รัก,ชาย-หญิง,ไทย,รักโรแมนติก,รักมหาลัย,ผันพลอย,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของแพรวาผ่านปี2 มาได้โดยที่มีมารียาและจิรเมธที่ค่อยรับฟังและให้กำลังใจเธอ รวมถึงเจ้าสีเทาที่เติบโตจากลูกแมวกลายเป็นแมวโตเต็มวัย อ้วนท้วนสมบูรณ์ราวกับไม่ใช่แมวจรจัด
แต่พอเข้าช่วงปี3 ทุกคนเริ่มให้ความสำคัญกับการเรียนมากขึ้นร่วมถึงเธอด้วย ยิ่งใกล้ช่วงฝึกงานแพรวายิ่งรู้สึกว่าธนิธิดาดูจะไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไร นั่นถือว่าเป็นช่วงเวลาที่แพรวารู้สึกว่ามีความสุขที่สุดช่วงหนึ่งเลยก็ว่าได้
จนกระทั่งวันนี้ ชุดครุยสีดำแถบแดงตามสีประจำของมหาวิทยาลัย ใบปริญญาที่ถืออยู่คือความภาคภูมิและความพยายามตลอดสี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่กระดาษแผ่นเดียว แต่คือสิ่งที่บอกให้รู้ว่าความพยายามตลอดสี่ปีสัมฤทธิผลแล้วในวันนี้
บัณฑิตหน้าใหม่หลายคนถูกรุมล้อมไปด้วยครอบครัวเพื่อนฝูงและช่อดอกไม้มากมาย แต่กลับแพรวามันต่างออกไป ถึงแม้ว่าหญิงสาวไม่ใช่ผู้หญิงตัวคนเดียว เธอยังธนิธิดาผู้เป็นป้าและชวิศาลูกพี่ลูกน้องเป็นครอบครัวแต่ในวันที่แสนน่ายินดีแบบนี้กลับไม่มียืนร่วมยินดีอยู่ข้างเธอเลยสักคน จะมีก็เพียงแค่มารียาที่เข้ามาร่วมยินดีกับเธอ
มารียาเองก็รับปริญญาในปีด้วยเช่นกัน ครอบครัวของเพื่อนสนิทมาร่วมยินดีกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งครอบครัวของเจ้าหล่อนและครอบครัวของคุณลุงของเธอต่างก็มาร่วมแสดงยินดีให้กับหลานสาว ช่างเป็นภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่นเหลือเกิน
“ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอแพร?”
“แกมาอยู่กับฉันก็ได้คุณลุงคุณป้า พวกท่านไม่บ่นหรอก แกก็รู้พวกท่านใจดีจะตาย” มารียาพยายามคะยั้นคะยอให้แพรวาไปงานเลี้ยงที่คุณลุงของเธอจัดให้เนื่องในโอกาสที่เธอเรียนจบ
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ขอบคุณที่เป็นห่วง”
“แกไปเถอะอีกเดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว รู้สึกเหนื่อย ๆ แล้วด้วย” แพรวาเอ่ยปฏิเสธน้ำใจของเพื่อนสนิท
“ถ้าแกว่าอย่างนั้นก็ได้ กลับถึงบ้านอย่าลืมแชทมาบอกด้วยล่ะ เข้าใจไหม?” มารียาได้แต่ตามใจเพื่อนสนิท ถ้าเกิดพยายามลากแพรวาไปด้วยก็มีแต่จะทำให้แพรวารู้สึกอึดอัดใจเปล่า ๆ
“รู้แล้ว”
สองเพื่อนรักโบกมือลากันด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่แพรวาจะกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ร่างบางเดินผ่านผู้คนที่กำลังมีความสุขมากมาย
บางคนกำลังถ่ายรูป บางคนกำลังตื่นเต้นกับของขวัญที่ได้รับ หนึ่งในคนพวกนั้นก็มีดาวคณะจากคณะศิลปกรรมศาสตร์ เธอคนนั้นเป็นที่รู้จักจากความสวยที่โดดเด่น แต่สิ่งที่เธอสนใจกลับไม่ใช่ความสวยของเธอคนนั้น แต่เป็นดอกไม้ช่อใหญ่ที่เธอได้รับ
‘ดอกไม้ช่อใหญ่ที่จิรเมธเป็นคนมอบให้’
สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในสมองไม่ใช่ความรู้สึกอิจฉา แต่กลับเป็นความรู้สึกที่ว่าคนทั้งสองช่างดูเหมาะสมกันเหลือเกิน เหมือนกับเจ้าชายเจ้าหญิงในนิยายที่เธอชอบอ่าน
‘อ่า…แบบนั้นสินะ เจ้าชายเจ้าหญิงแบบในนิยาย’
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกันที่สายตาหยุดจอดมองภาพของคนทั้งสอง แต่คงจะนานพอให้คนรอบข้างหันมองด้วยความสงสัยกับท่าทีแปลก ๆ ของเธอ
ร่างบางละสายตาจากคนทั้งคู่ พยายามเดินเลี่ยงผู้คนผ่านไปยังตึกย่อยที่สองเพื่อพบเจอกับเจ้าแมวอ้วนที่คอยให้กำลังใจเธอมาตลอด
รองเท้าคัชชูถูกเปลี่ยนทิ้งเป็นรองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่หญิงสาวใส่เป็นประจำ หลังต้องทนทุกข์ลำบากใส่มันในพิธีรับปริญญามาตลอดทั้งวัน ทั้งสันเท้าและปลายส้นเท้าถูกเสียดสีจนเกิดรอยแดง บางรอยเริ่มมีรอยช้ำเลือดแซมออกมา ปลาสเตอร์ที่ซื้อเตรียมเอาไว้ถูกใช้งานอย่างที่คาดการเอาไว้
“อยู่หรือเปล่าสีเทา?” แพรวาเอ่ยเรียกหาเจ้าแมวอ้วนตัวกลม หันมองไปทั่วอาณาบริเวณที่เจ้าแมวอ้วนน่าจะอยู่ ก่อนจะเห็นมันกระโดดลงมาจากต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากที่ที่เธอยืนอยู่
“สีเทามานี่สิ ฉันเอาขนมมาให้ด้วยนะ” แพรวาค่อย ๆ บรรจงแกะซองขนมที่พกติดตัวมาด้วย ตั้งใจจะเอามาให้เจ้าแมวอ้วน
“นี่! รู้ไหมสีเทา วันนี้เป็นวันที่ฉันได้ใบปริญญา ฉันเรียนจบแล้วนะ ฉันคงไม่ได้มาหาแกบ่อย ๆ แล้วนะ”
“ฉันอยากจะเอาแกไปเลี้ยงเหลือเกินแต่ป้าคงไม่ยอมแน่”
“ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากมาหาเธอบ่อย ๆ นะ อย่าลืมฉันล่ะสีเทา” การสนทนาทางเดียวเป็นสิ่งปกติที่มักเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ มือบางลูบหัวทุ้ยไปมาอย่างเอ็นดูและรู้สึกใจหายที่จะไม่ได้เจอมันไปอีกสักพัก
“เธอมาอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย” เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังของแพรวา
“เมฆ…”
“ฉันหาเธอตั้งนานเลยรู้ไหม? คิดว่าเธอจะอยู่ถ่ายรูปที่ลานหน้าตกหลักซะอีก”
“มีอะไรงั้นเหรอ? ทำไมต้องหาฉันด้วย” ความรู้สึกประหม่าที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกัน อาจจะเป็นเพราะไม่ได้คุยกันนานหรืออาจจะเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
“วันนี้เธอก็เรียนจบแล้วไม่ใช่หรือไง ฉันอยากมาแสดงความยินดีกับเธอด้วย”
“ขอบคุณนะ”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบของขวัญชิ้นนี้เหรอเปล่า แต่ฉันซื้อมันมาด้วยความตั้งใจนะ” จิรเมธยื่นกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างยาวพอ ๆ กับกระดาษA5 ให้กับแพรวา
“ขอบคุณนะ ฉันจะเก็บมันไว้อย่างดีเลย” หญิงสาวกอดกล่องของขวัญเอาไว้เต็มรัก ส่งยิ้มแห่งความสุขให้กับเจ้าของของขวัญชิ้นนี้
“นี่เมฆ!!!” อยู่ ๆ ปากของแพรวาก็เอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ
“อือ? มีอะไรหรือเปล่า?”
