ไม่อยากจะเชื่อ... แค่การใช้ ลิปแดง ของสวยงามประจำตัวสำหรับผู้หญิงหลายคน จะทำให้ชีวิตเรามาเจอกับเรื่องราวที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ขนาดนี้ (มีกลิ่นอายของ Yuri ใครสายจิ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป ห้ามพลาด!!!)
ลิปแดง - บทที่ 4 อาถรรพ์ โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,นิยายยูริ,yuri,หลอน,เพื่อนเก่า,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,เพื่อนรัก,เพื่อน,ฆาตรกรรม,ฆาตกรรมหักมุม,ฆาตกรรม,ยูริ,ผีในห้อง,ผี,ผีไทย,สยองขวัญ,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิปแดง
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
นิยายยูริ,
yuri,
หลอน,
เพื่อนเก่า,
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,
เพื่อนสนิท,
เพื่อนรัก,
เพื่อน,
ฆาตรกรรม,
ฆาตกรรมหักมุม,
ฆาตกรรม,
ยูริ,
ผีในห้อง,
ผี,
ผีไทย,
สยองขวัญ,
รักวัยรุ่น,
ดราม่า
รายละเอียด
ไม่อยากจะเชื่อ... แค่การใช้ ลิปแดง ของสวยงามประจำตัวสำหรับผู้หญิงหลายคน จะทำให้ชีวิตเรามาเจอกับเรื่องราวที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ขนาดนี้ (มีกลิ่นอายของ Yuri ใครสายจิ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป ห้ามพลาด!!!)
ผู้แต่ง
CokeAuttaphon
เรื่องย่อ
ไม่อยากจะเชื่อ...
แค่การใช้ ลิปแดง ของสวยงามประจำตัวสำหรับผู้หญิงหลายคน
จะทำให้ชีวิตเรามาเจอกับเรื่องราวที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ขนาดนี้
ไหนจะเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างมิตรภาพของพวกเราอีก
ความหายนะนี้มัน...
มักเกิดขึ้นกับ คนอย่างพวกฉัน เท่านั้นสินะ
มี E-Book สามารถสั่งซื้อได้ที่
https://bit.ly/47HBpXd
(มีกลิ่นอายของ Yuri ใครสายจิ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป ห้ามพลาด!!!)
ลิปแดง
RedLips
CokeAuttaphon
จัดทำครั้งที่ 1 พฤศจิกายน 2566
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่ารูปแบบหรือวิธีการใด ๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์เท่านั้น
Author : CokeAuttaphon
Proof & Editor : Khotwang
Illustrator : Punix
Contact
Facebook: WriteCokeAuttaphon
Instagram: Write_CokeAuttaphon
Tiktok: CokeAuttaphon
Line: WriteCokeAuttaphon
Gmail: Auttaphoncoke457@gmail.com
สารบัญ
เนื้อหา
บทที่ 4 อาถรรพ์
“ออม!! ออม!! อีออม!!” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ พิมพ์ยิ่งทวีคูณตะโกนเรียกเพื่อนให้ดังมากยิ่งขึ้น แต่จะเรียกมากเท่าไรก็ไม่มีเสียงขานกลับมา
“อีออมกูถามว่า...มึงเสร็จหรือยังอะ..?” นี่มันเรื่องบ้าอะไร ฉันฝันอยู่หรือเปล่า เสียงเมื่อกี้คือเสียงของอะไรกันแน่ ความคิดในหัวปะปนกันอย่างสับสนกับความกลัว ความกังวล ความสงสัย และความโมโหที่เกิดขึ้นในหัวตีกันไปหมด จนนัยน์ตาสีน้ำตาลหม่นค่อย ๆ ประกายแวววับ จับตัวเป็นหยดน้ำเอ่อคลั่งอยู่ในตา อยากจะร้องไห้โฮออกมาให้จบ ๆ แต่ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างเลย มึงนี้มันขี้ขลาดจริง ๆ อีพิมพ์
“ฮื้อ”
ออมที่นั่งเล่นมือถือขณะที่กำลังทำธุระส่วนตัวอย่างสนุกสนาน กลับเผยให้เห็นร่างหญิงสาวนักศึกษานั่งเหนือหัว มือสีดำอันแสนน่ากลัวค่อย ๆ ไกล่เกลี่ยจนมาปิดใบหูทั้งสอง ไม่ให้รับรู้เสียงเรียกจากพิมพ์ ดวงตาเหลือกจนแทบทะลักจับจ้องศีรษะของออมจากด้านหลัง ก่อนจะยื่นใบหน้าเลือดทะลัก พร้อมนำจมูกไล่ดมดอมข้างแก้มสูดกลิ่นกายจากมนุษย์ดั่งพวกสัมภเวสีจากอเวจี
“อีออม มึงเข้าห้องน้ำเสร็จหรือยังอะ มึงตอบกูดิ!” ความกลัวในตัวพิมพ์ก่อตัวถึงขั้นสุด ก่อนส่งเสียงเรียกออมก้องกังวานไปทั่วห้อง
ปัง ปัง ปัง!!!
