ระทึกขวัญ,อาชญากรรม,ลึกลับ,เลือดสาด,ลึกลับ,สยองขวัญ,ระทึกขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
" ฝันร้ายหรือไง? "
ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งลืมตาขึ้นเห็นมันยืนเท้าสะเอว ใส่เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวยืนอยู่ที่ปลายเตียง
" ไอ้เหี้ยนี่กูฝันไปเหรอวะ โคตรเหมือนจริงเลย... แล้วมึงอ่ะตื่นตั้งแต่ตอนไหน"
"กูน่ะตื่นก่อนมึงตั้งนานแล้ว เลยได้ยินมึงละเมอเรียกชื่อน้องดาว อย่างงั้นน้องดาวอย่างงี้ ตอนจบในฝันน้องดาวตัดไข่มึงให้เป็ดกินใช่มั้ย ถึงตะโกนแหกปากขนาดนี้อ่ะฮาๆ"
ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่นแต่ในความฝันผมไม่มีน้องดาวเลย มีแต่ภาพผู้ชายคนนั้นที่ยังคงติดตาอยู่ แต่ผมก็ไม่อยากเล่าให้มันฟัง ไม่อยากให้มันต้องมาคิดมากเหมือนเคย ตอนนี้ก็ดูเหมือนมันเริ่มเป็นปรกติแล้ว
" ตายห่าแล้วไอ้นิลกี่โมงแล้ววะ สิบโมงยังเนี้ย! "
ผมรีบหยิบมือถือมาดูนาฬิกา เป็นเวลาแปดโมงครึ่ง ทำให้ผมค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย
"ทำไมมึงไม่ปลุกกูวะ ถ้าเลยสิบโมงกูตื่นไม่ทันจะทำไง"
"มึงไม่ต้องกลัวหรอกกูตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้ว สิบโมงตรง ฮ่ะฮา"
มันเดินไปหยิบนาฬิกาปลุกวินเทจที่ตั้งอยู่ข้างทีวีขึ้นมาชี้หน้าปัดให้ผมดู พร้อมทำท่ายกไหล่เเบะปาก
" ถ้ามึงจะตั้งเวลาแบบนี้นะ ทำไมมึงไม่ตั้งเป็นเก้าโมงห้าสิบเก้านาทีวะ เพื่อไว้สักหนึ่งนาทีก็ยังดี "
ผมพูดก่อนรีบลุกลงจากเตียงดูเหมือนมันไม่สนใจฟังที่ผมพูดเลยเอาแต่นั่งคิดอะไรของมันก็ไม่รู้
" มึงบอกครูหรือยังว่ากูกับมึงไม่ได้ไปงานศพของมิ้น"
ผมเดินเข้าไปเอามือโบกไปมาที่หน้ามันให้มันฟังสิ่งที่ผมถามเพราะมันเอาแต่เหม่อ
"เออ กูบอกในแชทกลุ่มแล้ว บอกว่ากูกับมึงไม่สบาย ไอ้นัทเสือกมาบอกว่ามึงกะกูไม่สบายพร้อมกันเลยเหรอ กูเลยบอกว่ามึงก็ติดเริมจากกูน่ะ "
มันยิ้มยิงฟัน
" ไอ้สัตว์บอกอย่างอื่นก็ได้ป่ะฮาๆ"
ผมก็อดขำไม่ได้
" อ้าว! ก็ได้ผลไง ครูบอกว่าไม่ต้องมามันเป็นโรคติดต่อ เป็นไงกูฉลาดมั้ย"
"เออโคตรครีเอทีฟเลยว่ะ"
ผมยิ้มเจื่อนๆใส่มัน
"รีบอาบน้ำเลย กูเตรียมชุดไว้ให้แล้วอยู่ที่เก้าอี้นั่น กูสั่งพี่แววทำกับข้าวไว้เยอะเลย"
มันเช็ดผมแล้วใช้ปากชี้ไปที่ชุดที่วางไว้อยู่บนเก้าอี้
" ได้ขอรับผมนายท่าน.... "
ผมยืนโค้งคำนับมันก่อนรีบไปห้องน้ำทำธุระส่วนตัว
ระหว่างที่ผมนั่งอยู่บนชักโครก ผมก็แปรงฟันไปด้วยเพื่อประหยัดเวลาไม่ให้ช้าเพราะใกล้สิบโมงเข้าไปทุกทีแล้ว ในหัวก็พลางคิดไปว่า สิ่งที่ฝันนั้นอาจจะเป็นเรื่องที่เจอมาเมื่อวานเลยเก็บเอามาฝัน
"ก็อกๆๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆๆๆ ! "
ผมสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงเคาะเป็นจังหวะเพลงของไอ้นิล
"ควx! กูเพิ่งเข้ามาป่ะ เออๆๆเดี๋ยวจะรีบออกไปคร๊าบ...."
