“เธอคิดกับพี่แค่ พี่ชายจริงๆเหรอ”พอลอันพูดขึ้น ก่อนที่จะโน้มตัวลงจูบลูกพีช....
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,ไทย,น่ารัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 6 ความรู้สึกเดียวกัน
[หน้าตาเธอบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ากำลังเศร้า ผมไม่เคยเห็นเธอเศร้าขนาดนี้มาก่อนเลย แอบเป็นห่วงเลยแหะ]
พอลอันไม่พูดมากเขารีบวิ่งเขาไปในบ้านของลูกพีช เขาเห็นลูกพีชกำลังนั่งร้องไห้โหออกหา เขาเองก็ดูปวดใจไม่แพ้กัน ผู้หญิงตรงหน้าที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆมานั่งร้องไห้ต่อหน้าเขาแบบนี้
“ไหนบอกว่าอยู่ได้ไง......”พอลอันพูดขึ้น
“พี่ใหญ่.......”ทั้งคู่กำลังสบตากันภายในชั่วขณะก่อนที่พอลอันจะนั่งลงข้างๆของลูกพีช
“.........”พอลอันไม่พูดได้แต่นั่งอยู่ข้างๆลูกพีช ลูกพีชได้แต่นั่งมองชายข้างๆอย่างไม่ห่าง แววตาของเธอดูเป็นประกายทันที
“พี่ใหญ่.....ขอบคุณนะคะแล้วก็ขอโทษที่ทำให้ต้องมาเจอเรื่องอะไรไม่ดีแบบนี้”ลูกพีชพูดทั้งก้มหน้าก้มตารู้สึกผิด
“ไม่ต้องพูดแล้ว แล้วก็ไม่ต้องเก็บมาคิดมาก”พอลอันพูดขึ้น
“ขึ้นไปนอนเถอะเดียวฉันจะนอนอยู่ตรงนี้เอง”
“ตะ...แต่”พอลอันทำสายตาดุทันที เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า
“ค่ะ”ลูกพีชเมื่อเห็นสายตาที่เปลี่ยนไป เธอก็ตอบตกลงทันที
หลังจากที่พอลอันสั่งให้ลูกพีชไปนอน พอลอันเขาเริ่มที่จะเก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย เขาเริ่มจากเก็บกวาดเศษแก้วต่างๆ ก่อนที่จะปัดกวาดและเช็ดถูคราบเลือด เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนแต่เขากลับทำสิ่งนี้เพื่อลูกพีช......
รุ่งเช้า
ลูกพีชตื่นขึ้นมาเธอรีบ ลงมาดูพอลอันว่ายังอยู่อีกไหม แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ พอลอันกำลังนอนอยู่บ่นโซฟา ลูกพีชโค้งตัวหาพอลอันเพื่อก้มดูว่าเขาหลับจริงๆใช่ไหม
“พี่ใหญ่คะ พี่ใหญ่”เสียงที่เธอพูดมันเบามาก
“จะลักหลับฉันเหรอ!!!”พอลอันพูดทั้งที่ตัวเองหลับตาอยู่ ทำเอาคนตรงหน้าอย่างลูกพีช สะดุ้งทันที
“ปะ..ปะ..เปล่าค่ะ”
“หึ.....”
“โห้.....”เธอรีบหันหน้าหนี ก่อนที่จะพบว่าบ้านของเธอดูกลับมาเป็นปกติ และสะอาดมากๆ
“ฉันไม่ได้ทำ”พอลอันพูดขึ้น
[เอออ.....พีชยังไม่ได้ถามเลยนะคะพี่ใหญ่]
“อะอ่ออ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ”ลูกพีชหันไปมองหน้าพอลอันก่อนที่จะเหลือบไปมองชายเสื้อของพอลอันก่อนที่จะเห็นรอยเลือดที่ติดอยู่
“อืมมม.....”
