"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 22
เสียงแปลกๆ
เนมนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรงหลังจากที่โดนผมกระทำชำเรา เสียงหอบเหนื่อยปนเซ็กซี่ดังเบาๆ ให้ผมได้ยิน หลังและคอของเนมเต็มไปด้วยรอยสีแดงจากแรงดูดคลึงบวกกับก้นที่โดนผมตบไปสองสามครั้งเพื่อกระตุ้นอารมณ์ระหว่างที่เรามีเซ็กซ์กัน
"แสบหรือเปล่า" ผมลูบลงแก้มก้นน่ารักของเนม
"เจ็บอยู่ แดงไปหมดแล้ว" เนมสะบัดมือของผมที่ลูบก้นตัวเขาอยู่ออก
"น่ารักดี" ผมตบก้นเขาแรงๆ ไปทีพอโดนแรงตบ เนมสะดุ้งยกก้นหนีแต่ผมล็อกขาเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ
"เจ็บ อย่าตีได้ไหม"
"เด็กดื้อ อย่าหนีสิ เนมรู้ไหมเมื่อวานนายทำให้ฉันอารมณ์เสียโดยการหนีไปแล้ววันนี้ก็มีเรื่องที่ยุ่งยากตามมาอีกเพราะนายคนเดียวเลย"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ย เจ็บ" เนมร้องเสียงหลงเมื่อผมเริ่มออกแรงตีก้นหนักขึ้น
"แค่ให้ส่ายก้นดีๆ ยังไม่ยอมทำ"
เพี๊ยะ!
"มีแค่ก้นร่านๆ นี่ที่ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นได้ก็หัดใช้ให้มันดีๆ หน่อย"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ย ฮึก ขอโทษ คราวหลังจะทำให้ดีกว่านี้ อย่าตีเลยนะ"
"บอกว่าอย่าร้องไห้ มันจะยิ่งทำให้อยากตีแรงขึ้น สอนไม่จำ!"
เพี๊ยะ!!!
"เจ็บบ เจ็บบ อึก ไม่ร้อง...ไม่ร้องแล้ว ไคอย่าโกรธเลยนะ" เนมเช็ดน้ำตาแล้วเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ผมได้ยินเสียงร้องไห้
"แน่ใจเหรอว่าเจ็บอย่างเดียว ด้านหน้ามันแข็งเป็นหินทั้งที่แค่โดนตีไม่กี่ที หึ " ท่อนลำสีชมพูของเนมแข็งจนเกือบจะแตกอยู่รอมร่อหลังจากที่โดนผมตีก้นอย่างหนักหน่วง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
"มันเจ็บจริงๆ นะ ฮึก" เนมส่ายหน้าปฏิเสธตัวเองไม่ยอมรับว่ารู้สึกดีและแข็งจากการโดนตี
"เข้าใจแล้ว ถ้าเจ็บขนาดนั้นฉันหยุดให้ก็ได้" ผมหยุดตีก้นเนมที่แดงเถือกเป็นลูกกวาดและเต็มไปด้วยรอยมือของผม
"เอ๊ะ? ฮึก จะหยุดตีจริงหรอ" เนมที่น้ำตาคลอเงยหน้าขึ้นมาถาม
"ทำไม ตกใจอะไร ไหนบอกเจ็บไง แถมพึ่งหายไข้ด้วยจะแกล้งคนป่วยนานๆ ก็คงไม่ดี" ผมลุกขึ้นลงจากเตียงแล้วหยิบกางเกงมาใส่ให้เรียบร้อยพร้อมกับโยนเสื้อผ้าให้เนมใส่ด้วย
"อืม...ขอบคุณนะ....ที่เป็นห่วง" เนมยิ้มให้ผมที่ยอมหยุดตีก้นเขา แต่ก็งงงวยไม่รู้จะทำยังไงต่อดีเพราะตัวเขาเองก็ยังไม่เสร็จแถมยังแข็งอยู่จะใส่กางเกงเลยก็แปลกๆ เขาเลยพยายามคลานลงจากเตียงคงจะไปเอาออกในห้องน้ำ