“กรี๊ดด!!” ทันใดนั้นเอง เสียงประตูก็ดังระงมขึ้น ดวงใจสั่นไหว ใจเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกจากอก ร่างกายเกร็งแข็ง ปิดหู หลับตาลงตามสัญชาตญาณ
“อะไร มึงเป็นอะไรอีพิมพ์ พูดเสียงดังแหกปากโวยวายอยู่ได้”
ออมเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังได้ยินเสียงกรี๊ด จนเห็นเพื่อนตัวเองยืนขดตัว กุมหูทั้งสองข้าง ตัวสั่นเป็นลูกนก ก็ถามไถ่ออกไป ตามแบบนิสัยของตัวเอง
“มึง”
“อะไร”
“กูไม่รู้อะมึง มันเหมือนมีคนมากระซิบข้างหูกูจริง ๆ อะมึง”
พิมพ์พยายามรวบรวมสติ อธิบายสิ่งที่เจอแบบผิด ๆ ถูก ๆ แต่บอกไปแค่ไหน ออมก็ดูไม่มีทางเชื่อ
“มึงหูแว่วแล้ว กูอยู่ในห้องน้ำกับมึง ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย”
“จริง ๆ นะมึง”
“มึง มันไม่มี”
“มึง มันมี”
ทั้งสองถกเถียงกันอยู่สักพัก จนออมเป็นฝ่ายเริ่มหมดความอดทน ถอนลมหายใจออกมาอย่างเอือมระอา แล้วจู่ ๆ ก็ตะโกนดังลั่นห้องน้ำ ท้าทายสิ่งที่เพื่อนสาวข้างกายกล่าวอ้างขึ้นมาทันที
“เฮ้ยมีใครอยู่ป่าววะ!! ออกมาดิ!”
ไม่รู้จะกลัวห่าเหวอะไร เมื่อกี้เดินมาเข้าห้องน้ำก็เดินมาอารมณ์ดีปกติ ถ้ามีคนอยู่จริงหรือไม่ว่าจะตัวเหี้ยอะไรก็ตาม ถ้ามึงแน่จริงมึงออกมา เจอกู! ออมคิดในใจอย่างไม่เกรงกลัวอะไรแม้แต่น้อย
พิมพ์เห็นดังนั้น จึงรั้งแขนห้ามพร้อมก่นด่าให้กับความบ้าบิ่นของเพื่อนตัวเอง อย่างหวาดกลัวกับสิ่งที่มันทำ
“มันมีที่ไหน มึงอย่าคิดมากได้ป่ะ ไป ๆ ไปกินข้าวได้แล้ว” พูดจบออมก็ชักสีหน้ารำคาญ เก็บของเดินออกมาโดยไม่รอใคร
“มึง รอกูด้วย” พิมพ์รีบหอบข้าวของพะรุงพะรังออกจากห้องน้ำ เดินเร็วตามมาเกาะแขนเพื่อนสนิท แต่กลับโดนออมปัดแขนออกอย่างเบื่อหน่าย…สองสาวนั่งทานข้าวคุยแลกเปลี่ยนสัพเพเหระอย่างสนุกสนาน ความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าลดาเหมือนกับเรื่องเมื่อเช้าไม่เคยเกิดขึ้น
“มึงรอกูด้วยดิ”
เสียงรองเท้าส้นเตี้ยราคาแพงกระทบกับพื้น ดังก๊อบแก๊บ ไม่เป็นจังหวะ เส้นผมปลิวไสวตามแรงเดิน พิมพ์เร่งสืบเท้าจนประชิดตัวก่อนเกาะแขนเพื่อนสาวอย่างออม จนสองสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันไปมอง
“โอ๊ย”
“มึงรอกูด้วย”
ออมสะบัดแขนพิมพ์ให้หลุดด้วยความรำคาญ แต่มีหรือที่เจ้าตัวจะยอมปล่อย ในเมื่อสภาพเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างจากคนที่วิ่งหนีอะไรสักอย่างจนหัวซุกหัวซุน ใครจะรู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร!