"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ชาย-ชาย,รัก,ซาดิส & มาโซฯ,ผู้ใหญ่,ไทย,ซาดิสม์,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิธีฝึกนายให้เป็นสัตว์เลี้ยง
"ไค ตกหลุมรักเนมมาตั้งแต่สมัยเด็กและเขาก็อยากครอบครองเนมไว้คนเดียว"
ไค ตกหลุมรักเนมตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ข้างกันตลอดเวลา แต่ไคมีนิสัยที่โรคจิต ชอบใช้ความรุนแรง เขาชอบที่จะเห็นเนมเจ็บปวดและร้องไห้เพราะเขา ไค พยายามที่จะควบคุมนิสัยด้านนี้มาโดยตลอดแต่จนถึงวันหนึ่งเขาก็เลิกอดทนแล้วเปิดเผยนิสัยทั้งหมดให้เนมได้เห็น
ตอนที่ 24
คนที่ไม่รู้จัก
"นี่! อย่างน้อยก็ขอผ้าปิดข้างล่างหน่อยได้ไหม เนมคงไม่อยากเห็นฉันสภาพแบบนี้หรอก"
กายตะโกนใส่ผมด้วยใบหน้าแดงก่ำถึงจะไม่รู้ว่าแดงเพราะโดนความร้อนของอาหารลวกหน้าหรือเขินอายก็ตาม ผมจึงเดินไปเอาถ้วยข้าวออกมาแล้วโยนผ้าที่อยู่ใกล้มือที่สุดให้เนม เนมรับไว้แล้วใช้ผ้านั้นคลุมต้นขากายเท่าที่จะปิดได้แต่เนมยังคงสังเกตเห็นแผลและรอยเลือดได้ชัดเจนอยู่ดี
"ไค นายเป็นคนทำเขาเหรอ" เนมถามซักไซ้ให้ผมตอบ
"ใช่"
"ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้"
"ก็มันพยายามจะบุกเข้ามาในบ้าน จะพานายออกไป แถมยังมีมีดกับเข็มยาสลบในกระเป๋าอีก ฉันก็แค่ป้องกันตัว" ผมหยักไหล่
"ไม่ใช่นะเนม ไม่ใช่แบบนั้น" กายร้อนรนรีบแก้ต่างให้ตัวเอง
"ผมแค่อยากจะมาช่วยเนม เนมดูสิ่งที่มันทำสิ คนปกติเขาไม่ลักพาตัวคนอื่นมาขังไว้หรอก เนมควรอยู่ห่างมันเข้าไว้"
"มันถึงขนาดยอมเจ็บตัวเพื่อช่วยเนม ไม่แปลกไปหน่อยหรอ เนมไม่เคยเห็นหน้ามันเลยใช่ไหม ดูสิ แปลกไม่ใช่เหรอ" ผมเดินเข้าไปหากาย ดึงผมมันให้เงยหน้าขึ้น เนมจะได้เห็นมันได้ชัด ๆ
"ปล่อยเขาเถอะ ไค" ผมปล่อยมือออกจากกายตามเพราะเนมรั้งมือผมเอาไว้
"นายรู้จักฉันเหรอ กาย" เนมลงไปนั่งกับเก้าอี้แต่ยังกอดแขนผมไว้ไม่ให้ผมเข้าไปทำร้ายมัน
"ผมรู้จักเนมมานานแล้ว ถึงเนมจะไม่รู้จักผมก็ตามที" กายมองหน้าเนม พูดสิ่งที่ผมพยายามจะถามมาตลอดแต่มันไม่ยอมตอบ
"ได้ยังไง? ฉันไม่เคยเจอนายก่อนหน้านี้เลยสักครั้ง"
"คุณลุง คุณป้า เขาเล่าเรื่องเนมให้ฟัง พ่อแม่เนมเป็นคนดีมาก พวกเขาช่วยเหลือผมไว้เยอะมากตอนยังเด็ก พวกเขาคอยเล่าให้ผมฟังว่าคุณน่ารักและเป็นเด็กดีขนาดไหน รักคุณมากเท่าไหร่ บอกว่าสักวันพวกเราคงได้เจอกัน"
"นายรู้จักพ่อแม่ฉันด้วยเหรอ"
"ใช่ คุณลุง คุณป้า เป็นเพื่อนพ่อแม่ผม พอพ่อแม่ผมเสียคุณลุงคุณป้าเขาก็คอยมาเยี่ยมและช่วยเหลือด้านต่างๆ เท่าที่เขาพอจะช่วยเหลือผมได้ จนผมได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศแต่พอผมกลับมาคุณลุงคุณป้าก็เสียในกองเพลิงนั่น" กายมีสีหน้าเศร้าสลดเมื่อกล่าวถึงผู้มีพระคุณทั้งสองของเขาที่เสียไปแล้ว
"พอผมรู้ข่าวถึงตามหาเนมเพื่อแสดงความเสียใจและเผื่อจะช่วยเหลืออะไรเนมได้บ้าง แต่สืบไปสืบมา ผมก็ได้รู้ว่าเนมโดนไคลักพาตัวไป เนมไม่คิดว่ามันแปลกบ้างเหรอว่าต้นเพลิงที่เผาบ้านทั้งหลังของเนมคืออะไร ถามใครก็ไม่มีใครรู้ ถ้าเป็นอุบัติเหตุจริงมันต้องมีอะไรเป็นต้นเพลิงบ้าง"
"แต่...แต่ตอนที่ไฟไหม้ฉันอยู่กับไค ไคไม่มีทางเป็นคนวางเพลิงได้หรอก" เนมมองหน้าผมด้วยสีหน้าหวั่นไหวเหมือนจะคล้อยตามที่กายพูด ผมส่ายหน้าให้เนมปฏิเสธว่าผมไม่ได้เป็นคนทำ
"เนม!! ลืมตาสักที! เนมก็เห็นสภาพห้องนี้ เห็นที่มันทรมานผม ทรมานเนมมาหลายวัน เนมเชื่อมันได้เหรอ"