“คะ…คือว่าฉัน ฉะ…ฉัน”
“ฉัน…ฉันชอบนายนะ ชอบนายมาตลอดก่อนที่นายจะเริ่มเข้ามาคุยกับฉันซะอีก ฉันรู้สึกขอบคุณนายมาก ๆ ที่เข้ามาคุยเข้ามาให้กำลังใจฉันทุกครั้งที่ฉันมีเรื่องมีเรื่องไม่สบายใจ” คำสารภาพรักที่เก็บกลั้นความรู้สึกมานานถึงหกปี ในที่สุดวันนี้หญิงสาวก็เปิดเผยมันกับชายที่เธอแอบรัก
“ฉะ…”
“อย่าตอบอะไรกลับมานะ” จิรเมธยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากพูดอะไรกลับไปก็ถูกแพรวาเอ่ยขัดประโยคเอาไว้ซะก่อน
“ฉันไม่อยากรู้คำตอบของนาย ฉันแค่อยากบอกความรู้สึกของฉันให้นายรู้เท่านั้น ฉันไม่ได้อยากรู้คำตอบของนาย”
“ฉันต้องการแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไรที่มากไปกว่านี้”
“ขอบคุณที่รับฟัง แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญชิ้นนี้ด้วย”
“ลาก่อนนะ” พูดจบหญิงสาวก็วิ่งออกมาทันที ไม่สนเสียงเรียกของชายหนุ่ม
คำตอบของจิรเมธคือสิ่งที่แพรวากลัวที่จะได้ยินที่สุด หญิงสาวไม่มั่นใจว่าตัวเธอจะรับความผิดหวังได้มากน้อยแค่ไหนแต่ถ้าต้องเลือก ขอเลือกที่จะไม่รับฟังคำปฏิเสธนั้นดีกว่า ขอแค่ได้บอกความรู้สึกที่มีให้เขารู้แค่นั้น ขอแค่มีเขาอยู่ในส่วนลึกของหัวใจก็เพียงพอแล้ว
7 ปีต่อมา
แพรวา นันทพินิจในปีนี้เธอกำลังจะมีอายุครบยี่สิบแปดปี หญิงสาวกลายเป็นนักเขียนนิยายแนวรักวัยรุ่นที่เป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนวัยประถมปลายจนถึงนักเรียนวัยมัธยมและรวมถึงผู้ใหญ่วัยทำงานบางกลุ่ม
แพรวาเริ่มส่งงานเขียนของเธอให้สำนักพิมพ์หลาย ๆ ที่พิจารณา แต่ก็ใช้เวลานานกว่าหลายเดือนกว่านิยายของเธอจะได้รับการพิจารณาให้ตีพิมพ์และยังต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่างานเขียนของเธอจะเริ่มเป็นที่นิยม ค่อย ๆ เก็บสะสมแฟนหนังสือไปเรื่อย ๆ จากแค่ไม่กี่คนก็ค่อย ๆ กลายเป็นหลักร้อยและหลักพันคน
แพรวาทำงานเขียนนิยายในสำนักพิมพ์ก้านสายไหม นอกจากนักเขียนแนวรักวัยรุ่นแล้วยังมีนักเขียนอีกหลายแนวทั้งรักโรแมนติก โรมานซ์หรือจะเป็นนักเขียนนิยายแนวสยองขวัญ สืบสวนสอบสวนรวมอยู่ด้วยกัน ถือได้ว่าเป็นสำนักพิมพ์ที่รวบรวมแนวนิยายหลาย ๆ เอาไว้ในที่ที่เดียว
หญิงสาวเดินทางมายังที่ตั้งของสำนักพิมพ์เพื่อเข้ามาส่งต้นฉบับด้วยตัวเอง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วสามารถส่งต้นฉบับผ่านทางอีเมลได้ในเวลาแค่ไม่กี่วินาที แต่ที่ต้องแวะเข้ามาถึงสำนักพิมพ์เพราะบรรณาธิการที่รักของเธอมีเรื่องอยากคุยกับเธอโดยตรง
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“เชิญเลยจ้ะ” เสียงติดแหบของบรรณาธิการหนุ่มที่ออกจะติดสาวสักหน่อยเอ่ยอนุญาตให้แพรวาเข้ามาภายในห้องทำงานของตัวเอง
