ชาย-ชาย,เลือดสาด,ระทึกขวัญ,ดราม่า,แอคชั่น,แอ็คชั่น ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,สยองขวัญ,นิยายวาย,#BL,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่คิวได้ปลิดชีพหนึ่งในตระกูลนรกไปอีกราย เขาก็รีบเดินหาที่ซ่อนตัวเพราะเสียงปืนที่ยิงไปมันดังพอที่จะทำให้คนที่เหลือได้ยิน จึงต้องรีบเดินหาที่ซ่อนในละแวกของสามห้องที่ติดกันคือ ห้องรับประทานอาหาร ห้องรับแขก ห้องครัว คิวเลือกห้องครัวเพราะห้องรับแขกมีทางเข้าออกเยอะเกินไป ในตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่ามีสมาชิกในครอบครัวคนไหนบ้างที่ยังหาเขาอยู่จึงเลือกแอบซ่อนตัวในที่มีคนเข้าออกน้อยที่สุด ในขณะที่คิวเดินเข้าไปในครัวเขารีบหามีดทำอาหารทันทีเพราะไม่อยากใช้ปืนบ่อยจนเกินไป เนื่องจากในแต่ละครั้งที่ใช้ปืนยิงออกไปเสียงปืนนี้มันดังสนั่นไปทั่วคฤหาสน์จนเรียกความสนใจให้กับสมาชิกคนอื่น ๆ เข้ามาหาคิว เมื่อเขาหาทั่วทั้งห้องครัวแต่กลับไม่เจอมีดเลยสักเล่ม มีเพียงแค่จาน ชาม หม้อ กระทะ ที่พอจะใช้ได้อยู่บ้างแต่ไม่สามารถใช้ปลิดชีพใครได้ในครั้งเดียว ระหว่างที่คิวมัวหาสิ่งที่ต้องการก็มีเสียงหญิงสาวเอ่ยถามเขา
“กำลังหามีดพวกนี้เหรอจ๊ะน้องสะใภ้” มุกยิ้มที่มุมปากอย่างร้ายกาจที่เห็นน้องสะใภ้มัวหาสิ่งที่เธอเป็นคนเอาไปทั้งหมดเอง
เมื่อคิวได้ยินจึงหันไปมองเสียงของหญิงสาวที่เรียกในทันที ก่อนจะใช้สายตากวาดมองไปที่ชุดของพี่มุก พี่สามีของเขา ในตอนนี้ชุดของเธอมีแต่มีดทำอาหารห้อยติดเต็มเสื้อราวกับว่าจะเอาไปไล่ฆ่าฝูงคนอะไรอย่างนั้น คิวเผยรอยยิ้มให้และค่อยหยิบช้อนส้อมที่เจอซ่อนไว้ด้านหลังก่อนจะเอ่ยขึ้น
“แหม ให้ผมหาตั้งนาน อยู่ที่พี่มุกนี่เอง พกขนาดนี้จะเอาไปเชือดใครเหรอครับ” คิวพูดกวนประสาทพี่สามีที่อยู่ตรงหน้าของเขา
“เธอก็น่าจะรู้นี่ น้องสะใภ้”
มุกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้น้องสะใภ้ก่อนที่เธอจะปามีดใส่คิว โชคดีที่มีดพุ่งไปที่ตู้ใส่ของแต่ทว่ามีดก็ได้สร้างบาดแผลเล็กน้อยให้กับเด็กหนุ่ม คิวถูกคมมีดบาดเข้าที่แก้มเลือดของเขาค่อย ๆ ไหลออกมาจากแผลที่เปิดออกเล็กน้อยจากคมมีด ถ้าเป็นคนที่จิตใจยังปกติดีคงจะรู้สึกเจ็บกับแผลนี้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่สำหรับคิวในตอนนี้ สถานการณ์นี้ มันช่างเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมากเสียจนเขาเฉยชาตายด้านไปในทันที
“ครั้งหน้าปาให้ดี ๆ หน่อยสิครับ แบบนี้ผมไม่ตายหรอกนะ” คิวพูดยั่วยุพี่สามีที่กำลังทำสีหน้าพอใจกับบาดแผลที่สร้างไว้บนหน้าของเขา
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกจ้ะ ครั้งต่อไปไม่พลาดแน่”
เมื่อมุกพูดจบเธอก็ปามีดใส่คิวหมายจะเอาชีวิตให้ได้ เธอหยิบมีดด้วยสองมือตามร่างกายที่เหน็บมีดไว้กระหน่ำปาใส่น้องสะใภ้ แต่คิวเองก็ไม่ยอมอยู่เฉยให้เป็นเป้านิ่งง่าย ๆ เขาวิ่งหลบไปมาและมุ่งหน้าไปยังห้องรับแขกที่มีขนาดกว้างใหญ่กว่าห้องรับประทานอาหารเสียอีกและยังมีพื้นที่ให้หลบซ่อนตัวได้ ทั้งโซฟารับแขกหรือแม้ช่องชั้นหนังสือที่เรียงรายอยู่หลายอัน ยิ่งพื้นที่กว้างและมีที่ให้หลบซ่อนเท่าไร เขาก็สามารถหลบเหล่าคมมีดที่กำลังพุ่งทะยานมาหาอย่างไม่ลดละ มุกเองก็ปามีดใส่น้องสะใภ้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เธอไล่ต้อนคิวอย่างจริงจังจนไม่ทันสังเกตเลยว่ามีดที่พกติดตัวกำลังจะหมดไปเสียแล้ว แต่ทว่านี่ไม่ใช้ปัญหาสำหรับเธอเลยสักนิด หลังจากที่ใช้มีดจนหมดเธอจึงหยิบปืนพกออกมาหมายจะปลิดชีพน้องสะใภ้ด้วยลูกตะกั่ว แต่คิวไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเขาจึงใช้ด้ามปืนลูกซองฟาดเข้าที่หน้าของมุกจนเธอล้มลง คิวใช้จังหวะนี้รีบวิ่งไปหลบที่โซฟารับแขกทันทีที่พี่สามีล้มลง ไม่ช้าพี่สามีของเขาก็ทรงตัวจากแรงฟาดของปืนเมื่อครู่ขึ้นมาได้
“เธอหนีไม่รอดแล้วล่ะน้องสะใภ้ ฮ่า ๆ” มุกหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจที่จะได้สังหารน้องสะใภ้เสียที
“เหรอครับ ถ้าหนีไม่ได้ก็ต้องตายกันอยู่ในนี้และกันครับ” คิวที่กำลังนั่งหลบอยู่ที่โซฟาตะโกนออกไป
เมื่อมุกได้ยินเสียงตะโกนของน้องสะใภ้เธอจึงรู้ได้ในทันทีว่าน้องสะใภ้อยู่ตรงไหน เธอรีบวิ่งไปที่โซฟานั่นอย่างไวและหมายจะปลิดชีพเขาด้วยปืนพกของเธอ เมื่อไปถึงและพร้อมจะลั่นไกไปแต่กลับต้องหยุดคิดที่จะทำในทันทีเพราะร่างเจ้าของเสียงเมื่อครู่ไม่ได้อยู่ตรงนี้เสียแล้ว
“อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ” มุกพูดกับตัวเองด้วยความสงสัย
“เสร็จล่ะ”
คิวค่อยๆ เผยร่างออกมาจากมุมมืดของชั้นหนังสือที่เรียงรายอยู่ในห้องรับแขกจำนวนมากและกำลังเล็งปืนไปที่พี่สามีของเขา เมื่อคิวเห็นใบหน้าเหวอของเธอ เขาจึงฉีกยิ้มอย่างผู้ชนะและลั่นไกปืนไปที่พี่สามี แต่ดันพลาดยิงโดนเฉียด ๆ เข้าที่ไหล่แทน เพราะถูกใครบางคนพุ่งชนใส่จนเขาล้มลงไปกับพื้น ส่วนปืนก็กระเด็นไปที่ช่องเดินในมุมมืดของชั้นหนังสือ คิวพยายามดิ้นเพื่อจะสลัดออกจากร่างที่พุ่งชนเขาเมื่อครู่ แต่ทำไม่ได้เพราะแรงของอีกฝ่ายนั้นมีมากกว่า เขาจึงเหลียวมองคนที่กำลังล็อกเขาอยู่และเผยให้เป็นร่างของผู้นั้นผ่านดวงตาของคิว คนคนนี้คือพี่ธีร์เป็นแฟนของพี่มุก เขาทำหน้านิ่วคิ้วขนวดด้วยความโมโหที่ไม่สามารถหลุดจากการถูกตรึงด้วยแรงพี่สามีได้ ก่อนจะถูกพี่ธีร์จะยกตัวขึ้นเหนือพื้น
“เธอหนีไม่รอดหรอกคิว อย่าทำให้เรื่องมันซับซ้อนไปมากกว่านี้เลย” ธีร์พูดกรอกหูจากด้านหลังในขณะที่เขากำลังล็อกตัวน้องสะใภ้ไว้