ผมตะโกนออกไป เสียงเป่าผมที่ดังอืออึงก็เงียบลง
" มึงว่ายังไงนะไอ้แก๊ป กูไม่ได้ยิน!"
มันเดินมาตะโกนถามหน้าห้องน้ำ
" เมื่อกี้มึงเคาะเรียกกูทำไม! "
" เคาะอะไรกูไม่ได้เคาะกูเป่าผมอยู่"
ได้ยินแบบนั้นแล้วผมก็รู้สึกแปลกๆหรือว่ามันกำลังจะอำผมอยู่
" มึงอย่ามากวนตีนเคาะเป็นจังหวะดนตรีด้วย"
"เคาะบ้าเคาะบออะไรของมึง กูก็บอกว่าเป่าผมอยู่มึงนั่นแหละกวนตีนโฮะ!"
สิ้นเสียงมันผมก็ได้ยินเสียงไดร์เป่าผมดังขึ้นอีกครั้ง
เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย ผมไม่ได้หูฝาดแน่นอนเพราะเสียงเคาะนั่นมันยังคงก้องอยู่ในหัวผม
ผมจึงต้องรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ พอออกมา จากห้องน้ำ ก็เห็นมันเดินมองหาอะไรบางอย่าง ภายในห้อง
" มึงหาอะไรของมึงอยู่ "
ผมยืนมองมันอยู่ได้สักพักก่อนถาม
มันหันมามองผมแล้วสายตามันก็จ้องมาที่หัวไหล่ซ้ายของผม
"เปล่าหรอกกูไม่ได้หาอะไร เพียงแต่ดูความปลอดภัยว่าอะไรจะเป็นอันตรายต่อกูหรือเปล่ากูต้องเช็คให้หมด"
ขณะที่มันพูดสายตาก็จ้องอยู่ที่หัวไหล่ผมไม่ละเลิก
" มึงนี่ก็เกินไป ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่มีใครทำมึงตายได้นอกจากกูหรอก ว่าแต่มองไหล่กูทำไม?"
ผมถามด้วยความสงสัย
" ไม่ใช่ว่ากูไม่เคยเห็นมึงแก้ผ้านะ แต่ทำไมกูเพิ่งสังเกตเห็นหัวไหล่มึงมีแผลเป็นยาวขนาดนั้น"
ที่แท้มันก็เห็นแผลเป็นของผมนั่นเอง
"อ๋ออันนี้มันเพิ่งเป็นได้ไม่นานเอง กูปีนต้นไม้แล้วตก ไหล่ไปโดนกิ่งไม้ขูดเอาน่ะ"
ผมพูดพลางเอาผ้าเช็ดตัวไปมา
"โตป่านนี้แล้วยังปีนต้นไม้เล่นอยู่นะมึงเนี่ย
เร็วรีบใส่ผ้ากูหิวแล้ว จะได้โทรเรียกพี่แววมาส่งกับข้าว"
" โอ้โห มึงนี่กะจะไม่ออกไปไหนเลยใช่ไหม จะขังตัวเองอยู่ในห้องนี้จริงๆหรอ ลงไปกินเสร็จแล้วก็ขึ้นมาได้นี่ "
ผมพูดแบบเอื่อมๆพลางใส่เสื้อผ้าไปด้วย
" ไม่ได้ๆใกล้เวลาแล้ว ตั้งแต่เวลานี้จนถึงสิบโมง ห้ามออกไปไหนทั้งนั้นจนกว่า จะเลยเวลาที่กำหนดไว้"
ทำไมผมยังไม่ชินกับพฤติกรรมมันสักทีนะ แต่ก็ไม่เป็นไรผมก็ไม่อยากขัดมัน ขอให้ผ่านไปได้ด้วยเถอะ ผมจะด่ามันเอาจนมันลืมว่ามันเป็นใครไปเลย
สักพักใหญ่มันก็โทรไปบอกพี่แวว ให้เอากับข้าวขึ้นมาข้างบน
