หญิง-หญิง,วัยว้าวุ่น,รัก,ตลก,ไทย,ไม่ดราม่า,ฟิลกู้ด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ก็เคยรักแล้ว จะทำให้รักอีกไม่ได้หรอ ในเมื่อลืมไปแล้ว ก็จะเข้าไปให้จำใหม่
ผู้แต่ง
เจ้าก้อนแป้งกลม
เรื่องย่อ
"มิ้นต์"และ"พิมพ์" ที่ต้องห่างกันไปนาน 10ปี ด้วยเหตุผลบางอย่าง ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่พิมพ์ดันจำมิ้นต์ไม่ได้ พิมพ์ที่เห็นมิ้นต์เหมือนคนในฝัน และมิ้นต์ที่เป็นความจริงจะลงเอยกันอย่างไร...
พิมพ์ : สาวน้อยนักศึกษา ปีหนึ่ง นิสัยนิ่งๆ เงียบๆ ขี้อาย โดยเฉพาะ ตอนอยู่ต่อหน้ามิ้นต์ ไม่ชอบทำตัวเด่น ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร มีเพื่อนคนเดียวคือมาย เป็นคนเก่ง ฉลาด แต่ไม่ชอบโชว์ มีการยึดติดคือการฝันถึงคนคนหนึ่งทุกๆคืน มาตั้งแต่จำความได้ เลยทำให้เจ้าตัว หลงรักคนในฝันนั้นมาตลอด จนได้เจอกับมิ้นต์ คนที่คล้ายกับคนในฝัน
มาย : สาวสวยที่มีใบหน้าละไม้คล้ายพี่สาว นักศึกษาปีหนึ่ง เพื่อนสาวคนเดียวของพิมพ์ และ น้องสาวคนสวยของมิ้นต์ นิสัย ชอบแกล้ง เจ้าแผนการ ชอบเก็นคนอื่นมาความสุข เวลาโกรธจะน่ากลัวมาก เป็นคนเก็บความลับไม่เก่ง มักโป๊ะตลอด แต่ก็ชอบที่จะทำ
มิ้นต์ : สาวหล่อ สุดฮ็อต นักษาปีสี่ (แต่อายุจริงเข้า28ปีแล้ว เข้าเรียนช้า เพราะเหตุผลบางอย่าง) ใกล้จบแต่ไม่ยอมจบ ยื่อเวลาเพื่อพบกับพิมพ์ หญิงสาวที่ตัวเองรัก มาตลอด 10 ปี แต่พอเข้าไปทัก พิมพ์กลับจำมิ้นต์ไม่ได้ ปฏิบัติการจีบสาวจึงเริ่มขึ้น นิสัย ขี้เล่น เฟรนลี่ ใจดีกับทุกคน ยิ่งกับพิมพ์คือโครตพิเศษ ใครๆก็หลงรัก เพราะเป็นคนที่มีทั้งความหล่อ และความสวยอยู่ในตัว ใครๆก็พยายามเข้าหา พิมพ์เล่ยด้วยกับทุกคนที่ผ่านมา แต่ไม่เคยมีใครเข้าไปในใจได้เลย (แอบหาประสบการณ์แหละ)
ฟ้า : สาวฮ๊อตประจำคณะ นักศึกษาปีสี่ เพื่อนของมิ้นต์ และพ่วงฉายา คู่รัก คู่ขากันด้วย นิสัยสวย(?) คือทำอะไรก็ดูสวยไปหมด เป็นคนปากร้าย แต่ใจดี เป็นคนไม่ชอบที่จะอธิบาย จะใช้การกระทำมากกว่าพูด อารมณ์(SEX)ร้อนแรง หุ่นดีมาก เมื่อก่อนมีแค่คนตามจีบ แต่ก็หายไปเพราะมีข่าวคู่ขากับมิ้นต์
