รัก,ชาย-หญิง,ไทย,นิยายรัก,นิยายรัก ,นิยายรักชายหญิง,ผันพลอย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นักบัลเลต์หญิงต่างกำลังแต่งหน้าเตรียมความพร้อมสำหรับการแสดงที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่นาทีหลังจากนี้ นักบัลเลต์บางส่วนก็กำลังช่วยกันแต่งตัวให้กันและกัน พัชรียาเองก็กำลังแต่งหน้าของตัวเองอยู่เหมือนกัน และมันก็เป็นเรื่องปกติภายในห้องแต่งตัวของนักบัลเลต์หญิงที่มักจะมีเสียงดังกึกก้องอยู่เสมอ แต่อยู่ ๆ ภายในห้องก็มีเสียงแหลมตวาดดังขึ้นมาพร้อมกับร่างบางของมีอาที่ล้มลงกระแทกกับพื้นห้องแต่งตัว
ลีแอนน์ยืนขึ้นเท้าแขนลงกับเอวมองเหยียดลงไปที่มีอาที่นั่งอยู่ต่ำกว่า รอยยิ้มเหยียดกว้างอย่างพึงพอใจที่เห็นคนอยู่ต่ำกว่า
“ฉันบอกแกหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือยังไงว่าต้องทำผมยังไง แล้วดูที่แกทำสินี่มันอะไรไม่เคยทำผมหรือยังไง!” เสียงต่อว่าดังไปทั่วห้อง
“ขอโทษค่ะคุณลีแอนน์” ลีอาเอ่ยปากขอโทษ
แม้ว่าลีแอนน์จะต่อว่าเรื่องที่ลีอาทำผมให้ไม่ได้ดั่งใจเธอ แต่ทุกสายตาก็มองออกว่าผมที่ลีอาทำให้ก็ถือดูดีตามมาตรฐาน สิ่งที่กำลังกระทำกับมีอาในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการต่อว่าเพื่อความสะใจ
“น่ารำคาญซะจริง เด็กบ้านนอกจากอังกฤษทำไมว่าถึงได้มันโง่ขนาดนี้ อุตส่าห์ได้เข้ามาหาแสงสีเสียงในเมืองใหญ่อย่างนิวยอร์ก ฉันว่าอย่างน้อยเธอก็ควรที่จะเข้าหาคนให้เป็นหน่อยนะ ถ้าเลือกคบคนผิดแทนที่จะได้ทะยานขึ้นฟ้าอาจจะร่วงลงเหว”
พัชรียาเดินเข้ามาช่วยพยุงมีอาให้ลุกขึ้นจากพื้น เวลาในการเตรียมตัวเหลืออีกไม่มากแล้วแต่ลีอายังไม่แม้แต่จะได้แต่งหน้าเลยด้วยซ้ำ ไหนจะมาโดนลีแอนน์ต่อว่าด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
“นี่ไง ฉันเพิ่งจะบอกไปว่าให้เลือกคบคน ถ้าแกเลือกที่จะคบคนก็คงไม่ต้องมาโดนอะไรแบบนี้หรอกนะลีอา”
“ลีแอนน์ เธอคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นไปหมดเลยหรือยังไง” ความอดทนของพัชรียาหมดลงทันที หญิงสาวพยายามมามากพอแล้วไม่ยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ในตอนนี้เรื่องไม่เป็นเรื่องกำลังทำให้เพื่อนของเธอถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม
“แล้วแกคิดว่าแกอยู่สูงว่าฉันอย่างงั้นเหรอ?”
