เมื่อแฟนสาวถูกฆาตกรรมทำให้ 'พานิล' จมดิ่งสู่ห้วงความเศร้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แต่แล้ววันหนึ่งแม่ของเธอกลับบอกว่า 'การคืนชีพมีอยู่จริง' ให้เขาตามหาบันทึกปริศนานั้นให้เจอ
ไซไฟ,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,รัก,ระทึกขวัญ,ลึบลับ,ดราม่า,ข้ามภพ,แฟนตาซี,เกิดใหม่ ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘พานิล มาลากาฬ’ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ศีรษะของเขามีอาการวิงเวียนเล็กน้อยหลังจากการสลบไสลไปนานนับสัปดาห์
สายตากวาดมองโดยรอบอย่างไตร่ตรอง เมื่อบรรยากาศในตอนนี้ช่างไม่เหมือนห้องในคอนโดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งเสียงของ ‘คุณหญิงกิ่งแก้ว’ ผู้เป็นแม่ยังอุทานออกมาด้วยท่าทางดีใจเกินเหตุ ราวกับว่าการที่เขาตื่นขึ้นเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจ
“แม่...” พานิลเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เพราะเสียงของเขานั้นแหบแห้งเหลือเกิน จากการที่ร่างไม่ค่อยได้รับน้ำไปหล่อเลี้ยงเท่าที่ควร
“ลูกสลบไปเกือบอาทิตย์เลยรู้มั้ย แม่นอนไม่หลับซักคืนเลย”
“สลบเหรอครับ?” พานิลขมวดคิ้วหนักเมื่อเกิดคำถามในใจ
“ลูกจำอะไรไม่ได้เลยเหรอตาพัด”
สิ้นคำพูดของผู้เป็นแม่ก็เหมือนมีกริ่งเตือนความจำดังขึ้นมาภายในหัว และปรากฏภาพของท้องถนนในกรุงเทพเข้ามาในโสตประสาท ก่อนจะชัดเจนมากขึ้นด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดของล้อรถที่เสียดสีไปกับพื้นคอนกรีตเข้ม
“....” มีเพียงเสียงหายที่เปล่งออกมา พร้อมกับมือใหญ่ที่จับหน้าผากตัวเองซึ่งสื่อถึงอาการเจ็บปวดยามภาพระทึกขวัญมันวนเวียนเข้ามา
“ใจเย็นๆ นะลูก ค่อยๆ จ้ะ ยังไม่ต้องนึกอะไรมากหรอกนะ นอนพักก่อนเถอะ”
“กิลลี่! กิลลี่! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ผมจะไปช่วยคุณเดี๋ยวนี้”
ทันใดนั้นเองที่เหตุการณ์ค่อยๆ ร้อยเรียงขึ้นมาเป็นไทม์ไลน์ มันชัดยิ่งกว่าภาพของรถที่ไล่ล่ากันบนท้องถนนเมื่อสักครู่เสียอีก มันก่อรูปร่างขึ้นมาจนเผยให้เห็นสาเหตุที่ตนต้องมานอนอยู่ในโรงพยาบาลแห่ง
“กิลลี่...กิลลี่ล่ะครับแม่!”
