“ เรื่องระหว่างเรา นายช่วยเก็บไว้เป็นความลับได้ไหม? ” นายภูเขากล่าวด้วยสีหน้าและแววตาอ้อนวอนสุดชีวิตของเขา แต่เรื่องลับๆแบบนี้มีเหรอที่นายณราช์จะเก็บได้ ไม่มีทางงงงงงง !!!!
เรื่องราวชวนปวดหัวต่อจากนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว มาปวดหัวกับความรักแบบลับๆไปด้วยกันเถอะ
ผมเก็บความรัก(ลับ)ไม่เก่ง! - บทที่ 2 ชีวิตของผม ‘ณราช์’ 2 โดย ไป๋ฟางฮวา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,ลึกลับ,สะท้อนปัญหาสังคม,วาย,นิยาย18+,นิยายรัก,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ผมเก็บความรัก(ลับ)ไม่เก่ง!
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
“ เรื่องระหว่างเรา นายช่วยเก็บไว้เป็นความลับได้ไหม? ” นายภูเขากล่าวด้วยสีหน้าและแววตาอ้อนวอนสุดชีวิตของเขา แต่เรื่องลับๆแบบนี้มีเหรอที่นายณราช์จะเก็บได้ ไม่มีทางงงงงงง !!!!
เรื่องราวชวนปวดหัวต่อจากนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว มาปวดหัวกับความรักแบบลับๆไปด้วยกันเถอะ
ผู้แต่ง
ไป๋ฟางฮวา
เรื่องย่อ
เมื่อเรื่องของภูเขา ผู้ชายที่อยากได้อะไรก็ต้องได้อย่างใจ ต้องมาเจอกับณราช์ที่ทั้งชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีอะไรได้อย่างใจหวัง สองเคมีต้องมาเจอกันในเหตุการณืแบบนั้น อะไรกันว่ะเนี้ยยย!! ไม่ใช่เรื่องจริง!! ถ้ามีคนรู้ความลับนี้ของเราแล้ว ต่อไปจะเป็นยังไง ไม่ได้นะ ห้ามบอกใครเด็ดขาด มาลุ้นไปด้วยกันนะ
สารบัญ
เนื้อหา
บทที่ 2 ชีวิตของผม ‘ณราช์’ 2
วันที่เป็นจุดเปลี่ยนชีวตของผม ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นจากวันนั้น….
“ วันสอบปลายภาค ม.5 ”
กริ๊งงงงงง!!!!! เสียงออดแจ้งว่าหมดเวลาทำข้อสอบ ซึ่งเป็นวิชาสุดท้ายของนักเรียนม.5 อย่างเราแล้ว ซึ่งเวลาสอบเสร็จ แก๊งค์เพื่อนกลุ่มผมชอบชวนกันไปเที่ยว ในกลุ่มมีกันสามคน มีผม มอลลี่ และ เจเจ
“เห้ยๆๆ พวกมึง ปิดเทอมนี้พวกเราไปเที่ยวกันไหม เดี๋ยวกูแอบเอารถที่บ้านพาพวกมึงไปเอง” เสียงของเจเจเพื่อนของณราช์พูดชวนอย่างตื่นเต้นดีใจ
เพี๊ยะะะ !! เสียงมอลลี่เอามือฟาดไปที่หน้าของเจเจ ก่อนจะบอกว่า “มึงอ่ะก็รู้อยู่ ว่าปิดเทอมทีไร ไอ้ณราช์มันต้องไปรับจ้างทำงาน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้าน”
มอลลี่หันไปถามณราช์ต่ออีกว่า “ช่วงนี้สถานการณ์ที่บ้านเป็นยังไง มึงไหวใช่ไหม อย่าลืมนะ ถ้ามึงไม่ไหว ยังมีพวกกูที่อยู่ข้างมึงเสมอนะ”
ณราช์ยิ้มให้เพื่อนแล้วตอบว่า “ก็เรื่อยๆ หนี้บ้านกูก็เยอะเหมือนเดิม คนหาเช้ากินค่ำนะเว้ย แต่ถ้ากูรวยกูคงไม่มีหนี้แบบพวกมึงสองคนหรอก อย่าคิดมากเรื่องกูเลย กูไหว”
— โทรศัพท์ณราช์สั่น — งืดดๆๆ งืดๆๆ
ณราช์กดรับสายพร้อมสีหน้าช็อคตกใจ กับสิ่งที่ได้ยินเสียงปลายทางพูดถามมา นั่งนิ่งไม่มีสิ่งใดขยับได้เลย มีเพียงน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย ไหลมาจนเหมือนกับว่าบีบเอาน้ำทั้งตัวออกมา
“ สวัสดีค่ะ โทรจากโรงพยาบาลบีบีแอลเอค่ะ ใช่ญาติของคุณสายธาร กับคุณสมเกียรติ หรือเปล่าคะ ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ ผู้ป่วยเสียชีวิตแล้ว รบกวนญาติช่วยเข้ามาติดต่อที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ”
.
.
.
ไม่จริง….. ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ไม่ใช่เรื่องจริง ณราช์ตั้งสติแล้วรีบวิ่งออกจากโรงเรียนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที ระหว่างทางณราช์ยังคงร้องไห้ไม่หยุด และยังคิดว่าอาจจะมีความหวังสักนิดให้บุคคลทั้งสองนั้น ไม่ใช่พ่อและแม่ของตัวเอง
แฮ่กๆๆๆ แฮ่กก เหงื่อท่วมทั้งตัวของณราช์เปียกเสื้อนักเรียนสีขาวไปหมด และน้ำที่ไหลจากตาทั้งสองของเขาก็ล้นออกมาจนแทบจะหมดตัว เมื่อเขาเห็นแล้วว่าคนที่เสียชีวิตทั้งสองคน คือพ่อและแม่ของเขาเอง
หลังจากนั้นณราช์ก็จัดงานศพของพ่อแม่ในช่วงที่ปิดเทอม และกลายเป็นคนที่ไม่เคยร้องไห้อีกเลย ราวกับว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่ยิ้มแย้ม ไม่สดใส และไม่เคยร้องไห้เสียใจอีกเลย ช่วงกลับมาเรียนม.6 เพื่อนๆของเขาต่างคิดว่าเขาคงไม่ได้ไปเรียนต่ออีกแล้ว และณราช์ค่อยๆปลีกตัวออกห่างจากเพื่อนๆ และอยู่ตัวคนเดียว หายออกไปจากกลุ่มเพื่อน และสังคมที่เขาเคยมี จนกลายเป็น ณราช์ ในปัจจุบัน
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ เป็นนักเขียนมือใหม่ค่ะ
ยินดีรับคำแนะนำ-ติชม ของทุกคนเพื่อนำไปพัฒนาผลงานนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ 🙏🏻😊