“นั่นนะสิ น้องสะใภ้จะทำให้มันยากไปทำไม” เสียงของมุกเอ่ยขึ้นมาทันทีที่ลุกขึ้นมาจากพื้นได้หลังจากถูกปืนยิงเฉียดเข้าที่ไหล่ก่อนหน้า
“โธ่ ที่รัก เจ็บมากไหมนั่น” ธีร์ถามอาการของภรรยาที่ถูกยิง
“ก็แค่เฉียด ๆ น่ะ ถ้าเธอมาไม่ทันฉันคงสมองกระจุยไปแล้วแน่เลย” มุกตอบสามีที่ถามเธอเมื่อครู่ก่อนจะพูดกับน้องสะใภ้ของเธอ
“เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะนะจ๊ะคิว” มุกเดินไปหยิบมีดเพื่อหวังจะปลิดชีพของน้องสะใภ้
“จัดการเลยที่รัก ใกล้จะเช้าแล้วเกมนี่จะได้จบสักที” เมื่อธีร์มองนาฬิกาบนผนังจึงเร่งเร้าให้ภรรยารีบสังหารน้องสะใภ้ก่อนจะถึง6โมงเช้าซึ่งเป็นเวลาที่เกมจะต้องจบลงตามธรรมเนียมโบราณ
คิวที่ได้ยินพี่ธีร์พูด จึงหันไปมองนาฬิกาเพื่อดูว่าใกล้เช้าหรือยัง เมื่อใช้สายตาจ้องมองเข้าไปที่นาฬิกาเผยให้เห็นเวลาในตอนนี้ที่อีก20นาทีก็จะเช้าแล้ว เขาต้องรีบตัดสินใจอย่างรวดเร็วเพราะเบื้องหน้าของเขานั้นคือพี่สามีที่กำมีดอยู่ในมือกำลังมุ่งหน้าสาวเท้ามาหาหมายจะปลิดชีพให้เขาตาย ตอนนี้คิวต้องหาวิธีหลุดออกจากความรู้สึกอันปั่นป่วนให้ได้ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตายอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน ในเสี้ยววินาทีแห่งชีวิตที่จะอยู่หรือตายนั้นไม่ช้าคิวก็นึกหนทางรอดออกได้ โดยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ที่ติดตัวมานานนับพันปี เขาใช้หัวกระแทกสุดแรงเกิดใส่ชายที่กำลังล็อกตัวเขาอยู่ด้านหลังจนชายผู้นี้เลือดพุ่งออกมาเมื่อกรามล่างชนกับกรามบนจนลิ้นของธีร์ขาดออกจากกัน หลังถูกหัวคิวกระแทกเข้าที่คาง เขาละมือออกจากคิวอย่างไวเพราะความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ ธีร์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ส่วนคิวที่หลุดจากการตรึงก็พุ่งเข้าใส่มุกจนล้มลงไถลไปกับพื้น เมื่อมุกเห็นว่ามีดได้หลุดกระเด็นไปเธอจึงรีบคลานเพื่อจะไปหยิบมาแต่ถูกคิวดึงขาจนหน้าเธอกระแทกพื้นเสียก่อน จากนั้นคิวจึงลุกขึ้นยืนและยกเท้าเพื่อเหยียบขาพี่มุกจนสุดแรงเกิด
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
มุกร้องลั่นออกมาจนสุดเสียงเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัส ขาของเธอหักทันทีที่ถูกแรงกดของชายหนุ่มเหยียบเข้ามา และไม่ใช่แค่ขาหักเพียงอย่างเดียวแต่กระดูกโผล่ออกมาด้วยเช่นกัน โลหิตสีแดงเถือกเอ่อล้นทะลักออกมาตามบาดแผลที่เปิดกว้าง เธอค่อยคลานตะเกียกตะกายไปตามพื้นเพื่อจะหยิบมีด ถึงแม้ขาหนึ่งข้างจะใช้การไม่ได้แล้ว แต่เธอก็ยังดิ้นรนที่จะหยิบมีดมาให้ได้ แต่ความพยายามที่มุ่งมั่นของเธอกลับเป็นการกระทำอันน่าสมเพชของคนที่กำลังจะตายสำหรับชายหนุ่ม คิวมองร่างหญิงสาวที่กำลังค่อย ๆ คลานด้วยความทุลักทุเลอย่างสุขใจ ก่อนที่เขาจะชิงหยิบมีดที่อยู่ตรงหน้าของมุกเพียงไม่ถึงเมตรมาและเดินมาคร่อมร่างพี่สามีที่กำลังผิดหวังกับความพยายามที่จะมีชีวิตต่อแต่กลับไม่เป็นดั่งหวังไว้ คิวคุกเข่าคร่อมร่างเธอแล้วดึงผมของพี่สามีขึ้นมาเหนือพื้น