พานิลลุกลี้ลุกลนจะลงจากเตียงให้ได้ โดยไม่สนสายน้ำเกลืออันระโยงระยางที่กำลังเชื่อมเจาะกับหลังมือตัวเองอยู่ จนคุณหญิงกิ่งแก้วต้องโอบใบหน้าลูกชายเพียงคนเดียวเพื่อเรียกสติเขากลับมา
“พัด!...ใจเย็น ๆ ลูก”
“บอกผมสิครับว่ากิลลี่สบายดี”
“จ้ะ หนูกิลสบายดี”
“แล้วทำไมผมถึงไปหาไม่ได้ล่ะครับแม่”
“แหม...ก็เพิ่งฟื้นทั้งคู่นอนพักให้ร่างกายมันเข้าที่เข้าทางก่อนสิลูก”
“ถูกต้องแล้วครับคุณแม่”
ประตูห้องพักไข้เปิดขึ้น พร้อมการมาของหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาที่ท่าทางของเขาไม่ค่อยสุขุมนัก “หัวใจอินเลิฟนี่มันเติมพลังให้ร่างกายนายฟื้นฟูได้ไวทันตาเห็นเลยนะ”
“ไอ้ธัญ”
ธัญ หรือ นายแพทย์ธารัฐเพื่อนสนิทของพานิล ได้เดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับท่าทางมาดกวนที่จะแสดงออกให้เห็นเฉพาะคนใกล้ชิด
“เอ่อฉันเอง ยินดีนะเว้ยเพื่อน ที่ฟื้นมานายยังจำหน้าฉันได้อยู่”
“งั้นแสดงว่าฉันไม่เป็นอะไรมาก ให้ฉันไปเยี่ยมกิลลี่สิ ฉันอยากรู้ว่าแฟนตัวเองเป็นยังไงบ้าง”
พานิลพูดกับเจ้าหมอเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังเปิดแฟ้มและเช็ดอะไรต่อมิอะไรไปด้วย โดยที่เขาไม่เข้าใจกระบวนการนัก แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่พานิลอยากใส่ใจ จึงละสายตาและหันไปสนทนากันต่อ ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณหญิงกิ่งแก้วขอตัวออกไปข้างนอก เพื่อเปิดโอกาสให้หนุ่ม ๆ คุณกันลำพังตามประสาเพื่อน
“นี่ กูเดาว่าแม่มึงพูดคำว่าใจเย็นหลายรอบแน่ ๆ แล้วกูก็จะหยิบมาพูดต่อให้มันเบื่อกันไปข้าง ถ้ามึงยังเซ้าซี้อยู่แบบนี้”
เมื่อไม่มีใครมายืนอยู่ข้างๆ คนเป็นหมอก็เปลี่ยนไปใช้ภาษาที่คุ้นเคยกันตั้งแต่มัธยม ซึ่งเขาไม่ค่อยใช้ต่อหน้าคุณพ่อคุณแม่ของพานิลนัก เนื่องจากตระกูลมาลากาฬนั้นสืบเชื้อสายจากเจ้าขุนมูลนาย ธารัฐเกรงว่าการพูดเช่นนี้จะทำให้ตนดูห้าวหาญเกินไป จนผู้ดีทั้งหลายรับไม่ได้
“ไอ้ห่าธัญ! มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ” พานิลเริ่มมีอารมณ์โมโห เมื่อคนโน้นคนนี้เอาแต่พูดให้เขาสงบจิตสงบใจ มันวุ่นวายนักเหรอกับการที่เขาอยากไปเยี่ยมแฟนตัวเอง
“เอ่อ! พูดขึ้นมาก็ดีแล้ว กูสั่งในฐานะนายแพทย์ธารัฐไม่ได้สั่งในฐานะไอ้ห่าธัญเพื่อนของมึง” เพื่อนหมอตอกหน้าคนเกรี้ยวกราด และพึงพอใจอย่างยกยิ้มเมื่อคนไข้หัวดื้อล้มตึงลงกับหมอนด้วยสีหน้าที่ไม่ประสบอารมณ์นัก
และเมื่อได้ยินเสียงคุณหญิงกิ่งแก้วเดินกลับเข้ามาธารัฐก็ได้เอ่ยอย่างขบขัน ซึ่งขัดกับอารมณ์บูดบึ้งของพานิล
“เอาล่ะครับคุณแม่ ก่อนที่เจ้าพัดมันจะฟื้นตัวและมีแรงขึ้นมารัฐประหารคำสั่งของผม ขอเชิญคุณแม่ออกไปคุยกับผมเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ จะได้ไม่มีคนแถวนี้โวยวายว่าราคาแพง”
“ไอ้เวร!” พานิลโพล่งออกมาจนคนเป็นแม่ชี้หน้าคาดโทษ เนื่องจากเขาพูดไม่เพราะ
ฟู่ว์….
