ความยุติธรรมเป็นคำที่สังคมศรัทธานับถือมาก แต่สังคมบางกลุ่มความยุติธรรมแค่คำที่ไม่มีความหมายสำหรับพวกเขาเลย
ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,อาชญากรรม,Mpreg,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
13.00น. ณ ศาลจังหวัด
พียืนคุยกับลูกความที่หน้าศาลหลังจากพิพากษาคดีเสร็จเพื่อเป็นการขอบคุณที่ไว้ใจในตัวเขามากในการว่าความครั้งนี้หญิงสาววัยกลางคนที่เป็นลูกความใส่ชุดสูทสีครีมโค้งตัวแสดงการขอบคุณตอบกลับและได้บรรยายในสิ่งที่ตนไม่เคยได้รับมาก่อนเหมือนยกภูเขาออกจากอก
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยให้ฉันชนะคดีฟ้องหย่าได้” หญิงสาวยิ้มอย่างร่าเริง
“ยินดีมากครับ คุณกลับมายิ้มอีกครั้งได้ผมก็มีความสุขแล้วครับ หลังจากนี้ชีวิตเป็นของคุณแล้วนะครับ” พีตอบกลับ
“หลังจากนี้ฉันได้ออกจากขุมนรกซะที ไม่คิดนะคะว่าสามีจะมีเมียน้อยแถมเงินที่หามาได้ก็ส่งให้ทางนั้นซะหมด” หญิงสาววัยแสดงสีหน้าเศร้า
“ผมไม่รู้จะพูดยังไงแล้วครับ เอาเป็นว่า…….ผมขออวยพรให้คุณมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมและขอให้เจอคนที่ใช่นะครับ” พีพูดให้กำลังใจอีกฝ่าย
“ขอบคุณทนายมากนะคะ” หญิงสาววัยกลางคนยิ้ม
ทั้งสองคนแยกย้ายกันเสร็จพีกำลังไปที่ลานจอดรถเพื่อที่จะกลับไปสำนักงานทนายต่อจู่ๆ มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมามือเรียงหยิบขึ้นออกจากกระเป๋ากางเกงพบว่าเป็นหนิงรุ่นพี่ที่ทำงานสีหน้าพียิ้มอย่างแรงเพราะหนิงนั้นมักจะชอบให้พีฝากซื้อของตอนเวลาที่ตนไปขึ้นศาลไม่ว่าจะขึ้นเหนือลงใต้แต่พีเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร บางครั้งหนิงเองก็ซื้อของฝากมาให้น้องๆ ที่ทำงานอยู่เสมอ มือเรียวปัดกดรับสายทันที
“ว่าไงครับพี่หนิง!? มีอะไรให้รับใช้คร้าบโผมมมมมมม!!!!!!” พีพูดเสียงกวนๆ
“นี่พี่มึงนะ!!!!! แถมเป็นเจ้านายแกด้วย!!!!” เสียงปลายสายตะโกนกลับ
“แหม!!!!! ล้อเล่นไม่ได้หรือไง!? จะเอาอะไรก็ว่ามา” พีถามปลายสาย
“เอาเอสเปรสโซ หวาน50% ทุกคนเอาไรไหมพี่ฝากพีซื้อของให้” เสียงปลายสายตะโกนรอบออฟฟิค
พีถอนหายในแล้วหยิบสมุดในกระเป๋าพร้อมกับปากกาออกมาเพื่อจดรายการอาหารและเครื่องดื่มของคนในออฟฟิคที่สั่งเอาไว้กับตนแล้ววิ่งที่รถเก๋งสีดำของตนเองแล้วยืนจดรายการอาหารและเครื่องดื่มที่เสียงปลายสายบอกมือเรียวเขียนอย่างหวัดๆ เพื่อจะได้รีบจดให้เสร็จแล้วมุ่งหน้าไปซื้อของให้ทันที
อากาศยามบ่ายร้อนไปทั้งเมืองทำให้ผู้คนต่างไม่ค่อยอยากออกไปไหนเพราะแดดบ่ายพร้อมที่จะเผาไหม้ตัวตลอดเวลาอย่างกับอยู่ในกระทะทองแดงพร้อมที่จะให้เราซ้อมลงนรกซะอย่างนั้น สายตาคมยังนั่งทำงานพิมพ์สำนวนคดีที่ตนยังค้างไว้อยู่มือหนายกขึ้นดูนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาบ่ายโมงครึ่งแล้วชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบตำรวจได้ทำงานจนล่วงเลยเวลาพักไปเรียบร้อยแล้วทำให้เขานั้นเริ่มรู้สึกท้องว่างทันทีเพราะตนยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยตั้งแต่เช้า
