ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
แฟนตาซี,ผจญภัย,ไซไฟ,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,ผจญภัย,#BL,แฟนตาซี,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอสังเกตการณ์ นับเป็นสถานที่สูงที่สุดในรูฟาเซนต์
แต่ก่อนตั้งแต่ยุคสมัยล่าดินแดน รูฟาเซนต์เป็นเมืองเล็ก ๆ มีพื้นที่เพียงครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงในตอนนี้ ทว่ากลับเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์ ทั้งพื้นที่เพาะปลูก และทรัพยากรจำเป็นหลาย ๆ อย่าง ทำให้รูฟาเซนต์มักตกเป็นเป้าการรุกรานอยู่เสมอ
เจ้าเมืองคนแรกของรูฟาเซนต์ สร้างหอคอยสูงเอาไว้สองฝั่งของเมือง ทั้งยังให้สหายคนสนิทสองคนที่เป็นดั่งมือซ้ายและมือขวาของเขาไปประจำการ เพื่อคอยระแวดระวังป้องกันภัยใด ๆ ที่พยายามจะย่างกายเข้ามาในเมือง
ผู้ดูแลหอคอย ถูกสืบทอดต่อจากรุ่นสู่รุ่น ทว่าเมื่อกาลเวลาผ่านไป บ้านเมืองขยายใหญ่ เทคโนโลยีมากมายถูกสร้างขึ้น ทำให้หอสังเกตการณ์ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป
ในขณะที่บ้านเมืองเติบโตขยายอาณาเขตกว้างขวาง หอสังเกตการณ์ยังคงตั้งอยู่ที่เดิมอย่างเงียบเชียบ เฝ้ามองสิ่งอื่นเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
อย่างไรก็ตาม สถานที่แห่งนั้นยังคงถูกเก็บรักษาเอาไว้ดั่งโบราณสถาน และนับได้ว่าเป็นแหล่งข้อมูลที่เก่าแก่ที่สุดในรูฟาเซนต์
นั่นคือทั้งหมดที่ผมรู้เกี่ยวกับหอสังเกตการณ์
"ไม่เลว" แคนทัสชม "ถึงจะแก่ลง แต่ยังฉลาดเหมือนเดิมสินะ"
"เลิกหยอกผมเถอะครับ ถึงผมจะแก่ แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดนะ"
"ทำไมไม่โฟกัสที่ฉันชมว่านายฉลาด..." แคนทัสชะงักไป ดวงตาหรี่ลงเพ่งมองไปยังมุมหนึ่งของซอกอาคารสูง
"อะไรหรือครับ?"
"อย่าหัน" แคนทัสเตือน ผมตัวแข็งทื่อ เขาบอกแค่ "เดินต่อ...ไม่ต้องหันกลับไปมอง"
พวกเราเดินไปตามเส้นทางหลักของเมืองหลวง ซึ่งเริ่มมีผู้คนออกมาใช้ชีวิต
"บอกไม่ได้หรือครับว่าใคร" ในใจของผมหวาดกลัวขึ้นมา "หรือจะเป็นไอเดน?"
"เปล่า แค่พวกที่ตามสอดส่องฉันเท่านั้น"
"สอดส่องคุณ? ทำไมต้องคอยจับตาดูคุณด้วย?"
แคนทัสไม่ได้อธิบายละเอียด เพียงบอกว่าเขาเองก็มีคนที่ไม่ชอบหน้าอยู่ในเมืองหลวงเช่นกัน
"อย่างนั้นเราควรหลีกเลี่ยงเส้นทางหลักดีไหมครับ"
แคนทัสดูลังเล เขาพึมพำว่า
"ต้องให้พวกนั้นเห็นว่าฉันไปทำภารกิจ ไม่อย่างนั้นอาจเป็นเรื่องวุ่นวายกว่าเดิม แต่ถ้าเดินข้างนอก นายก็..."
"พวกนั้น?"
แคนทัสเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร แม้แต่คนที่แข็งแกร่งก็ยังมีเรื่องที่เกรงกลัว ผมเข้าใจจึงไม่คิดจะซักไซ้ หากวันหนึ่งเขาเชื่อใจผมมากพอคงบอกเอง
วินาทีต่อมา แคนทัสผลักผมเข้าไปในตรอกคับแคบข้างอาคารสูง
"ทะ ทำอะไรครับ?"
"รอในนี้" แคนทัสบอก "เดี๋ยวฉันกลับมารับ"
"ดะ เดี๋ยวครับ" ผมดึงแขนเสื้อแคนทัสเอาไว้ น้ำเสียงสั่นเครือ "คุณจะไปไหน..."
"จะกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตก" แคนทัสบอก
"นะ นานขนาดนั้นเลยหรือครับ คุณจะไปทำอะไรกันแน่"
แคนทัสไม่ตอบ เพียงบอกว่า "เชื่อฉัน" แววตาที่มองมาราวกับกำลังให้คำมั่นว่าเขาจะกลับมารับผมอย่างแน่นอน
ผมปล่อยมือด้วยความไว้ใจ แล้วแคนทัสก็หันหลังเดินจากไป
...นี่ผม ไม่ได้กำลังถูกลอยแพใช่ไหม?...
...ไม่หรอก แคนทัสไม่ใช่คนแบบนั้น เขาต้องมีเหตุผลในการทำแบบนี้...
...ไม่แน่ว่าอาจเกี่ยวกับพวกคนที่คอยจับตาดูเขาอยู่...
มัวแต่กลัวไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ผมย่อตัวนั่งลงหลังถังไม้เพื่อแอบซ่อนจากสายตาผู้คนในเมืองหลวง
ระหว่างรอแคนทัสไปจัดการธุระของตัวเอง ผมคิดหาทางหนีทีไล่
อย่างน้อยต่อให้แคนทัสจะไม่กลับมารับ ผมก็ต้องมีทางออกให้ตัวเอง
เวลาผ่านพ้นไป จากหนึ่งชั่วโมง เป็นสองชั่วโมง จากฟ้ากระจ่างใส่กลายเป็นท้องฟ้าสีส้ม ดวงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้าอีกครั้ง
หนึ่งวันผ่านพ้นไปอย่างสูญเปล่า
ในขณะที่อากาศเริ่มเย็นลง ผมกลับยังคงนั่งรอแคนทัสอยู่ที่เดิม คอยมองหาว่าเมื่อไรเขาจะกลับมา
ใจหนึ่งกังวลว่าเขาจะทอดทิ้งผม แต่อีกใจก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายจนทำให้เขาไม่สามารถกลับมารับผมได้ ยิ่งคิดแบบนั้นหัวใจของผมยิ่งว้าวุ่น จะออกไปตามหาก็ไม่รู้ว่าควรไปหาที่ไหน
ตรอกนี้ยิ่งทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้นที่ผมถูกไอเดนและลูกสมุนของเขาทำร้าย
ขณะที่กำลังกระวนกระวายชายคนนั้นก็กลับมา
"หะ หัวหน้า!" ผมลุกพรวดจนลืมไปเลยว่านั่งมานาน ทำเอากระดูกสันหลังของผมกรีดร้อง เหมือนถูกเข็มนับร้อยนับพันทิ่มแทง "คุณ คุณ ผมคิดว่าคุณจะไม่กลับมาซะแล้ว"
พูดไปน้ำตาของผมจะไหล
สภาพร่างกายของแคนทัสยังปกติ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ หรือได้รับบาดเจ็บ
เขาเอื้อมมือมาจิ้มหน้าผากของผม "ร้องไห้?"
"ผมไม่ได้ร้อง!" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่จมูกและดวงตาของผมเป็นสีแดงเรื่อ "คุณไม่ต้องบอกก็ได้ว่าไปทำอะไร แต่บอกผมหน่อยว่าจะไปไหน ผมเป็นห่วงมากนะรู้ไหม!"
อาจเพราะผมเป็นคนที่สองรองจากคาเรลที่กล้าขึ้นเสียงใส่แคนทัส ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นถึงกับยืนนิ่ง กะพริบตาปริบ
เขาปลอบคนไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งต้องมาปลอบคนที่ดูเหมือนอายุมากกว่า ยิ่งรู้สึกแปลกเข้าไปใหญ่
"ฉันแค่ไปทำภารกิจ" แคนทัสพูดความจริง เพราะคิดว่ามันคงจะทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง
"ภารกิจ?" ผมสูดจมูก
"พูดให้ถูกคือไปแสดงละครว่ากำลังทำภารกิจ"
"ให้คนพวกนั้น ที่กำลังติดตามคุณดูงั้นหรือครับ"
แคนทัสพยักหน้า "ถ้าฉันไม่แสดงท่าทางน่าสงสัย ไม่นานพวกเขาก็จะรามือไปเอง"
และหลังจากนั้น เราก็สามารถเดินทางต่อได้โดยไม่ต้องระแวดระวัง
ในใจผมอยากถามแคนทัสเดี๋ยวนั้น ว่าเขามีเรื่องกับใครกันแน่ มันสำคัญมากถึงขนาดต้องทิ้งผมไว้คนเดียวตลอดทั้งวันเลยอย่างนั้นหรือ แต่ลึก ๆ ผมรู้ดีว่าแคนทัสในตอนนี้ยังไม่เปิดใจมากพอจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ผมฟัง
เอาเถอะ...ถึงอย่างไรผมสัมผัสได้ว่าแคนทัสเองก็คาดไม่ถึงว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น
"อันนี้ ให้นาย" แคนทัสนำบางสิ่งบางอย่างวางบนมือของผม
สิ่งนั้นคือถุงกระดาษที่ด้านในมีครัวซองต์ร้อน ๆ ชิ้นหนึ่ง
"ตอนเจอกันที่โรงอาหารศูนย์ฝึกขนาดกลาง เหมือนนายจะชอบกินพวกเบเกอรี เลยซื้อติดมือมาตอนที่แกล้งเดินหาข้อมูล"
ผมหัวเราะเบา ๆ "แสดงละครอยู่ ยังมีเวลาไปซื้อของฝากอีก"
...เขาจำของที่อยู่บนจานอาหารของผมตอนเจอกันครั้งแรกได้ด้วย...
