เมื่อแฟนสาวถูกฆาตกรรมทำให้ 'พานิล' จมดิ่งสู่ห้วงความเศร้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แต่แล้ววันหนึ่งแม่ของเธอกลับบอกว่า 'การคืนชีพมีอยู่จริง' ให้เขาตามหาบันทึกปริศนานั้นให้เจอ
ไซไฟ,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,รัก,ระทึกขวัญ,ลึบลับ,ดราม่า,ข้ามภพ,แฟนตาซี,เกิดใหม่ ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตะหลิวสเตนเลสเนื้อดีกำลังจิ้มไปยังไข่ทอดเหลืองฟูอย่างเก้ ๆ กัง ๆ กิลลรีทดลองใช้ชีวิตประจำวันให้เป็นปกติเหมือนก่อนถูกฆาตกรรม ถึงแม้ว่าตอนโดนจับได้เธออาจจะถูกดุก็ตาม
“ยัยกิล! แม่บอกแล้วไง อย่าเพิ่งทำอะไรแบบนี้ ถ้าเกิดวงจรมันช็อตจะทำยังไง”
“โถ่แม่คะ ไม่เป็นไรหรอกคุณปู่อัศวินก็บอกแล้วนี่คะ ว่าไม่อันตราย”
“พอ ๆ ถ้าอยากกินเดี๋ยวแม่ทำให้ ออกไปข้างนอกเลยตาพัดมาหาแหนะ”
“จริงเหรอคะ!” เพียงเท่านั้นใบหน้าสวยก็ชุ่มฉ่ำไปด้วยรอยยิ้มกว้าง จากนั้นก็ยื่นตะหลิวให้ผู้เป็นแม่โดยทันที
กิลลรีรู้ว่าชายหนุ่มอยู่จุดไหนของบ้าน เพราะทุกครั้งที่มาเยี่ยมก็ต้องออกไปรับลมที่สวนข้างหลัง ซึ่งเป็นแหล่งโอโซนชั้นดีบำบัดปอดให้โปร่งโล่ง เธอจึงกระโดดโหยงเหยงไปพลางระหว่างเดินทางไปหาเขา กิริยาช่างมีความสุขสมกับที่ได้รับชีวิตใหม่และฆาตกรที่สังหารเธอก็สิ้นลม ไม่กลับมาเป็นปัญหาให้หวาดระแวงในการใช้ชีวิต
“ว่าแล้วเชียว คุณชายสุดหล่อต้องอยู่ที่นี่”
เธอพุ่งเข้ามาจูบทักทายเขาและหมุนตัวเป็นเจ้าหญิงยามเต้นรำกับเจ้าชาย จนพานิลเกือบสอดแขนรั้งเอวบางไม่ให้ร่วงหล่นแทบไม่ทัน
“ระวังหน่อยสิกิลลี่” เขาผละจูบออกอย่างตกใจ แม้รู้ว่าวัสดุที่ใช้ต่อลำตัวของเธอมันคงกระพัน แต่มันก็น่าใจหายอยู่ดีหากมันกระแทกพื้น
“พัดต้องช่วยกิลได้อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้ไม่กลัวหรอก”
“กลัวบ้างเถอะคนสวย”
น้ำเสียงเขาไม่ได้หวานแววดั่งคำชมแต่อย่างใด มันออกแนวประชดเสียมากกว่า กิลลรีสังเกตได้จากหน้านิ่วคิ้วขมวดของเขา สิ่งนั้นแหละที่เธอชอบใจนักที่ได้แหย่อารมณ์ของเขา
เรื่องร้าย ๆ มันผ่านไปแล้วยังทำหน้าตาเคร่งเครียดอยู่ได้
“แล้วไงคะ มาหาเนี่ยคิดถึงหรือมาตรวจเช็กระบบ”
“ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละ จะมาย้ำคุณด้วยว่าอย่าโลดโผนให้มากผมเป็นห่วง”
“ค้า~!”
