ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
แฟนตาซี,ผจญภัย,ไซไฟ,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,ผจญภัย,#BL,แฟนตาซี,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
ผู้แต่ง
เห็ดสีน้ำเงิน
เรื่องย่อ
นี่ไม่ใช่การแนะนำเรื่องของนักเขียนหน้าเห็ดงี่เง่าที่ทำลายชีวิตผม แต่เป็นพื้นที่ในการเรียกร้องความเป็นธรรมของตัวละคร!
สวัสดีนะคนที่ผ่านมา ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่คุณต้องมีจิตใจดีกว่าคนที่เขียนเรื่องของผมขึ้นมาแน่
คืองี้ ผมชื่อฮาร์วีย์ ใช่ ผมเป็นนายเอกของนิยายห่วยแตกเรื่องนี้ ผมอัดอั้นมานาน ไหน ๆ คุณก็ผ่านมาแล้ว ช่วยฟังผมบ่นหน่อยแล้วกัน คุณจะได้เห็นว่านักเขียนคนนี้กลั่นแกล้งผมขนาดไหน
แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่มีความฝันอยากแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน แต่เจ้านักเขียนนั่นก็ทำให้ชีวิตของผมย่อยยับด้วยมือทั้งสองข้างและคอมพิวเตอร์โง่ ๆ ของเขา ตั้งแต่การเขียนให้ผมมีชีวิตอนาถา พ่อแม่ตายตอนเจ็ดขวบ ถูกปูไล่หวดเพราะไม่ยอมเรียนเรื่องยา พอหนีออกจากบ้านมาหาผู้ ก็ถูกสาปให้กลายเป็นคนแก่!
มันเกินไปมั้ย!
ผมพยายามแทบตายเพื่อที่จะได้อยู่กับชายที่ผมแอบชอบมาตั้ง 10 ปี แล้วดูสิ ความหล่อที่ผมสั่งสมมาทั้งชีวิตหายวับไปกับตา เหลือแต่ผิวเหี่ยว ๆ หนังย่น ๆ และเสียงแหบ ๆ ไม่มีส่วนไหนที่สามารถใช้เป็นอาวุธตกผู้ได้เลย!
ไม่เพียงเท่านั้น ผมยังต้องออกเดินทางด้วยสภาพอิดโรยไปหาเรื่องเสี่ยงตายต่าง ๆ นานาเพื่อทวงเอาอายุขัยและวัยหนุ่มแสนรุ่งเรืองของผมคืนมา
ใช้งานตัวละครหนักชะมัด! เงินเดือนผมก็ไม่ได้นะเนี่ย!
อะไรนะ? ...มีอีกไหมเหรอ?
โอ้! นี่ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่เจ้านักเขียนคนนี้ทำกับผม ถ้าทุกคนอ่านต่อไปก็จะได้รู้เองว่าเจ้าเห็ดสีน้ำเงินคนนี้มันร้ายกาจขนาดไหน
โปรดเอาใจช่วยผมให้รอดพ้นจากโชคชะตาที่แสนเลวร้ายครั้งนี้ด้วย
**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง เนื้อหา ตัวละคร สถานที่ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติเท่านั้น**
***คำเตือน : เนื้อหาในนิยายมีการใช้ความรุนแรง ฉากฆ่าฟันนองเลือด กรุณาใช้วิจารณญาณอย่างมากในการอ่าน ห้ามลอกเลียนแบบเด็ดขาดเลยนะฮะ***
"อ๊ากกกก!"
แคนทัสจับแขนชายนักปลอมตัวไพล่หลัง กดลงกับพื้น กระชากผิวหนังปลอมบนใบหน้าออก เผยให้เห็นความเยาว์วัยที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากคนชรา
ชายคนนั้นเป็นวัยรุ่น น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผม เขามีเส้นผมสีอ่อนและใบหน้าสะสวยราวกับเด็กผู้หญิง เขาโวยวายและดีดดิ้น ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่อาจหลุดจากการจับกุมของแคนทัสได้
"ผู้ดูแลหอสังเกตการณ์อยู่ที่ไหน"
น้ำเสียงน่าเกรงขาม ราวกับจะข่มขู่ว่า ถ้าไม่พูดเขาจะหักแขนข้างนี้เสีย
"ฉัน! ฉันนี่แหละผู้ดูแล!"
คิ้วแคนทัสขมวดมุ่น ไม่อาจเชื่อคำพูดของเด็กหนุ่มใต้ร่างอย่างสนิทใจ อาจเพราะเด็กคนนี้ดูอายุน้อยเกินกว่าจะสามารถรับผิดชอบสถานที่เก่าแก่เช่นนี้ได้
หากจะให้พูด เด็กหนุ่มคนนี้ดูเหมือนคนไร้บ้านที่เข้ามาอาศัยอยู่ในหอคอยรกร้างเสียมากกว่า
แคนทัสจ่อมีดสั้นเข้าที่ใต้คางของเด็กหนุ่มคนนั้น ความเย็นของใบมีดทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้าน
"อย่าโกหก" แคนทัสออกแรงบีบที่แขน
แรงกดดันมหาศาลส่งผลทำให้น้ำตาไหลอาบแก้มของเด็กหนุ่ม
"ฮือออ เปล่านะ ฉันไม่ได้โกหก ไม่ได้โกหกจริง ๆ ฮืออออ..."