“ขยันมากเลยนะครับ คุณสารวัตรวิน” ไนท์เดินมาหาที่โต๊ะพร้อมกาแฟที่ถืออยู่
“ไม่ได้ขยันหรอก……แค่อยากเคลียร์งานให้เสร็จเท่านั้นเอง” วินนั่งพิงเก้าอี้เพื่อยืดหลัง
“เอานี่กาแฟ ฉันซื้อมาให้ ทำงานหนักขนาดนี้ระวังจะมีปัญหาสุขภาพนะ” ไนท์ส่งยิ้มให้แล้วยื่นกาแฟให้
"ขอบใจนะ" วินรับกาแฟไป
"ฉันถามจริงๆเถอะ นายไม่เหงาบ้างเลยเหรอวะ!? วันๆเอาแต่นั่งทำงานงกๆอยู่อย่างนี้" ไนท์ถามอย่างสงสัย
วินสตั้นไปสักพักแล้วคิดตามที่ไนท์ถามตลอดเวลาที่ผ่านมาวินไม่เคยสนใจผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียวถึงจะมีการคุยกันบ้าง แต่วินก็ยังไม่เจอคนที่ใช่สำหรับเขาอยู่ดี เสียงถอนหายดังขึ้นแล้ววินพูดตอบแบบส่งๆ
"จริงๆฉันยังไม่ได้สนใจขนาดนั้นหรอก แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่" วินอมยิ้มกวนๆ
"ระวังจะขึ้นคานซะก่อนละ อายุขึ้นเลขสามแล้ว" ไนท์ตบบ่า
"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ถึงยังไงพอฉันเกษียณไป ฉันก็ไปอยู่บ้านพักคนชรา" วินยกแก้วดูดกาแฟ
ไนท์สตั้นกับคำตอบของวินจนทำตัวไม่ถูกแล้วรีบเดินไปทำงานต่อ วินกลับมาคิดว่าชีวิตเขาควรมีคู่ไหมหรือจะอยู่โสดต่อไปดี ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ช่วงมหาลัยที่ตนได้เคยแอบชอบคนๆหนึ่งซึ่งวินได้เก็บความรู้สึกไว้ในใจของเขาตลอดมา
ณ สำงานทนาย The Empress
พีเดินถือกาแฟและขนมมาเต็มสองมือเพื่อที่จะไปให้เพื่อนร่วมงานที่สั่งเอาไว้กับตนจนไปถึงห้องสำนักงานทำให้เจอคนที่กำลังวุ่นวายกับงานที่ตนต้องรับผิดชอบ ทันใดนั้นเองก็มีเสียงแหลมๆทุ้มๆเรียกตนมีชายร่างใหญ่ หัวล้าน ใส่สูทสีกรมท่าเดินมาหาพีในลักษณะที่ตุ้งติ้งแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรต้อนรับกลับมา
"น้องพีกลับมาแล้ว!!!!!" เสียงชายร่างใหญ่ตะโกน
"ครับ พี่พอลลี่" พียิ้มร่า
"มา! เดียวพี่ช่วยถือ" พอลลี่รับถุงมาจากพี
"โอ้ว...ขอบคุณครับ" พีแบ่งถุงกาแฟขนมให้
"นี่!!! พวกชายแท้ หญิงแท้ กระเทยเด็กและแก่ทั้งหลาย ใครที่สั่งกาแฟหรือขนมมาเอาตรงนี้ได้เลยนะจ๊ะ!!!!!! เออแล้วจ่ายตังให้พีด้วยละ" วางถุงกาแฟและขนมตรงโต๊ะที่ว่างอยู่
เหล่าพนักงานก็เดินมาหยิบกาแฟและขนมไปทานที่โต๊ะทำงานของตนเองแล้วได้จ่ายเงินให้กับพีที่เสียสละในการไปซื้อของมาให้
"ไม่ต้องประกาศกันขนาดนั้นก็ได้จ้าาา" หนิงเดินมาหยิบกาแฟ
"ก็จะได้รู้ไงเจ๊!!!! ว่าใครสั่งอะไรบ้างที่สำคัญใครเบี้ยวน้องพีนะฉันเอาตายเลย!!!!" ทำเสียงขู่
"พอลลี่แกก็เกินไป ใครจะไปกล้าบิดน้องพีขนาดนั้น" เสียงห้าวชายวัยกลางคนพูดขึ้น หน้าตาดูดุ ใส่แว่นตาสีดำ ชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาล
"ก็มันจริงไหมละ!? พี่สิงห์หรือว่าพี่จะบิดน้องพี!!!!!" ส่งสายตาอย่างดุเดือด
"พอเลยๆ ทั้งคู่แหละ" หนิงส่ายหน้า
"พี่พีเอวามาแล้ว" เอวาทำหน้าอย่างดีใจแล้ววิ่งมาหา
