
กำจัดหลักฐาน
ไคและเนม ปัจจุบัน
เศษผ้าเป็นชิ้นๆ ที่ผมเอาขึ้นมาจากใต้ดินผมจับมันใส่ถังเหล็กแล้วจุดไฟลงไป เปลวเพลิงสีแดงลุกไหม้อย่างดีเมื่อโดนเศษผ้า มือเอื้อมหยิบบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงด้านหลังขึ้นมาสูบ แล้วพ่นควันลอยขึ้นไปในอากาศอย่างหนักใจ
ผมได้แต่คิดว่าจะเอายังไงกับคนที่อยู่ชั้นใต้ดินดี การจะกำจัดคนสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายมีโอกาสที่ผมจะหลงเหลือหลักฐานไว้มากมาย นี่เป็นแผนรับมือที่ฉุกละหุกที่สุดในชีวิตผมเลย การอำพรางว่าเป็นอุบัติเหตุเป็นอะไรที่ใช้ได้ผลดีและแนบเนียนที่สุด แต่กับกายที่มีรอยแผลและฟกช้ำจากการกระทำของผมถ้าผมฆ่าแล้วทิ้งศพมันมั่วซั่วผลที่ตามมาคงไม่ดีแน่
พอสูบบุหรี่ได้เต็มปอดแล้วเหมือนหัวจะโล่งขึ้นนิดหน่อย ปกติผมไม่ค่อยสูบเท่าไหร่นักหรอกส่วนใหญ่จะสูบเวลาเครียดๆ เช่นเวลาแบบนี้ แถมเนมยังไม่ค่อยชอบกลิ่นมันอีกเพราะเหม็น ผมเลี้ยงเขามาดีเกินไปหรือเปล่านะถึงได้ทำตัวเป็นเด็กไร้เดียงสาขนาดนั้นทั้งบุหรี่ทั้งเหล้าไม่แตะสักอย่าง หากไม่มีผมเขาจะเอาตัวรอดจากสังคมได้ยังไงกันบางทีผมก็สงสัย
ผมหยิบกุญแจรถของกายพร้อมกับถุงมือแล้วออกมาจากบ้านหลังจากเก็บของที่พึ่งเผาไปเสร็จเรียบร้อย ผมใช้กุญแจปลดล็อกประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ เมื่อเห็นว่ามีกล้องด้านในรถผมจึงดึงมันลงมาพังทิ้งซะ ผมเปิดเช็กช่องใส่ของทุกอันเผื่อจะมีอะไรที่เป็นประโยชน์ว่าเจ้าหมอนี่มันเป็นใครแล้วทำไมถึงอยากมายุ่งกับพวกเรานักหนา แต่ทุกอย่างก็มีแต่ของธรรมดาไม่มีประโยชน์อะไรเลยพอๆ กับโทรศัพท์มันที่ผมเคยค้นดูยิ่งพาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
ผมสตาร์ทรถขับไปแอบไว้ในโกดังของพ่อที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวบ้านแต่ก็เป็นที่ที่ผู้คนไม่ค่อยผ่านและไม่มีใครมาสนใจ
เมื่อจอดรถเสร็จและธุระแล้ว ผมจึงเช็ดรถจนแน่ใจว่าไม่รอยนิ้วมือหรือเศษผมของผมร่วงหล่นอยู่ ผมถึงออกมาจากโกดังและล็อกปิดให้แน่นหนา ในเมื่อยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดีกับหมอนั่นงั้นก็ขังไว้ก่อน
ถ้าได้เก็บไว้ระบายอารมณ์เวลาโมโห เนมน่าจะได้มีแผลน้อยลงบ้างตอนนี้ก็ช้ำไปทั้งเนื้อทั้งตัวแล้ว แต่ทั้งรอยช้ำทั้งน้ำตาของเนมมันน่าเอ็นดูจนอยากจะทำรอยไว้เยอะๆ อยู่เรื่อย
ผมเดินไปซื้อของกินและของใช้จำเป็นบางอย่างเสร็จก่อนถึงกลับเข้าบ้านไปหาเนม ผมเดินเข้าห้องนอนก็เห็นว่าเนมตื่นแล้วแต่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงอ่านหนังสือที่อยู่ในชั้นแบบคนไม่มีอะไรจะทำ
"ไคล็อกประตูห้อง" เนมมีสีหน้างอแงที่ผมล็อกห้องไว้
"ก็กันคนหนีอีก หายไข้แล้วหรือไง" ผมลงไปนั่งที่เตียงข้างๆ เนม
"ล็อกแค่ประตูบ้านก็ออกไม่ได้แล้วไหม แถมไปนานด้วย เกิดฉันเป็นไข้ตายในห้องทำไง" เนมบ่นอุบอิบ
ผมดึงเนมขึ้นมานั่งบนตักแล้วกอดเขาจากด้านหลัง
"ไม่ล่ามโซ่ไว้ก็ดีแค่ไหนแล้ว เมื่อวานยังไม่โดนลงโทษเลยด้วยซ้ำ ป่วยถูกจังหวะจริงนะ" ผมกัดลงบนคอขาวของเนมเบาๆ
"เจ็บ กัดอีกแล้ว ชาติที่แล้วเกิดเป็นหมาแน่ๆ เลยไคอ่ะ" เนมดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดผม
"อ่านรู้เรื่องเหรอหนังสือที่อยู่ในมือ"
"ไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว แต่ไม่มีอะไรให้ทำนี่น่า มือถือก็ไม่มี เน็ตก็ไม่ได้ใช้ คิดถึงเฟสบุ๊คด้วย"
"เพื่อนในเฟสนายก็ไม่มีใครคุยด้วยไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ได้เอาไว้คุยแต่เอาไว้ตามกระแสโซเชียลเฉยๆ ดูคนอื่นใช้ชีวิตก็สนุกดี"
"สรุปว่าแค่เหงาละสิ"
"อืม" เนมยอมรับตรงๆ ด้วยสีหน้าหม่นหมอง
"ถ้าเราอยู่ด้วยกันตลอดเนมก็ไม่ต้องเหงาอีกต่อไปแล้ว" ผมไล่จุ๊บซอกคอเนมขึ้นไปถึงข้างหูเบาๆ
"ฮ่าๆ จักจี้ ไม่เอา ขนลุกแล้ว" เนมหลบหน้าหลบคอหนีแต่ถูกผมรั้งไว้ แล้วผมพลิกตัวเขากลับมาให้หันหน้าหาผม
"เนม ร่างกายดีขึ้นหรือยัง"
"ก็คิดว่าไม่แย่เท่าเมื่อวานแล้ว ทำไมเหรอ" เนมเอียงคอถาม
"ทำไหวไหม" เนมดันตัวออกจากผมด้วยแขนเล็กๆ เมื่อได้ยินผมพูด
"ไม่ไหวหรอกยังเป็นหวัดอยู่เลย ไคจะติดหวัดนะ"
"ไม่ติดหรอก ถ้าติดก็ให้เนมดูแลแทน" ผมดึงกางเกงเนมออกอย่างเบามือ
"ชาติที่แล้วนายต้องเกิดเป็นหมาแน่ๆ ถึงได้แข็งตลอดเวลาแล้วในหัวมีแต่เรื่องลามกตลอด เฮ้อ" เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจากเนมเมื่อเห็นว่าท่อนลำผมมันแข็งเหมือนจะพร้อมสู้รบตลอดเวลา
"อยากลองโดนเอาเหมือนหมากันดูสักทีไหม" ผมยิ้มด้วยความทะเล้น
"ไค ไม่ใช่หมาหรอก ฉันพูด..เล่น ไม่โกรธ..ใช่ไหม?"
"ไม่โกรธ" ผมยกก้นเนมจ่อท่อนลำที่แข็งเต็มที่แล้วปล่อยมือออกมาจับตรงเอวเนมไว้แทนทำให้ปลายช่องทางด้านล่างชนเข้ากับท่อนลำพอดี
"ทำไมคาไว้แบบนี้อะ" ท่าทางเก้ๆ กังๆ ที่ไม่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่ของเนมดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
"ค่อยๆ ดันตัวลงมาสิ"
เนมดันตัวลงมาตามที่ผมพูดแต่เขาดันลงมาได้แค่ครึ่งลำเนมก็หยุดอยู่กับที่ไม่ขยับต่อ
"ไม่ไหวหรอกไค"
"ต้องไหวสิ" ผมกดเอวเนมลงมาจนสุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังปั๊ป ด้วยความแรง
"อือออส์"
"เห็นไหมแค่ดันลงมาเอง ทีนี้ก็ดันตัวขึ้นซะ" เนมค่อยๆ ดันตัวขึ้นจนเกือบสุดแต่ยังคงไว้ไม่ให้ท่อนลำผมหลุดออกจากรูด้านล่าง
"เก่งมาก เด็กดี ทำซ้ำไปเรื่อยๆ นะจนกว่าฉันจะเสร็จ" ผมลูบหน้าเนมที่แดงฉาดด้วยความอาย
"เสร็จเหรอ...แต่ไคกว่าจะเสร็จนานมากเลยนะ" เนมหน้าซีด
"เมื่อวานนายหายไปราวๆ ชั่วโมงนึงสินะ"
"ชั่วโมงนึงก็ไม่ไหวหรอกไค จะฆ่ากันหรอ" เนมเริ่มค่อยๆ หย่อนก้นลงมาเพราะค้างไว้นานไม่ไหว
"หกสิบครั้ง เลือกเอา ทำหกสิบครั้งหรือจะทำไปจนกว่าจะครบชั่วโมง"
"ยากเกินไปไหม อ๊ะ อย่าดูดหัวนม อืมม....หกสิบ....เอาหกสิบครั้ง อ้าา" ผมหยุดเลียหัวนมเนมหลังเขาตอบ
"นับด้วยล่ะ ถ้าลืมว่านับถึงไหนได้เริ่มใหม่นะ"
"โรคจิตชัดๆ ใครเขาทำแบบนี้กันบ้าง"
"หยุดใช้ปากแล้วเริ่มขยับก้นไปได้แล้ว" ผมตบแก้มก้นด้วยความแรงพอดีๆให้เขาขยับตัว เนมจึงดึงก้นตัวเองขึ้นอีกครั้ง
"..หนึ่งง....สองง..." เสียงนับเลขจากปากเล็กน่ารักดังต่อไปเรื่อยๆ ให้ผมมองดูด้วยความเพลิดเพลินแบบนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่
"..ยี่สิบสองง..แฮก ฮาา อึก ..ยี่สิบสามม ไม่..ไหวแล้ว" เนมนั่งพักอยู่บนตัวผมเพราะขยับไม่ไหว เสียงหอบเหนื่อยอ่อนปนไปด้วยความเซ็กซี่
"เนมเสร็จไปก่อนแล้วมาหมดแรงอย่างนี้ไม่ไหวเลยนะ" ผมดึงเนมลงที่นอนให้อยู่ใต้ล่างผมแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างจริงจังสักที
"อือออ เบาหน่อยไค แรงเกินไปแล้ว"
"นับด้วยสิ ว่าตอนนี้ได้เท่าไหร่"
"ไม่..รู้แล้ว อึกกก มันเร็ว..." เนมส่ายหน้า
"ไม่สนุกเลย ไม่ได้เรื่องเลยเนม แค่ส่ายก้นง่ายๆ ยังทำไม่ได้" ผมบีบขาและแขนเนมไว้แน่นจะได้ขยับถนัดและรุนแรงขึ้น
"ขอ..ขอโทษ...อ๊าาาา" น้ำสีขาวพุ่งตรงเข้าด้านในอย่างรุนแรงเนมขมิบก้นรับน้ำได้หมดทุกหยดเป็นอย่างดีต่างจากครั้งแรกๆ