"ไค นายไม่ได้ทำหรอกใช่ไหม?... บอกฉันสิว่าไม่ได้ทำ เราเป็นเพื่อนกันนี่...ใช่ไหม?" เนมมองผมเหมือนเขาไม่รู้จักผมอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เนมไม่อาจเชื่ออะไรได้เลย
"ทำไมมองฉันแบบนั้นละเนม ฉันอยู่ข้างนายมาตลอด ในตอนที่พ่อแม่นายเสีย ใครเป็นคนปลอบใจนาย ตอนนายไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงินใครที่คอยช่วยเหลือนาย เนมไม่เอาน่า คิดดูอีกที มันเป็นใครก็ไม่รู้ เชื่อมันได้ที่ไหน"
"เนม ได้โปรดเชื่อผมเถอะ" กายขอร้องอย่างอ่อนแรงให้เชื่อคำพูดเขา
"ฉันไม่อยากฟังเรื่องบ้าๆ นี่อีกแล้ว มันก็แค่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เนม หมอนี่มันตั้งใจจะปั่นหัวนายให้ห่างจากฉัน มันอาจเป็นคนไม่ดีที่นิสัยแย่กว่าฉันอีกก็ได้ ถ้ามันตั้งใจมาช่วยเนมจริง คิดว่าฉันเป็นคนวางเพลิงจริงๆ ทำไมถึงไม่แจ้งความหรือพาตำรวจมาด้วยมาจับฉันไปเลย แต่นี่มันมาคนเดียวพร้อมกับอาวุธที่อาจเอามาฆ่าเราก็ได้"
"ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะเนม ได้โปรดเนมไม่เข้าใจหรอ ถ้าตอนนี้เนมเชื่อมัน เราสองคนไม่รอดแน่ มันจะฆ่าผม แล้วเก็บเนมไว้ ทรมานเนมอีก เนมไม่มีทางที่จะหลุดออกมือมันได้เลยถ้าเชื่อมัน"
"ไม่รู้ ตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้ว พวกนายสองคนใครพูดความจริงใครโกหกฉันมองไม่ออก" เนมมองหน้าผมกับกายสลับกันไปมา สีหน้าสับสนวุ่นวายไปหมด ผมเดินเข้าไปกอดเนม คว้าเนมไว้ในอ้อมแขนผม ราวกับว่ากลัวเขาจะสลายหายไปจากหน้าผม
"ฉันรักนายเนม รักมาตลอด นายรู้นี่ว่าแม้แต่ชีวิตนี้ฉันก็ให้นายได้ขอแค่นายอยู่กับฉันตลอดไปก็พอ"
"ฉันรู้ว่านายรักฉันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด จนถึงตอนนี้นายก็อยู่ข้างกันมาตลอด คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตที่ไม่มีนายอยู่ด้วยกันจะเป็นยังไง ฮึก" เนมน้ำตาคลอสายตาเลื่อนลอยจับโฟกัสไม่ได้
"แต่..แต่ว่านะไม่รู้ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนนายเอาแต่โกหกกันมาตลอดเวลา ใจฉันมันคอยบอกว่าอย่าเชื่อใจนาย....สิ่งที่นายทำมาตลอดช่วงนี้มันมีแต่แย่ขึ้นเรื่อยๆ...ฮึก ฉันเชื่อใจนายไม่ได้อีกแล้ว ไค" เนมผละออกจากอ้อมอกผมทั้งน้ำตา
"ไม่เอาน่าเนม.....แบบนี้มันเริ่มจะสนุกเกินไปแล้วนะ" ผมคว้าแขนเนมไว้เต็มแรง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เนมแล้วส่งยิ้มหวานให้
"ฉันกำลังคิดเลยล่ะว่าเมื่อไหร่นายจะรู้ตัวสักที ที่รักของฉัน"
เนมตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด จากที่ตอนแรกเขาแค่ไม่เชื่อใจผมตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นความมั่นใจแล้วว่าผมเป็นตัวอันตรายที่ฆ่าพ่อแม่เขาจริงๆ เนมพยายามดึงแขนให้หลุดจากมือผมแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงของผมเยอะกว่า
"อย่าแตะต้องเนม!! ปล่อยสิวะ" กายโวยวายลั่นเมื่อเห็นผมบีบแขนเนมแต่เขาไม่สามารถหลุดออกมาช่วยเนมได้ง่ายๆ
ผมปล่อยแขนเนมออกจากมือ เนมรีบวิ่งไปหากายที่โดนมัดไว้พยายามจะช่วยเขา
"เนม มันแก้ล็อกไม่ได้หรอกถ้าไม่มีกุญแจ อย่าทำตัวโง่นักเลย"
"หนีไป ถ้าเนมหนีไปได้คนเดียวก็ยังดี ไม่ต้องห่วงผม" กายพูดบอกเนมเมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่เขาจะหลุดออกไปได้ แต่เนมก็ยังไม่ยอมวิ่งหนีไป อาจจะเพราะผมยืนอยู่ตรงหน้าทางขึ้นบันได หรืออาจจะเพราะประตูที่อยู่หน้าบ้าน เนมก็ไม่มีความสามารถที่จะเปิดออกได้เช่นกัน