ลิปแดง - บทที่ 6 คำสารภาพ โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่อยากจะเชื่อ... แค่การใช้ ลิปแดง ของสวยงามประจำตัวสำหรับผู้หญิงหลายคน จะทำให้ชีวิตเรามาเจอกับเรื่องราวที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ขนาดนี้ (มีกลิ่นอายของ Yuri ใครสายจิ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป ห้ามพลาด!!!)

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ไม่อยากจะเชื่อ...

กึก! กึก! กึก! กึก!

เสียงรองเท้าผ้าใบสีหม่นกระทบลงพื้น ลดาวิ่งตามเบลขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ด้วยความกังวลใจและเป็นห่วงเพื่อน

“เบล เบล” ลดาตะโกนเรียกตามเบลจนมาถึงบันไดทางขึ้นตึกเรียน ด้วยความเหนื่อยหอบ แล้วรีบคว้าแขนเอาไว้

“เป็นอะไร รอเราด้วย”

“ตามกูมาทำไม ก็บอกว่าอย่าเพิ่งมายุ่งไง” เบลหันมาสะบัดลดาออก แล้วเดินหนีไปทันที

“ก็เราเป็นห่วงแกไง! แกไปทำอะไรมาถึงได้เห็นภาพแบบนั้นอะเบล” ทันทีที่พูดจบเบลหยุดชะงัก หันหน้ามามองค้อนแต่..ไม่…นี่ไม่ใช่เบล ถึงหน้าตาจะเป็นเบล..แต่แววตากลับไม่ใช่

ไม่ทันไร เบลก็ล้วงกระเป๋าใบหรู หยิบลิปแดงแท่งเดิมที่เป็นตัวก่อเรื่องราวทั้งหมดออกมาเปิด แล้วตะคอกใส่หน้าลดาเหมือนคนที่อดทนกับความรู้สึกโกรธแค้นมานานแล้ว

“ก็กูทาลิปแดงนี่ไง!!” ว่าจบ เบลก็พุ่งตัวเข้ามาบีบแก้มลดาจนปากบี้เหมือนกับคนบ้า

“เบล! จะทำอะไรน่ะ! หยุดนะ!!” ลดาพยายามกระเสือกกระสนดิ้นให้หลุดออกจากมือที่เรียวของเบล เบลที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว อนิจจายิ่งดิ้นแรงเท่าไร แรงบีบยิ่งเพิ่มพูนยิ่งขึ้น เล็บยาวสวยค่อย ๆ จิกเข้าแก้มตามแรงบีบจนเป็นรอยแดง

“หยุดเหรอ!!! นี่ไง แกจะได้รู้!!ว่าฉันเป็นใคร!!” ไม่..นี่ไม่ใช่เบลแน่ ๆ เสียงที่พูดออกมาไม่ใช่เสียงเบล

ลิปสีแดงสดถูกละเลงลงบนปากของลดา จนเปรอะเปื้อนไปถึงแก้มนวล ทันใดนั้นเอง ใบหน้าเบลก็กลับกลายเป็นวิญญาณหญิงสาว เลือดอาบท่วมตัวกำลังพยายามเอาลิปมาทาบนหน้าของลดา ทุกคำที่พูดออกมา เป็นเสียงของผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ตัวเบลอีกต่อไปแล้ว นี่มันไม่ใช่ลิปสีแดงปกติ แต่นี่ มันคือลิปที่ไม่ต่างอะไรจากเลือดสดเลยต่างหาก!!

“กรี๊ดดดด” ลดาหลับตาปี๋ กรีดร้องจนสุดเสียงแล้วผลักร่างผีตัวนั้นออกไป สภาพลดาตอนนี้ปากและแก้มเต็มไปด้วยลิปสีแดงสดที่ไม่ต่างอะไรจากเลือด มือทั้งสองรีบเช็ดปากตัวเอง จนทุกอย่างเงียบลง

ลดาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เห็นร่างของเพื่อนตัวเอง นอนแน่นิ่ง หมดสติอยู่ตรงหน้า สติเริ่มกลับมา และรีบวิ่งลงไปปลุกเพื่อนตัวเองให้ตื่น

