เจ้านายดี ๆ ก็เหมือนรักแท้ หลายคนเชื่อว่ามี แต่น้อยคนนักที่จะได้เจอ…..ซึ่งเจ้านายของฉันไม่ใช่คนดีแต่เป็นพวกยันเดเระ!
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ไทย,ดุ,ใจร้าย,ซึน,เย็นชา,ฮ็อตเนิร์ด,หนุ่มแว่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจ้านายจอมโหด กำลังโกรธอะไรฉันอยู่นะ!
EP 5
ไม่สบอารมณ์
..................
หนึ่งปีผ่านไป
ความสัมพันธ์ลับ ๆ ระหว่างน้ำขิงกับเจ้านายหนุ่ม ยังคงดำเนินเรื่อยมาอย่างราบรื่น และ ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะมีสัมพันธ์ที่แสนลึกซึ้งต่อกัน แต่ทว่าน้ำขิงกลับไม่เคยคิดเกินเลยกับขุนพลเลยแม้แต่น้อย อาจจะมีหวั่นไหวเล็กๆ เวลาถูกเขาจูบ หรือถูกเขามองด้วยแววตาวาววับในยามที่ถูกกดให้ถูกใต้ร่างของเขา แต่ทว่าเธอก็ย้ำเตือนกับตัวเองว่าเรื่องของเธอกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะชายหนุ่มดูไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย เขายังคงจริงจังกับงานเหมือนเดิม ดุด่าเธอด้วยคำแรง ๆ เหมือนเดิม เขาไม่เคยพูดจาอ่อนหวาน หรือ สื่ออะไรไปในแง่ที่บอกว่าจะคิดเกินเลย เธอจึงคิดเอาเองว่าสำหรับเขาแล้ว ก็คงต้องการเพียงแค่เซ็กส์จากเธอเท่านั้น ซึ่งน้ำขิงที่ติดใจในลีลา และการสัมผัสจากเขา เพราะเวลาที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน เขาก็ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ทั้งนุ่มนวล ทั้งร้อนแรง และบางครั้งก็จะได้เห็นรอยยิ้มที่หาได้ยากจากใบหน้าเขาด้วย ก็รู้สึกว่า วิน ๆ ไม่มีใครได้ หรือ เสีย ต่างคนต่างมีความสุข วันไหนที่อยากจะจบความสัมพันธ์นี้ลงก็คงไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างต่อกัน ซึ่งตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้มีความคิดที่จะยุติความสัมพันธ์นี้ลง และทางเจ้านายหนุ่มก็น่าจะคิดแบบเดียวกัน เพราะเขาให้เธอทำโอทีแทบจะทุกวัน
หลังจากเริ่มมีสัมพันธ์ลับ ๆ กับเจ้านายหนุ่ม น้ำขิงก็เลิกคิดเรื่องแฟนไป ราวกับว่ายังไม่จำเป็นต้องมีตอนนี้ก็ได้ เพราะรู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้มันก็โอเค เธอ ใช้ชีวิตมีความสุขดี กินอิ่มนอนหลับ และตื่นเต้นเร้าใจในบางครั้ง ถึงแม้ในเวลางานบางครั้งจะรู้สึกอยากจะเอาแฟ้มงานตีหัวเจ้านายของตัวเองเหลือเกินก็ตาม แต่ทุกอย่างรวมๆ ก็โอเคดี น้ำขิงพอใจกับชีวิตสโลว์ไลฟ์ตอนนี้ แต่ทางบ้านกลับไม่เข้าใจ ทางบ้านของเธอเอาแต่เร่งเร้าอยู่ทุกวัน ด้วยเหตุผลที่ว่า ยิ่งอายุเยอะยิ่งมีลูกยาก ทุกวันน้ำขิงจะถูกมารดาโทรมายัดเยียดให้ไปดูตัวกับลูกของเพื่อนตัวเองอยู่เสมอ ถึงแม้เธอจะปฏิเสธไปเป็นสิบๆ ครั้งแล้วก็ตาม นั่นคือสาเหตุที่ทำให้น้ำขิงเอาแต่นั่งกระดกเครื่องดื่มมึนเมาเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายในตอนนี้ เพราะเมื่อเช้ามารดาของเธอขู่ว่าหากไม่ยอมไปดูตัว จะตัดขาดความเป็นแม่ลูกกัน
“อึกๆๆๆๆๆ!”
