ลิปแดง - บทที่ 5 อย่าพึ่งมายุ่ง โดย CokeAuttaphon @Plotteller

ไม่อยากจะเชื่อ... แค่การใช้ ลิปแดง ของสวยงามประจำตัวสำหรับผู้หญิงหลายคน จะทำให้ชีวิตเรามาเจอกับเรื่องราวที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ขนาดนี้ (มีกลิ่นอายของ Yuri ใครสายจิ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป ห้ามพลาด!!!)

ลิปแดง - บทที่ 5 อย่าพึ่งมายุ่ง โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ลึกลับ,ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,นิยายยูริ,yuri,หลอน,เพื่อนเก่า,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,เพื่อนสนิท,เพื่อนรัก,เพื่อน,ฆาตรกรรม,ฆาตกรรมหักมุม,ฆาตกรรม,ยูริ,ผีในห้อง,ผี,ผีไทย,สยองขวัญ,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 5 อย่าพึ่งมายุ่ง

“ฮึ่ย! แม่ง! มึงมันไม่มีอะไร” ออมถอนหายใจอย่างรำคาญ ทิ้งทุกอย่างที่ทนแล้วพูดปลอบเพื่อนตัวเองว่าสิ่งที่เจอมาเจ้าตัวแค่คิดไปเอง

“มันมีมึง”

“กูพูดจริง ๆ นะอีออม กูได้ยินจริง ๆ อะ” พิมพ์ยังคงยืนยันเสียงหนักแน่น จนลดามองสลับไปมาด้วยความงุนงงกับสิ่งที่เจอตรงหน้า

“ในห้องน้ำมีมึงกับกูอยู่สองคน ใครจะมาเรียกมึง” ออมกล่าวอย่างไม่ยี่หระ

“จริง ๆ นะมึง ผีมันมากระซิบที่ข้างหูกูจริง ๆ นะเว้ย”

“โอ๊ย มึงอะคิดมาก ใครจะมาเรียกมึง มีแค่มึงกับกูสองคนในห้องน้ำ” ออมยืนยันเสียงแข็งอย่างรำคาญ ให้พิมพ์หยุดคิดมากพร้อมเตือนสติด้วยใบหน้าที่หวิดเหวี่ยง

“เกิดไรขึ้นวะมึง เสียงดังมาแต่ไกลเลย” เบลเห็นสองคนเถียงกันไม่มีทีท่าจะหยุดเสียที จึงตัดสินใจถามออกไปให้หายงุนงง

“ก็อีพิมพ์อะดิ! เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ มันบอกว่ามีคนเรียกมัน และเนี่ย ก็แหกปากโวยวายอย่างที่เห็น” ได้ที ออมก็พรั่งพรูอารมณ์รำคาญ และฟ้องเพื่อนตัวเองขึ้นมาทันควัน

“กูพูดจริง ๆ นะพวกมึง กูได้ยินจริง ๆ อะ กูไม่ได้โกหกนะเว้ย” พิมพ์ลุกลี้ลุกลน รีบยืนยันบอกสิ่งที่ตัวเองเจอมาให้เพื่อนเชื่อ

“ใจเย็นแก แกอาจจะคิดมากก็ได้” ลดาพูดปลอบใจ และเหมือนจะได้ผล ด้วยน้ำเสียงค่อยพูดค่อยจา แสดงออกถึงความไม่ใช่ไม่เชื่อ เพียงแค่ตอนนี้พิมพ์กำลังขวัญกระเจิง บวกกับแสดงท่าทีหวาดกลัวจนน่ารำคาญทำให้เพื่อนไม่สนใจ แต่ถึงอย่างนั้นพิมพ์ก็พยายามดื้อดึงพูดจนกว่าจะมีใครสักคนเข้าใจ

“กูพูดจริง ๆ นะพวกมึง” สายตาหันไปมองทางที่ตัวเองเดินผ่านมา เหมือนคนกำลังหวาดระแวงกับทุกอย่าง

“มึงใจเย็น ๆ ไม่มีอะไรจริง ๆ” ออมพูดปลอบพิมพ์พร้อมนำมือซ้ายไปโอบหลังพิมพ์อย่างเป็นห่วง ผ่านสายตาคู่สวยที่มองจ้องจิกเข้าไปในดวงตาพิมพ์ให้สงบลง