ธารัฐถอนหายใจโล่ง ซึ่งก็ไม่แพ้คุณหญิงกิ่งแก้วผู้ทำปฏิกิริยาเดียวกัน ทั้งคู่เก็บซ่อนใบหน้าที่ตึงเครียดเอาไว้ เพื่อไม่ให้มันเล็ดลอดออกไปหาพานิล เพราะชายหนุ่มอาจจะคิดสงสัยเอาได้
และจากท่าทางของเพื่อนรัก ธารัฐคิดว่าทั้งคู่แสดงละครได้ดีทีเดียว ถ้านี่เป็นสถานการณ์ปกติเขาคงเอ่ยแซวคุณหญิงกิ่งแก้วไปแล้ว ว่าน่าจะเดินไปรับรางวัลออสการ์ด้วยกัน
“แม่ไม่กล้าบอก แม่ทำไม่ได้” หญิงวัยกลางคนบอกด้วยท่าทีกังวล
“จากการที่เราไปพูดคุยเมื่อกี้ เจ้าพัดคงคลายอารมณ์ลงได้มากแล้วครับ ยังดีกว่าช้อยส์แรกที่เราเลือกบอกทันทีตอนมันตื่นนะครับคุณแม่ แบบนั้นอาจจะช็อกกว่าเดิม”
“ดูท่าทางของพัดสิ...เขามีความหวังมากแค่ไหนว่าหนูกิลปลอดภัยดี...ฮึก...ถ้า...ถ้าเขารู้ว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักตายไปแล้ว แม่กลัวว่าจะเสียลูกชายตามไปด้วย”
คุณหญิงกิ่งแก้วเริ่มร้องไห้โฮ มือไม้ที่ใช้ปิดปากห้ามเสียงร้องตัวเองสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ จนทำให้ธารัฐต้องค่อยๆ เข้าไปประคองให้ท่านไม่ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น และหากเขาพกผ้าเช็ดหน้ากับตัวมาสักผืน คงหยิบยื่นน้ำใจให้หญิงวัยกลางคนได้ซับหยาดน้ำตาที่ไหลริน เป็นการแสดงความเห็นอกเห็นใจได้ชัดเจนมากกว่าการยืนจับมือเฉยๆ
แต่สิ่งที่ทั้งคู่ไม่คาดคิด นั้นคือการที่พานิลเปิดประตูออกมาพร้อมกับเสาน้ำเกลือที่ลากติดมาด้วย เนื่องจากอาการปวดเบาที่ตนต้องการระบายออก แต่ไม่คิดว่าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ประตูทางออกจะทำให้เขาได้ยินสิ่งที่ทำให้ใจสลาย
“คุณแม่ว่าอะไรนะครับ”
สายตาเริ่มฟาดฟางเมื่อน้ำตาตีขึ้นมาเอ่อล้นที่เบ้า พานิลเริ่มหน้ามืดทำให้ปอดของเขาขยับถี่จากการรวบรวมลมหายใจเพื่อบรรเทาอาการช็อกของตัวเอง
“ใจเย็นๆ นะเว้ย ใจเย็นๆ” ธารัฐรีบรุดเข้ามาชาร์จตัวเพื่อนรักที่กำลังย่อตัวลงนั่งกับพื้น พร้อมลูบแผ่นหลังแกร่งให้ชายตัวโต เพื่อส่งความห่วงใยไปหาเผื่อจะทำให้พานิลได้บรรเทาอารมณ์เสียใจลงได้บ้าง
ซึ่งไม่แพ้คุณหญิงกิ่งแก้วเลย เธอพุ่งตัวเข้าไปกอดลูกชายไวกว่าหมอหนุ่มเสียอีก และตอนนี้พานิลก็เข้าซบกับอกของผู้เป็นแม่ด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูจนไม่อาจหยุดยั้งได้
แม้ธารัฐจะเริ่มอาชีพหมอได้ไม่มากเท่ารุ่นพี่ในโรงพยาบาล แต่ประสบการณ์ในช่วงที่เป็นนักศึกษาที่ต้องพบเจอเคสต่าง ๆ มากมาย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสถึงอาการใจสลาย
พานิลสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ ราวกับเด็กทารกที่ทุรนทุรายโดนคุณหมอฉีดยาเป็นครั้งแรก ธารัฐนึกย้อนไปถึงคำสั่งสอนแต่โบร่ำโบราณ ว่าชายชาตรีไม่ควรแสดงออกถึงความอ่อนแอและการร้องไห้ก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขนั้น
ทว่าคนตัวสูงใหญ่อย่างพานิลกลับฝืนบรรทัดฐานนี้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำให้คุณหมอหนุ่มจึงตระหนักได้ถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถประเมินค่าได้ของเพื่อนรัก
และนึกชิงชังคนริเริ่มแนวคิดนั้นขึ้นมา เพราะไม่ควรมีเพศไหนต้องเก็บกักความอ่อนแอของตัวเองเอาไว้ให้เป็นบ้า ในเมื่อมันเจ็บปวดก็ควรระบายออกมาและเขาดีใจที่พานิลไม่ยึดติดค่านิยมพวกนั้น
เพราะธารัฐรู้ว่าหลังจากนี้พานิลจะต้องเผชิญกับความรู้สึกอีกมากมาย การเสียชีวิตของแฟนสาวเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ซึ่งหมอหนุ่มไม่แน่ใจว่าพานิลจะรับได้ไหมกับสาเหตุการตายของเธอ....