"เอ่อ...หัวหน้า" ผมจิ้มแขนแคนทัส "ไม่ต้องทำหน้าน่ากลัวขนาดนั้นก็ได้ครับ"
แคนทัสมึนงง เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสีหน้าของตัวเองในตอนนี้กำลังทำให้คนตรงหน้าสติแตก
เด็กหนุ่มพูดไปพลางสะอึกสะอื้นไปพลาง
"ฉันไม่ได้โกหก ฉันโกหกไม่ได้! มันเป็นกฎง่าาา..."
"..."
ยิ่งเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นงอแง แคนทัสก็ยิ่งไม่เชื่อเข้าไปใหญ่ว่าเขาเป็นผู้ดูแลหอคอย
"ฮึก ฮึก ฉัน ฉันเป็นลูกหลานของ เฮเซลลอน อัลวา...พูดจริง ๆ นะ"
"เฮเซลลอน อัลวา ไม่ใช่ชื่อของผู้ดูแลหอคอยนี้" แคนทัสกดมีดลงลึกกว่าเดิม
"ใช่สิ...ฮึก ทั้งเขาและครอบครัวอัลวาทุกคนต่างก็ดูแลที่นี่"
นัยน์ตาแคนทัสดุร้ายกว่าเดิม "คนที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลหอคอยตะวันออก คือ-"
"นาธาน"
ผมพูดแทรกขึ้นมา "ใช่คนที่ชื่อนาธานหรือเปล่าครับ?"
"ใช่" แคนทัสยืนยันก่อนหันไปถลึงตาใส่คนที่บอกว่าตัวเองคือลูกหลานของเฮเซลลอน อัลวา อีกครั้ง "ทีนี้จะพูดความจริงได้หรือยัง"
เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ได้ เขาเอาแต่ร้องไห้และพูดคำเดิมซ้ำไปมา
"ก็บอกว่าไม่ได้โกหกไงเล่า แง~"
ถึงคำพูดของชายคนนั้นจะมีจุดที่น่าสงสัย แต่กับท่าทางที่แสดงออก ผมคิดว่าการกดดันมากไปก็คงไม่ช่วยอะไรอยู่ดี ไม่สู้เปิดโอกาสให้เขาได้พูดบ้าง
ผมแตะไหล่แคนทัส ขอให้เขาถอยออกไปก่อน
หากใช้ไม้แข็งไม่สำเร็จ ก็ควรหันมาใช้ไม้อ่อนเสียบ้าง
ผมย่อตัวลงข้าง ๆ เด็กหนุ่มขี้แย ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ พวกเราเสียมารยาทไปหน่อย เราควรแนะนำตัวกันก่อน" ผมยกมือขึ้นทาบอก "ฉันฮาร์วีย์ นายล่ะ?"
"ฮึก ฮึก" น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เด็กหนุ่มขี้กลัวยอมเงยหน้าขึ้นมา เขาสูดจมูก "เฮเซล อัลวา"
"สวัสดีเฮเซล" ผมยื่นมือออกไปหมายจะช่วยให้เขาลุกขึ้น
พอเห็นว่าผมไม่ได้พยายามทำร้าย เฮเซลถึงค่อย ๆ หยุดร้องไห้ ลุกขึ้นนั่งดี ๆ
"ระ รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ใช่คนแก่" เฮเซลถาม
ผมยิ้ม "เพราะฉันเป็นคนแก่ไง"
"..."
"เพราะเป็นคนแก่ ถึงได้รู้ว่าท่าทางที่นายแสดงออกมันผิดปกติ ทั้งการพูดจาฉาดฉาน ท่าทางการเดินที่แทบไม่พึ่งพิงไม้เท้า แล้วก็เคราที่ดูเหมือนของปลอมนี่ด้วย" ผมหยิบเคราปลอมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา
ใบหน้าของเด็กหนุ่มกลายเป็นสีแดงด้วยความอับอาย
"พวกเราไม่ได้จะทำร้ายนายหรอกนะ ที่จริงเราแค่มาเพื่อหาข้อมูลบางอย่าง ถ้าเราได้คำตอบแล้วเราก็จะไปทันที"
เฮเซลจ้องมองแคนทัสด้วยสายตาไม่ไว้วางใจปนเกลียดชัง "ฉันไม่บอกอะไรกับพวกกองกำลังพิเศษทั้งนั้น"
เอาล่ะ...ก่อนจะถามเรื่องการสังเวย เห็นทีผมคงต้องทำความรู้จักเด็กหนุ่มคนนี้เสียก่อน
ผมทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้าเฮเซล ดึงแคนทัสให้นั่งลงด้วย เพื่อที่เฮเซลจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเกินไป
"ทำไมถึงเกลียดกองกำลังพิเศษนักล่ะ"
เด็กหนุ่มหรี่ตา "ฉันอยู่ข้างบนนี้ เห็นทั้งหมดนั่นแหละว่าพวกนั้นทำอะไรไว้บ้าง"
หืม...ข้อมูลนี้ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว
ผมพยายามทำให้เฮเซลไว้ใจ
"คืองี้นะพ่อหนุ่ม" ผมผายมือไปทางแคนทัส "ที่จริง...ถึงผู้ชายคนนี้จะเป็นสมาชิกกองกำลังพิเศษ แต่เขาไม่ใช่คนไม่ดี"
"เขาเอามีดจี้คอฉันนะ"
...เออ นั่นสิ...
