ดราม่า,รัก,แฟนตาซี,ข้ามเวลา,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันโดนบอกชอบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ฉันก็ไม่อาจจะรับความรู้สึกนั้นมาได้ ตั้งแต่วันที่เขาบอกชอบฉัน ก็ไม่ได้พบเขาเลย หลายวันมากแล้ว ฉันได้แต่นั่งคอยที่เขาจะมา มันอ้างว้างมากเหลือเกิน ฉันได้แต่นั่งกอดเข่าตัวเอง น้ำตาก็ไหลออกมา ฉันอยากจจะบอกเขา ฉันรอเขามาหา ฉันได้แต่นั่งรอ มันทรมานมากจริงๆการรอใครซักคน เวลามันผ่านไปช้าเหลือเกิน ฉันอยากเจอเขา ฉันอยากกอดเขา มันรู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก
-----------------------------------
ผมไม่ได้เจอเธอมาอาทิตย์นึงแล้ว ผมใช้ชีวิตอย่างปกติ
ยามาดะ "ขอบตานี่ดำมาเลยนะ"
เอโตะ "เฮ้อ...ฉันสบายดี"
ยามาดะ "เลิกเรียนแล้วนี่แกกลับเลยรึเปล่า"
เอโตะ "ฉันจะอยู่ทำไมล่ะ"
ยามาดะ "ฮ่า ฮ่า ฮ่า พรุ่งนี้อย่ามาสายล่ะ"
เอโตะ "รู้แล้วล่ะน่า"
ช่วงนี้ผมติวสอบจนดึกดื่น บางทีก็เกือบสว่าง เวลานอนผมก็นอนลง จนผมสอบผ่านไปได้ด้วยดี แล้วคืนนั้นแหละจะเป็นคืนที่ผมจะได้พบกับเธออีก
เอโตะ "หือ....มาโผล่โรงเรียนอีกแล้วเหรอเนี่ย"
ผมตื่นขึ้นมารอบๆตัวผมก็เหมือนเดิมกับวันแรกที่ฝัน แต่มันต่างกัน รอบนี้ผมตื่นขึ้นมาเหมือนมันเป็นเวลาเย็นแล้ว ประมาณพระอาทิตย์จะตกดิน แต่ทำไมรอบนี้ผมไม่เห็นเธอเหมือนทุกที ผมเดินตามหาเธอเท่าไหร่ก็ไม่เจอ คนอื่นก็หายไปกันหมด
สายตาก็มองไปทางประตูโรงเรียน มีอะไรอยู่ไกลๆมากจนเกือบมองไม่เห็น ผมตัดสินใจที่จะวิ่งไปดู
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"
วิ่งมาไกลจนเหนื่อยผมจึงเห็นว่าเธออยู่ยืนแต่หลังหันให้กับผม
เอโตะ "งะ...ไงมิกิ"
เธอหันหน้ามาด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า น้ำตาเธอคลอ เธอยิ้มแล้วพูดกับผม
มิกิ "ไง...ไม่เจอกันนานเลย"
เอโตะ "เป็นอะไรรึเปล่า"
มิกิ "ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก"
เอโตะ "แปลกจังทำไมวันนี้ถึงมาโผล่โรงเรียนนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เสียงลมที่พัดมาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
เอโตะ "จริงสิ พรุ่งนี้จะไปโผล่ที่ไหนอีกนะ"
เธอส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ
มิกิ "มันไม่มีพรุ่งนี้อีกแล้ว"
เอโตะ "ทำไมล่ะ ทำไมมันถึงไม่มีพรุ่งนี้"
เธอไม่พูดอะไรมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา
มิกิ "เราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว"
เอโตะ "ไม่จริง...ทำไมล่ะ"
"ทำไมถึงไม่ได้พบกันอีก"
มิกิ "ฉันไม่ใช่ตัวจริงเอโตะ ฉันเป็นเพียงสิ่งที่นายจิตนการมา ฉันเป็นเพียงแค่ความฝัน"
น้ำตาผมก็ไหลออกมา โผลตัวเข้าไปกอดเธอ
เอโตะ "ไม่ใช่ เธอไม่ใช่แค่ความฝัน"
มิกิ "ยอมรับเถอะ ฉันไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกแล้ว" 😭
ผมไม่ยอมรับผมไม่เชื่อ ผมได้แต่ปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้นมา
เอโตะ "ไม่เชื่อหรอก ฉันต้องเจอเธออีก"
มิกิ "วันสุดท้ายแล้ว เอโตะ เราจะไม่ได้พบกันแล้ว"
เอโตะ "ไม่...ฉันชอบเธอนะมิกิ"
ผมจูบเธอกอดแน่นผมไม่เคยได้สัมผัสความรักเลย ผมกลัว กลัวมากที่จะรักใคร
"ฉันก็รักนาย"
สิ่งที่ผมได้ยินเป็นครั้งท้ายก่อนที่ร่างกายของเธอนค่อยๆหายไป ผมกอดเธอแน่น ร้องไห้โฮ ผมไม่อยากจากเธอไป ทุกช่วงเวลาที่ได้พบกับเธอมันได้สัมผัสมันในตอนสุดท้าย
------------------------
"ม่ายยยยยยยยยย"
"ฟื้นแล้ว เอโตะฟื้นแล้ว ไปตามหมอมาเร็ว"
ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ผมเจอครอบครัวเพื่อน ทุกคนร้องไห้แล้วเข้ามากอดผม
"แม่คิดว่าลูกจะไม่ฟื้นแล้ว"
"เอิดอาอัยฮึ่ม"
"ใจเย็นๆนะเอโตะลูก"
"ทามัยเอียงขมเปงอี้"
ผมตกใจกับตัวเองว่าทำไมพูดแบบแปลกๆ ผมได้ประสบอุบัติเหตุเมื่อ 5 ปีก่อน ผมสลบมาตลอด 5 ปี ครอบครัวคิดว่าผมต้องเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดแล้ว
ที่ผ่านมาผมแค่ฝันไปหยั่งงั้นเหรอ มันเหมือนจริงเกือบหมดทุกอย่าง ผมจำอะไรแทบไม่ได้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว แต่สำหรับเรื่องราวของผมกับมิกิ ยังจำได้ดี ผมหวังซักวันนึงว่าจะพบเธอบนโลกจริงๆที่ไหนซักแห่ง ผมจะคว้าเธอเอาไว้
"เราจะต้องได้พบกันอีก"