------------------------------------------------------------------------------
ภูมิหลังมิ้นต์และมาย เป็นลูกสาวของเจ้าของมหาวิทลัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่ หลายๆคนเลยจะเกร็งอำนาจของทั้งคู่อยู่บ้าง โดยเฉพาะกับมาย ที่เป็นลูกรักลูกโอ๋ของพ่อ อยากได้อะไรก็ได้ แต่มายก็ไม่เคยใช้อำนาจไปกดใคร นอกจากว่าจะมีคนล้ำเส้นจริงๆ แต่มิ้นต์คนก็พอรู้ยศของมิ้นต์ แต่ด้วยความเฟรนลี่ เลยแทบไม่มีใครกลัวเลย มีแต่ชอบ และปลื้มซะมากกว่า และมิ้นต์ไม่เคยมี่เรื่องกับใคร มีแค่ทำคนอกหักไปแค่นั้นเอง
---------------------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น ตัวละคร สถานที่ ไม่มีอยู่จริง
เสียงของมิ้นต์ทำเอาคนรอบๆ มองมาที่พวกเขาทันที ยิ่งคนที่พูดคือคนดังอย่างมิ้นต์ด้วยแล้ว ยิ่งเป็นที่สนใจเข้าไปใหญ่
“เอายังไงละคะ คุณเพื่อนน” มายที่เห็นอย่างนั้นก็กระซิบถามเพื่อนที่ตอนนี้แข็งทื่อไปทั้งตัว บวกกับหน้าที่กำลังแดงก่ำไปถึงใบหู เห็นได้ชัดถึงความเขินที่มี
“ถ้าพิมพ์เป็นแฟนพี่ ใครที่กล้ายุ่งหรือมารังแกพิมพ์อีก มันจะไม่ได้เรียนที่นี่ต่อ...และพี่จะแบนมันให้ไม่มีที่ไหนรับมันเลย!!!” มิ้นต์กับท่าทางจริงจัง ตะโกนเสียงดัง เพื่อประกาศให้ทุกคนรู้ไปในตัว ว่าเค้าเอาจริง.. “อุ๊ย!!...เข้าโหมดจริงจังด้วยแหละ...” มายแซวพี่ตัวเองเบาๆ ให้พิมพ์ได้ยิน พร้อมกับเขย่าพิมพ์ ที่ตอนนี้ยืนแข็งโป๊กอยู่เป็นเชิงเรียกสติให้กลับมา... “พิมพ์ๆๆๆ ...ตอบไปสิจะเอาไง..รับไม่รับ คบไม่คบ ก่อนที่หน้าหนาๆ ของพี่เราจะบางลง...” มายกระตุ้นพิมพ์ให้ตอบ เพราะรู้ว่าพี่ตัวเอง คงความจริงจังได้ไม่นานเพราะชอบติดเล่น -..-
“กะ....กะ....ก็..ลอง..ดะ..ดะ...ดูสิ.....คะ.... (-///////-) ” พิมพ์ที่เขินแบบที่ทำอะไรไม่ถูก ก็ได้ปริปากพูดออกมาจนได้ในที่สุด ทำให้มิ้นต์ที่รอคำตอบอยู่ดีใจจนกระโดดเป็นเด็กๆ เลย