“เบล! เบล! เบล! ตื่นดิเบล เบล!!” ไม่ว่าจะเขย่าตัว ตบหน้าตบตัวเรียกให้ตื่นยังไง ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น มิหนำซ้ำ เมื่อหันไปมองข้างนอก หวังจะให้มีคนมาช่วย กลับไม่มีเหลือสักคน

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันคือเรื่องบ้าอะไรกันแน่ ทั้งเรื่องเบลที่เจอผีในโรงอาหาร หรือเบลที่กลายเป็นผีห่าซาตานอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาสยดสยองเน่าเฟะ บิดเบี้ยวจนน่ารังเกียจ ไหนจะเรื่องพิมพ์ที่เจออะไรแปลก ๆ ในห้องน้ำอีก ลดา ทั้งหมดนี้มันคืออะไร แกกำลังเจออะไรอยู่ ทุกอย่างมันเริ่มตั้งแต่ฉันเข้าห้องน้ำช่วงเช้าหรือทั้งหมดนี่… มันคืออาถรรพ์ของลิปแดง…

เปลือกตาปิดสนิทค่อย ๆ เปิดขึ้น สายตาปรับโฟกัสหันมองรอบข้างอย่างงุนงง ยิ่งนึกคิดเหตุผลที่ตัวเองมาอยู่ในห้องพยาบาลนี้ก็ยิ่งปวดขมับ เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ จนต้องยกมือมากอบกุมหัวไว้

'ที่นี่ที่ไหนกันนะ ทำไมรู้สึกสมองหนักอึ้งขนาดนี้ ร่างกายเรา…ไม่มีแรงเลย'

“กูเป็นอะไรวะมึง กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย..” เบลส่งเสียงแหบพร่าถามเพื่อนทั้งสาม เมื่อมองมารอบข้างแล้วเห็นทุกคนที่คุ้นตาต่างยืนเฝ้าอยู่

“แก..น่าจะโดนผีเข้า ก่อนแกจะสลบ แกเหมือนไม่ใช่แก แกบีบหน้าเรา แล้วแกก็ทาลิปแดงแท่งนี้ให้กับเราหลังจากนั้น แกก็สลบลง” ลดาค่อย ๆ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เบลและทุกคนฟังอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

แน่อยู่แล้วสิ ถ้านับดูตอนนี้พวกเราทุกคนเจอผีแบบเดียวกันหมด ไหนจะเบลที่สภาพตอนนี้จะรอดแหล่ไม่รอดแหล่ ผลจากการที่…ผีเข้า…พวกเรา เจอดีเข้าแล้ว

“ฮะ!..จริงเหรอ ครั้งสุดท้าย ที่เราจำได้คือ เราอยู่ที่โรงอาหารนะ..” เบลพูดน้ำเสียงเหมือนคนโดนสูบพลังงานจนไม่เหลือแรงแม้แต่จะออกเสียง

ยิ่งเล่า เพื่อน ๆ ก็ยิ่งส่งสายตาจิกกัดลดาเข้าไปใหญ่ แต่พิมพ์คงน่าเวทนาที่สุด คอยกอดแขนออมไม่เลิก สายตาเลิ่กลั่ก พะว้าพะวัง ห่วงหน้าพะวงหลัง กลัวว่าจะมีคนตามตัวเองมา จนสุดท้าย คำถามที่พิมพ์เอ่ยออกมา ก็ทำให้ทุกคนเงียบ และหันมามองหน้ากันอย่างครุ่นคิด

“มึง คือกูสงสัย หรือมันจะเป็นเพราะเรื่องที่เราทาลิปแดงแท่งนี้กันป่าววะ?”

“ลิปแดงเหี้ยอะไร! กูก็ทา ทำไมกูไม่เห็นเจอเหี้ยอะไรเลย อย่ามาไร้สาระได้ปะ” ออมตะโกนขึ้นเสียงจนทุกคนสะดุ้งตาม

“และอีกอย่างนะ ลิปนี้ก็ของลดามัน มันก็พูดอยู่ จะมามีผีห่าเหวอะไรของพวกมึงได้ยังไง จริงไหมลดา” สายตาจิกกัดพุ่งตรงไปยังลดา กดดันให้เธอยืนยันว่าลิปนี้ไม่เกี่ยวอะไร

ลดาได้แค่นั่งก้มหน้าก่นด่าตัวเองในใจหลังออมหันมายืนยันคำตอบจากเธอ ฝ่ามือกำแน่นจนเปียกชื้น หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ใจหนึ่งก็กลัวความผิดที่ว่าหลอกเพื่อน แต่อีกใจ ก็อยากจะพูดไปให้จบ ๆ แต่หากพูด คงจะได้โดนประณามให้เสียหายเป็นแน่แท้ ศักดิ์ศรีที่รักษามา…ไม่สิ ลดา แต่ตอนนี้เพื่อนกำลังจะเจอดีกันหมดนะ..