“ลาก่อนนะครับพี่มุก”
คิวมองหน้าพี่สามีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะใช้มีดอันเงาวาวแสนคมกริบเชือดเข้าที่คอหอยเธออย่างช้า ๆ ไร้ความปรานีจนเลือดสีสดค่อย ๆ ไหลพุ่งทะลักออกมา จนในที่สุดหญิงสาวก็สิ้นใจทันที คิวจึงปล่อยมือให้ศีรษะของเธอกระแทกไปกับพื้นอย่างไร้เยื้อใยและทิ้งร่างที่ไร้วิญญาณไว้เบื้องหลัง ก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปหาพี่ธีร์ที่มีศักดิ์เป็นพี่สามีอีกคน
ขณะเดียวกันธีร์ในตอนนี้ก็มัวแต่ดิ้นพล่านอยู่กับที่ เพราะความเจ็บปวดเมื่อลิ้นของเขาขาดไป ไม่ช้าคิวก็เดินมาถึงตัวของธีร์ ก่อนจะบอกอะไรบางอย่างให้ธีร์รู้
“เมียพี่คงจะช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ พี่มุกเขาไม่ยอมตื่นมาเลยอะ เอาแต่นอนจมกองเลือดอยู่น่ะ ฮ่า ๆ” คิวหัวเราะด้วยความสะใจที่ได้พูดยั่วธีร์ให้เจ็บช้ำ
ธีร์เมื่อรู้ว่าภรรยาจากไปแล้ว น้ำตาของเขาเอ่อล้นจนไหลออกมาในที่สุด ความเจ็บปวดนี้มันเจ็บรวดร้าวเสียยิ่งกว่าการที่ลิ้นของเขาได้ขาดไปเสียอีก เขาอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความเสียใจที่ได้สูญเสียคนที่รักไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้เขาไม่มีลิ้นให้พูดสื่อสารหรือจะแสดงความรู้สึกอะไรที่ต้องใช้เสียงก็ทำไม่ได้ดั่งเคยไปแล้ว ส่วนคิวที่กำลังยืนมองแววตาของคนที่กำลังเจ็บแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ คิวรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก เขามีความสุขที่ได้เห็นคนเหล่านี้ขาดใจตาย มันเป็นความรู้สึกที่เพิ่มพูนขึ้นมาเรื่อย ๆ เมื่อได้ลงมือสังหารคนพวกนี้ไปทีละคน คิวไม่รอให้ธีร์ที่กำลังร่ำไห้อยู่เบื้องหน้ามีสติกลับมาแน่ จึงหยิบหนังสือเล่มใหญ่และหนาจากชั้นหนังสือทุ่มไปที่ใบหน้าของธีร์อย่างแรง แล้วทุบด้วยความโกรธเกรี้ยวไม่ยั้งมือเลยแม้แต่น้อย จนใบหน้างามนั้นแหลกเละคาหนังสือเล่มใหญ่ แต่ทว่าธีร์กลับไม่ยอมให้มัจจุราชมาช่วงชิงวิญญาณเขาไปได้จึงค่อยๆ ประคองตัวเองเพื่อลุกขึ้นมาพิงที่ชั้นหนังสือ สภาพธีร์ในตอนนี้ดูไม่จืดเลยสักนิดใบหน้าของเขาดูเละเทะเหวอะหวะจากความแข็งของสันหนังสือเก่าเล่มใหญ่ ธีร์เหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับน้องสะใภ้แต่ว่าสิ่งที่เขาสื่อสารออกมากับไร้ซึ่งความเข้าใจกับคนฟัง
“ฮะ พี่พูดอะไรนะ อ่อได้ ๆ เดี๋ยวจัดให้” คิวก้มตัวลงเพื่อเอียงหูฟังธีร์ที่กำลังจะบอกอะไรสักอย่างกับเขาก่อนจะเดินไปหยิบปืนขึ้นมา
ปัง…!!!