“พี่น้ำขิง! เบา ๆ สิคะ นี่เหล้านะคะไม่ใช่น้ำ” น้อยพยายามแย่งเครื่องดื่มในมือของน้ำขิง เพราะเธอเอาแต่กระดกดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อึ๊ก! ๆ” น้ำขิงสะอึกออกมาติดต่อกันหลายครั้ง
“พี่คะ! ขอน้ำเปล่าขวดหนึ่งค่ะ” น้อย เห็นดังนั้นน้อยก็รีบขอน้ำเปล่าจากพนักงานสาวทันที
“น้ำขิงเป็นอะไรหรอน้อย?” พนักงานสาวเพื่อนร่วมงานเอ่ย เมื่อเห็นท่าทางของน้ำขิงที่ไม่เหลือมาดเลขาของประธานจอมเฮี้ยบ ซึ่งวันนี้ทางบริษัทมีจัดเลี้ยงปีใหม่ให้พนักงาน ก่อนที่บริษัทจะหยุดยาว
“อ๋อ เห็นว่าพี่น้ำขิงเขาถูกที่บ้านบอกให้ไปดูตัวน่ะค่ะ” น้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ดังมาก แต่ทว่าบทสนทนาของเธอกลับลอยไปเข้าหูของใครบางคนที่นั่งอยู่จากโต๊ะไม่ไกล
อีกด้าน
กึก!
หลังจากที่ฟังบทสนทนาจบ ใบหน้าหล่อก็พลันขมวดมุ่นขึ้นมาทันที และเอานิ้วเคาะโต๊ะอย่าลืมตัว
“คุณขุนพล”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้จัดการหนุ่มเอ่ย เมื่อจู่ๆ ประธานบริษัทก็มีท่าทางไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
“ไม่มีอะไรครับ” ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่งไร้อารมณ์เหมือนเดิม
“อ่อ”
“แล้วคุณขุนพลไม่ดื่มหรือครับ”
“ไม่ล่ะครับ พอดีผมต้องขับรถ” เสียงเรียบเอ่ย ก่อนจะเสมองไปยังร่างบางที่ตอนนี้นอนฟุบไปกับโต๊ะแล้วด้วยสายตาคม
“จิ๊!” ชายหนุ่มส่งเสียงจิ๊ปากออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้มือขยับแว่นที่กำลังสวมอยู่เล็กน้อย
‘ไม่กินเหล้าแล้วมาทำไมล่ะเนี่ย’
‘ไม่เข้าใจจริงๆ (-_-) ’ ผู้จัดการหนุ่มพึมพำในใจ เพราะไม่เข้าใจว่าเจ้านายหนุ่มทำไมถึงตามมาด้วย ทั้งๆ ที่ทุกปีไม่เคยมา
(คอนโดขุนพล)
ตุ้บ
ร่างบางถูกทิ้งลงบนเตียงนุ่มอย่างแรง ก่อนที่คนที่เอาเธอมาทิ้งไว้จะเดินหายออกจากห้องไป ปล่อยให้น้ำขิงกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยความเมามาย
สิบนาทีต่อมา
ฟึบๆ
ที่เคาน์เตอร์บาร์ที่ถูกจัดให้เป็นที่สำหรับดื่มไวน์ ร่างสูงกำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึก แต่ทว่ามืออีกข้างของเขากลับเอาแต่เคาะพื้นบาร์ระรัว บ่งบอกว่าใจของเขาไม่ได้สงบนิ่งเหมือนกับที่กำลังแสดงเลยสักนิด
ฟึบ
เอี๊ยด!
