ไพรดงพิศวง - ตอนที่ 3 ประชุมก่อนการเดินทาง โดย makitomak @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

 ไพรดงพิศวง ความหมาย: * ไพร : หมายถึง ป่า, ดง หรือพื้นที่ป่าทึบ  * ดง : หมายถึง กลุ่มต้นไม้ที่ขึ้นหนาแน่น * พิศวง : หมายถึง น่าแปลกใจ, น่าสงสัย, หรือทำให้เกิดความสงสัย "ไพรดงพิศวง" จึงหมายถึง ป่าหรือดงที่เต็มไปด้วยความลึกลับ น่ากลัว หรือเหตุการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ อาจมีความเชื่อเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับ หรือเรื่องราวเล่าขานที่น่าขนลุกเกี่ยวข้องกับสถานที่นั้นๆ 🙏กราบสวัสดีท่านผู้เดินทางทั้งหลาย เร็วๆนี้กระผมจะพาท่านเดินทางไปพบกับความ🙏ประหลาด🫨ความเร้นลับ ความเชื่อมโยงกับโลกต่างมิติ และเรื่องราวของพรานหนุ่มที่โดนกลุ่มล่าสมบัติว่าจ้างให้นำทางเข้าป่าลึกเพื่อตามหาว่านชนิดหนึ่ง สี่ว่านจตุรมิตร การเดินจะพบเจออะไรบ้างมาเดินทางไปพร้อมๆกัน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

 ไพรดงพิศวง ความหมาย:

เหตุการณ์หลังจากสองหนุ่มกราบพระในโบสถ์เสร็จ หนุ่มคนเมืองก็ขอตัวกลับเพราะเกรงว่าพี่ชายกับน้องสาวจะหาตัวไม่เจอส่วนยอดกล้าเองก็รอกลับพร้อมกับแม่หลังจากช่วยยายแดงเก็บร้านเสร็จ

เช้าวันถัดมา "ป้าศรีจ้ะพี่ยอดกล้าตื่นหรือยังจ้ะ" เสียงของเด็กหนุ่มกระโตนแหกปากมาแต่ไกล

"รีบร้อนอะไรมาโด่งเดียวก็หกล้มพอดี"

เด็กหนุ่มนั่งหอบพักหายใจ ก่อนจะไม่รีรอบอกความ

"หลวงตาเรียกพี่ยอดกล้าด่วนจ้ะ เห็นบอกว่าจะให้นำทางพวกคนเมืองเข้าป่าจ้ะ"

หญิงวัยกลางคนที่กำลังตากผ้าอยู่หน้าบ้าน ชะงักไปครู่นึง ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเคาะประตูของห้องลูกชาย"ยอดกล้าตื่นยังลูกหลวงตาเรียกรีบไปหาท่านหน่อยเผื่อท่านให้ช่วยงาน"

คนเป็นแม่พูดเรียกด้วยน้ำเสียงกลางไม่ได้ตะโกน แต่เท่านั้นก็พอที่จะทำให้ลูกชายว่าที่พรานป่าตื่นตัวอย่างไวโดนเฉพาะเรื่องของ หลวงตาชัย

หลังจากแต่งตัวเสร็จจึงรีบขับรถพาเจ้าโด่งมาที่วัดพร้อมกัน

ภายในศาลาวัด ด้านหน้าพระพุทธรูปหลวงตาชัยนั่งบนเก้าอี้อาสนะสีเหลืองออกน้ำตาล ส่วนด้านขวามีคนสามคนนั่งอย่างเรียบร้อยอยู่ก่อนแล้ว

แน่นอนยอดกล้าจำได้ว่าเป็นคนเมืองเพระชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งตรงกลางก็เมื่อคืนเดินเที่ยวด้วย กราบหลวงตาและพระพุทธรูปเรียบร้อย ยอดกล้าก็ต้องแปลกใจที่เห็นหลวงตามองมาทางเขาเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่างอยู่

"ไอยอดกล้าดูเหมือนครั้งเอ็งต้องช่วยข้าหน่อยล่ะ"

ยอดกล้าทำหน้าสงสัยพร้อมมองไปที่สามคนด้านหน้า ด้านคนเป็นพี่ใหญ่สุดจึงแนะนำตัว

"สวัสดีครับผมดิเรก ส่วนนี้น้องชายผมเจ้าภพ

แหละน้องสาวผมจันทร์แก้ว ยินดีที่ได้รู้จักครับพรานยอดกล้า"

ยอดกล้าทำสีหน้าเรียบเฉยแม้จะรู้ว่าทั้งสามคนมาที่นี้เพื่อต้องการสิ่งใด "โยมทั้งสามต้องการพรานนำทางที่เก่งเข้าป่าตามหาว่านจตุรมิตร!!! "