เสียงปืนลูกซองดังสนั่นไปทั่วห้องรับแขก คิวไม่สนใจสักนิดว่าธีร์จะพูดอะไร เขายิงแสกหน้าจนใบหน้าของธีร์เละกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณนั้น อีกไม่ช้าคนอื่น ๆ ที่ได้ยินเสียงปืนคงจะมาที่นี่ คิวเองก็ไม่คิดจะหนีจึงเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเงียบสงบเพื่อรอสมาชิกที่เหลือมาหาเขาในระหว่างนี้ก็ค่อย ๆ บรรจุกระสุนปืนทีละลูก
ตึกๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าของคนกำลังมุ่งหน้ามาทางที่เด็กหนุ่มอยู่ เมื่อคิวบรรจุลูกปืนจนครบเรียบร้อยแล้วเขาจึงนั่งรอคนที่กำลังมุ่งหน้ามาอย่างใจจดจ่อ ไม่ช้าเจ้าของเสียงฝีเท้าก็เผยให้เห็นร่างเจ้าของเสียงเท้านั่นออกมา
ปัง…!!!
เสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกครั้งทว่าครานี้กระสุนปืนกลับไม่ได้สัมผัสถึงเนื้ออันอ่อนนุ่มของมนุษย์แต่ดันได้สัมผัสเข้าที่บานประตูเมื่อเจ้าของฝีเท้านั้นหลบลูกตะกั่วของคิวทันพอดี
“มาช้าจังนะครับ” คิวเอ่ยถามผู้ที่หลบกระสุนได้และกำลังซ่อนตัวอยู่ข้างทางออก
“โทษทีแล้วกันไอ้หนุ่ม แต่ไม่ต้องห่วงฉันจะฆ่าแกแน่” เสียชายวัยกลางคนเอ่ยตอบหลานสะใภ้
“งั้นก็โผล่หัวหงอก ๆ ของลุงมาสักทีสิครับ” คิวพูดยั่วยุให้ชายมีอายุออกมาให้เขาปลิดชีพเสียให้ได้
“ตอนนี้คงจะเหลือกันอยู่สองคนผัวเมียสิถ้า ก็ในเมื่อลูกหลานพวกคุณตายห่าคามือผมหมดแล้ว”
คิวเอ่ยคำยั่วยุเพื่อเรียกความโกรธแก่สมาชิกที่เหลือให้ออกมาหาเขา แต่กลับไร้ผลเพราะไม่มีเสียงของใครตอบกลับสักคน จนเขาต้องเรียบเรียงเล่ห์กลอุบายต่าง ๆ นานาออกมาเพื่อยั่วโมโหสมาชิกที่เหลือออกมาให้ได้
“พวกคุณสองคนรู้ไหมครับ ว่าผมทำอะไรกับเมสัน ผมใช้แท่งเหล็กสอยตาเธอออกมาข้างหนึ่ง แล้วถึงจะใช้ปืนยิงเข้าไปที่ตาอีกข้างจนหัวทะลุเลยล่ะ”
คิวได้พูดถึงเหตุการณ์ที่เขาได้ลงมือฆ่าสมาชิกเพื่อยั่วโมโหให้พวกที่ซ่อนอยู่ออกมาให้ได้ แต่กับไร้การตอบกลับอีกเช่นเคย เขาจึงจะพูดยั่วโมโหอีกครั้ง ไม่ช้าก็มีร่างของหญิงวัยกลางคนพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างไม่คิดชีวิต เธอคือป้าเมย์มีศักดิ์เป็นป้าสามีีของเขา เมื่อเห็นร่างหญิงที่ไม่คิดชีวิตพุ่งเข้ามาคิวจึงใช้ปืนกระหน่ำยิงจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น สภาพของเธอดูไม่ได้เลยทีเดียว กรามล่างหาย หน้าอกกระจายเละเทะไปหมด ส่วนช่วงท้องก็เห็นแต่ไส้หลุดออกมาจากท้อง
“โธ่คุณนายเมย์ ผมบอกแล้วว่าอย่าไปฟังมัน” ชายมีอายุพูดพึมพำกับตัวเองเมื่อรู้ว่าภรรยาของเขาโดนจัดการไปเรียบร้อย