“เย้!!! พิมพ์รับรักพี่แล้ววว ไอ้มายยยยพิมพ์รับรักแล้ววว เห็นยังไอ้น้องงงงงง” มิ้นต์ที่ตอนแรกทำขรึมอยู่ ความขรึมกระเจิงเป็นที่เรียบร้อย “จ้าๆๆ ดีใจด้วยจ้า ถ้าทำเพื่อนน้องเสียใจ เราได้เห็นดีกันนะคะ จบแล้วเนอะ คบก็คบแล้ว พิมพ์กับมายไปละนะ พี่ไม่ต้องตามมา ขอไปเรียกวิญญาณพิมพ์มันกลับมาก่อน ลอยไปไกลละ...” มายที่เห็นเพื่อนนิ่งมานานเลยคิดว่าน่าจะลอยไปเรียบร้อยเลยพยายามพยุงเพื่อนไป แล้วไล่แฟนเค้าที่เพิ่งได้เป็นตะกี้ไปไกลๆ
เมื่อถึงห้อง พิมพ์ก็ดูเหมือนจะได้สติ ตบหน้าตัวเองไปหนึ่งที ดัง เพี๊ยะ ทำเอาลอยที่ตอนแรกแดงอยู่แล้ว เริ่มแดงขึ้นมาอีกอย่างชัดเจน “เอ้า!! พิมพ์ แกตบหน้าตัวเองทำไม๊!!” มายตกใจ ถามเสียงสูงที่เห็นพิมพ์ ทำแบบนั้น
“แก...เราไม่ได้ฝันใช่มั้ย...คือแบบมันเหมือนในฝันเกินไป...เหมือนเดจาวูเลย...” พิมพ์ที่เหมือนว่าสติยังกลับมาไม่หมด
ยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมยังถามมายซ้ำๆ ว่านี่คือความจริงใช่มั้ย มายที่เห็นดังนั้นเลยได้พูดปลอบ และบอกว่ามันคือความจริง “คนในฝันคนนั้นของแกอะ...ใช่พี่มิ้นต์มั้ยไม่รู้นะ...แต่ตอนนี้ แกตอบตกลงคบกับพี่เราแล้วจ้าเพื่อนนน พี่เราบินตัวปลิวไปแล้วจ้า!!!” มายที่ดีใจกับเพื่อน และหมั่นไส้พี่ตัวเองก็พูดไปเบะปากไป อารมณ์หมั่นใส้แบบสุดๆ “ฉันคบกับพี่มิ้นต์แล้วแก...จริงๆ ตบตะกี้เจ็บอยู่...” พิมพ์ที่สติกลับมาแล้วก็พูดขึ้นพร้อมจับแก้มที่ตัวเองตบไปตะกี้
“จ๊ะเพื่อน คราวหลังถามเราก็ได้นะ ไม่ต้องตบตัวเอง..ฉันตกใจ...นึกว่าผีเข้า!!” มายที่เห็นเพื่อนดูเหมือนได้สติแล้ว ก็โล่งใจ พร้อมแกล้งเพื่อนต่อทันที
“แกไม่เข้าใจหรอก..เราฝันมาเป็น10-20ปี ไม่เคยเห็นหน้าคนคนนั้นเลย..มาวันนี้ภาพที่เก็บในความทรงจำนั้น มันมีหน้าพี่มิ้นต์โผล่เติมทุกฉากเลย...เป็นแก..แกจะคุมได้หรอ...” พิมพ์ที่พูดไป ยิ้มไป เขินไป ทำเอามายที่อยู่ตรงหน้ามองบนด้วยอารมณ์หมั่นใส้
“อืมม ไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ แหละ ปกติจับแต่ของจริง ไม่ค่อยฝัน -..-” มายที่นึกอะไรบางอย่างในหัวก็ทำหน้าแปลกๆ ขึ้นมาทันที เพื่อนที่ไม่เข้าใจก็มองมายแบบงงๆ