ผมกัดครัวซองต์ไปพลางใบหน้าร้อนฉ่าไปพลาง
พอผมจะแบ่งให้แคนทัส เขาก็ปฏิเสธ และให้เหตุผลว่าเขาทานมาเรียบร้อยแล้ว
หลังจากกินเสร็จ พวกเราก็เดินทางต่อ
การเดินทางหลังพระอาทิตย์ตกดินก็นับว่าไม่เลว
ไม่ร้อน และไม่แออัดจากผู้คน มีเพียงถนนโล่งทำให้ผมกับแคนทัสเดินทางได้อย่างรวดเร็ว
ตลอดการเดินทางไกล ผมจำเป็นต้องดื่มยาสกัดจากผลอมราเป็นระยะเพื่อฟื้นฟูพลังกาย
ทุก ๆ หนึ่งชั่วโมงแคนทัสจะหาที่เงียบ ๆ เพื่อให้ผมได้พักผ่อน
แม้เขาจะดูเร่งรีบอยากไปให้ถึงหอสังเกตการณ์โดยเร็ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะเป็นห่วงเพื่อนร่วมทางอย่างผม
ดีที่หอสังเกตการณ์ไม่ได้ถูกโยกย้ายตามการขยายเติบโตของเมือง ทำให้ตำแหน่งที่ตั้งของมันยังคงอยู่ในเมืองหลวง ทั้งสองที่ถูกตั้งอยู่ทางฝั่งทิศตะวันตกและตะวันออกของเมือง
มองจากที่ไกล ผมยังเห็นเงาราง ๆ ของหอสังเกตการณ์
"ทำไม เราถึงมาที่หอสังเกตการณ์ตะวันออกครับ" ผมถาม
"เพราะมันใกล้ที่สุดน่ะสิ"
...อ๋อ เข้าใจล่ะ...
ผมไม่ถามต่อ เดินตามแคนทัสไปเงียบ ๆ
ยิ่งเข้าใกล้หอคอยสูง สองข้างทางก็ยิ่งร้างผู้คน ไหนจะบรรยากาศมืดมน ไม่เหมือนที่ที่มีคนอาศัยอยู่นี่อีก
แม้แต่หน้าทางเข้ายังไม่มีคนคอยดูแลเลยด้วยซ้ำ
หอคอยสูงตระหง่านทอดยาวขึ้นไปเบื้องบนจนผมต้องแหงนหน้ามอง ความสูงนั้นทำเอาต้นขาของผมสั่นกระตุกอย่างท้อแท้
"แน่ใจนะครับว่ายังมีคนอยู่" ผมถามขณะปัดหมอกจาง ๆ เบื้องหน้า
"ต่อให้ไม่มีคน แต่ด้านบนต้องมีพวกหนังสือลับ ไม่ก็เอกสารสำคัญที่พูดถึงการสังเวย"
"คุณ มั่นใจขนาดนั้นเลย?"
"ฉันไม่ได้มั่นใจ แต่ถ้าที่นี่ไม่มี ที่อื่นในรูฟาเซนต์ก็คงไม่มีข้อมูลอะไรที่ช่วยเราได้อีกแล้ว"
แคนทัสผลักประตูไม้บานใหญ่เปิดออก เสียงประตูขูดกับพื้นอิฐดังกึกก้อง สิ่งที่รอเราอยู่คือบันไดวนสูงนับร้อยขั้น แค่ได้เห็นผมก็ปวดขารอแล้ว
รู้เลยว่าสภาพร่างกายของตัวเองในตอนนี้ไม่ไหวแน่ ๆ
"ถ้าไม่ไหวจะรออยู่นี่ก็ได้" แคนทัสเสนอ
ผมส่ายหน้า ก้าวขาขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง ต่อให้ต้องเหนื่อยแค่ไหน ผมก็ทำใจทิ้งให้แคนทัสไปเผชิญสิ่งที่รออยู่เบื้องบนเพียงลำพังไม่ได้
แคนทัสคงรู้สึกเวทนาผมเต็มที
หลังจากผมเดินขึ้นบันไดไปได้สิบขั้น เขาเดินตามขึ้นมาหยุดอยู่ข้าง ๆ หันหลังให้ผม ย่อตัวลงแล้วบอกว่า
"ขึ้นมาสิ"
"ครับ?"
"ฉันแบกนายเอง"