ชายมีอายุเขาเองเมื่อเหลือเพียงคนเดียวจึงเร่งนึกวิธีที่จะฆ่าเด็กหนุ่มนี่ให้ตายให้ได้ เพราะอีก 10 นาทีก็จะหมดเวลาเล่นเกมนี้แล้ว และแล้วความคิดบางอย่างของเขาก็ผุดขี้นมา ชายมีอายุได้หยิบมีดพกของตนเพื่อจะเข้าไปข้างใน แต่ทว่าไม่มีเสียงปืนยิงกลับมาเหมือนเมื่อครู่ที่ภรรยาของเขาได้ถูกยิงไปเสียยับเยิน
“ฉิบหายล่ะ ลูกปืนหมดแล้วเหรอ” คิวพึมพำเบา ๆ เพียงคนเดียวเมื่อกระสุนปืนหมดเพราะดันเผลอยิงออกไปจนหมดแมกกาซีน
“ทำไมแกไม่ยิงกลับมาล่ะไอ้หลานสะใภ้ คงจะยิงหมดแล้วอะสิ” เสียงชายมีอายุตะโกนถามเด็กหนุ่มที่ไม่ยิงปืนใส่เหมือนเมื่อครู่
คิวไม่ได้เอ่ยตอบอะไรแต่เมื่อได้ฟังที่ลุงชาลีที่มีศักดิ์เป็นลุงของสามีพูด ถึงกับตกใจนิดหน่อยที่ตาแก่ดันมารู้ว่าลูกปืนของเขาถูกใช้จนหมดแล้ว เขารีบลุกขึ้นแล้วหลบไปซ่อนหลังโซฟาทันทีเพื่อเตรียมบรรจุกระสุนปืนเข้าไปใหม่ก่อนที่ชายแก่นั่นจะเข้ามา ทว่าไม่เกินความคาดหมายของเขาเลยสักนิดจู่ ๆ ก็มีมีดพุ่งเข้ามายังห้องรับแขกมีดเล่มเมื่อครู่ได้พุ่งเข้าที่กลางโซฟาเผยให้รู้ได้ในทันทีว่าชายแก่รู้ตัวแล้วว่าเขาได้ซ่อนตัวอยู่
“ลูกกระสุนหมดจริงสินะ ฮ่า ๆ” ชายมีอายุขำยั่วเด็กหนุ่ม
คิวไม่สนใจในคำพูดของชายแก่และรีบบรรจุกระสุนให้เต็มแมกกาซีนอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องเป็นฝ่ายที่ถูกฆ่าตายแน่ๆ ในที่สุดเขาก็ใส่กระสุนไปจนครบและไม่มีการรีรอพูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งสิ้น คิวลุกขึ้นและยิงปืนใส่ชายแก่ทันทีแต่ชายแก่ดันไหวตัวทันจนหลบได้ เขารีบลุกออกจากโซฟาไปแต่กลับโดนของแข็งบางอย่างกระแทกเข้าที่หลังจนปืนกระเด็นหลุดมือไป เมื่อหันมาดูเขากลับพบว่าชายแก่นั่นวิ่งเข้ามาหาอย่างไวเสียจนคิวหยิบจับอะไรไม่ทัน คิวโดนชกเข้าที่หน้าอย่างจังจนภาพตรงหน้าเลือนรางไปในทันที
“ทำได้แค่นี้เหรอไอ้หนุ่ม ลุกขึ้นมาสิ ให้เก่งเหมือนเมื่อกี้หน่อย”
ชายแก่เตะเข้าที่ท้องเด็กหนุ่มอย่างจัง คิวถึงกับจุกไปทั่วทั้งร่างเมื่อถูกแรงของเท้าพุ่งทยานเข้ามา ชายแก่ไม่ลดละที่จะทำร้ายเด็กหนุ่มเลยสักนิด เขากระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มขึ้นมาและต่อยเข้าที่หน้าอีกครั้งจนตอนนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มได้กลายเป็นสีเขียวม่วงเพราะแรงอัดจากหมัดของชายแก่ หน้าหวาน ๆ กลับต้องมามีรอยช้ำเพราะความโหดเหี้ยมของชายแก่ ชายแก่ง้างมัดเพื่อจะอัดหน้าเด็กหนุ่มอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้คิวจะไม่ยอมให้หน้าของเขาถูกชกอีกแล้ว เขาหยิบมีดที่เคยปิดชีพมาตินที่ได้เจอมาจากห้องลับนั่นแทงเข้าที่หมัดของชายแก่
