ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
แฟนตาซี,ผจญภัย,ไซไฟ,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,ผจญภัย,#BL,แฟนตาซี,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
ผู้แต่ง
เห็ดสีน้ำเงิน
เรื่องย่อ
นี่ไม่ใช่การแนะนำเรื่องของนักเขียนหน้าเห็ดงี่เง่าที่ทำลายชีวิตผม แต่เป็นพื้นที่ในการเรียกร้องความเป็นธรรมของตัวละคร!
สวัสดีนะคนที่ผ่านมา ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่คุณต้องมีจิตใจดีกว่าคนที่เขียนเรื่องของผมขึ้นมาแน่
คืองี้ ผมชื่อฮาร์วีย์ ใช่ ผมเป็นนายเอกของนิยายห่วยแตกเรื่องนี้ ผมอัดอั้นมานาน ไหน ๆ คุณก็ผ่านมาแล้ว ช่วยฟังผมบ่นหน่อยแล้วกัน คุณจะได้เห็นว่านักเขียนคนนี้กลั่นแกล้งผมขนาดไหน
แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่มีความฝันอยากแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน แต่เจ้านักเขียนนั่นก็ทำให้ชีวิตของผมย่อยยับด้วยมือทั้งสองข้างและคอมพิวเตอร์โง่ ๆ ของเขา ตั้งแต่การเขียนให้ผมมีชีวิตอนาถา พ่อแม่ตายตอนเจ็ดขวบ ถูกปูไล่หวดเพราะไม่ยอมเรียนเรื่องยา พอหนีออกจากบ้านมาหาผู้ ก็ถูกสาปให้กลายเป็นคนแก่!
มันเกินไปมั้ย!
ผมพยายามแทบตายเพื่อที่จะได้อยู่กับชายที่ผมแอบชอบมาตั้ง 10 ปี แล้วดูสิ ความหล่อที่ผมสั่งสมมาทั้งชีวิตหายวับไปกับตา เหลือแต่ผิวเหี่ยว ๆ หนังย่น ๆ และเสียงแหบ ๆ ไม่มีส่วนไหนที่สามารถใช้เป็นอาวุธตกผู้ได้เลย!
ไม่เพียงเท่านั้น ผมยังต้องออกเดินทางด้วยสภาพอิดโรยไปหาเรื่องเสี่ยงตายต่าง ๆ นานาเพื่อทวงเอาอายุขัยและวัยหนุ่มแสนรุ่งเรืองของผมคืนมา
ใช้งานตัวละครหนักชะมัด! เงินเดือนผมก็ไม่ได้นะเนี่ย!
อะไรนะ? ...มีอีกไหมเหรอ?
โอ้! นี่ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่เจ้านักเขียนคนนี้ทำกับผม ถ้าทุกคนอ่านต่อไปก็จะได้รู้เองว่าเจ้าเห็ดสีน้ำเงินคนนี้มันร้ายกาจขนาดไหน
โปรดเอาใจช่วยผมให้รอดพ้นจากโชคชะตาที่แสนเลวร้ายครั้งนี้ด้วย
**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง เนื้อหา ตัวละคร สถานที่ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติเท่านั้น**
***คำเตือน : เนื้อหาในนิยายมีการใช้ความรุนแรง ฉากฆ่าฟันนองเลือด กรุณาใช้วิจารณญาณอย่างมากในการอ่าน ห้ามลอกเลียนแบบเด็ดขาดเลยนะฮะ***
มันยากมากนะที่ต้องอดทนรออยู่ในห้อง ขณะที่คนอื่น ๆ พูดคุยเรื่องสำคัญอยู่ข้างนอก
สุดท้ายแม้แต่ความอยากรู้อยากเห็นยังมีชัยเหนือสังขาร
ผมค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้นวม เดินคลำกำแพงไปยังประตูเพื่อแอบฟัง
"พวกนั้นไม่ออกป้ายประกาศคนหายให้เราด้วยซ้ำ!" เสียงคาเรลโวยวาย "แค่ประกาศปากเปล่าว่ามีคนหายมันจะไปมีความหมายอะไร!"
