“เธอคิดกับพี่แค่ พี่ชายจริงๆเหรอ”พอลอันพูดขึ้น ก่อนที่จะโน้มตัวลงจูบลูกพีช....
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,ไทย,น่ารัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 5 ไหนบอกว่าอยู่ได้ไง
หลังจากที่เสี่ยเมฆเดินผ่านเหล่านักข่าวมาได้ นภาก็แยกตัวเพื่อที่จะคุยกับเขาโดยมีลูกพีช โสและพอลอันอยู่ตรงนั้นด้วย
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง😏”เสี่ยเมฆพูดทักทายนภา
“สวัสดีค่ะเสี่ย”
“ลูกสาวสวยนะครับ”เสี่ยเมฆพูดขึ้น และใช้สายตามองไปที่ลูกพีชอย่างไม่ขาด
“ใช่ครับ ว่าที่เจ้าสาวของผมสวยจริงๆ”ครั้งนี้คนที่พูดคือพี่ใหญ่อย่างพอลอัน
[นี่ผมพูดอะไรออกไป พอลอันนะพอลอันทำบ้าอะไรออกไปเนี่ยยย.....ผมต้องเก็บอาการสักหน่อยแล้ว]พอลอันเขาแทบไม่หันไปมองหน้าลูกพีชเลย โดยที่ลูกพีชเองแอบมองพอลอันไม่เลิก
“หึ.....”คำพูดของพอลอันทำเอาเสี่ยเมฆไม่พอใจอย่างมาก
“เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”เสี่ยเมฆพูดขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง
“คุณผู้หญิงจะจ่ายผมวันไหนครับ”
“เออ.....”
“ลูกพีชขอเวลา 5 เดือนได้ไหมคะ”ลูกพีชพูดขึ้น
“ไม่ได้!!!!”
“นี่เงินตั้ง 120 ล้าน 5 เดือนมันเร็วมากๆ เลยรู้ไหม”โสพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด นภาที่เห็นแบบนั้นก็รีบห้ามเพื่อนทันที
“เสี่ยเมฆค่ะ ลูกพีชขะ...”
“เท่าไหร่!!!!”พอลอันที่นั่งเงียบมาตั้งนานก็ได้พูดขึ้น เขารีบคว้ามือถือขึ้นมาก่อนที่จะหันไปถามเสี่ยเมฆา
“120 ล้าน”เสี่ยเมฆพูดขึ้น
“นายจะเป็นคนจ่ายเหรอ....หึ”เสี่ยเมฆพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อย พอลอันไม่พูดได้แต่ชายตามองเสี่ยเมฆด้วยความไม่พอใจ
[ไม่มีทางที่มันจะจ่ายให้แน่ๆ]
“พี่ใหญ่....คือออ”
“ตาใหญ่น้าเกรงใจ”
“ใหญ่ทำถูกแล้วลูก”โสพูดขึ้น
“พี่ใหญ่.....”
พอลอันไม่พูดมากเขายกโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะโทรหาเลขาของเขาเพื่อที่จะให้เตรียมเงินเอาไว้ให้เขา เพราะเขาจะเอาเงินเหล่านั้นมาจ่ายเสี่ยเมฆทันที่
ไม่นานเลขาอย่างซินก็ถือกระเป๋าใบใหญ่มาพร้อมกับเงินสดอีก 120 ล้าน ทำเอาคนอย่างเสี่ยเมฆถึงกับอึ้งของการกระทำของพอลอันทันที [มันเป้นใครกันแน่ ฉันอยากรู้จักมันจริงๆ]
“เร็วดีหนิ”เสี่ยเมฆพูดขึ้น
“เอาไป แล้วรีบออกจากงานศพของคุณอาสินไปซะ”พอลอันพูดขึ้น ก่อนที่จะชี้นิ้วไปทางประตู
“เหอะ.....”
หลังจากที่เสี่ยเมฆได้เงินจากพอลอัน เสี่ยเมฆก็กลับทันที ถึงแม้ใจจริงเสี่ยเมฆจะไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ก็เถอะ
“พี่ใหญ่ค่ะ ลูกพีชจะรีบหาเงินมาคืนพี่ใหญ่นะคะพีชพูดขึ้นพร้อมการท่าทางที่ไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่อย่างพอลอันเท่าไหร่นัก
“อืม....”