“เออ ไม่มีอะไรหรอก” เบลช่วยออมพูดเรียกสติพิมพ์กลับมา พร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างสบายใจ

“กูกลัวอะ” มือทั้งสองกุมขมับหัวตัวเองไว้ พิมพ์พยายามแล้ว พยายามที่จะปล่อยวางเหมือนที่เพื่อนบอก แต่แค่หลับตา เสียงที่ได้ยินก็โผล่เข้ามาในหู ย้ำความคิดไม่หยุดหย่อน

“มึงใจเย็น ๆ …โอเคยัง?” ออมส่งสายตาไปให้พิมพ์เพื่อให้แน่ใจเมื่อเห็นพิมพ์ เริ่มนิ่งลงจากเมื่อครู่

“ไปมึง ไปกินข้าวได้แล้ว” ออมดันหลังพิมพ์ให้ลุกออกจากโต๊ะ “เร็ว ๆ กูหิวแล้ว”

“จืดเนอะ ชิมปะ”

“อ่ะ ลอง ๆ” เบลกับลดาคุยเล่นกันเหมือนเดิม พูดถึงรสชาติอาหารในจาน ก่อนเบลจะยื่นอาหารในจานให้ลดาลองชิม

ขณะเดียวกันพิมพ์ดูวุ่นวายกับการค้นกระเป๋าตัวเองจนทุกคนหันมาสนใจ จากที่ค้นปกติ กลับเป็นเทของจนหล่นออกมาเต็มโต๊ะ แท่งลิปแสนคุ้นตากลิ้งออกมาจากกองของทั้งหมด ไปหยุดอยู่ข้างมือของเบล

“เชี่ยมึง” พิมพ์อุทานออกมา

“อะไรอีกอะ” ออมทำท่าเบื่อหน่าย ถามพิมพ์อย่างรำคาญใจ

“กูลืมเอากระเป๋าตังค์มาว่ะ”

“เอ้า”

“กูขอยืมตังค์พวกมึงก่อนได้ป้ะ?” พิมพ์หดตัวลงขอยืมเงินเพื่อนอย่างเคอะเขิน

“กี่บาท” เบลถามขึ้น มือคว้ากระเป๋าเงินตัวเอง เตรียมจะควักเงินออกมา

“200ก็พอละมั้ง”

“อะนี้”

“ขอบคุณมากว่ะมึง” พิมพ์รีบรับเงินมาจากมือเบลทันทีที่เจ้าตัวยื่นให้ แต่ซาบซึ้งได้ไม่นาน ออมก็รีบพูดท้วงขึ้นมา

“ไป ๆ กินข้าว ลุก ๆ กูหิวละ”

“แป๊บดิมึง” พิมพ์หยุดนิ่งสักพัก แล้วรีบคว้าแขนออมเขย่าเบา ๆ พร้อมส่งสายตาขอความช่วยเหลือ

“มึง งั้นคืนนี้กูไปนอนบ้านมึงนะ!”

“เออ ๆ และก็เลิกกลัวได้ละ มึงอะคิดมาก ไปกินข้าว!” ลดานั่งมองอยู่สักพักก็ได้แต่ คิดงุนงงกับความสัมพันธ์เพื่อนในกลุ่มนี้ มันเหมือนจะดี แต่ก็อดตงิดกับท่าทีของแต่ละคนไม่ได้ เบลที่เป็นคุณหนู แต่กลับดูใจดี ไม่เอาแต่ใจเหมือนออม ส่วนพิมพ์ดูเป็นคนขี้บ่นกับทุกเรื่อง เซ้าซี้ แต่ก็ชอบตามใจออมอยู่ตลอด คนสุดท้าย ออม..ดูจะเป็นคนไม่กลัวอะไร แต่ถ้าให้พูดตรง ๆ เรียกว่าบางทีก็ทำนิสัยย่ำแย่ไปเลยก็ว่าได้

“เราจะไปเก็บจานอะ ไปด้วยกันเปล่า” ลดาลุกขึ้นจากโต๊ะ ถือจานของตัวเองก่อนจะหันไปยิ้มและถามเบล