“แกอยู่ที่นี่มาห้าปีแล้วไม่ใช่หรือยังไง ห้าปีที่แล้วก็เป็นตัวประกอบห้าปีผ่านมาก็ยังเป็นได้แค่ตัวประกอบ” ประโยคบาดลึกลงในหัวใจ หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกดูถูกแต่มันก็เป็นเรื่องที่เธอไม่สามารถเถียงออกมาได้
“เรื่องนั้นฉันอาจด้อยกว่าแต่เรื่องอื่น ๆ ฉันมั่นใจกว่าฉันดีกว่าเธอ อย่างน้อยฉันก็มีเพื่อนที่จริงใจไม่ได้เข้าหาเพราะผลประโยชน์แอบแฝง”
“คนที่เอาแต่ดูถูกคนอื่นแบบเธอ ไม่มีทางที่เธอจะเจอเพื่อนที่จริงใจกับเธอหรอก คนที่ยืนอยู่ข้างเธอก็ไม่ได้อยากจะยืนอยู่ข้างเธอเพราะว่าอยากเป็นมิตรกับเธอแต่แค่เพราะว่าอย่างน้อยเธอจะได้ไม่หันไปเล่นงานตัวเอง” หลังพัชรียาพูดจบประโยคลีแอนน์รีบหันไปมองไปมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ
“เจสสิก้า!! เธอคงไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่มันพูดหรอกนะ ใช่ไหม?” ลีแอนน์เอ่ยถามอย่างเดือดดาล
“ฉะ…ฉันจะไปเป็นแบบนั้นได้ยังไงละลีแอนน์ ทะ…ที่มันพูดก็เพราะอยากให้เราแตกแยกกันต่างหากละ”
“เชื่อฉันสิ” เจสสิก้าเอ่ยปฏิเสธออกมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
เจสสิก้า ไวท์ หญิงสาวที่ตั้งสถานะตัวเองว่าเป็นเพื่อนของลีแอนน์แต่ในความเป็นจริงแล้ว เจสสิก้าไม่ต่างอะไรกับลิ่วล้อมือดีของลีแอนน์ แต่ก่อนที่ลีแอนน์จะเข้ามาในคณะบัลเลต์แห่งนี้ เจสสิก้าก็ไม่ได้เป็นคนแบบนี้เธอถือว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะที่ดีคนหนึ่งและทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังจากที่ลีแอนน์ย้ายเข้ามา เจสสิก้าเลือกที่จะหันหลังให้กับความสัมพันธ์ระหว่างคนอื่นและเข้าหาลีแอนน์เพื่อผลประโยชน์ที่มีต่อตัวเธอ
“กะ…แกอย่ามาพูดเรื่องที่แกไม่รู้ดีกว่า? แกก็แค่อิจฉาความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับลีแอนน์ใช่ไหม?” เจสสิก้าหันมาชี้หน้าพัชรียาเพื่อให้ลีแอนน์คล้อยตามในคำพูดของเธอ
“ฉันก็พูดอย่างที่ฉันเห็น เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนตีสองหน้าไม่สิ…ตอนนี้เธอคงเหลือแค่หน้าเดียวแล้ว ใช้หน้าเดียวนั้นเข้าหาลีแอนน์เพื่อที่จะได้ไม่ถูกลีแอนน์เพ่งเล็ง”
“นังบ้า!!!” เจสสิก้ายกมือขึ้นหมายจะตบลงบนหน้าแก้มของพัชรียา แต่ก็ถูกลีแอนน์คว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อน
ลีแอนน์เดินขึ้นมาด้านหน้าประชันกับพัชรียา สายตาของคนทั้งสองมองกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อต่างฝ่ายต่างไม่หลบตาต่อกัน ภายในห้องแต่งตัวนิ่งเงียบไปจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจหลายเสียงที่กำลังรอลุ้นว่าจะเกิดอะไรระหว่างคนสองคนหรือเปล่า
“นี่!! กำลังทำอะไรกันอยู่ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้มันกี่โมงเข้าไปแล้ว พวกเธอเป็นเด็กเล็ก ๆ หรือยังไงถึงได้ต้องมีคนคอยคุมอยู่ตลอดเวลา”
“รีบ ๆ แต่งตัวได้แล้ว พวกเธอควรออกไปเช็กเวทีก่อนขึ้นแสดงจริงไม่ใช่หรือยังไง” เสียงของมาร์ธาดังขึ้นเรียกสติ ๆ ของคนทั้งห้อง
พัชรียาและลีแอนน์ยังคงยืนอยู่นิ่งกับที่ ใบหน้าของลีแอนน์ยังคงส่งแรงอาฆาตและหงุดหงิดมาถึงพัชรียาไม่หยุดหย่อน ท่าทีของเธอไม่ต่างอะไรกับหมาล่าเนื้อที่ไม่สามารถจัดการงับคอเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าได้
“พวกเธอสองคนเลิกทองหน้ากันได้แล้วรีบแยกย้ายกันไปแต่งตัวซะ หลังจากจบงานวันนี้รีบมาพบฉันด้วย” มาร์ธาพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัวเพื่อจัดการส่วนอื่น ๆ อีก
