รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูของใครสักคนดังขึ้นทำลายความสุขของผมในขณะที่ผมกำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันส์
และเมื่อผมไม่มีสมาธิจนแพ้เกมส์พร้อมกับหงุดหงิดไปด้วย..ผมจึงไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะต้อนรับแขกแปลกหน้าสักเท่าไร
แอ๊ด..
เปิดประตูออกไปและคิดคำด่าภายในใจอีกด้วย..แต่พอเจอคนตรงหน้าอาการหงุดหงิดของผมตั้งแต่เมื่อกี้กลับหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
"หวัดดีไอ้ขุน! ไม่ได้เจอกันตั้งนานคิดถึงกูป่ะ!" ไอ้นัททักทายผมด้วยรอยยิ้มก่อนที่อีกสองคนอย่างมิทและพุทจะผงกหัวให้กับผม
"คิดถึงดิ!" หมายถึงคิดถึงซาลาเปาสองก้อนของมึงนะ..แต่ผมไม่บอกกับมันตรงๆ หรอก
"งั้นขอให้กูกอดมึงหน่อย" ไอ้นัทว่าอย่างนั้นก่อนที่จะทำอย่างที่พูดทันทีโดยที่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธจนมือผมที่ว่างก็อยากขยำแก้มก้นมันเล่นอย่างที่เคยทำสมัยเรียน
เพียงแต่ว่าแฝดน้องสองคนของมันดันอยู่ด้วยผมเลยไม่กล้า
ถึงแม้จะเป็นแฝดสามแต่คนที่ผมสนิทมากที่สุดกลับเป็นไอ้นัทคนเดียว..เป็นฝาแฝดที่ไม่ได้เรียนอยู่ห้องเดียวกัน
พอไอ้นัทผละจากการกอดผมผมก็ถามมันด้วยความอยากรู้ว่า...ทำไมการมาหาผมถึงคอนโดต้องหอบเอาเสื้อผ้ามาด้วย?
หรือว่าพวกมันจะทะเลาะกับที่บ้านแล้วออกจากบ้านมากัน!
"กูกับน้องกูขอพักที่คอนโดมึงสักพักนะ..พอดีว่ากูทะเลาะกับที่บ้านมานิดหน่อย" นั่นไงกูเดาไม่ผิด "ก็คุณยายกูน่ะสิ! อยากให้พวกกูมีหลานให้แกเพื่อสืบทอดกิจการ..แต่มึงก็รู้ไอ้ขุนว่ากูไม่มีเสน่ห์จนป่านนี้ทั้งกูและน้องกูอีกสองคนก็ยังไม่มีแฟน..กว่ากูจะกลับที่บ้านก็ต้องหาแฟนให้ได้ก่อนหรือไม่ก็ตัดขาดกับตระกูลแม่งเลย! ถ้าชีวิตพวกกูต้องอยู่ยากลำบากและอึดอัดที่บ้าน" พวกคนรวยแบบพวกมึงนี่ก็ลำบากอยู่เหมือนกันนะ
ไม่เหมือนกับผมที่อยู่อย่างอิสระไม่จำเป็นต้องแต่งงานหรือมีแฟนก็ได้
"ได้ดิ! กูมีห้องว่างอยู่พอดี..พวกมึงก็ไปดูว่าอยู่ได้รึเปล่า..ถ้าแคบเกินไปจะมาอยู่ห้องเดียวกับกูก็ได้..แต่แค่คนเดียวนะ! มากกว่านั้นจะเป็นกูที่อึดอัด"
ไอ้นัทได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าดีใจก่อนที่จะถือวิสาสะมาหอมแก้มผมเพื่อเป็นการขอบคุณจนผมถึงกับยืนนิ่งด้วยความงุนงง