ผมได้ยินอาธีน่าทุบอกไม่พอใจ ร็อกโก้ก็ผสมโรงกับคาเรล แม้แต่โอเว่นยังรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลก
ต่อมาเป็นเสียงของแคนทัสสั่งให้ทุกคนใจเย็นลงก่อน
"ฉันเจอหมอนั่นแล้ว ที่จริง...หมอนั่น ขอลาหยุดพักร้อนชั่วคราว"
แคนทัสโกหกคำโต แถมยังเป็นการโกหกที่ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย
...
"หา?"
ไม่ใช่แค่เพื่อน ๆ ขนาดตัวผมเองยังร้อง...หา?...ในใจเลย
...นี่ผมลาหยุดงั้นเหรอ?...
...ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่เริ่มงานเนี่ยนะ?...
เกรงว่าในสายตาเพื่อน ๆ ผมต้องเป็นสมาชิกกองกำลังพิเศษที่ไม่เอาไหนที่สุดเป็นแน่
ด้วยความที่คาเรลรู้จักแคนทัสมานาน เธอดูออกว่าผู้ปกครองของเธอกำลังมีพิรุธ ครั้นเด็กสาวจะซักไซ้ แคนทัสกลับตัดบทสนทนาด้วยการสั่งให้ทุกคนไปเข้านอน
บางทีแคนทัสก็ไม่มีความยืดหยุ่นเอาเสียเลย
ผมได้ยินเสียงคาเรลโวยวายไล่หลังอยู่พักใหญ่
แคนทัสกลับเข้ามาในห้อง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"จะ จะไม่เป็นไรหรือครับ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"หืม?...ออ คาเรลสินะ ยัยนั่นไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวโวยวายจนเหนื่อยก็หลับไปเอง"
ผมได้แต่หัวเราะหน้าเจื่อน
"ยังไงก็เถอะ ว่าจะพูดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"..."
"พอนายในร่างนี้คุยกับฉันด้วยคำสุภาพ มันแอบรู้สึกแปลก ๆ แฮะ"
"แล้วผมที่ต้องเห็นตัวเองกลายเป็นคนแก่ต้องรู้สึกยังไงหรือครับ?"
พูดเป็นนัยว่า แค่ผมต้องต่อสู้กับร่างกายเหี่ยวย่นไร้เรี่ยวแรงนี่ก็เหนื่อยพอแล้ว อย่าให้ผมต้องพยายามเปลี่ยนวิธีพูดเป็นคนอื่นอีกเลย...
แคนทัสพยักหน้า "ถูกของนาย"
เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าคาดอกใบหนึ่งออกมา นำสิ่งของหลายอย่างใส่เข้าไปในนั้น ทั้งเสื้อผ้า อาวุธ กระสุนปืน และอีกมากมาย จนผมกลัวว่าแบ็กสเปซใบนั้นจะรับไม่ไหวระเบิดออกมา
"คะ คุณจะไปไหน?"
ผมก้าวขาจะเข้าไปหาแคนทัส แต่กะน้ำหนักการลงเท้าผิดไปหน่อย ทำให้ผมเกือบจะล้มลง ดีที่แคนทัสไหวตัวทัน หันมารับผมเอาไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงหน้าโหม่งธรณีไปแล้ว
"แก่แล้วก็ระวังหน่อย"
คำพูดนั้นเหมือนค้อนปอนด์ทุบลงกลางใจของผม
ปกติเวลาอยู่กับแคนทัส หัวใจไม่รักดีของผมมักจะเต้นแรง กระตุ้นให้ผมเกิดความรู้สึกพิเศษกับเขา ทว่าตั้งแต่กลายเป็นตาแก่ ความรู้สึกเหล่านั้นเหมือนจะตายด้านลง ยิ่งได้ยินคำพูดแบบนั้นของแคนทัส ยิ่งทำให้ผมอยากจะตีชายคนนี้หลาย ๆ ที
ผมรู้ว่าเขาพูดด้วยความเป็นห่วง แต่มันสามารถเลือกใช้คำพูดที่ดีกว่านี้ได้หรือเปล่า...
