ลิปแดง - บทที่ 8 ไม่คาดฝัน โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่อยากจะเชื่อ... แค่การใช้ ลิปแดง ของสวยงามประจำตัวสำหรับผู้หญิงหลายคน จะทำให้ชีวิตเรามาเจอกับเรื่องราวที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นได้ขนาดนี้ (มีกลิ่นอายของ Yuri ใครสายจิ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป ห้ามพลาด!!!)

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ไม่อยากจะเชื่อ...

แกร๊ก!

ประตูเหล็กทรงสวยหน้าบ้านถูกหญิงวัยกลางคน เปิดออกมา แสดงสีหน้างุนงงกับสาวสวยทั้งสอง เหตุใดจึงพยุงร่างของลูกสาวตัวเองเช่นนี้ แล้วทำไมลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองกลับมาในสภาพที่ไม่รู้สึกตัว

“อ้าวลูก เบลเป็นอะไรกันมาเนี่ย เกิดอะไรขึ้น เบลเป็นอะไร?” สีหน้าคนเป็นแม่เคร่งเครียด มือจับอังใบหน้าสำรวจลูกตัวเอง กว่าจะได้ความ สมองคิดไปไกลไหนต่อไหน ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยสองคน ที่มองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรจะบอกตรง ๆ หรือจะอ้างไปเรื่องอื่น แต่ถึงยังไง ผู้ใหญ่ก็ควรจะรับรู้ทุกอย่างอยู่ดี

“เบลมันเป็นลมไปค่ะ แล้วก็มีไอเป็นเลือดด้วย” พิมพ์ลดเสียงลง บอกผู้ใหญ่ที่ตนเคารพอย่างใจเย็น ผิดกับคนตรงหน้า ทันทีที่ได้รู้เรื่องหน้าถอดสีซีดเผือด ใจตกไปอยู่ตาตุ่มกังวลมากกว่าเดิม พิมพ์เห็นแบบนั้นก็รีบพูดดักความคิดคนเป็นแม่ขึ้นมาทันที

“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ! หนูพาเบลไปหาหมอมาแล้ว หมอบอกว่าพอพักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ”

ระหว่างนั้นออมเห็นว่าแม่คอยจับตัวเบลไว้อยู่ จึงส่งสายตาในเชิงว่า ‘ฝากพยุงสักครู่นะคะแม่’ เมื่อแม่รับรู้ จึงถอยกลับไปที่รถ เปิดประตูหยิบกระเป๋าของเบลออกมา และรีบกลับมารับตัวเบลไว้ต่อ

“โธ่เบล..” มือหยาบจับหน้าตาลูกอย่างเบามือ ก่อนจะหันไปให้ทั้งสองช่วยพยุงเบลขึ้นบนบ้าน “ไป ๆ ลูกพาเบลขึ้นห้องหน่อย เดี๋ยวแม่เตรียมผ้าขนหนูเอาไว้มาเช็ดตัวเบลก่อน”

“ค่ะแม่” พิมพ์พยักหน้า ขานรับคำสั่งคนที่ตัวเองนับถือเหมือนแม่ พยุงตัวเบลเข้าบ้านไปพร้อมกับออม

ใช้เวลาไม่นานมากนัก และไม่ได้ลำบากอะไร โชคดีที่เบลยังพอมีสติออกแรงพยุงตัวเองให้พอก้าวขาเดินได้บ้าง ถึงแม้จะน้อยนิด แต่ก็ถือว่าทุ่นแรงของเพื่อนทั้งสองได้พอสมควร จนทั้งสองวางเบลไว้บนเตียงขนาดควีนไซซ์ จัดท่าทางให้สบายตัว ผมเผ้าที่ปกปิดใบหน้าเนียนถูกปัดออกจนเห็นดวงตาสะลึมสะลือมองคนรอบกาย ก่อนจะผล็อยหลับไป