ดนตรีคลาสสิคบัลเลต์กำลังบรรเลงไปพร้อมกับการแสดงพิเศษในวันสิ้นปี การแสดงที่เป็นเอกลักษณะของคณะบัลเลต์นิวยอร์กที่ไม่สามารถหาชมได้จากที่ไหน ผู้ชมกำลังเพลิดเพลินไปกับดนตรีคลาสสิคและการแสดงบัลเลต์ที่เต็มไปด้วยความสวยงาม
หลังการแสดงจบลงพัชรียาและลีแอนน์ก็ถูกเรียกมายังห้องทำงานของมาร์ธา หญิงที่กำลังจะเข้าวัยกลางคนนั่งมองคนสองคนด้วยสายตานิ่ง ๆ ที่ไม่สื่อถึงอารมณ์ใด ๆ พัชรียาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเพราะรู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันควรได้รับบทลงโทษ แต่ต่างกับลีแอนน์ที่ยืนกอดอกทิ้งสะโพกอย่างหงุดหงิดใจที่ต้องมายืนอยู่อย่างนี้
สำหรับลีแอนน์แล้วมาร์ธาก็ไม่ต่างอะไรกับพัชรียาที่เป็นคนเอเชีย มาร์ธาที่มีเชื้อสายจากฝั่งเอเชียอยู่ครึ่งก็ยังถูกรังเกียจ แต่ลีแอนน์ก็ไม่สามารถแสดงความเกลียดชังนั้นออกมาได้ เพราะความเป็นอยู่ของเธอก็ขึ้นอยู่กับตัวมาร์ธาด้วยเหมือนกัน มาร์ธาสามารถเลือกเก็บหรือไล่ใครออกไปก็ได้ตามอำนาจที่อันนาส่งมอบให้อย่างเชื่อใจ
“พวกเธอรู้ใช่ไหมว่าทำอะไรผิดอยู่น่ะ” มาร์ธาเอ่ยถาม
“ค่ะ” พัชรียาตอบรับเพียงฝ่ายเดียว
“ฉันจะให้พวกเธอพักงานและห้ามเข้ามาที่คณะเป็นเวลาหนึ่งเดือน” มาร์ธาเอ่ยปากตัดสินโทษของคนทั้งสอง
“อะไรนะ! นี่เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า?!” ลีแอนน์โวยวายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินบทลงโทษจากมาร์ธา
“ฉันคือตัวเอกในการแสดงมาตลอด ถ้าเกิดฉันไม่อยู่คิดเหรอว่าเธอจะสามารถหาคนมาแทนฉันได้น่ะ”
“นี่ลีแอนน์ อย่าคิดว่าคนที่มีความสามารถอย่างเธอจะหาได้ยากนักเลยนะ คนมีความสามารถแบบเธอน่ะหาได้ดาษดื่นทั่วไป”
“เผลอ ๆ บางทีอาจจะมีเยอะจนฉันไม่จำเป็นต้องเก็บเธอเอาไว้ก็ได้” มาร์ธาพูดหักหน้าลีแอนน์จนพัชรียาที่ฟังอยู่ยังรู้สึกอึดอัดแทน
“ว่าไงนะ!! อย่าคิดว่าเป็นเธอแล้วจะทำอะไรฉันได้นะ”
“งั้นเหรอ? ถ้างั้นก็ห้ามเข้าคณะเพิ่มเป็นสองเดือน ถ้าเธอยังเถียงฉันไม่เลิกฉันคงต้องทำเรื่องที่เธอไม่อยากให้ฉันทำ” ลีแอนน์ฟังอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง
“เธอก็ออกไปได้แล้ว”
“ค่ะ”
พัชรียาเดินออกมาจากห้องทำงานของมาร์ธาก่อนเจอเข้ากับลีอาที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ลีอาไถ่ถามอย่างเป็นห่วงแต่พัชรียาก็บอกแค่ว่าเธอไม่เป็นไร แถมยังได้มีเวลาพักผ่อนอย่างที่ไม่เคยมีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาอีกด้วย คนหลายคนกำลังมีความสุขเพราะเรื่องของลีแอนน์อย่างน้อยช่วงเวลาที่ลีแอนน์ไม่อยู่ก็เหมือนโอกาสเฉิดฉายอย่างที่สามารถทำได้โดยที่ไม่ต้องเกรงใจใคร
เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ถูกลำเลียงมาเรื่อย ๆ จากออร์เดอร์ของเพื่อนร่วมโต๊ะ งานเลี้ยงวันสิ้นปีที่มักจะจัดขึ้นในสถานบันเทิงตามความต้องการของสมาชิกทุกคน เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่สามารถดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้อย่างที่ไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมอง จะดื่มให้เมาจนแทบเดินไม่ได้หรือจะต้องไปกอดโถส้วมอยู่ในห้องน้ำก็สามารถทำได้เหมือนกัน แต่กับพัชรียาไม่ได้มีความสุขอย่างที่หลาย ๆ คนกำลังมีเธอไม่ได้พิสมัยกับของมึนเมา ที่มาร่วมงานก็แค่เพราะต้องเข้าสังคม
