ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,ดาร์ค,เรื่องสั้น,ลึกลับ,คลั่งรัก,ตำนาน,ปีศาจ,ญี่ปุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เอ่อคือ… เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? ” ฉันไม่เข้าใจในสีหน้าและพฤติกรรมของคุณคิงูยะที่พยายามมองหาอะไรบางอย่างในบ้านของฉันด้วยความตึงเครียด ใบหน้าหล่อเหลาหันมองซ้ายขวาด้วยท่าทางกระวายใจแปลกพิกล
“คุณมิโดริ” ชายหนุ่มหันมาเรียกชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงที่ทำให้รับรู้ได้ถึงความจริงจัง
“คะ?”
“มีใครอยู่ที่นี่นอกจากคุณด้วยหรือครับ?”
“เปล่านะคะ ฉันอยู่คนเดียวค่ะ” ฉันมองไปรอบบ้านด้วยความรู้สึกสงสัย คุณคิงูยะมีท่าทีเปลี่ยนไปหลังจากที่เข้ามาใกล้ฉันแล้วทำท่าเหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่าง “ทำไมหรือคะ?”
“คุณมิโดริ” เขาเรียกชื่อของฉันอีกครั้งพร้อมเดินเข้ามาใกล้ขึ้น แววตาคมกริบที่มองลึกเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกคล้ายว่าต้องเตรียมตัวตั้งรับอะไรบางอย่าง
“คะ?” ขานรับพร้อมกับถอยหลังอย่างช้า ๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังรุกเข้ามา
“ผมว่าที่นี่มีผู้บุกรุก แต่ใครคนนั้นอาจจะหลบหนีไปแล้ว”
“จริงหรือคะ? อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นคะ?” ฉันถอยหลังจนชิดเข้ากับผนัง แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่เลิกย่างสามขุมเข้ามา นั่นทำให้ภายในใจของฉันเริ่มสั่นระรัวด้วยความพิศวงในสิ่งที่ยากจะคาดเดา
“ผมได้กลิ่น” เขาหยุดเดินต่อเมื่อเข้ามาใกล้ฉันในระยะประชิด แล้วทำท่าเหมือนสูดดมกลิ่นจากบริเวณรอบกายของฉัน
“กะ… กลิ่นเนี่ยนะคะ?” ฉันเริ่มจะประหม่าเมื่อเขายื่นใบหน้าเข้ามาสูดกลิ่นในรัศมีใกล้ลำคอของฉัน
“ใช่ครับ ผมได้กลิ่นของผู้บุกรุกที่ตัวของคุณ คุณ…ได้อาบน้ำแค่คนเดียวจริง ๆ ใช่ไหมครับ?” คำพูดกระซิบกระซาบที่เย็นยะเยือกขึ้นนั้นทำเอาฉันสะดุ้งแล้วพลันนึกถึงเรื่องราวในห้องน้ำ “มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นสบู่ ไม่ได้ใกล้เคียงเลยล่ะครับ มันเหมือนกลิ่นของ… ผู้ชาย ไม่สิ หรือว่าอะไรบางอย่างที่ใกล้เคียง”
“ฉัน… ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะ” ฉันเริ่มตะกุกตะกักเมื่อคุณคิงูยะดูน่ากลัวเข้าไปทุกที ทั้งที่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะมาจับผิดฉันโดยใช่เหตุแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างในตัวของเขากดเอาไว้จนไม่สามารถโต้แย้งในความไม่สมเหตุสมผลนี้ อาจจะด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและแววตาที่คล้ายกับกำลังทิ่มแทงเข้ามาภายในจิตใจ
“จริงเหรอครับ? คุณไม่เห็นใครหรืออะไรที่ผิดปรกติภายในบ้านนี้เลยจริง ๆ ใช่ไหม?”
“จะ… จริงค่ะ”
“งั้นเหรอครับ?” สายตาคู่นั่นยังคงจ้องเข้ามาในดวงตาราวกับกำลังควานหาความจริงที่ฉันซ่อนเอาไว้ “ถ้างั้นก็… ผมก็คงต้องค้างที่นี่แล้วล่ะ”
“ค่ะ… คะ? อะไรนะคะ?”