“ช่างมันเถอะ!! เรื่องพวกนี้เดี๋ยวพี่เราก็สอนแกเองแหละ ฮ่าๆๆ ” เสียงหัวเราะที่ดังเหมือนคนบ้า ทำเอาคนรอบๆ มองมา แต่ด้วยว่ามายเป็นแบบนี้ปกติ เลยไม่มีใครสนใจอะไรมาก
-----------------------------------------------------------
หลังจากที่พิมพ์สงบสติได้ และ มายเลิกบ้า ทั้งสองก็ได้ออกมาหาขนมกินตามปกติ ด้วยที่ว่ามีกิจกรรมสำหรับเด็กใหม่ ที่พิมพ์จะต้องทำ
มายก็ตามมาช่วยด้วยแต่มายไม่ต้องทำเพราะ เนื่องจากมายนั้น อายุจริงๆ มากกว่าพิมพ์ 1 ปี แต่ได้หยุดเรียนไปด้วยสาเหตุบางอย่าง และได้กลับมาเรียนในปีเดียวกับพิมพ์ จึงได้เจอกับพิมพ์จนสนิทกัน ทั้งสองซื้อของกินเสร็จก็เดินมานั่งบริเวณหน้าตึกคณะ
“พิมพ์ ภารกิจตามล่ารายชื่อรุ่นพี่ได้กี่คนละ?” มายถามทันทีหลังจากที่ก้นเพิ่งแตะเก้าอี้ไม่ถึง2 วินาที
“ยังไม่ได้ใครเลยอ่ะ...มัวแต่ยุ่งๆ กับเรื่องโน้นเรื่องนี้เลยไม่ได้ไปหาพี่ๆ เค้าเลย...” พิมพ์ตอบนิ่งๆ ตามสไตล์ พร้อมกับหยิบสมุดล่ารายชื่อออกมา “ดูเหมือนว่าปีนี้เค้าให้ล่าแค่ 10 คนเองนิ...สบ๊ายยยย!!!” มายที่เคยผ่านภารกิจนี้มาแล้วพูดเชิงบอกว่านี่ยังน้อย
“ปีก่อนเค้าให้หาเกือบทั้งคณะ วุ่นวายจะตายชัก..” มายเสริมจากประโยคเดิมที่ตัวเองได้เกริ่นไว้
“โห..แล้วแกผ่านมาได้ไงอะ...อย่าบอกนะว่า...”
“สวยและรวยอย่างเจ้มายก็ เรียกมาเองสิ ฮ่าๆๆๆ ให้คนไปตามมา ก็ได้จนครบ ฉลาดดดด ฮ่าๆๆ” มายพูดพรางเชิดสวยๆ ดั่งนางพญาให้พิมพ์ที่มองอยู่อึ้งจนพูดไม่ออก ได้แต่อ้าปากค้างดูมายเก็กท่าแบบเงียบๆ
“......อ่า.....” พิมพ์ทำได้แต่ตอบกลับแบบรับรู้แล้วจ้า พรางหยิบขนมตรงหน้าขึ้นมากินและมองมายที่โม้ต่อแบบไฟแลบกันเลยทีเดียว “จริงๆ ถ้าพิมพ์ไม่อยากทำ ก็บอกพี่มิ้นต์ได้นะ คณะเรากับคณะพี่มิ้นต์มีพันธะสัญญากันอยู่ สามารถแลกเปลี่ยนคนในคณะเพื่อแลกกิจกรรมกันได้...เป็นแฟนกันแล้วนิ...ถ้าขอ มีหรอรายนั้นจะไม่ให้...” มายพูดไปกินขนมไป โดยไม่ได้มองพิมพ์ที่หน้าแดงจัดๆ อยู่ตรงหน้า “เอ่อ...” พิมพ์ที่พูดอะไรไม่ออกกับความชิวและคำพูดของเพื่อนได้แต่นั่งนิ่งๆ แล้วกินขนมตรงหน้าต่อไป...
ติ๊ง!!