“ไม่ต้องกดดันตัวเองนะลูกพีช มีอะไรขาดเหลือบอกป้าได้นะ หรือไม่ก็บอกตาใหญ่ก็ได้นะจ้ะ”โสพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่จะหันไปกระซิบกับพอลอันแล้วพูดว่า
“ทำดีมากลูกชายที่น่ารักของแม่”
หลังจากที่ลูกพีชได้เคลียร์เรื่องของพ่อเธอและเสี่ยเมฆนั้น เธอเองก็รีบกลับเข้าไปในงาน แต่ไม่ทันไร เหล่านักข่าวต่างพากันรุมล้อมเธอก่อนที่จ่อไมค์ถามเรื่องของเสี่ยเมฆ
“น้องลูกพีชรู้จักกับเสี่ยได้ไงคะ”
“น้องลูกพีชรู้ไหมคะว่าเสี่ยเมฆเขาเป็นผู้มีอิทธิพล”
“แล้วเสี่ยเมฆรู้จักกับคุณพ่อของลูกพีชได้ไงค่ะ”
“มีเรื่องอะไรปิดบังพวกเราหรือเปล่าคะ”
“บอกความจิรงกับทุกคนเถอะค่ะ”
คำถามของนักข่าวทำเอาลูกพีช ถึงกับหยุดชะงัก เธอมีอาการเหมือนกับคนที่กำลังจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด
“ขอโทษนะครับ!!!!”พอร์ชที่เริ่มที่จะทนไม่ไหวกับนักข่าว เขาเลยเดินเข้าไปพร้อมกับรีบพาลูกพีชรีบเดินออกมา
“ขอบคุณมากนะคะพี่รอง”ลูกพีชพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร แต่เราไหวไหม พี่ว่าเรานอนพักก่อนดีกว่านะเอาไหม”
“แต่งานยัง......”
“ไม่ต้องห่วงครับ เดียวผมจะดูแลเรื่องงานศพเอง”พีพีพูดขึ้น
“พี่ใหญ่ฝากไปส่งพี่ลูกพีชที่บ้านด้วยนะ”พอร์ชเดินเข้ามาหาพี่ใหญ่ ก่อนที่จะหันไปมองลูกพีช
“คุณน้าจะกลับด้วยไหมครับ”พอลอันเอ่ยถามนภา
“ไม่จ้ะ วันนี้น้าจะนอนที่นี้กับป้าจันทร์ ฝากตาใหญ่ส่งน้องด้วย”
“ครับไม่ต้องห่วงนะครับ”
บนรถ
“.......”ความเงียบปกคลุมอีกครั้งแต่ครั้งนี้เป็นความเงียบ ที่รับรู้ได้ว่าลูกพีชเธอกำลังเสียใจอยู่ และที่สำคัญลูกพีชเธอแทบจะไม่พูดกับพอลอันเลย แถมเธอยังเบี่ยงหน้าหนี้ เพื่อที่จะไม่ให้พอลอันเห็นน้ำตาของเธออีก
“อยู่คนเดียวได้ไหม”รถของพอลอันมาจอดยังหน้าบ้านของลูกพีช เขาหันไปถามเธอ
“อยู่ได้ค่ะ ลูกพีชอยู่ได้ขอบคุณพี่ใหญ่มากนะคะ ที่มาส่งลูกพีช”
“อืม”พอลอันพูดขึ้น พร้อมกับทำสายตาที่อ่อนโยนที่เขาไม่เคยทำให้เธอมาก่อนให้กับเธอ แต่ลูกพีชแทบจะไม่หันไปมองพอลอันเลยแม้แต่น้อย พูดจบลูกพีชก็เดินลงจากรถทันทีโดย ไม่หันกลับมามองพอลอันแม้แต่น้อย
[ฉันเดินเข้ามายังในบ้านหลังโตของฉันด้วยความอ่อนล้าและเหนื่อยอกเหนื่อยใจมากๆ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน กลับบ้านรู้สึกเหมือนไม่ใช่บ้าน] ลูกพีชเธอถึงกับเข่าทรุดอีกครั้ง เธอร้องไห้โหออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“ไหนบอกว่าอยู่ได้ไง......”