อาร์มันโด้หนุ่มหล่อนักแสดงฝ่ายชายที่มักจะรับบทบาทคู่กับลีแอนน์อยู่เสมอ แต่นอกจากจะเล่นบนรักกันบนเวทีแล้วพวกเขาทั้งคู่ยังเล่นบนรักกันถึงบนเตียงแต่ความสัมพันธ์กับคนทั้งคู่ก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าเป็นเพื่อนร่วมเตียง
ในคืนนี้ท่าทางของอาร์มันโด้ดูแปลกออกไป ชายหนุ่มเริ่มส่งเครื่องดื่มให้พัชรียามากขึ้นราวกับอยากให้พัชรียาดื่มต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด พัชรียารับเครื่องดื่มตามมารยาทพยายามจิบดื่มอย่างเบามือเพื่อที่ตัวเธอจะได้ยังมีสติอยู่แต่ไม่รู้ทำไมร่างกายของเธอกลับรู้สึกร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
สติที่พยายามครองเอาไว้มาตลอดกำลังโอนเอนไปมา ภาพที่ประสาทตามองเห็นเริ่มเลือนรางจนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นนั่นใช่ความจริงหรือเปล่า
ร่างบางของพัชรียาถูกอาร์มันโด้หิ้วปีกเดินออกมาจากสถานบันเทิง หญิงสาวพยายามขัดขืนการกระทำของอาร์มันโด้อย่างสุดกำลังก่อนที่จะชมเข้ากับแผงอกของใครอีกคนที่เดินส่วนทางกัน สติที่แทบไม่เหลืออยู่แล้วทำให้พัชรียาไม่รู้ว่าคนทั้งสองกำลังพูดคุยอะไรกัน
ร่างบางของพัชรียาถูกส่งต่อให้กับใครอีกคนที่เดินเข้ามาอย่างไม่เต็มใจนัก เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือคำว่า “เธอไม่เคยเป็นแบบนี้นี่”
ร่างบางถูกวางลงอย่างทะนุถนอม ชายหนุ่มมองท่าทางของหญิงสาวอย่างเหนื่อยใจ มือหนาบิดผ้าขนหนูให้หมาด ๆ เช็ดไปตามใบหน้า เรียวแขนและขายาว ชายหนุ่มพยายามแตะจับร่างกายของหญิงสาวอย่างเบามือ แม้ว่าจะรู้จักการมานานแต่ก็ไม่มีโอกาสครั้งไหนที่ต้องใกล้ชิดกันขนาดนี้ “เย็น~ ไม่อาว” มือบางพยายามผลักสิ่งที่กำลังเข้ามารบกวน
“เบลล์! เบลล์! อยู่นิ่ง ๆ สิฉันจะช่วยเช็ดตัวให้เธอจะได้หลับสบายไง” ชายหนุ่มพยายามฉุดยื้อปลายเรียวแขนยาวไว้เหนือหัวของเธอ เปลือกตากะพริบไปมาพยายามปรับโฟกัสมองภาพตรงหน้า
“เจมส์เหรอ?” หญิงสาวเอ่ยถาม
“ใช่ ฉันเองเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของชายหนุ่ม ยกเรียวแขนขึ้นคล้องคอชายหนุ่มดึงรั้งใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนาของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา
สัมผัสเบาบางแต่กลับอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย ริมฝีปากบางขมเม้มไปตามริมฝีปากหนาของชายหนุ่มอย่างเอาแต่ใจและแม้ว่าทักษะของเธอจะดูใหม่มากแต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดียิ่งกว่าที่เคยรู้สึก
ชายหนุ่มตอบรับรสจูบอันแสนไร้เดียงสาของพัชรียา มือหนาเริ่มขยับเขยื้อนไปตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ สัมผัสเนื้อนุ่มเต่งตึงภายใต้บราเซียร์ ร่างกายหนากำลังตื่นตัวส่วนสำคัญเริ่มขยายตัวตื่นภายใต้กางเกงยีนเนื้อหนา
เสียงหายใจถี่ราวกับคนที่กำลังขาดอากาศหายใจ สัมผัสเริ่มร้อนแรงตามจังหวะที่หญิงสาวเป็นคนปลุกเร้า ใบหน้าหวานแสดงออกถึงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงจนถึงขีดสุด
“เบลล์ เธอแน่ใจงั้นเหรอที่จะทำเรื่องแบบนี้กับฉัน?” ชายหนุ่มเอ่ยถามหาความยินยอมจากหญิงสาวที่แทบไม่เหลือสติ
แต่คำตอบของพัชรียากับไม่ได้เอ่ยออกมาจากปากของเธอแต่กลับเป็นรสจูบที่เร่าร้อนมากกว่ารสจูบเมื่อกี้ มือบางลูบไล้ไปทั่วลำคอและแผงอกหนาทั้งยังพยายามปลดกระดุมเม็ดหนาออกอย่างรีบร้อน หญิงสาวตรงหน้ากำลังต้องการสัมผัสจนแทบควบคุมสติไม่ได้ ชายหนุ่มลอบมองอย่างชั่งใจก่อนจะตอบรับตามความต้องการของหญิงสาว
‘เธออนุญาตฉันแล้วนะ เบลล์'