"นี่ก็อีกราย!!!! ใส่ส้นสูงแล้วยังไม่ระวังตัวอีก!!!!" พอลลี่บ่นใสเอวา
"ก็เอวาหิวนิ......" เอวายูหน้าใส่
"เห็นไหมทำน้องมันงอนเลย" สิงห์ขำแห้งใส่พอลลี่
"เอ้า!? ล่าสุดไปสะดุดล้มในห้องน้ำ ฉันเลยต้องไปช่วยพยุงขึ้นมาเนี้ย!!!!" พอลลี่พูดยื่นหน้าใส่
"เอาละๆ ทุกคนเรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่านะ" หนิงห้ามทุกคนหยุดพูด
"ฉันตายแปป" พอลลี่ทำท่าช็อค
"โอ้ย!!! นี่ก็บ้าไปแล้ว" สิงห์มองพอลลี่อย่างกวนๆ
"แล้วคดีที่ศาลเรียร้อยดีใช่ไหม" หนิงถาม
"เรียบร้อย ตกลงกันได้ด้วยดีเลยทีเดียวแล้วทางลูกความก็ฝากขอบคุณบริษัทของเราดูแลเรื่องคดีได้ดีจริงๆครับ" พีโค้งตอบ
"ดีมากเลย!!!! แล้ว......ได้เจอใครที่ชอบในศาลบ้างไหม" หนิงยื่นตัวเข้ามา
"อ้าว!!!! ไหนบอกว่าคุยเรื่องงานไงเจ๊!?" พอลลี่เริ่มขึ้นเสียงทำท่าเท้าเอวใส่
"ก็หมายถึงคนที่ทำงานในศาล ไม่ใช่ฝั่งจำเลยกับทนายซะหน่อย!!!!!!!!" หนิงขึ้นเสียงตอบกลับ
"โอ้ย!!!! เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงพีพี่หรอก เพราะพี่พีเป็นคนเก่ง ยังไงเนื้อคู่มันก็มาเองแหละ!!!!" เอวาสวนกลับ
"จริงอย่างที่เอวาพูดนะ พียังไงคนตามจีบเยอะ" สิงห์เห็นด้วยกับเอวา
"เอ้า!? ก็บ่นบอกว่าไม่แฟนเลยแนะนำให้ไง" หนิงทำท่าเสียใจ
"ผมไม่เหงาหรอกครับ เพราะยังไงผมกลับบ้านไปก็มีรูมเมทผมอยู่ด้วย" พียิ้มแห้งๆ
"เฮ้อออ......ไหนๆพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดแล้ว ขอให้ทุกคนใช้วันหยุดอย่างคุ้มค่าละ" หนิงพูดให้กำลังใจ
"คุ้มอยู่แล้วค่ะ" พอลลี่ยิ้มกลับ
ณ คอนโดย่านใจกลางเมือง
วินกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อที่จะหาอะไรผ่อนคลายหลังจากการทำงานหนักในครั้งนี้ นิ้วใหญ่ได้เลื่อนโพสต์จนไปเจองานคอสเพลย์ที่จะจัดในวันพรุ่งนี้ วินคิดอยู่สักพักว่าจะไปดีไหมเลยแคปหน้าจอแล้วเลื่อนโพสต์อื่นต่อ
"เอี๊ยด!!!"
เสียงเปิดประตูดังขึ้นสายมองไปที่ประตูแสงจากในห้องน้ำมีร่างใหญ่อีกคนที่กำลังเดินออกมาจากห้องชายที่เช็ดผมอยู่คือไนท์เสียงดังกล่าวได้เอ่ยขึ้นมา
"ไอวิน สรุปได้ยังว่าพรุ่งนี้จะไปไหน" ไนท์ถาม
"ได้แล้ว" วินขยับตัวในโซฟา
"โอเค ที่ไหนละ" ไนท์เดินมานั่งอีกฝั่ง
"แถวๆนี้แหละ เป็นงานคอสเพลย์" วินยื่นโทรศัพท์ให้
"ห๊ะ!!!!!! แกเนี่ยนะจะไปงานคอสเพลย์!!!!!" ไนท์เบิกตากว้างที่ได้ยินคำตอบจากปากของวิน
"ใช่!!! พอดีอยากลองไปอะไรใหม่ๆบ้าง" วินพยักหน้า
"อารมณ์ไหนวะเนี่ย!? อยู่ดีๆอยากไปงานคอสเพลย์ ส่วนใหญ่มีแต่เด็กๆทั้งนั้นเลยนะ" ไนท์สงสัยในตัววิน
"ฉันไม่ใช่พวกคลั่งเด็กซะหน่อย!!!! ผู้ใหญ่ที่แต่งคอสเพลย์ก็มี" วินขมวดคิ้ว
"เอ่อ......แล้ว...." ไนท์สตั้นไป10วิ
"จะไปไม่ไป!!! ถ้าไม่ไปฉันไปคนเดียวก็ได้" วินถามแบบขึ้นเสียงนิดหน่อย
"ไปๆ เพื่อน" ไนท์รีบตอบทันที
ทั้งสองคนได้ดูข้อมูลของงานคอสเพลย์ที่จะไปในวันพรุ่งนี้และหาร้านอาหารในห้างที่ตนต้องไปทานแถวนั้นเพราะอย่างน้อยก็ได้ไปเที่ยวในวันหยุดทั้งทีต้องใช้เวลาให้คุ้ม