เมื่อแฟนหนุ่มสละใบหน้าดุเป็นสายตาอ่อนโยน ทั้งคู่จึงมองหน้ากันสักพัก จากนั้นเป็นกิลลรีเองที่กุมมือเขาเพื่อบอกว่าเธอใส่ใจทุกคำเตือนไม่ได้ตามใจตัวอย่างที่แสดง เพราะรู้ดีว่าเขาทุ่มเทแรงกายแรงใจมากขนาดไหนที่จะทำให้เธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ยังไม่นับอาการซึมเศร้าที่เข้ามาโจมตีหลังรู้ว่าเธอถูกฆาตกรรมนั่นอีก
“ผมจะสร้างโลกเพื่อคุณ”
“อะไรเนี่ย จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมา”
“คุณจะอยู่ในบ้านแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”
“สถานะของฉันมันคนตายไปแล้วนี่คะ แค่พ่อกับแม่ยังไม่ดำเนินการเรื่องนี้เท่านั้นเอง อีกอย่างฉันจะออกไปไหนก็แค่ใส่แมสปิดปากกับแว่นกันแดดก็พอแล้ว ไม่ใช่ดาราซะหน่อยที่คนจะสนใจขนาดนั้น”
“นี่ ผมไม่คิดจะอยู่เป็นโสดหรอกนะ ยังไงกิลลรี สุริยศรต้องแต่งงานกับพานิล มาลากาฬอยู่ดี เรื่องตัวตนของคุณบางทีเส้นสายของผมอาจจะช่วยได้ เจ็บไข้ได้ป่วยก็ไปหาไอ้ธัญ ก็พอจะปกปิดเรื่องคุณฟื้นคืนชีพได้พอสมควร แต่ผมไม่คิดจะให้คุณอยู่ในสถานะผีตลอดไปหรอก”
“แล้วคุณจะทำยังไง”
“บอกแล้วไง ผมจะสร้างโลกเพื่อคุณ ผมจะจับธุรกิจสร้างหุ่นยนต์”
“ห๊ะ...?” กิลลรีทำหน้าเหลอหลา
“....” พานิลยิ้มกว้างเพื่อยืนยันความตั้งใจของตนเอง
เขาเรียนรู้จากสิ่งที่ได้รับรู้ ความบกพร่องของจิจักรวาลเมธไม่ใช่สมองอันล้ำเลิศของ หรือความตั้งใจใฝ่หาความก้าวหน้า หรือแม้กระทั่งพิทักษ์ทักลูกสาวจากความตาย
แต่เขาพัฒนาเทคโนโลยีไปไกลมากกว่าคน และไม่สร้างบรรยากาศที่คุ้นเคยให้กับผู้คน จึงไม่แปลกหากคนอย่างพลเอกเลิศฤทธิ์ปรับตัวไม่ทัน และมองความแปลกใหม่เป็นศัตรู นั่นแหละคือความหายนะ
“ผมอยากสร้างบรรยากาศให้คนในสังคมรับรู้ว่าบนโลกใบนี้มีหุ่นยนต์ มีสิ่งที่เหนือความคาดหมายเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา แล้วซักวันกิลลรี สุริยศร หุ่นยนต์ตัวแรกที่มีชีวิตจะเปิดตัวอย่างสวยงาม โดยที่คนในสังคมไม่รู้สึกตื่นตระหนก ถ้าไม่เริ่มตั้งแต่วันนี้จะเริ่มวันไหนล่ะ”
“พัด...” กิลลรีอุทานเบา ความคิดของพานิลช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน และไม่มีอะไรยืนยันได้ว่ามันจะเป็นไปตามความคาดหวัง แต่สิ่งที่เขาทุ่มเทเพื่อให้เธอมีชีวิตกลับคืนมา ก็พอจะยืนยันความสามารถของผู้ชายคนนี้ได้ว่าเขาจะทำมันได้จริง ๆ
“เราอาจจะแต่งงานกันตอนอายุ 50 ดีมั้ย”
“ฉันอยากอยู่บ้านค่ะ ยอมรับว่าฉันยังแพนิคกับการเข้าสังคม แม้จะรู้ว่าคนที่ฆ่าฉันได้ตายไปแล้ว แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่ของที่จะฟื้นฟูได้ภายในปีสองปีหรอกนะ ฉันยังจำความรู้สึกสยองแบบนั้นได้อยู่เลย” กิลลรีจับมือคนรักแนบกายช่วงบนที่ทำจากโลหะชนิดพิเศษ เพื่อให้เขาได้สัมผัสถึงหัวใจเนื้อที่เต้นกระตุกอยู่ข้างใน เพื่อแสดงให้เห็นว่ามันตื่นกลัวมากเพียงใดยามพูดถึงเหตุการณ์ระทึกขวัญเช่นนั้น
“การที่ผมปลุกคุณขึ้นมา เป็นการสร้างความทุกข์ให้คุณรึเปล่ากิลลี่” เมื่อเธอพูดเช่นนั้นพานิลก็กลัวเหลือเกิน ว่าชะตากรรมจะซ้ำรอยกินรี แต่เธอจะส่ายหัวระรัวเป็นการปฏิเสธ
“ฉันดีใจค่ะ เพราะฉันอยากแต่งงานกับคุณ มีลูกกับคุณและแก่ตายไปด้วยกัน”
“กิลลี่....”