[ขอบคุณจริงๆนะคะพี่ใหญ่ 🥹] ลูกพีชเอาแต่มองพอลอันไม่ละสายตา เธอเองก็แอบชอบพอลอันเหมือนกันมันเลยทำให้ทุกสิ่งที่พอลอันทำกับเธอ มันส่งผลต่อจิตใจเธอมาก
กริ้งๆ......เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“คุณใหญ่มีเรื่องแล้วครับ”ซินเลขาส่วนตัวของพอลอันได้ส่งข่าวให้กับพอลอัน
‘นางเอกชื่อดังเปิดตัวคู่หมั้นกลางงานศพพ่อ’
‘ผู้หล่อมากแม่’
‘เขาคือ 3 พี่น้องตระกูล พ.หนิ’
‘คนนี้พี่ใหญ่แห่งตระกูล 3 พ.สินะ’
‘หล่อมากกกก’
‘เพราะแบบนี้นี่เองที่ลูกพีชไม่เคยพี่ข่าวฉาวกับใครเลย’
‘เธอมันเริ่ด’
‘ฉันคิดว่าคนนี้เป็นเกย์มาตลอด’
‘คุณพอลอันหล่อมาก’
‘ฉันจะเหมาอาหารของเขา’
‘พ่อตายไม่ทันไรก็เอาเลยเหรอ’ พอลอันเอาแต่อ่านคอมเมนต์เขาถึงกับขมวดคิ้วทันที
“มีอะไรเปล่าคะ พี่ใหญ่”ลูกพีชถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร เธอรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะเดียวฉันรออยู่ตรงนี้”
“ค่ะ”
[มันทำให้ผมโมโหมาก กับคอมเมนต์ทุกคอมเมนต์ ส่วนอีกเรื่องนึงที่ผมต้องจัดการนั้นก็คือ สำนักข่าว เพราะว่ามันทำให้ลูกพีชเสียหายและอีกอย่างตอนนี้เธอกำลังเสียใจอยู่ผมเลยไม่อยากให้เธอต้องมาอ่านอะไรที่ทำให้เธอบั่นทอนจิตใจขนาดนี้]
“ซินจัดการเรื่องข่าวให้หน่อย”
“ครับคุณใหญ่”
หลังจากซินได้รับคำสั่งจากพอลอัน จากนั้นเขารีบจัดการทุกอย่าง นั้นก็คือการที่ซินต้องโทรไปตามสำนักข่าวต่างๆเพื่อไล่ลบข่าวและคอมเมนต์ให้เร็วที่สุด เธอไม่อยากให้ลูกพีชต้องเห็นอะไรแบบนี้
งานฌาปนกิจวันสุดท้าย
วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว คนในงานก็เยอะขึ้นเป็นพิเศษ เหล่าเพื่อนๆในวงการ ต่างพากันมาร่วมงานในวันนี้
“เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม”พอร์ชที่เห็นลูกพีชยืนอยู่คนเดียวก็ได้เดินเข้ามาถามลูกพีช
“ดีขึ้นแล้วค่ะ แล้วทุกคนหายไปไหนค่ะ”ลูกพีชกำลังกวาดสายตามองหาพอลอัน
“อ่อ เธียน่ามีงานด่วน ส่วนน้องเล็กกับชมพูช่วยงานอยู่ด้านใน ส่วนพี่ใหญ่......”พอร์ชหยุดชะงักก่อนที่เหลือบตาไปมองลูกพีช และเห็นได้ชัดว่าแววตาเธอเป็นประกายทันทีเมื่อพูดถึงพอลอัน
“อยากรู้คนนี้มากกว่าสินะ”พอร์ชพูดพลางกระตุกยิ้ม
“พี่รอง!!!!”ลูกพีชเผลอยิ้มออกมา พร้อมกับเอามือไปตีตรงแขนของพอร์ช ทั้งคู่ดูหัวเราะและยิ้มกับสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึงพอลอัน
“5555555 ก็ถามตรงๆก็ได้หนิ”
“พี่รอง!!!!!!555555”
“55555 ก็พี่พูดจริง รู้ปะเวลาพูดถึงพี่ใหญ่พีชอาหารออกสุดๆ ตาของพีชจะเป็นประกายทุกครั้งเมื่อได้ยินชื่อพี่ใหญ่”
“พี่รองไม่คุยด้วยแล้ว😒”
“55555 โอเคๆ พี่ขอโทษ....ไม่แกล้งแล้ว พี่ใหญ่คุยเรื่องงานกับพี่ซินอยู่ข้างนอกครับ”
“อ่ออ ค่ะ”
“แล้วเมื่อคืนน....เป็นไง”
“เป็นไงยังไงคะ”
“ก็มีผู้ชายไปเฝ้าที่บ้านไม่ใช่เหรอ😏”
“พี่รอง!!!!!!”
“555555 โอเคๆพอแล้วๆ”
อีกด้านนึงของพอลอันที่กำลังเดินมาเห็นทั้ง 2 คนคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้พอลอันที่ได้เห็นถึงกับหงุดหงิดทันที
“อยู่กับตารองคงสนุกมากสินะ”พอลอันพูดขึ้นด้วยท่าทีที่หงุดหงิด
“พี่ใหญ่!!!!!”พอร์ชที่เห็นว่าพอลอันยืนมองอยู่ก็ได้เรียกให้พี่ชายของตนเดินเข้ามามา แต่พอลอันกลับเลือกเดินไปด้านนอกแทนที่จะเดินเข้าไปพอร์ชกับลูกพีช
“อ้าวพี่ใหญ่ เป็นอะไรอีกเนี่ย เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย”
13.00 น.
ถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะต้องบอกลาสินเป็นครั้งสุดท้าย ทุกคนต่างเสียใจและร้องไห้ออกมาไม่หยุด
“คุณพ่อค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ลูกพีชจะดูแลคุณแม่เอง🥹”ลูกพีชน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ทำให้คนรอบข้างที่ยืนมองอดสงสารไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะลูก.....”นภาเข้ามาโอบกอดลูกพีชพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
เหล่าตระกูลรัตนไพศาลที่ยืนมองอยู่ก็ได้แต่เศร้าใจไม่แพ้กับลูกพีชและนภาเลย
“คงเหลือแค่ 2 คนแม่ลูกแล้วสินะ”โสพูดขึ้น
“ตาใหญ่...”
“ครับคุณแม่”
“แม่ฝากน้องด้วยนะ อย่าให้ใครมาทำอะไรน้องและอย่าทำให้น้องเสียใจ”
“ครับ....ผมสัญญา”
[จะไม่มีใครมาทำอะไรลูกพีช และผมจะไม่ทำให้ลูกพีชเสียใจเด็ดขาด!!!!!!!]