“ผมปล่อยคุณเอาไว้คนเดียวไม่ได้จริง ๆ บางทีเด็กสามคนนั้นอาจจะย้อนกลับมาทำร้ายคุณก็ได้นะ พวกนั้นกล้าทำเรื่องเลวร้ายกับคุณขนาดนั้น แล้วผมก็เผลอหนักมือไปหน่อย พวกเขาคงจะต้องแค้นคุณแน่เลย”
“งะ งั้นเหรอคะ...” ฉันคิดว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้ ถ้าสิ่งที่ปีศาจงูบอกกับฉันเป็นเรื่องจริงนั่นหมายความว่าเด็กสามคนนั้นคงไม่เหลือรอดที่จะมาทำร้ายฉันอีกแน่นอน “แต่ฉันคิดว่าฉันโอเคนะคะ คุณ เอ่อ… กลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะค่ะ”
คุณคิงูยะผละถอยออกไปเล็กน้อย เขายับแว่นให้เข้าที่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉันรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเขาที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างฉับพลัน
“ผมกำลังรบกวนคุณมิโดริอยู่สินะครับ ผมขอโทษที่ไม่คิดว่าจะทำให้คุณรู้สึกอึดอัดรำคาญใจได้ขนาดนี้” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบนิ่งที่ซ่อนอารมณ์ตัดพ้อเอาไว้ได้ไม่มิด ก่อนจะหันหลังใส่ฉันแล้วกำลังจะเดินจากไป
เมื่อเห็นท่าทีที่ดูคล้ายกำลังเสียใจของเขา ฉันรีบพุ่งเข้าไปจับแขนเรียวยาวนั่นไว้อย่างลืมตัวและลืมความประหลาดในตัวเขาไปชั่วขณะ “ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะคะ ฉันก็แค่รู้สึกว่าไม่อยากเป็นภาระของคุณไปมากกว่านี้เท่านั้นเอง ไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือรำคาญอะไรคุณเลยนะคะ”
เมื่อแหงนมองใบหน้าเจ้าของร่างระหงก็พบกับสีหน้าที่ยังคงตัดพ้อเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยกยิ้มบางชวนให้รู้สึกอบอุ่น “รีบไปทานข้าวกันเถอะครับ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”
ในคืนนี้คล้ายกับหลายสิ่งอย่างได้ช่วยยืนยันแล้วว่าคุณคิงูยะคือผู้ชายที่เป็นคำขอของฉันอย่างแท้จริง รสชาติของอาหารที่เขาทำให้ฉันทานการันตีว่าจะทำให้ฉันมีอีกหนึ่งความสุขในชีวิตคู่ได้อย่างแน่นอน รวมไปถึงเรื่องที่เขาแย่งฉันเก็บโต๊ะและล้างจาน ซึ่งเขาให้เหตุผลว่าฉันนั้นเพิ่งถูกทำร้ายร่างกายมาจึงยังไม่ควรหักโหม นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีผู้ชายเข้ามาดูแลฉันอย่างจริงจัง และยังเป็นหนุ่มหล่อที่ดูไร้ที่ติอีกด้วย หล่อและแสนดีจนน่าประหลาดใจ และนั่นทำให้ฉันยิ่งสงสัยว่าสิ่งที่ต้องแบกรับเอาไว้นั่นคืออะไรกันแน่ จะใช่บุคลิกที่ดูพิลึกจนน่ากลัวของเขาในบางครั้งหรือไม่ แต่ครั้นฉุกคิดถึงเรื่องที่เขาได้กลิ่นของปีศาจงูตนนั้นนั่นก็ทำให้ฉันแอบตั้งข้อสงสัยว่าเขาอาจจะ… ไม่ใช่คน
“หลับฝันดีนะครับ” คุณคิงูยะกล่าวเมื่อเดินมาส่งฉันที่หน้าประตูห้องนอน
“คุณจะนอนหลับบนโซฟานั่นจริง ๆ เหรอคะ?” ฉันเบือนหน้าไปทางห้องรับแขก
“แล้วคุณจะอนุญาตให้ผมเข้าไปนอนในห้องด้วยเหรอครับ?” ชายหนุ่มถามหน้าระรื่นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูมีความหวัง
“...” ฉันไม่อาจเค้นคำพูดออกมาจากสมองที่ว่างเปล่าอย่างฉับพลันนี้ได้ รู้สึกไม่ดีกับคำถามเชิงนั้นหลังจากที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์เกือบจะโดนข่มขืน
“ฮ่า ๆ ๆ ล้อเล่นน่ะครับ” เขาระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความทะเล้นเมื่อเห็นสีหน้าของฉันที่แปรเปลี่ยน “ผมนอนได้ครับ แค่จะเฝ้าให้แน่ใจว่าไม่มีใครเข้ามาทำร้ายคุณเท่านั้นเอง”
“ฮ่า ๆ ๆ” ฉันแสร้งหัวเราะไปกับเขา “เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะที่คอยช่วยเหลือฉันขนาดนี้ หากต้องการอะไรมาเคาะเรียกฉันได้เลยนะคะ”
“โอเคครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” เมื่อเห็นว่าคุณคิงูยะยิ้มรับ ฉันก็เดินเข้าห้องไปในทันที ชายหนุ่มยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งฉันปิดประตู
ฉันพาร่างกายที่โรยล้าเข้านอน รู้สึกอย่างชัดเจนว่าวันนี้เหนื่อยกว่าทุกวัน เหนื่อยมากแบบที่ทำให้ภาพตัดไปในทันทีที่ปิดเปลือกตาลง ไม่อาจทราบว่าตนเองจมลึกไปในห้วงนิทราตั้งแต่เมื่อไร
ฉันพบว่าตัวเองได้วิ่งตามลูกสุนัขสายพันธุ์ชิบะตัวหนึ่งเข้าไปในป่าด้านหลังโรงเรียนด้วยความเป็นห่วงว่าลูกสุนัขนั้นจะเกิดอันตราย แต่แล้วเจ้าลูกสุนัขตัวนั้นก็ยิ่งวิ่งหนีเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ และเมื่อรู้ตัวอีกทีก็พบว่าฉันนั้นกำลังอยู่ตรงหน้ารูปปั้นหมาป่าซึ่งเป็นทางเข้าไปสู่ศาลเจ้าที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน แล้วเพียงไม่นานก็ได้เห็นเจ้าชิบะตัวแสบอีกครั้งก่อนที่มันจะวิ่งเข้าไปในศาลนั่น
“อย่าเข้าไปในนั้นนะ!” ฉันร้องออกมาด้วยความรู้สึกสังหรณ์ใจประหลาดเกี่ยวกับที่แห่งนี้ แต่ก็ต้องวิ่งตามลูกสุนัขเข้าไปอย่างไร้ทางเลือก
ปัง! ประตูปิดลงอย่างรุนแรงส่งเสียงดังสนั่นชวนให้สะดุ้งเฮือกแล้วยิ่งทวีความกลัว ก่อนจะพบว่าเจ้าชิบะตัวนั้นได้เดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างเชื่องช้าก่อนจะหยุดอยู่ในระยะห่างประมาณสองเมตร
“มานี่เร็ว เด็กดี ออกไปจากที่นี่กัน” นอกจากจะเป็นห่วงลูกหมาตัวนี้แล้วก็ยังรู้สึกกังวลต่อความรู้สึกของเจ้าของหมาอีกด้วยว่าป่านนี้จะกระวนกระวายใจมากแค่ไหนที่สัตว์เลี้ยงของเขาหรือเธอคนนั้นหายไป “มาสิ เร็วเข้า”
เมื่อพยายามเรียกแล้วเจ้าลูกสุนัขไม่ยอมขยับเลยแม้แต่น้อย ฉันจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหามันอย่างเชื่องช้า เจ้านั่นขยับหู โยกศีรษะมองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นโดยไม่หนี แล้วอีกเพียงไม่นานฉันก็เข้าใกล้มันได้เกือบจะถึงตัว แต่ในเสี้ยววินาทีที่ฉันกำลังยื่นแขนไปอุ้มเจ้าชิบะ
ปัง! ประตูของศาลเจ้าถูกเหวี่ยงเปิดออกอย่างรุนแรงอีกครั้งทำให้สะดุ้งตกใจเป็นหนที่สอง ครั้นหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มผมสีขาวที่มีเบื้องล่างเป็นงู
สมองของฉันยังไม่ทันได้ประมวลผลอะไร หางงูสีขาวก็พุ่งเข้ามาพันร่างของฉันเอาไว้ในทันที ฉันยังไม่ทันได้ร้องโวยวายก็ถูกเหวี่ยงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มปีศาจงู เขาอุ้มฉันไว้ด้วยแววตาเย็นชา
“ข้าแปลกใจที่คนสะเพร่าเช่นเจ้ายังรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้อยู่”
หลังสิ้นถ้อยวาจาถากถางที่เย็นยะเยือก ฉันยังไม่ทันได้เอ่ยปากโต้เถียงก็ได้ยินเสียงขู่คำรามดังมาจากทางด้านในศาลเจ้า เมื่อหันมองตามก็พบว่าสิ่งที่กำลังคำรามอยู่นั้นก็คือเจ้าลูกสุนัขพันธุ์ชิบะที่ฉันเกือบจะได้ตัวเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“เจ้าวิ่งตามสิ่งนั้นเข้ามาถึงในนี้โดยไม่เฉลียวใจอะไรเลยหรือ?” หลังสิ้นคำของปีศาจงูขาว ลูกสุนัขก็พลันกลายสภาพเป็นหมาป่าตัวมหึมา มันตั้งท่าจะพุ่งกระโจนมาทางเราทั้งคู่ แต่ชายหนุ่มผมขาวก็เลื้อยหนีออกมาอย่างรวดเร็วโดยที่โอบอุ้มร่างของฉันเอาไว้แน่น
ภาพเหตุการณ์ในห้วงฝันสลายหายไปพร้อมกับที่รู้สึกตัวได้ว่าเม็ดกระดุมบนชุดนอนของฉันถูกปลดออกไปทีละเม็ด
“คุณคิงูยะ!” ฉันร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังปลดกระดุมเสื้อของฉันออกจนหมดด้วยสภาพที่ตัวของเขาเองได้เปลือยท่อนบนไว้หมดแล้ว และยิ่งไปกว่านั้น เขาเข้ามาในห้องที่ฉันจำได้ว่าล็อกไปแล้วได้อย่างไร!? เมื่อได้ยินเสียงของฉัน เขาเคลื่อนสายตามองมาที่หน้าโดยไม่มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด
"หืม? ผมทำคุณตื่นเหรอครับ"
