"บางทีก็รับไม่ไหวที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้" เสียงบ่นพึ่มพ่ำของต้นอ้อก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายคนนั้น
"อะไรของเธอหนังสือเล่มนี้ฉันเห็นก่อนนะ" ชายผู้ดูภายนอกดูจนขนาดที่ว่ารองเท้ายังใช้หนังยางรัด
"แต่งตัวก็สกปรกยังทำตัวแย่ใส่ผู้หญิงอีกนะ" ต้นอ้อทำหน้าตามั่นหน้ามั่นโหนก จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ปล่อยหนังสือให้ต้นอ้อไปละเดินจะออกจากร้านไปผู้ชายคนนั้นหันมาทิ้งท้าย "หนังสือเล่มนั้นฉันให้เธอก็ได้ ถ้าแต่งตัวรวยแล้วรวยไม่จริงก็เงียบไว้ดีกว่านะ" ต้นอ้อยกมือขึ้นมากำทั้งสองข้าง แล้วก็ "กรี๊ด" สิครับรออะไร "หึ เดี๋ยวเราได้เจอกันแน่นอนคุณหนูอ้อ"......
รัก,ดราม่า,ตลก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,รักหวานแหวว,รักวัยใส,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตั้งแต่ฉันรวยมากก็เคยคิดว่ามีแฟนหรือว่าผัวไปทำไมในเมื่อฉันรวยนิ นั้นอาจจะเป็นความคิดเมื่อก่อนนะ แต่ตอนนี้ก็อาจจะคิดใหม่ว่ายังไงของมันก็ต้องมี ไม่มีไม่ได้
"เรียกฉันรึเปล่า?"
"ป่ะ...เปล่านะ" ฉันรีบปฏิเสธทันที พร้อมกับหันหน้าไปหน้าพิ้งค์ แต่ยัยพิ้งค์กับทำหน้าตาไม่รู้เรื่องซะงั้น
"หวังว่าเธอไม่ได้เรียกฉันมาดูถูกหรอกนะ"
"ห่ะ?" ฉันงงกับคำถามแล้วครุ่นคิดอยู่ซักแปป
"เธอจำไม่ได้เหรอ เมื่อ 1 ปีก่อนนี้"
"1ปีก่อน?"
"ใช่ที่ร้านขายหนังสือยังไงล่ะ"
1ปีที่แล้ว
ผมเป็นลูกประธานบริษัทยักษ์แห่งหลายแห่ง ก็รวยเป็นอันดับต้นๆเลยก็ว่าได้ ทุกคนชอบมองผมเป็นคนใหญ่คนโตเวลามาพบพ่อที่บริษัท พ่อผมหมายหมั่นให้เป็นผู้สืบทอดบริษัทต่อ ผมรู้สึกเบื่อมากๆ เวลามีคนมาพูดจาประจบ มันดูแสดงอ่ะเข้าใจป่ะ มึงมันไม่จริงใจอ่ะ อุ๊ยตายหยาบคายไปหน่อยนะครับ
"อ่าว...สวัสดีครับคุณเฟียส"
มีคนมาเรียกผมว่าคุณมันแบบ แหวะมันแสดงอ่ะมึงเข้าใจป่ะแต่ผมก็ต้องตีหน้ายิ้มๆแหย๋ๆ
"อ๋อ...สวัสดีครับคุณพงศ์" จะเล่นละครเป็นเพื่อนละกัน
ณ ห้องทำงานของคนใหญ่คนโต
"เฟียสเมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวเป็นเด็กเล่นซักที ฉันอยากให้แกได้สุขสบาย ไม่ใช่วันๆทำตัวบ้าๆบอๆกับพวกคนจนๆแบบนั้น"
"ใครล่ะครับคนจนๆที่พ่อพูดถึง เพื่อนผมหรือตัวผมกันล่ะครับ?" ผมพูดแดกดันพร้อมกับมองไปที่หน้าพ่อผม
"หึ ก็หมายถึงแกด้วยแหละ ทำตัวให้มันดูรวยๆซะบ้าง ดูสิแต่งตัวเเหมือนกับพวกขอทาน เมื่อไหร่แกจะแต่งตัวให้มันเหมือนคนอื่นเขาบ้าง"
"ขอทานก็คนเหมือนกันนะครับ พ่อจะมองที่ภายนอกไม่ได้นะ"
"แกอย่ามาเถียง!!!" หน้าตาแกดูโกรธผมมากตะคอกจนคนข้างนอกซุบซิบกัน
"ถ้าแกยังอยากเรียนอยากได้เงินใช้ อยากรวยแกก็อย่าได้มาสั่งสอน แกมันเป็นแค่ลูก ทำตามที่พูดซะ!!!"