“....”
เธอยิ้มกว้างเป็นการยืนยันเจตนารมณ์ตัวเองเช่นกัน จากนั้นโผล่เข้าจูบกันอย่างแนบแน่น
พานิลขอบคุณพระเจ้าที่มีเพียงช่วงตัวของเธอที่ขาดหาย มิฉะนั้นรสจูบอาจจะไม่หวานฉ่ำเท่ากายเนื้อขนาดนี้ก็ได้
มันเพลิดเพลินจนเขาไม่อยากผละกายออกจากเธอเลย ยิ่งแนบแน่นเรียวลิ้นร้อนก็พันเกี่ยวกันจนเกิดสัมผัสเลิศรส มือใหญ่ไม่วายรั้งเอวบางที่รู้สึกถึงโลหะนุ่มนวลที่มีส่วนผสมของกายมนุษย์เข้ามาแนบหน้าท้องแกร่ง
เพียงเท่านั้นกิลลรีก็รู้สึกถึงการเพิ่มระดับความร้อนแรงของอารมณ์จากแฟนหนุ่ม จึงหยุดสานสัมพันธ์ไว้เพียงเท่านั้นเพราะมันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ หากจะประเจิดประเจ้อกันต่อไปท่ามกลางสวนอันร่มรื่นที่พ่อกับแม่ของเธออาจจะแวะเวียนมาเห็นได้ทุกเมื่อ
“หยุดเลย” เธอชี้หน้าคาดโทษ
“ผมไม่ทำอะไรเกินเลยหรอกน่า เห็นผมเป็นผู้ชายแบบนี้ก็อายเป็นเหมือนกันนะ”
“แล้ว...จะจับธุรกิจด้านนี้ มีที่ปรึกษารึยัง แล้วพัดมีความรู้พอเหรอ กิลไม่ได้ดูถูกนะแต่เราควรรู้เอาไว้บ้างเกิดโดนโกงขึ้นมาจะทำยังไง พัดไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลยทั้งชีวิต กลัวจะมีปัญหาทางปัจจัยความเสี่ยงความคุ้มทุนน่ะสิ คนเก่ง ๆ ด้านนี้จะมีโผล่มาช่วยมั้ย”
“ผมมีครูดีจากจักรวาลอันไกลโพ้น”
แป๊ะ!
กิลลรีตบไปที่กลางอกของเขาเบาๆ
“ไม่ชอบเลยพูดเล่นแบบนี้”
“ไม่ได้พูดเล่นซักหน่อย มีอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่ได้บอกคุณ”
“เช่น...?”