ร่างสูงดีดตัวลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง
ตึก ตึก ตึก.....
สองเท้าหนาพาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงข้างเตียง ดวงตาคมกวาดมองร่างบางที่ตอนนี้กำลังนอนหลับสบายอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด
"หลับสบายใจเลยนะ" เสียงเข้มเอ่ย
ครืด
มือหนาหยิบรีโมตขึ้นเมื่อเพื่อปิดม่านอัตโนมัติราคาแพง ก่อนจะวางแก้วไวน์ลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง ตามด้วยแว่นสายตาราคาแพงสุดเชย
ฟึบ
นิ้วเรียวค่อยๆ บรรจงแกะกระดุมของตัวเองออกอย่างเชื่องช้า ทีละเม็ด...ทีละเม็ด และเมื่อปลดกระดุมจนหมดแล้ว เสื้อราคาแสนแพงของเขาก็ถูกทิ้งลงพื้นห้องทันที ก่อนที่เขาจะเริ่มปลดกางเกงตัวเองต่อ
ตุ้บ!
ปราการชิ้นสุดท้ายถูกโยนทิ้งอย่างไม่สนจุดหมาย ที่ปลายเตียงนอนปรากฏร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามขนาดพอดี ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ย่างกายขึ้นมาบนเตียงนุ่มที่มีร่างบางกำลังนอนหลับอย่างสบายใจ
สวบ.....สาบ
"อื้ออ" น้ำขิงส่งเสียงครวญครางออกมาเบาๆ เพราะเตียงขยับไปมา ก่อนที่เธอจะรู้สึกหนักตัวขึ้นมาราวกับกำลังมีอะไรมาทับอยู่
" (=_=) อือออ...ใครร"
"ใครอ่ะ อึ๊ก! หน้าตาคุ้น ๆ จังเลย" น้ำขิงเอ่ยเสียงป้อแป้ พยายามเพ่งมองด้วยดวงตาพร่ามัว ว่าใครกันที่กำลังคร่อมเธออยู่ในตอนนี้
"จำผมไม่ได้หรอ"
"เจ้านายของคุณไงล่ะ" เสียงเรียบเอ่ย ในขณะที่เอาแต่มองคนใต้ร่างด้วยแววตาคม
"อ๋อออ เจ้านายยย นี่เอง"
"อึ๊ก ขุนพล น้ำขิงมีเรื่องจาบอก" น้ำขึ้นเอ่ย ก่อนจะเอื้อมมือไปจับใบหน้าหล่อเอาไว้
"..................." ร่างสูงนิ่งรอฟัง ว่าคนใต้ร่างจะพูดอะไร
"อย่าลืมจ่ายค่าโอทีให้น้ามขิงด้วยนะ"
"เดือนนี้สามสิบชั่วโมงน๊า อึ๊ก! ถ้าไม่จ่ายล่ะก็ น้ามขิงจะฟ้องกรมแรงยานแม่ งืมมม" แปลคือ เธอจะฟ้องกรมแรงงาน หากเจ้านายหนุ่มไม่จ่ายค่าโอทีให้เธอ หลังจากเอ่ยจบเธอก็สลบไปทันที
"......................"
"ผมควรจะทำยังไงกับคุณดี" เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะเอื้อมมือไปสอดประสานกับมือเล็กเอาไว้ทั้งสองข้าง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เอี๊ยดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"อื้อๆๆๆ งืมมม" น้ำขิงยังคงหลับไม่ได้สติ แต่ทว่าร่างกายกลับตอบรับสัมผัสอันร้อนแรงได้เป็นอย่างดี
เอี๊ยดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"อ่าห์!"
..................................
เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์
= กำลังใจ (◕‿< ❀)