“ทะ ทะ…ที่จริงแล้ว” ลดาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว

“ลิปแท่งนี้ มันไม่ใช่ของเราหรอก” ออมและทุกคนหน้าเจื่อน หันมามองลดาเหมือนคนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“เราเห็นว่ามันสวยดี เราก็เลยหยิบมาอะ”

“...”

“...”

“...”

บรรยากาศในห้องแปรเปลี่ยน กลิ่นอายแห่งมิตรภาพหายไป แทนที่ด้วยกลิ่นอายเดือดดาลเกรี้ยวกราด ความโกรธาปะทุขึ้นมาราวกับจะเปลี่ยนห้องนี้ให้กลายเป็นขุมนรกสำหรับลดา

“ฮะ!...มึงว่าอะไรนะ ไหนบอกว่ามึงซื้อมาเองไง!! อีเหี้ยนี่โกหกกูเหรอ” ออมตะคอกออกมาด้วยความรู้สึกสมเพชในตัวลดา สายตาวีนเหวี่ยง ก่อนที่จะตวาดเสียงแข็ง พร้อมพุ่งตัวเข้ามาผลักลดาจนร่างบางเซติดเบาะนั่ง

“คือเราก็ไม่ได้ตั้งใจ..” ลดาเงยหน้ามามองออม พยายามหาข้อแก้ตัวกลบอารมณ์โกรธของเพื่อน จนตัวเองมีสีหน้าท่าทางดูลุกลี้ลุกลนและซีดเซียว

“ไม่ได้ตั้งใจอะไร! และมึงดูเพื่อนมึง!” ออมโถมตัวจะหาเรื่องลดาอีกครั้ง

“หยุดนะออม หยุด” พิมพ์รีบเข้าไปห้ามออมกับลดาไว้ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล จนเบลต้องลุกขึ้นมาหมายจะไปช่วยห้าม

“หยุดมึง..” ทันใดนั้นเอง ร่างกายเบลก็ทรุดลงไปกับพื้น น้ำสีแดงสดสำรอกออกมาเต็มปาก จนเลอะมือเปรอะเปื้อนไปทั่ว พิมพ์ที่หันมามองก็ตื่นตระหนก รีบปรี่ไปดูร่างของเพื่อนตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือด

“อีเหี้ย เบลเป็นอะไรอะ”

“พวกมึง เบลเป็นอะไรไม่รู้” พิมพ์รีบตะโกนเรียกสองคนที่เหลือให้รีบมาช่วยเบล

“เบล อย่าเป็นอะไรนะ” ลดาเอ่ย

“มึงเงียบปากไปเลยอีขี้ขโมย เพราะมึง..! เพื่อนกูถึงได้เป็นแบบนี้” ออมหันไปด่าใส่หน้าลดาที่ได้แต่ปิดปากมองเพื่อนตัวเองนอนแน่นิ่งอย่างเวทนาด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ นี่มันเกินไปแล้ว เบล เบลต้องไม่เป็นอะไรสิ ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ” ด้วยความตกใจ ลดาบ่นพึมพำทำอะไรไม่ถูก

“พวกมึงหยุดทะเลาะกันก่อนดิ พาเบลไปหาหมอก่อน” พิมพ์หมดความอดทนจนหันไปขึ้นเสียงบอกทั้งสองคนอย่างหงุดหงิด เพื่อนจะตายอยู่รอมร่อ มาบ่นอะไรตอนนี้

พิมพ์พูดจบก็พยุงร่างเบล ลดาที่เห็นจึงรีบวิ่งตามเข้าไปช่วย ก่อนจะพาออกจากห้อง ต่างกับออมที่ยืนทำหน้ากริ้วโมโหอยู่คนเดียว ลดาเลือกที่จะไม่ไปยุ่งหรือต่อล้อต่อเถียงใด ๆ ให้มากความ

“มึงไปกันก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”