“อ๊าาา”
เสียงของชายมีอายุร้องลั่นเมื่อถูกมีดแทงเข้าที่มือ คิวไม่รอช้ารีบวิ่งไปหยิบปืนลูกซองที่ทำหลุดมือไว้ก่อนหน้านี้และเล็งมาที่ลุงชาลี
“แกไปเอามีดนี่มาจากไหนฮะไอ้หนุ่ม” ชายแก่ตะโกนถามสุดเสียงเมื่อได้เห็นมีดที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ปัง…!!!
คำตอบของชายหนุ่มที่ให้กับชายแก่ดันไม่ใช่คำพูดใด ๆ ทั้งสิ้นแต่กับเป็นลูกตะกั่วที่แล่นเข้ากลางกระบาลแทน จนหัวของชายแก่กระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดชั่วของเขากระเด็นใส่หน้าของคิวเต็มไปหมด ไม่ช้าร่างอันไร้สมองที่สมบูรณ์ก็ล้มลงไปทันที
“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ”
เด็กหนุ่มขำออกมาด้วยความสะใจอย่างถึงที่สุด ที่ได้สังหารเดนนรกพวกนี้จนไม่เหลือชิ้นดีเลยสักคน เขาพึงพอใจมากที่ได้ชำระล้างเชื้อผีพวกนี้เสียจนหมด ก่อนจะหยิบมีดที่ได้มาจากการสำรวจห้องลับเหน็บไว้ในฮูด ไม่ช้าเสียงนาฬิกาก็ได้ร้องเตือนเพื่อบอกเวลากับผู้คนว่าตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้ว บ่งบอกถึงชัยชนะของเด็กหนุ่มว่าเขาชนะตระกูลนรกได้สำเร็จและเกมห่าเหวนี่ก็ได้จบลงเสียที เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินออกมาจากห้องรับแขกอย่างสะบักสะบอมเพื่อจะเดินไปที่ประตูทางออก ในที่สุดเขาก็ได้เป็นอิสระจากนรกขุมนี้เสียที จากประตูหน้าต่างที่ถูกล็อกและปิดตายทั่วทุกมุมตอนนี้มันได้ถูกปลดพันธนาการจนหมดเหมือนถูกตั้งโปรแกรมไว้ตามเวลาของเกมนรก เด็กหนุ่มค่อย ๆ เดินไปที่ประตูแต่กลับต้องมาหยุดเดินที่หน้าประตูทางออก
“คิว จะไปแล้วเหรอ เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”
เสียงเรียกที่ดูอ่อนโยนเมื่อครู่ เสียงที่ให้ความอบอุ่นสำหรับเขาเสมอมาไม่มีลืม ถึงแม้เสียงนี้จะทำให้เขาจากเคยรักและโหยหามากที่สุด แต่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนมาเป็นความเกลียดชังจนไม่หลงเหลืออะไรแล้ว น้ำตาคิวได้เริ่มเอ่อล้นออกมา จากที่ก่อนหน้ายังมีแต่ความเยือกเย็นไร้ความปรานี ทว่ามันได้แปรเปลี่ยนมาเป็นน้ำตาแทน คิวค่อย ๆ หันไปมองเสียงเรียกนั่นก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าของใครบางคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
…