"จะไปไหน" ผมผลักเขาลงเตียงไม่ให้ลุก
"ห้อง...ห้องน้ำ มัน....มันยังแข็งอยู่เลย"
"ใครอนุญาตให้ไปรูดเอาออก บอกให้ใส่เสื้อผ้าไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง"
"แต่..แต่..." เนมก้มมองท่อนลำตัวเองที่น่าสงสารแต่ก็ยอมใส่เสื้อผ้าที่ผมโยนให้อย่างจนใจ
"ใส่เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกันเถอะฉันซื้อขนมของโปรดเนมมาด้วย" ผมยิ้มให้เนมพร้อมกับดึงเขามากอด
"แค่นี้เนมก็เก่งขึ้นตั้งเยอะแล้วไม่ต้องร้อง ร่างกายเนมมันจะค่อยๆ ชินไปเอง วันนี้ก้นเนมกินน้ำเข้าไปเยอะมากแถมยังเริ่มที่ชอบโดนตีอีก ทำได้ดีมากแล้ว" ผมหอมฟอดใหญ่ลงไปกลางกระหม่อมคนตัวเล็ก
"ไคเหมือนคนบ้าเลยรู้ไหม เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย"
"ไปกินข้าวกินยากันอีกรอบดีกว่านะ เดี๋ยวไข้กลับอีก"
"ไม่ได้ฟังกันเลยนี่" เนมบ่น
ผมลากเนมไปห้องครัวเพื่อกินข้าวแล้วเริ่มแกะอาหารใส่จานวางลงที่โต๊ะรอเนมมานั่งกินด้วยกัน เนมนั่งลงที่เก้าอี้แล้วแต่ก็ยังขยุกขยิกไปมา
"แสบก้นอ่ะ" เนมยังคงบ่นแต่ก็ยังจิ้มอาหารเข้าปากไปด้วย
"ไค" เนมเรียกผมที่นั่งมองเขากินอยู่
"มีอะไร"
"น้ำ...น้ำที่อยู่ข้างในเหมือน..เหมือนจะไหลออกมาแล้วอ่ะ" เนมหน้าขึ้นสีด้วยความอายแต่ก็ต้องพูดออกมาเพราะกลัวเลอะเก้าอี้ไปด้วย
"ขมิบไว้ดีๆ สิ" ผมยิ้มทะเล้นตอบ
"มันก็ต้องไหลตามแรงโน้มถ่วงไหม!" เวลาที่ผมใจดีแล้วยิ้มให้กับเนม เหมือนเนมจะทิ้งความกลัวก่อนหน้านี้ไปกับสายลมเลยถึงกับกล้าตะโกนใส่ผม
"กินข้าวเข้าไปน่า เดี๋ยวค่อยไปเอาออกตอนอาบน้ำ"
"โอเค ว่าแต่อันนั้นข้าวใครเหรอ" เนมชี้ไปที่ห่อข้าวด้านหลังผมที่เหลืออีกกล่องซึ่งผมเก็บไว้ให้ไอ้ตัวข้างล่างนั่นกิน
"ของหมาแมวจรแถวนี้แหละ" ผมตอบบ่ายเบี่ยง
"ให้อาหารคนกับสัตว์มันไม่ดีนะ"
"อืม จริงด้วยลืมคิดไปเลย สัตว์เลี้ยงของฉันที่กินอาหารคนมาตลอดสุขภาพต้องแย่แน่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเทอาหารเม็ดให้นะ" ผมขยี้หัวเนม
"นายให้อะไรฉันก็ต้องกินอยู่ดีอ่ะแหละ"
เนมงอนแก้มตุ๊บป่อง ผมจึงยื่นขนมที่พึ่งซื้อมาให้เขากินปลอบใจ
ตึงงง!!!!!!!
เสียงเหมือนอะไรขนาดใหญ่ล้มดังมาจากชั้นใต้ดิน เนมที่นั่งกินขนมอยู่ถึงกับหยุดกินเพราะความตกใจ
"อะไรอ่ะ เสียงมาจากไหน" เนมหันซ้ายหันขวาหาต้นตอเสียง
"ตู้ใส่ของคงล้ม ฉันยังประกอบไม่เสร็จเลย ไม่ต้องสนใจหรอก"
"แต่เสียงมันดังมากเลย ของคงพังหมดแล้วมั้ง ให้ช่วยซ่อมไหม?"