...ช่างเถอะ อธิบายเรื่องแบบนี้ไป แคนทัสก็คงฟังแบบผ่าน ๆ...
"กำลังด่าอะไรฉันอยู่ในใจใช่ไหม?"
...ทีแบบนี้ล่ะหัวไวนักนะ!...
ผมกระแอม รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถูกขุดคุ้ยไปมากกว่านี้
"เมื่อครู่คุณพูดว่ามีที่ที่ต้องไป คุณจะไปไหนครับ"
นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายสีทองหลุบลง แคนทัสหันไปเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าต่อ
"มีเรื่องที่ฉันต้องไปตรวจสอบดูหน่อย ระหว่างนั้นฉันจะหาทางทำให้นายกลับเป็นเหมือนเดิม...แล้วนั่นกำลังทำอะไร?"
แคนทัสถามเมื่อเห็นว่าผมกำลังพยายามเก็บของจำเป็นในการเดินทางใส่แบ็กสเปซของตัวเอง
"เตรียมเดินทางไงครับ"
"ไม่" แคนทัสพูดเสียงแข็ง "นายรออยู่นี่"
"นี่เป็นเรื่องของผม ผมต้องไปด้วยสิ ไม่อย่างนั้นคุณจะทำให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง"
"ฉันจะหาวิธี..."
"คุณบอกคนอื่น ๆ ว่าผมไปพักร้อน แล้วจะให้ผมอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร โดยที่ต้องปิดบังตัวตนไปด้วยแบบนี้"
"พรุ่งนี้ก่อนออกเดินทาง ฉันจะแนะนำว่านายเป็นแขกของฉัน"
ด้วยสกิลการโกหกกาก ๆ แบบนั้นน่ะนะ?
ทุกคนไม่มีทางเชื่อ และจะรุมถามเอาความจริงจากผมทันทีที่แคนทัสจากไปมากกว่า
"ไม่ครับ" ผมยืนยันหนักแน่นที่สุดเท่าที่เสียงและกำลังของผมจะทำได้ "ผมจะไปกับคุณ ผมจะเอาอายุขัยของผมคืนมาด้วยตัวของผมเอง"
แคนทัสยังคงไม่ยอม "นายไปมีแต่จะเป็นตัวถ่วง ดูสภาพตัวเองตอนนี้ก่อน แค่เดินยังล้ม จะไปสู้อะไรใครได้ ถึงสถานการณ์คับขันขึ้นมาจริง ๆ ฉันไม่ช่วยนายหรอกนะ"
"ถึงตอนนั้นจะทิ้งผมเลยก็ได้" ผมไม่ได้พูดเล่น "ผมจำเป็นต้องรู้ให้ได้ครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวของผมกันแน่"
ผมมั่นใจว่าผมเดินทางไหว ผมพาตัวเองกลับมาที่นี่ได้อีกครั้งด้วยตัวคนเดียวด้วยซ้ำ ที่จริงสภาพร่างกายของผมในตอนนี้ดีกว่าตอนที่ตื่นขึ้นบนกองขยะหลายเท่า
ดวงตามุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ นิ้วมือกำแขนเสื้อของแคนทัสแน่น ผมจะไม่ปล่อยจนกว่าเขาจะอนุญาต
สุดท้ายแคนทัสทำได้เพียงพ่นลมหายใจ
"ฉันทิ้งนายแน่ถ้าเป็นตัวถ่วง"
"ครับ"
พวกเราตระเตรียมข้าวของอยู่พักใหญ่
แคนทัสยังคงเดินวนอยู่แถวชั้นหนังสือ ราวกับกำลังหาข้อมูลบางอย่าง ส่วนผมขอตัวไปนอน...ผมต้องนอน เพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายให้ดีที่สุด
นิ้วมือหยาบกร้านสัมผัสผ้าปูที่นอนขาวสะอาด พอนึกว่าเกือบจะไม่ได้กลับมาที่นี่และตายอยู่ในเตาเผาขยะ ผมก็รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ก่อนล้มตัวลงนอน ผมดื่มของเหลวสีทองอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าพรุ่งนี้ร่างกายของผมจะพร้อมสำหรับการออกเดินทาง
คืนนั้นผมฝัน มันไม่ใช่ความฝันที่เกิดจากจินตนาการ แต่เป็นภาพความทรงจำในอดีต
ตัวผมในวัยเด็กนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกบนตักของผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ เห็นเพียงเส้นผมสีน้ำผึ้งและรอยยิ้มบาง ๆ ส่งมาให้ผม
เธอพูดอะไรสักอย่างพลางชี้ไปที่ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ที่โต๊ะทำงาน
ผมตบมือ หัวเราะร่าเมื่อชายคนนั้นทำสารเคมีบนโต๊ะหกจนก่อให้เกิดควันโขมง แล้วนาทีต่อมาปู่ของผมก็ควงไม้เท้าวิ่งไล่ฟาดชายคนนั้น
'ฮาโวเทีย ไลทัส! ถ้าแกกล้าเดินออกไปแล้วร้องโยเยกลับมา ฉันจะใช้ไม้เท้านี่หวดแกให้ยับ แล้วฝังแกลงหลุมให้ไปอยู่กับพ่อแม่ของแกเลย!'