“สวัสดีค่ะพี่ซินดี้ สบายดีไหมคะ?” แพรวาเอ่ยทักทายบรรณาธิการของเธอด้วยน้ำเสียงสดใส
ผดุงศักดิ์ เทพบุตร หรือที่หลาย ๆ คนรู้กันในชื่อ ซินดี้ บรรณาธิการผู้มีความสามารถของสำนักพิมพ์ก้านสายไหมและยังเป็นคนแรกที่มองเห็นความสามารถของแพรวา ผดุงศักดิ์เป็นคนชวนให้แพรวาเข้ามาเซ็นสัญญาเป็นนักเขียนประจำของสำนักพิมพ์ อีกทั้งยังคอยช่วยเหลือแพรวาในเรื่องต่าง ๆ ที่ยังใหม่สำหรับแพรวา
ตลอดเวลาห้าปีที่แพรวาทำงานกับสำนักพิมพ์แห่งนี้ มันมีแต่เรื่องดี ๆ ทั้งรุ่นพี่นักเขียนคนอื่น ๆ พนักงานในสำนักพิมพ์และคนที่เธออยากจะขอบคุณมากที่สุดคือผดุงศักดิ์ที่ให้โอกาสเธอในการได้แสดงความสามารถที่เธอมี
“อุ๊ยตายแล้ว!!! แพแพของพี่” ผดุงศักดิ์ลุกจากโต๊ะงานเดินเข้าหาแพรวาที่เพิ่งเปิดประตูเดินเข้ามา ประคองร่างบางเดินเข้ามานั่งยังโซฟากลางห้อง
“เหนื่อยหรือเปล่า? แดดข้างนอกก็ร๊อนร้อนว่าไม่คะแพแพ” มือไม้โบกพัดลมให้แพรวาอย่างห่วงใย ทั้งที่ภายในห้องและตัวอาคารก็เปิดเครื่องปรับอากาศซะเย็นช่ำ
“ค่ะพี่ซินดี้”
“นี่ไฟล์นิยายต้นฉบับของแพรค่ะพี่ซินดี้”
“ขอบคุณนะจ๊ะแพแพ เดี๋ยวพี่ส่งให้พิสูจน์อักษรทำงานต่อเลยนะแพแพ”
“พี่ซินดี้เรียกแพรมามีเรื่องอะไรงั้นเหรอคะ?”
“จริงสิ คือที่จริงแล้วพี่รู้ว่านิยายของหนูมันขายได้ แต่เด็กสมัยนี้เริ่มเปลี่ยนแนวนิยายไปตามยุคสมัยกันเรื่อย ๆ”
“พี่ซินดี้หมายความว่ายังไงคะ?”
“คือหนูก็รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้คนส่วนใหญ่ชอบอ่านนิยายแนวโรมานซ์ อีโรติกอะไรพวกนั้น”
“พี่เลยอยากให้หนูลองเขียนนิยายแนวนั้นดูหน่อย บางทีหนูอาจจะ…ไม่สิพี่มั่นใจว่าหนูจะต้องเขียนออกมาได้ดีเหมือนนิยายเรื่องก่อน ๆ ของหนูแน่นอน”
คำพูดของผดุงศักดิ์ชวนให้แพรวาคิดถาม มันก็จริงอย่างที่ผดุงศักดิ์พูด แม้ว่าตอนนี้นิยายแนวนี้จะยังขายได้แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่ามันจะขายได้ไปได้ตลอด การมีแนวงานที่หลากหลายก็น่าจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์สำหรับตัวเธอเอง
“แพแพว่าไงจ๊ะ?” ผดุงศักดิ์เอ่ยถามความคิดเห็นของหญิงสาว
“มันเป็นข้อเสนอที่ดีนะคะพี่ซินดี้ แต่แพรค่อนข้างกังวลจังเลยค่ะพี่ซินดี้”
“แพรคิดว่าตัวแพรเองไม่มีประสบการณ์มากพอจะเขียนนิยายแนวอีโรติกหรอกนะคะ”
“ถ้าเรื่องนั้น งั้นแพแพเริ่มเขียนจากแนวโรมานซ์ก่อนดีไหมคะ? มันก็เหมือนกับนิยายรักทั่วไปจะต่างกันก็แค่มีฉากอย่างว่าเพื่อเข้ามาให้นักอ่านเขินจนตัวบิดก็เท่านั้นเองแหละแพแพ”
“เรื่องนั่นแหละค่ะที่แพรกังวล”