พานิลชี้ไปยังปุ่มสุดท้ายของเครื่องซาวด์เดอรี่ซึ่งถูกติดตั้งไว้ที่แขนของเธอ
“คุณรู้มั้ยทำไมตรงนี้ไม่มีเมนูบอกว่ามันคือระบบอะไร”
“....” กิลลรีส่ายหัว และตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ที่คือตัวเซตค่าอายุของชีวิต เมื่อคุณไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปให้คุณกดตั้งค่าตรงนี้เอาไว้ เมื่อถึงเวลาทุกอย่างจะแผดเผาและร่างกายของคุณจะดับสูญเหมือนคนธรรมดาทั่วไป”
“คุณหมายถึงการไปเกิดใหม่เหรอคะ”
“จะคิดแบบนั้นก็ได้”
“เรื่องนี้รู้กันสองคนนะ”
“สองคน? ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยเหรอ”
“ไม่...”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไง”
“เป็นไปตามเจตนารมณ์คนสร้างน่ะ” เขาจงใจไม่ตอบ
“ใครอีกล่ะคนเนี่ย”
“....” พานิลมีเพียงรอยยิ้ม และสัมผัสนุ่มนวลของนิ้วมือที่เข้าไปเกลี่ยพวงแก้มของเธอเท่านั้นที่เป็นคำตอบ ไร้คำอธิบายใด ๆ ต่อจากนั้น
กิลลรีเองก็ไม่ได้อยากรู้มากมายอะไรขนาดนั้น แค่เรื่องเหลือเชื่อที่ตัวเองได้กลับมามีลมหายใจอีกครั้งก็น่าประหลาดใจมากพอแล้ว
คำถามของกิลลรีทำให้พานิลนึกถึงบางช่วงของไดอารี่หม่อมเจ้านิลพันธุ์ ที่ได้ร้อยเรียงความคลั่งไคล้ในนักวิทยาศาสตร์ที่ตนชื่นชอบอย่าง นิโคลา เทลล่า
พร้อมกับข้อความสั้น ๆ ที่นักประดิษฐ์ผู้ได้นี้อธิบายความอัจฉริยะของตัวเอง
“My brain is only a receiver, in the Universe there is a core from which we obtain knowledge, strength and inspiration. I have not penetrated into the secrets of this core, but I know that it exists”
(สมองของผมเป็นเพียงเครื่องรับสาร ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ ณ.ที่แห่งนั่นยังมีขุมพลังแห่งองค์ความรู้ พลังอำนาจ และ แรงบันดาลใจต่าง ๆ ที่แม้ตอนนี้ผมยังมิอาจบรรลุถึงแก่นกลางของความรู้อันลี้ลับนั้นได้ แต่ผมเชื่อว่ามันมีอยู่จริง)
คุณอาจเชื่อว่าเขาถูกถ่ายเทคโนโลยีจากอารยธรรมอื่นในจักรวาล หรือจะเชื่อว่าเขาอัจฉริยะด้วยจิตสำนึกของตัวเอง และคำอธิบายยืดยาวอาจเป็นเพียงการบอกปัดของคนหวงแหวนวิชาที่ใช้ดำรงเลี้ยงชีพ แต่สิ่งที่แสดงออกมาเป็นรูปประธรรมคือความคิดของเขานั้นช่างล้ำยุคจนคนรุ่นหลังต้องยกย่อง
ส่วนตัวพานิลนั้นเลือกที่จะเชื่อในข้อแรกเพราะตนได้ประสบพบเจอมาด้วยตัวเอง ซึ่งความมหัศจรรย์นี้ยากที่จะบอกกล่าวให้บุคคลธรรมดาได้เข้าใจ หลายครั้งที่คำตอบจึงถูกโยนให้สิ่งลี้ลับอธิบายแทน...
“ผีมาบอก”
“ผีเข้าสิง”
“บรรพบุรุษมาเข้าฝัน”
พานิลเองก็มักจะใช้ชุดคำตอบนี้สื่อสารในสิ่งที่เหนือจินตนาการกับคนอื่นอยู่บ่อย ๆ และหวังว่าโลกที่เขากำลังจะสร้างต่อไปนี้จะให้ทำให้การเปลี่ยนผ่านระหว่างเผ่าพันธุ์มนุษย์และหุ่นยนต์มันราบรื่นไม่สุดโต่งจนเกินไปเหมือนที่จิราเมธทำ
....แล้วคุณล่ะมีความเชื่อเช่นไร....
END