ยอดกล้าถึงกลับตะลึงรีบหันไปไปหาหลวงตาก่อนจะรีบพูดออกไป  "ไหนหลวงตาบอกว่าว่านพวกนั้นหายสาบสูญไปหลายพันปีแล้วไม่ใช่หรือครับ"

หลวงตารีบตอบทันไว "หายน่ะมันก็หายจริงอยู่เพราะดินแดนฝั่งนู้นถูกปิดผนึกไปหลายร้อยปีแล้วแต่เมื่อไม่นานมานี้ มีพรานจากหมู่บ้านอื่นรู้ข่าวการมีอยู่ของว่านจตุมิตรมันเลยพาจอมขมังเวทย์มาทำลายผนึกแล้วเข้าดินแดนฝั่งนั้นไป"

ยอดกล้าทำสีหน้าเคร่งเครียดและคิดไม่ตกถ้าผนึกถูกทำลายจริงไม่นานอาจจะมีสิ่งที่เลวร้ายลงมาที่หมู่บ้านแน่

ถ้านี้คือการเดินไปจริงๆ มันหมายถึงการเสี่ยงตาย

"ผมได้อ่านหนังสือมานะครับ ว่าดินแดนฝั่งนั้นมันมีสิ่งที่อัศจรรย์มากมายจนพรรณนาไม่ออกเลย มนุษย์โลกภายนอกไม่มีทางจะได้เจอถ้าไม่มีบุญได้เข้าไปอันนี้จริงไหมครับ"

ชายหนุ่มที่ชื่อภพปล่อยคำถามออกมาเพื่อดึงความสนใจคนที่กำลังใช้ความคิดจนคิ้วขมวด

"ครับ สิ่งที่พวกคุณรู้ในหนังสืออาจดูสวยงามอัศจรรย์ ตรงกันข้ามความเลวร้าย น่าเกลียด สยดสยอง มันมากกว่าด้วยซ้ำ" ยอดกล้าเล่าบรรยายจนคนน้องทำท่าหนาวๆจนต้องเอามือมาลูบไล้ทั่วตัว

"ผมมีค่าจ้างให้คุณก่อนสองก้อนถ้าคุณยอดกล้าตกลงจะนำทางให้เรา"

ดิเรกยื่นข้อเสนอโดยไม่รีรอให้ยอดกล้าตอบตงลงก่อน ยอดกล้ากำลังต่อสู้กับความคิดในหัวมากมาย จนสุดท้ายก็มองไปที่หลวงตา "โยมทั้งสามกลับไปพักผ่อนเตรียมตัวก่อนเถอะ พรุ่งนี้ก่อนตะวันขึ้นมาให้พบกันทีนี้"

หลวงตาตัดจบด้วยการตอบตงลงแทนยอดกล้าเพราะรู้ว่ามันกำลังชั่งใจในการเดินทางครั้งนี้เพราะนี้คือการเดินทางครั้งที่สองในดินแดนฝั่งนั้น แหละอาจจะไม่ได้กลับมา

หลังจากที่ทั้งสามพี่น้องขับรถออกจากตัววัดไปแล้วหลวงตาจึงพายอดกล้าที่กำลังทำหน้าคิดมากอยู่ไปในห้องพระ หลวงนั่งหาบางสิ่งในกล่องก่อนจะยืนมันให้ยอดกล้า

ด้านในกล่องมีผ้าสีแดงห่อไว้เมื่อเปิดออก มันคือ กริซสั้น มีดสั้นชนิดหนึ่งที่มีใบมีดคด พร้อมกันฝักและที่คาด "มันมีพลังของมันใช้มันในทางที่ถูกมันจะช่วยเอ็งฝ่าอุปสรรคทุกอย่าง เอาล่ะส่วนเรื่องคาถาอาคมเอ็งก็มีแล้ว กลับไปพักผ่อนเตรียมตัวเดินทางพรุ่งนี้ได้ล่ะ"

ยอดกล้าเข้าใจและไม่ติดใจในคำตงลงของหลวงตาเพราะตั่งแต่เล็กพ่อก็ฝากยอดกล้าให้หลวงตาสอนวิชาต่าง จนยอดกล้าเองก็พอจะเดาได้ว่าหลวงตามีบางอย่างซ่อนอยู่ในดินแดนฝั่นนู้น ?

หลังคุยธุระกับหลวงตาเรียบร้อยแล้วเขาจึงรีบขับรถกลับบ้านทันที

โดยที่ยังไม่ทันสังเกตุเห็นว่ามี

หนุ่มสาวชายห

ญิงสองคนแต่งตัวคล้ายคนดอยกำลังเดินสวนกันเข้าไปหาหลวงตา