ผมกระแอม "เอ่อ...นั่นเพราะเขากำลังอารมณ์ไม่ดี เพราะถูกสั่งให้มาทำภารกิจที่ไม่อยากทำน่ะ" ผมแถสุดชีวิต
"..."
"ที่จริงเขาไม่ได้อยากมาที่นี่เลย แต่ถ้าไม่มา เด็ก ๆ ในสังกัดของเขาก็ต้องอดตาย"
"อดตาย?" เฮเซลยกมือขึ้นปิดปาก มองแคนทัสด้วยสายตาเวทนา "ที่แท้เป็นกองกำลังพิเศษก็ใช่ว่าจะร่ำรวยสินะ"
"ใช่...ประมาณนั้นแหละ ทุกวันนี้เราแทบจะจับแมลงกินเป็นอาหารอยู่แล้ว"
แคนทัสไม่พูดอะไร เขาเอาแต่กอดอก มองดูว่าผมจะแสดงละครบทไหนอีก
ผมยังคงพยายามชวนเฮเซลคุยต่อไป แย่หน่อยที่เด็กหนุ่มคนนั้นสร้างกำแพงไว้สูง ไม่ว่าผมจะแกล้งถามยังไง เขาก็ไม่ยอมหลงกล บอกข้อมูลเกี่ยวกับกองกำลังพิเศษออกมา
"พอแล้ว ฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไรจะพูด" เฮเซลกอบกุมแขนของตัวเอง ขณะที่พยายามลุกขึ้นยืน ใต้ตาของเขากระตุกเล็กน้อยทำให้ผมจับสังเกตอะไรบางอย่างได้
"ได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ?"
เฮเซลล้มลงอีกครั้ง เขากระเถิบถอยไปด้านหลังซ่อนแขนของตัวเองเอาไว้ นัยน์ตาสั่นไหวราวกับกำลังถามว่า ผมรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร
ผมขยับเข้าไปใกล้ "ไม่เป็นไร...ฉันเป็นหมอ"
"หมอ?"
กว่าจะรู้ตัวผมก็เข้าถึงตัวเฮเซลแล้ว ผมเปิดแขนเสื้อของเขาขึ้น เผยให้เห็นหัวไหล่ปูดโปน เนื้อหนังบริเวณนั้นเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นสีม่วง
"เกิดอะไรขึ้น?" ผมถาม พลันสังเกตเห็นว่ารอยช้ำไม่ได้มีแค่บนหัวไหล่ แต่ใต้เสื้อผ้าบาง ๆ ยังมีรอยฟกช้ำตามจุดต่าง ๆ ทั้งแผ่นหลัง และใต้ซี่โครง ซึ่งลักษณะการบาดเจ็บเช่นนี้ไม่น่าเกิดจากอุบัติเหตุทั่วไป
"มีคนทำร้ายนาย?"
เฮเซลไม่ได้ตอบ ริมฝีปากของเขาเบะโค้ง ทว่านัยน์ตาแข็งกร้าว ทั้งโกรธ เจ็บใจและทรมาน
ตอนแรกก็ว่าจะรีบถามข้อมูลแล้วรีบไปตามจับคนที่ทำให้ผมกลายเป็นตาแก่ แต่พอเห็นคนบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า ผมก็ไม่อาจเมินเฉย
ผมหันไปขอร้องแคนทัส "คืนนี้พักที่นี่ก่อนได้ไหมครับ"
"..." แคนทัสรู้ว่าผมคิดจะทำอะไร เขาพ่นลมหายใจและตอบว่า "ก็ได้"
"ก็ได้อะไร?" เฮเซลโพล่งขึ้นมา "นี่มันที่ของฉันนะ ฉันยังไม่ได้อนุญาตเสียหน่อย! แล้วนั่นกำลังกระซิบกระซาบอะไรกัน อย่ามาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ นะ!...เฮ้ย!"
พูดยังไม่ทันจบ เฮเซลก็ถูกแคนทัสช้อนตัวขึ้น
เด็กหนุ่มอยู่ในอาการมึนงงจนไม่ทันได้ส่งเสียงกรีดร้อง
"พาเขาไปที่โซฟาก่อนครับ"
เด็กหนุ่มดีดดิ้น และแหกปาก (อีกแล้ว)
ผมยันตัวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า...เฮ้อ พออยู่ในร่างนี้แล้วเคลื่อนไหวไม่สะดวกเอาเสียเลย
ผมหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมาจากกระเป๋า
...เห็นทีคืนนี้ผมคงไม่ได้นอนอีกแล้ว...