หล่อนมีทีท่าเหมือนจะลุกไปด้วย แต่กลับชะล่าใจหย่อนก้นกลับลงไปนั่งที่เดิม ก่อนจะให้เหตุผลมาว่า…

“เราฝากได้ป้ะ พอดีจะแต่งหน้าแป๊บนึงน่ะ”

“เอ่อ..ได้ ๆ” ตกปากรับคำเสร็จ จานจากเบลก็ถูกยื่นมาให้ลดารับไปเก็บอย่างง่ายดาย ไม่เป็นไรหรอก แค่เก็บจานให้เพื่อนเอง ทันทีที่ลดาเดินออกไป

เบลเริ่มหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋า สายตาเหลือบไปเห็นแท่งลิปสีแดงที่เพื่อนตนได้ใช้ไปแล้ว หลงเหลือก็เพียงแต่คุณหนูอย่างเบล มีหรือ เธอจะอดใจไม่ใช้ง่าย ๆ ความโลภน่ะ มันอยู่ในตัวของทุกคนนะ คิดได้เช่นนั้น ก็หยิบลิปสีแดงสด มาเปิดออกบรรจงทาลงอย่างช้า ๆ เฉดสีแดงที่ตัดกับผิว ยิ่งขับให้ดูขาวผ่องดั่งบัวหิมะ รอยยิ้มประดับบนหน้าอย่างอิ่มใจ วางแท่งลิปลงตามด้วยกระจกส่องหน้า

บุคคลปริศนา ที่ไม่เหมือนคนปรากฏอยู่ตรงหน้า ห่างกันเพียงแค่คืบ

เพล้ง!!

กระจกในมือเบลร่วงลงแตกทันทีที่เห็นหญิงสาวแต่งชุดนักศึกษาพุ่งหน้าเข้ามาใกล้พร้อมเลือดที่กระอักออกจากปาก ทั้งจมูกและดวงตาแดงก่ำมีคราบเลือดเต็มใบหน้า คอยจ้องหน้าเธอด้วยความโกรธเหมือนจะฆ่าให้ตาย

“กรี๊ดดดดด”

เสียงกรี๊ดแสบแก้วหูดังไปทั่วโรงอาหาร ภาพสะท้อนเผยใบหน้าเบลขาดครึ่งตามรอยแยกเศษกระจกที่แตกเป็นเสี่ยง บัดนี้สติเบลได้แตกกระเจิง หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วครู่ ละทิ้งความคิดจนสมองว่างเปล่า คงไว้แค่เสียงกรี๊ดที่ไม่หยุดดั่งคนบ้าขาดสติ จนเพื่อนทั้งสามที่ออกไปไม่นานต้องวิ่งกลับมาดู

“เป็นไรมึง!!” ออมรีบเข้ามาจับเบลให้กลับมาอยู่นิ่ง ๆ

“เมื่อกี้ กูกำลังแต่งหน้าแล้วพอกูหันไปกูเห็นผู้หญิงเลือดเต็มหน้า นั่งอยู่ตรงข้ามกูอะมึง”

“อีเหี้ย…! เหมือนกูเลยน่ากลัวอะ” พิมพ์สีหน้าซีดเผือด นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเพิ่งเจอ จับใจความได้ก็รู้สึกว่ามันคล้ายคลึงกับเรื่องที่เธอเจอเหมือนกัน

“เบลไหวไหม” ลดาแตะไหล่ถามออกไป จู่ ๆ ก็มีลมพัดเข้ามาอ่อน ๆ เบลแหงนหน้าขึ้นมองเพดานหลับตาสูดหายใจ ก่อนจะหันมามองค้อนใส่ลดาดั่งเช่นคนละคนกับที่นั่งกินข้าวด้วยกัน

“อย่าพึ่งมายุ่ง” เบลปัดมือลดาออกด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง เกลียดแค้น แล้วก็ลุกขึ้นถือกระเป๋าเดินทิ้งเธอไป ปล่อยให้ทุกคนหน้าเหวอกับสิ่งที่เบลทำ

“อะไรวะ เมื่อกี้ยังดี ๆ กันอยู่เลย” ออมพูดตามหลังลดาที่วิ่งตามเบลไป ก่อนจะเดินกลับไปซื้อข้าวกินเหมือนเดิม