"นั่งให้มันตรงก่อนเถอะถึงจะเสนอตัวช่วยคนอื่นเขา" ผมยื่นยาลดไข้ให้เนม
"เพราะใครล่ะถึงนั่งไม่ได้" เนมบ่นอุบอิบ
"ไปอาบน้ำด้วย เน่าแล้ว"
"คร้าบๆๆ คุณพ่อ" ความกลัวคงหายไปกับสายลมจริงๆ ถึงได้กล้าเล่นขนาดนี้
"คงอยากโดนพ่อคนนี้ตีอีกสินะ" ผมยกมือขึ้นมาถูๆ เหมือนจะตบก้นเขาอีกรอบ
"ไปแล้วๆ อย่าตีนะ" เนมรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำในบัดดล
ผมก็รู้สึกดีนิดๆ ที่เขาสบายใจขึ้นเริ่มจะกล้าเล่นเหมือนเมื่อก่อนไม่เอาแต่ร้องไห้เหมือนสองสามวันมานี้ แต่ความสนุกที่ผมเห็นเขากลัวก็หายไปด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันแน่
เนมอาบน้ำเสร็จก็เดินหาวออกมาจากห้องน้ำ ยาลดไข้มันทำให้ง่วงอยู่แล้วแถมนี่ก็ค่ำมืดแล้วด้วย
"ง่วงอีกแล้ว วันนี้ฉันนอนเยอะมากเลย"
"ปกติ คนเป็นไข้ก็ต้องนอนเยอะๆ สิถึงจะหายดี ล้างก้นออกหมดหรือยัง" เนมนั่งลงบนตักผมที่อยู่บนเตียงพร้อมกับเอาหน้าซบอกผม
"คิดว่าหมดแล้ว หาววว คราวหลังไคใส่ถุงยางไม่ได้จริงๆ เหรอ มันล้างลำบากมากเลย" เนมพูดด้วยตาปรือๆ
"เอากับอีตัวที่เลี้ยงไว้ในบ้านแท้ๆ ทำไมจะต้องใส่ด้วย" ผมก้มลงจูบปากเนมเบาๆ
"มันล้างลำบาก..." เนมพูดพึมพำเริ่มขยี้ตาไปมาด้วยความง่วง
"นอนเถอะ วันนี้นอนไปก่อนเลยฉันจะไปนั่งทำงานในห้องอื่นเอง"
"ไม่นอนด้วยกันหรอ" เนมจับแขนเสื้อผมไว้ส่งสายตาว่าให้นอนด้วยกัน
"มีงานด่วนจริงๆ เนมนอนเลย"
"ไม่ล็อกห้องได้ไหม นอนในห้องคนเดียวมันน่ากลัวแถมอึดอัดด้วย ไม่หนีไปไหนหรอก" เนมล็อกแขนผมทำสีหน้าออดอ้อน
"นะ น้าาาา นะๆๆๆ"
"........ปล่อย" เนมปล่อยแขนผมทันทีเมื่อเห็นว่าผมไม่เล่นด้วยแล้ว
"เฮ้ออ นอนเงียบๆ ละ อย่าเดินเพ่นพ่าน ถ้าเช็กกล้องแล้วเห็นออกมาจากห้องโดยไม่จำเป็นไม่จบแค่โดนตีก้นแน่รอบนี้ เข้าใจใช่ไหม"
"อืมๆ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ จะนอนเงียบๆ เลย ฝันดีล่ะ" เนมตีขาคลุมโปงเรียบร้อยพร้อมนอนเต็มที่ ผมจึงปิดไฟแล้วเดินออกมาจากห้องโดยไม่ล็อกประตูและผมไม่สนด้วยว่าเนมจะหาทางหนีอีกไหม
ถ้านายพรานอยากจะไล่จับสัตว์แล้วเชือดกินก็ต้องวางเหยื่อล่อเอาไว้ด้วยสิ จริงไหม?