ผมได้แต่ก้มหน้า ผมรู้สึกเจ็บข้างในแบบบอกไม่ถูกได้แค่ตอบกันไป "ครับ ผมจะทำตามที่บอก"
"ดีแล้วล่ะเฟียส แกเป็นคนฉลาด เลิกเรียนแล้วมาช่วยฉันบริหารได้สบายๆ"
รู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมาคุยเรื่องนี้กับพ่อทุกครั้ง ฉันต้องเป็นแบบนั้นต้องเป็นแบบนี้ บ้าบอสิ้นดี ไปร้านหนังสือซักหน่อยดีกว่า
ระหว่างที่เดินมาถึงร้านก็สังเกตุเห็นมามีรถหรูหลายคันมาจอดอยู่หน้าร้านหนังสือ ผมมองไปในร้านก็เห็นมีเด็กผู้หญิงอยู่คนนึงกำลังเลือกหนังสืออยู่ ผมที่กำลังเดินเข้าไปในร้าน
"ไอ้หนู ยังเข้าไม่ได้ต้องรอก่อน" มีการ์ดคนนึงยืนอยู่หน้าร้านห้ามผมเอาไว้
"เอ่อ...ทำไมล่ะครับ
"คุณหนูอ้อแห่งตระกูล วณรัตม์ ลูกของประธาน บริษัท**** ที่รวยที่สุด เด็กขอทานแบบหนูไม่รู้จักหรอก"
"อ๋อ...งั้นเหรอครับ แหะแหะ" ใครจะอยากรู้กันฟร่ะ
"งั้นผมยืนรอก็ได้ครับนานรึเปล่าครับ"
การ์ดคนนั้นทำน้ำเสียงดูท่ารำคาญใส่ผม "อีกนาน ไปไหนก็ไป ไปไอ้หนู"
ผมชักจะหงุดหงิดแล้วเดินเข้าไปในร้านทันที
"เห้ยๆ ไอ้เด็กเวรนี่"
ผมเดินดูหนังสือต่างๆในร้าน มองซ้ายมองขวา มันก็มีดาร์ดชุดดำอยู่ตามมุมของร้าน มันอะไรกันเนี่ย ยิ่งกว่าเสี่ยโอเสด็จอีกมั้งเนี่ย ผมเดินดูไปเรื่อยๆแล้วมาหยุดดูล็อคหนังสือสยองขวัญ แต่พอมองไปก็พบ คุณหนูอ้ออ๋ออะไรนี่แหละ เธอหันมองมาทางที่ผมยืนอยู่ แล้วเดินเข้ามาหาที่ผม
"นี่นายเข้ามาได้ยังไง?"
"ก็เดินเข้ามาไง"
"ห้ะ...นายออกไปเลยนะเข้ามาได้ยังไงเนี่ย"
"อะไรของเธอเนี่ย" สายตาผมมองไปที่ชั้นหนังสือก็เจอนิยายที่ผมกำลังหามาอ่านพอดี
"อ่ะ...เจอแล้วๆ" ผมที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบหนังสือ เธอก็เอามือมาหยิบตัดหน้าผม
"ฉันกำลังหาเล่มนี้อยู่นะ" บ้าน่าหนังสือนิยายเรื่องเล่าสุด(หลอน)ประหลาด แบบนี้นี่นะเธอจะอ่าน
"แต่ผมกำลังจะหยิบก่อนนะ"
"บางทีก็รับไม่ไหวที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้" เสียงบ่นพึ่มพ่ำของต้นอ้อก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
"อะไรของเธอหนังสือเล่มนี้ฉันเห็นก่อนนะ" ผมผู้ดูภายนอกดูจนขนาดที่ว่ารองเท้ายังใช้หนังยางรัด
"แต่งตัวก็สกปรกยังทำตัวแย่ใส่ผู้หญิงอีกนะ" ต้นอ้อทำหน้าตามั่นหน้ามั่นโหนก จากนั้นผมก็ปล่อยหนังสือให้ต้นอ้อไปละเดินจะออกจากร้านไปผมนั้นหันมาทิ้งท้าย "หนังสือเล่มนั้นฉันให้เธอก็ได้ ถ้าแต่งตัวรวยแล้วรวยไม่จริงก็เงียบไว้ดีกว่านะ" ต้นอ้อยกมือขึ้นมากำทั้งสองข้าง แล้วก็ "กรี๊ด" สิครับรออะไร
"หึ เดี๋ยวเราได้เจอกันแน่นอนคุณหนูอ้อ"
หลังจากได้ยินเสียงกรี๊ดพวกการ์ดก็รีบเข้าไปชาตคุณหนูอ้ออ๋อทันที
..........................
..........................
..........................
"อ่ะ....เดี๋ยวนะ เด็กผู้ชายที่แต่งตัวโทรมๆนั่นอะนะ"
"ใช่นั้นฉันเองแหละ"
"อุบ!!!" ให้ตายเถอะ นั่นเขาเหรอ เราเคยเจอกันมาก่อนงั้นเหรอ
"ถ้าจะมาดูถูกกันอีกล่ะก็...ฉันไม่ขอฟังนะ"
"ป่ะ....เปล่านะ" แย่แล้ว ฉันเคยทำตัวดูถูกคนขนาดนั้นเลยเหรอ
"เฟียส มีอะไรเหรอพวก"
"เปล่าหรอก แค่เหมือนจะเจอคนรวยแถวนี้อ่ะ"
จึก!!! เสียงเหมือนมีอะไรซักอย่างมาทิ่มแทงฉันเลย
"ไหวไหมอ้อ" ดูเหมือนฉันจะไหวรึไงเล่า
"แต่ฉันก็รู้แล้วว่าเคยเจอกัน" เดี๋ยวได้รู้กันบังอาจมาพูดจาแบบนี้ใส่คุณหนูอ้อแบบฉัน ต้องเจอดีแน่ๆ