“การจะเขียนฉากแบบนั้นให้เข้าถึงอารมณ์อย่างน้อยก็ควรจะมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ? แพร…แพรยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนั้นเลยนะคะ” แพรวาพูดออกมาอย่างเขินอายเรื่องที่เธอไร้ประสบการณ์ในเรื่องทางเพศทั้งที่อีกไม่กี่ปีก็จะเข้าเลขสามอยู่แล้ว
“โอ๊ย! แพแพเรื่องแบบนั้นแค่เปิดดูหนังผู้ใหญ่สักสองสามเรื่องก็เขียนออกมาได้ฟินถึงใจแล้ว เชื่อพี่สิคะ”
“งั้นเหรอคะพี่ซินดี้” ผดุงศักดิ์พยักหน้ารับกับคำถามของแพรวา หญิงสาวนิ่งคิดไปชั่วครู่
“ไม่ต้องคิดเยอะหรอกนะแพแพ ถ้าเกิดแพแพเขียนไปแล้วไม่พอใจในผลงานตัวเอง พี่ก็จะไม่บังคับให้แพแพเขียนต่อไปหรอกนะ”
“ถ้าพี่ซินดี้ว่าอย่างนั้น งั้นแพรขอกลับไปคิดพล็อตเรื่อง พวกตัวละครอะไรพวกนั้นก่อนนะคะ”
“ได้สิแพแพ” ผดุงศักดิ์แสดงท่าทีดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นแพรขอตัวกลับก่อนนะคะพี่ซินดี้”
“ให้คนขับรถพี่ไปส่งไหมจ๊ะ อากาศข้างนอกก็ร้อนพี่ล่ะกลัวเราเป็นลมจริง ๆ” ผดุงศักดิ์ออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ แพรว่าจะไปเดินซื้อของแถว ๆ นี้ก่อนจะกลับบ้านนะคะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงแพร”
“ถ้าแพแพว่าอย่างนั้นก็แล้วแต่ กลับดี ๆ นะจ๊ะ ถึงบ้านแล้วก็แชทมาบอกพี่หน่อยนะ” แพรวาพยักหน้ารับ
“จริงด้วยเงินเดือนนี้เดี๋ยวพี่โอนให้นะจ๊ะ” ก่อนแพรวาจะเดินออกห้อง ผดุงศักดิ์ก็พูดเรื่องค่าตอบแทนเป็นหัวข้อสุดท้ายก่อนจะจากกัน
“ได้ค่ะ แพรไปก่อนนะคะ”
ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุ ช่างเป็นเรื่องทรมานสำหรับการใช้ชีวิตยิ่งกับเธอแล้วยิ่งทรมานเป็นพิเศษ บางครั้งมันก็ทำเธอหน้ามืดจนแทบจะเป็นลม
ร่างกายอันแสนบอบบางเดินไปตามทางเท้าอย่างเชื่องช้าไม่ได้รีบร้อน เดินดูข้าวของที่ถูกนำมาตั้งแผงลอยตามทางเท้ามากมายหลากหลายประเภททั้งของคาวหวาน อาหารของที่นี่ก็มีรสชาติไม่ได้แย่ไปกว่าพวกร้านอาหารดังๆ และยังมีข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ อาจจะเพราะด้วยราคาที่ค่อนข้างถูกทำให้มีคนจำนวนมากมาเดินเลือกซื้อของที่นี่
ตัวของแพรวาเองก็ชอบที่มาเดินที่นี่ด้วยเหมือนกันเหมือนกัน ยิ่งถ้าเป็นช่วงเย็นสถานที่ที่นี่จะยิ่งคึกคัก นอกจากแผงลอยต่าง ๆ แล้วยังมีวงดนตรีที่มาเล่นดนตรีหาเงินไปบริจาคโครงการต่าง ๆ
แต่ดูเหมือนวันนี้ความคิดของเธอคงถูกเปลี่ยนไปนิดหน่อย อาจจะเพราะอากาศที่ค่อนข้างร้อนบวกด้วยความหนาแน่นของพื้นที่ทำให้ภาพที่สะท้อนกลับเข้ามาดูพร่ามัวไปหมด สิ่งที่แพรวารับรู้ได้คือเสียงตื่นตระหนกหลากหลายเสียงผสมปนเปกันก่อนที่สติของแพรวาจะวูบดับไป