เผลอแป๊บเดียวก็เก้าโมงครึ่งแล้ว ผมแอบมองหน้าจอมือถือโดยที่ไม่ให้มันเห็น ในใจผมก็อยากจะให้มันลืมไปด้วยซ้ำว่ามันผ่านสิบโมงไปแล้วมันจะได้สบายใจ
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกูมีเรื่องจะขอมึง ถ้ากูเป็นอะไรขึ้นมามึงต้องเก็บโทรศัพท์กูไว้ แล้วล้างเครื่องให้หมดนะ ใช้ลายนิ้วมือกูได้เลย ในนั้นมีความลับเยอะน่ะฮ่าๆๆ"
มันฝืนหัวเราะแต่ตาก็มีน้ำตารื้นอยู่
" เออของกูก็เหมือนกันมึงอย่าให้ใครนะแล้วลบข้อมูลด้วยฮาๆๆ"
ผมก็ชวนมันคุยต่างๆนานาระหว่างที่รออาหารขึ้นมาส่ง เพื่อให้มันลืมเวลา
" ขอบคุณมึงจริงๆนะไอ้แก๊ปจากใจเลย"
มันพูดน้ำตาคลอเบ้าแล้วกำหมัดแน่นชกไปที่อกข้างช้ายของตัวเองก่อนจะเอามาชกเบาๆที่อกข้างซ้ายของผมเช่นกัน สื่อถึงใจต่อใจ
ผมพยักหน้ารับแล้วตบบ่ามันเบาๆ ความรู้สึกที่ผมได้รับมันสัมผัสถึงความจริงใจของมันจริงๆ
"ก็อกๆๆ ! "
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" พี่แววมาแล้ว! "
มันรีบลุกขึ้นไปอย่างรวดเร็วผมจึงรีบดึงมือมันไว้
"เดี๋ยวก่อน! มึงอย่าเพิ่งรีบเปิดประตู"
ผมห้ามมันไว้ก่อน
" พี่แววใช่ไหมครับ!"
ผมตะโกนถาม
"ชะ ชะ ใช่ค้า! กับข้าวมะ..มาแล้ว!"
คำพูดติดอ่างที่เป็นเอกลักษณ์ของพี่แววทำให้ผมโล่งอก
" ก็พี่แววไงมึงจะให้กูเปิดได้หรือยัง กูหิวแล้ว"
มันยืนลูบท้องถามผม
"เออๆๆ"
ผมก็ลุกขึ้นเดินตามหลังมันไป
"ก็อกๆๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆๆๆ ! "
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้เป็นเสียงจังหวะที่คุ้นหู ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเป็นเสียงที่ผมได้ยินตอนที่อยู่ในห้องน้ำ
" อย่าเปิดนะไอ้นิล! "
ในขณะที่ผมกำลังจะห้ามมันไว้ มันก็ได้บิดลูกบิดเปิดประตูห้องเข้ามาแล้ว
" กรี๊งงงงงๆๆ!!! "
เสียงนาฬิกาปลุกวินเทจดังขึ้น
ผมกับมันหันไปตามเสียงของนาฬิกาที่ปลุก แล้วมองหน้ากัน ก่อนที่จะหันกลับมองออกไปที่ประตู
"พรึ่บ! ฉึก..ๆ...ๆ..ๆ... "
เสียงคมมีดเสียบแทงทะลุเสื้อเข้าไปที่ท้องของไอ้นิลรัวๆหลายครั้ง
ผู้ชายร่างสูงสวมเสื้อฮู้ดใส่หน้ากากคนนั้น กระหน่ำแทงไอ้นิลซ้ำๆ โดยที่มันไม่ทันได้ตั้งตัว
"ไอ้แก๊ป!ชะ... ช่วยกูด้วยโอ๊ย!"
💀💀💀💀💀💀💀