"มิทพุท! ไปกันเถอะ!" ไอ้นัทชวนแฝดน้องทั้งสองของมันให้เดินตามมันไปโดยที่แฝดน้องทั้งสองของมันเดินเข้ามาในคอนโดผมอย่างเกรงอกเกรงใจผมในขณะที่แฝดพี่อย่างไอ้นัทกลับเดินร่าราวกับคอนโดของผมเป็นคอนโดของมันตั้งแต่ต้นอย่างนั้นแหละ
และพอเสียงเงียบลงผมก็ล็อคประตูห้องตามเดิมก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนของผมเองแล้วไปนอนคว่ำที่เตียงก่อนที่จะหยิบมือถือมาเล่นเกมส์ต่อ
ถึงแม้คนภายนอกจะมองว่าผมเล่นเกมส์โดยใช้เวลาอย่างไร้ก็ประโยชน์..แต่ความจริงแล้วผมเป็นเกมเมอร์ต่างหากและถ้าผมไม่ได้แคสเกมส์ผมจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อคอนโดล่ะเพราะดั่งเดิมผมผมไม่ใช่คนรวยสักหน่อยที่ไม่ต้องทำงานหาเงินก็สบาย
กำลังได้ที่อยู่แล้วเชียวอยู่ๆ ก็มีใครบางคนมาเปิดประตูเข้ามาในห้องของผมโดยที่ผมลืมล็อคห้องไปเสียสนิท
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะกำลังอยู่ในโลกของเกมส์แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าหูผมจะหนวกไปด้วย
"ห้องว่างของมึงนอนได้แค่สองคน..กูเลยให้มิทกับพุทนอนด้วยกันส่วนกูจะมานอนที่ห้องของมึงแทนนะ"
"อืม" ผมตอบสั้นๆ
"แล้วเสื้อผ้าของกูกูขอเก็บในตู้เสื้อผ้าเดียวกับของมึงได้มั้ย?"
"ได้"
"ทำอะไรของมึงน่ะไม่สนใจเวลากูพูดเลย!" แล้วไอ้นัทก็ก้มลงมองแล้วแย่งมือถือจากผมโดยที่ไม่ถามอะไรผมสักคำ
"อะไรของมึงเนี่ยไอ้นัท! เอามือถือของกูคืนมา! เดี๋ยวกูตาย"
"..." มันไม่พูดอะไรกับผมก่อนที่จะปิดเกมส์ไปดื้อๆ แล้วเปิดแอพดูคลิปเรื่อยเปื่อยแทนซึ่งเป็นคลิปของตลกชื่อดัง
"อะไรของมึงเนี่ยไอ้นัท?" ถามมันเป็นรอบที่สอง
"ก็เห็นมึงเล่นเกมส์ทำหน้าเครียด..กูเลยเปิดคลิปตลกๆ เผื่อมึงจะหายเครียด"
"แต่กูทำงานอยู่น้า" คราวนี้ผมงอแงใส่มันทันทีเมื่อคิดว่าเถียงไปก็ไม่มีวันชนะไอ้นัทได้
"ก็หยุดดูอะไรที่มันคลายเครียดก่อนไง?" แล้วไอ้นัทก็มานอนคว่ำใกล้ๆ ผมจนผมถึงขั้นสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของมัน
ผมมองหน้ามันได้สักพักก็เริ่มเบื่อก่อนที่จะเลือกมานอนหงายแทนแล้วหลับตาพร้อมกับเอาแขนข้างนึงปิดตาเอาไว้
"เอ้า! จะรีบนอนไปไหนเล่า!" แล้วมาเขย่าปลุกผมโดยการสัมผัสที่หน้าท้องของผมเบาๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ
จนกระทั่งไอ้นัทถอดใจยอมแพ้ซะเองก่อนที่จะปิดไฟและมานอนข้างๆ ผมโดยที่ยังเที่ยงอยู่
ส่วนผมเป็นเรื่องที่ปกติจะนอนตอนนี้เพราะผมจะเก็บแรงไว้สตีมในตอนกลางคืนอีกด้วย