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของพิมพ์ ทำให้พิมพ์หลุดจากความเขินเมื่อกี้ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
‘สนใจแลกเปลี่ยนตัวมาร่วมกิจกรรมของคณะพี่มั้ย’ คนที่ส่งข้อความมานั่นคือพี่มิ้นต์คนดีคนเดิมนั่นเอง
“ทำหน้างี้..ไม่ใช่ว่าพี่เราทักมาให้แลกตัวหรอกนะ...” พิมพ์ที่อ่านแล้วทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกทำให้มายที่สังเกตุเห็นทักขึ้นมาทันที
“อื้อ..ตามนั้นแหละ...เอาไงดี..” พิมพ์ที่ไม่รู้จะเอายังไงดี ถามมายที่ทำหน้าเหมือนคนรู้ทันมองมาที่พิมพ์อยู่
“ถามเรา แกก็รู้ว่าเราจะตอบว่าอะไร...แกถามตัวเองดีกว่ามั้ย..อยากอยู่กับพี่เราเปล่า!!” คำถามของมายทำให้พิมพ์ต้องทำหน้างงขึ้นมา “หมายความว่าไง...ที่ว่าอยู่กับพี่มิ้นต์..ก็แค่แลกกิจกรรมไม่ใช่หรอ..” พิมพ์ที่ยังไม่เข้าใจก็ถามมายทันทีด้วยความสงสัย
“จริงๆ แล้ว พันธะสัญญานี้เป็นของเรา..เมื่อปีก่อนเรายกมาปีนี้..ก็กะว่าจะได้ใช้ แต่พอมาจริงๆ เราไม่ได้ใช้ เลยคิดว่าพี่เราก็คงใช้กับแกแน่ๆ ...ก็เป็นอย่างที่คิด ฮ่าๆๆ” มายอธิบายเสร็จก็หัวเราะดังลั่น ปล่อยคนที่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง นั่งงงมองตาปริบๆ
“แล้วมันยังไงอะ...” พิมพ์ที่ดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจก็ยังคงความไม่เข้าใจต่อ
“สรุปง่ายๆ นะ ก็แค่แลกไป ไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมจริงๆ แลกไปเฉยๆ เราจะทำอะไรก็ได้ แค่ไม่ต้องร่วมกิจกรรมคณะเรา” มายที่เห็นเพื่อนทำหน้างง ก็สงสารเลยเลิกแกล้งพร้อมกับอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ
ติ๊ง!! ยังไม่ทันที่พิมพ์จะได้พูดอะไรข้อความก็เด้งมาอีกครั้ง และแน่นอนจากคนเดิม
‘แลกน้า พี่อยากอยู่กับพิมพ์อ่า♥’ ข้อความที่ส่งมาทำให้คนอ่านยิ้มขึ้นมาทันที และแน่นอนคำตอบที่พิมพ์ก็ต้องเป็น
‘ก็ได้ค่ะ พิมพ์ต้องทำอะไรบ้างคะ’ พิมพ์ตอบตกลงทันที ตกลงตั้งแต่หน้ารั้วมหาลัยแล้วค่า มองจากดาวอังคารก็รู้ว่ายังไงก็ตกลง “ยิ้มงี้ถึงดาวอังคารยังคะเพื่อน แหม๋เห็นหน้าก็เดาออกเลยว่าตกลงไปแล้ว” มายแซวพิมพ์ที่นั่งยิ้มกับหน้าจอโทรศัพท์อยู่
ติ๊ง!!! ติ๊ง!!!
‘ไม่ต้องทำอะไร..แค่มาหาพี่เวลามีกิจกรรมที่คณะก็พอ มาตอนนี้ก็ได้นะ คิดถึงแล้วววว’
พรุ๊บ!!
พิมพ์ที่เห็นข้อความก็ลุกขึ้นยืนแบบอัตโนมัติ ทำเอามายที่นั่งอยู่ตรงหน้าสะดุ้งโหยงไปเลย
“ไป...คณะวิศวะกันมั้ย... -////-” พิมพ์พูดแล้วมองไปยังมายที่ทำหน้างงๆ อยู่ จนมายถึงบางอ้อขึ้นมาทันที
“อ้อออออ ได้ดิ พี่มิ้นต์ชวนละสิ คงบอกว่าคิดถึงละมั้ง แกถึงได้มีปฎิกิริยาแบบนี้เนี่ย” มายผู้รู้ทุกอย่างดังเทพเจ้าแซวพิมพ์ทันที เมื่อเห็นท่าทางของพิมพ์ ประมานว่า ก็เขิน แต่ก็จะไป ใจสู้น่าดู.... “ไป...เลยมั้ย.. -/////-” ตอนนี้การแซวของมายมีผลเพียงเล็กน้อยจริงๆ เพราะพิมพ์ก็ยังคงชวนมายด้วยความเขินที่ผสมความตั้งใจ ว่าไปให้ได้
“จ๊ ไปก็ไปจ๊ เก็บของเลยจ๊” มายที่เห็นท่าจริงจังของคนตรงหน้าก็ขำไป เก็บของบนโต๊ะไป ……………………………………………