เสียงของปู่ดังขึ้นในหัว ผมกลัวจนสะดุ้งตื่น พอหันไปข้าง ๆ กลับพบแคนทัสนั่งกอดอกไขว่ห้างมองผมตาเขม็ง
"หะ หัวหน้า" ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง "ยะ ยังไม่นอนหรือครับ"
"อืม...แค่อยากรู้ว่าร่างกายของนายจะเปลี่ยนไปอีกไหม เลยเผลอจ้องเพลินไปหน่อย"
ผมถึงกับสะอึก...หวังว่าเมื่อคืนผมจะไม่ได้เผลอละเมอหรือกรนเสียงดังนะ แค่สภาพของผมตอนนี้ก็น่าเกลียดมากพออยู่แล้ว
"แล้ว...มีอะไรผิดปกติไหมครับ?"
แคนทัสส่ายหน้า "ไม่มี...นายก็ยังแก่เหมือนเดิม"
"ขอบคุณครับ" ที่พูดตรง ๆ
แคนทัสเขียนจดหมายถึงคาเรล อธิบายเรื่องที่เขาจำเป็นต้องออกไปทำภารกิจบางอย่าง
"ไปพูดเองไม่ดีกว่าหรือครับ?"
"เด็กคนนั้นดื้อดึง เธอจะต้องขอตามไปด้วยแน่" เขาไม่ต้องการให้เธอมาเสี่ยงอันตรายกับเขา
ในตอนนั้นเองนาฬิกาข้อมือของแคนทัสส่งเสียงร้อง มันมักจะมีปฏิกิริยาเช่นนั้นเมื่อได้รับภารกิจใหม่ ซึ่งเป็นคำสั่งโดยตรงจากคนระดับสูง
แคนทัสอ่านข้อความแล้วถึงกับคิ้วขมวด
"กะ เกิดอะไรขึ้นครับ?"
"ภารกิจใหม่...สั่งให้ฉันตามสืบเรื่องคนหาย"
"แค่หัวหน้าคนเดียวหรือครับ?"
"ใช่ แค่ฉันคนเดียว" นัยน์ตาแคนทัสขุ่นมัว ราวกับมีอะไรบางอย่างในใจ เขาพึมพำว่า "ทำไมถึงสั่งให้ฉันไปสืบเรื่องนี้นะ"
ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรง ตามด้วยร่างของคาเรลปรี่เข้ามา
"ฉันคิดมาทั้งคืนแล้ว ยังไงฉันก็จะตามหาฮาร์-" คาเรลชะงักไปเมื่อเห็นว่าในห้องนอนของแคนทัสมีชายแก่แปลกหน้าอยู่ด้วย
นัยน์ตาอึ้งค้างมองชายทั้งสองสลับกัน เด็กสาวทำหน้าหยี พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งขยะแขยงว่า "คุณมีรสนิยมแบบนี้หรือคะ"
... เดี๋ยว!! เข้าใจผิดแล้ว!...