“เดี๋ยวที่เหลือแม่ดูแลเบลเอง หนูสองคนกลับไปพักผ่อนเถอะจ้ะ” แม่กลับเข้ามาในห้องพร้อมกะละมังพลาสติกสีขาวขนาดกลาง ที่ภายในมีน้ำอุ่นและผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวสะอาดอยู่ในมือ

เธอวางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างใจเย็นพร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้เด็กทั้งสอง และบอกให้ทั้งคู่กลับบ้านไปพักผ่อน เพราะถึงแม้จะอยู่ตรงนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

วันนี้คงเจอเรื่องอะไรมาหนักหนาสาหัสมาก แค่พาลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของเธอไปโรงพยาบาล ให้ได้รับการรักษาทันก็เพียงพอแล้ว หลังจากนี้คนเป็นแม่จะรับช่วงดูแลต่อเอง

“หายไว ๆ นะมึง” พิมพ์กุมมือเพื่อนรักไว้ พูดเสียงแผ่วเบา แต่ก็ยังดังพอที่จะให้คนรอบข้างได้ยิน

“หายไว ๆ มึง ปะพิมพ์” ออมลุกขึ้นจากข้างเตียงบอกลาเบลอย่างที่พิมพ์ได้บอก แต่ก็ไม่ลืมที่จะสะกิดคนข้าง ๆ ให้ลุกขึ้นเตรียมกลับบ้าน คนที่อาลัยอาวรณ์ที่สุดคงจะหนีไม่พ้นพิมพ์ แต่หมอก็บอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร กังวลไปก็เครียดเสียเปล่า ๆ

พอพิมพ์ลุกขึ้นยืน ทั้งคู่ก็หันไปไหว้บอกลาคนเป็นแม่แล้วเดินออกมาจากห้องแต่โดยดี

เส้นผมสีดำสนิทเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ผ้าขนหนูผืนพอดีสำหรับเช็ดผมถูกคลุมบนกระหม่อมเช็ดถูจนหมาดพอดี ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะเปิดออก ตามมาด้วยออมที่ยืนเช็ดผมไป มองพิมพ์ที่กำลังเคร่งเครียดกับการกดโทรศัพท์ไป

“มึง เบลไม่รับโทรศัพท์เลยว่ะ มันเป็นไรป่าววะ!?”

“กูว่ามันหลับอยู่แหละ อย่าไปคิดมากเลยมึง แม่มันก็ดูแลมันอยู่”

ออมเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สองมือเช็ดและบำรุงเส้นผมของตัวเองอย่างทะนุถนอม ทุกการกระทำดูใจเย็นไปหมด เหมือนคนที่ไม่รู้สึกเดือดร้อนกับทุกอย่าง ซึ่งแตกต่างกับพิมพ์ ที่แสดงสีหน้าเครียดเป็นกังวลว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นตลอดเวลา

“เฮ้อ…” ภายในบ้านไม้เก่า ๆ สองชั้นมีเสียงถอนหายใจของลดาดังแข่งกับแมลงนอกหน้าต่าง เธอนอนพลิกซ้าย พลิกขวาไปมา ทำอยู่อย่างนี้มาแทบจะครบหนึ่งชั่วโมงได้ พยายามที่จะข่มตานอนจนนี่ก็ปามาห้าทุ่มแล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงได้

“เบลจะเป็นยังไงบ้างนะ…” สายตาเพ่งมองขึ้นไปบนเพดาน คิดทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงปัจจุบัน

“เรื่องมันเริ่มที่เราเดินเข้าห้องน้ำ…”

ทันใดนั้นเองภาพลดาเดินสวนกับผู้หญิงดูมีอายุที่หน้าห้องน้ำก็ผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกขนลุกซู่กลับเข้ามาอีกครั้ง มันอาจจะดูเหมือนโยงไปมั่ว แต่ความรู้สึกลึก ๆ เหมือนกำลังคอยบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่ไม่ว่าจะพยายามนึกแค่ไหน ก็จำหน้าของคนนั้นไม่ได้เสียที “ใครกันนะ..”

ลดาหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง กดเข้ารายชื่อของคนที่อยู่บนสุด เบล หวังว่าเบลจะรับสาย ให้เธอได้รู้บ้างว่าไม่เป็นอะไร แต่ที่หนักกว่านั้น จะแก้ตัวกับทุกคนยังไงดีนะ...

“ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ sorry —” เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สามารถติดต่อปลายสายได้ สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้กดตัดสายทิ้งไป

“พิมพ์…”

ตื้อ ดึง!!

'พวกแกเป็นยังไงบ้าง เบลโอเคมั้ย?'

“มึง ลดาทักมาอะ” พิมพ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ เธอมีสีหน้าตกใจในทันทีเมื่อเห็นชื่อของผู้ส่ง ซึ่งก็คือคนที่ทำให้ออมเกลียดเข้าไส้

“ตอบมันไป อย่าเสือก ได้ยินชื่อมันตอนนี้แล้วโมโหว่ะ” ออมขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด ทันทีที่พิมพ์บอกว่าลดาทักมา คนแบบนี้ไม่ควรคบหาเลยด้วยซ้ำ จะเอาแต่เรื่องซวย ๆ มาให้ นึกถึงเรื่องวันนี้ทีไรก็เลือดขึ้นหน้าทุกที

“ใจเย็นก่อนมึง ลดามันก็คงเป็นห่วงเบลเหมือนพวกเรานั่นล่ะ” พิมพ์รีบพูดเตือนสติออมไม่ให้พลั้งปากด่าตามอารมณ์ไปมากกว่านี้

“โธ่ อีเวรเอ๊ย” ออมกลอกตามองบน บ่น งุบงิบ สบถคำหยาบออกมาพร้อมรีบเร่งเช็ดผม เป่าผมให้แห้งโดยเร็ว

ตัดกลับมายังพิมพ์ที่นั่งมองออมสักพักก่อนจะก้มไปจดจ่อกับโทรศัพท์ด้วยสีหน้า กังวลใจเหมือนมีเรื่องให้ปวดหัวตลอดเวลา

ลดา : พวกแกเป็นไงบ้าง เบลโอเคมั้ย

เบลน่าจะนอนพักอยู่ที่บ้าน พวกเราพาไปหาหมอมาแล้ว : พิมพ์

แกพักผ่อนเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ : พิมพ์

อ่านแล้ว

ลดา : โอเค

ลดา : เราขอโทษนะพิมพ์ ที่จริงเราไม่น่าหยิบลิปแท่งนั้นมาเลย ไม่งั้นพวกแกคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

อ่านแล้ว

ลดาเอามือสางผมก่อนตัดสินใจพิมพ์แชตลงไป แม้มีคำถามมากมายในหัว แต่หากคิดทบทวนดี ๆ คงต้องตัดบทเพียงเท่านี้ แค่เรื่องวันนี้ก็ทำเธอโดนทุกคนหมายหัวไว้อยู่แล้ว

พิมพ์เงยหน้ามองไปที่ออม กำลังเป่าผมหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทบทวนว่าควรจะอ่านข้อความจากลดาให้ฟังดีไหม

รีบตอบให้จบ ๆ ไปเถอะ ไม่งั้นคงจะได้ต่อความยาวสาวความยืดไปเสียเปล่า

พิมพ์ : อืม ยังไงไว้ว่ากันพรุ่งนี้นะ วันนี้เราเจอเรื่องไม่ดีมามากพอแล้ว เราไม่อยากหัวเสียไปมากกว่านี้แล้วอะ

ลดา : โอเค

หน้าต่างแชตจากทั้งสองฝ่ายถูกปิดลง ไม่มีคำถามหรือข้อความจากใครแจ้งเตือนขึ้นมาอีก พิมพ์เปิด Instagram นั่งดูอะไรไปเรื่อยเพื่อบรรเทาความเครียดจากวันนี้