ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
แฟนตาซี,ผจญภัย,ไซไฟ,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,ผจญภัย,#BL,แฟนตาซี,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
ผู้แต่ง
เห็ดสีน้ำเงิน
เรื่องย่อ
นี่ไม่ใช่การแนะนำเรื่องของนักเขียนหน้าเห็ดงี่เง่าที่ทำลายชีวิตผม แต่เป็นพื้นที่ในการเรียกร้องความเป็นธรรมของตัวละคร!
สวัสดีนะคนที่ผ่านมา ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่คุณต้องมีจิตใจดีกว่าคนที่เขียนเรื่องของผมขึ้นมาแน่
คืองี้ ผมชื่อฮาร์วีย์ ใช่ ผมเป็นนายเอกของนิยายห่วยแตกเรื่องนี้ ผมอัดอั้นมานาน ไหน ๆ คุณก็ผ่านมาแล้ว ช่วยฟังผมบ่นหน่อยแล้วกัน คุณจะได้เห็นว่านักเขียนคนนี้กลั่นแกล้งผมขนาดไหน
แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่มีความฝันอยากแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน แต่เจ้านักเขียนนั่นก็ทำให้ชีวิตของผมย่อยยับด้วยมือทั้งสองข้างและคอมพิวเตอร์โง่ ๆ ของเขา ตั้งแต่การเขียนให้ผมมีชีวิตอนาถา พ่อแม่ตายตอนเจ็ดขวบ ถูกปูไล่หวดเพราะไม่ยอมเรียนเรื่องยา พอหนีออกจากบ้านมาหาผู้ ก็ถูกสาปให้กลายเป็นคนแก่!
มันเกินไปมั้ย!
ผมพยายามแทบตายเพื่อที่จะได้อยู่กับชายที่ผมแอบชอบมาตั้ง 10 ปี แล้วดูสิ ความหล่อที่ผมสั่งสมมาทั้งชีวิตหายวับไปกับตา เหลือแต่ผิวเหี่ยว ๆ หนังย่น ๆ และเสียงแหบ ๆ ไม่มีส่วนไหนที่สามารถใช้เป็นอาวุธตกผู้ได้เลย!
ไม่เพียงเท่านั้น ผมยังต้องออกเดินทางด้วยสภาพอิดโรยไปหาเรื่องเสี่ยงตายต่าง ๆ นานาเพื่อทวงเอาอายุขัยและวัยหนุ่มแสนรุ่งเรืองของผมคืนมา
ใช้งานตัวละครหนักชะมัด! เงินเดือนผมก็ไม่ได้นะเนี่ย!
อะไรนะ? ...มีอีกไหมเหรอ?
โอ้! นี่ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่เจ้านักเขียนคนนี้ทำกับผม ถ้าทุกคนอ่านต่อไปก็จะได้รู้เองว่าเจ้าเห็ดสีน้ำเงินคนนี้มันร้ายกาจขนาดไหน
โปรดเอาใจช่วยผมให้รอดพ้นจากโชคชะตาที่แสนเลวร้ายครั้งนี้ด้วย
**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง เนื้อหา ตัวละคร สถานที่ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติเท่านั้น**
***คำเตือน : เนื้อหาในนิยายมีการใช้ความรุนแรง ฉากฆ่าฟันนองเลือด กรุณาใช้วิจารณญาณอย่างมากในการอ่าน ห้ามลอกเลียนแบบเด็ดขาดเลยนะฮะ***
เก็บอาการเข้าไว้ ทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่ซาคารัสพูดไปเสีย บอกเขาสิว่าเขาแค่เข้าใจผิด....ผมไม่ใช่คนที่เขาตามหา
ผมปรารถนาจะทำให้ได้อย่างใจคิด เพียงแต่สายตาคู่นั้นของซาคารัสมีแรงกดดันมหาศาล มันคือไอสังหารของคนที่เผชิญความเป็นความตายมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ร่างกายของผมในตอนนี้ไม่แข็งแกร่งพอจะต้านรับแรงกดดันของซาคารัส เพียงแค่ชายคนนั้นก้าวขามาข้างหน้าหนึ่งก้าว แข้งขาของผมก็อ่อนแรง ซวนเซจนล้มลง
ปฏิกิริยาของผมยิ่งทำให้ซาคารัสมั่นใจว่าชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าคือเด็กปากดีที่เคยก่อวีรกรรมมากมายกับเขาในสนามสอบคัดเลือกกองกำลังพิเศษ
"หึ" ผู้บัญชาการสูงสุดฉีกยิ้ม "ตามหาตัวแทบแย่ คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเจ้าหนูอย่างนายเสียแล้ว"
ทุกสายตาจับจ้องการกระทำของซาคารัส ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใด
ไม่ใช่แค่ชาวเมืองที่ไม่เข้าใจ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ผมรู้ว่าเรื่องที่อยู่ในหัวของชายคนนั้นจะต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน...
ร่างสูงย่อตัวลง ยื่นมือมาสัมผัสแก้มชื้นเหงื่อของผม เขาพินิจพิจารณาใบหน้าที่เปลี่ยนไปของผมด้วยความสนอกสนใจ
"ดูสิ ตอนนี้นายกลายเป็นคนรุ่นเดียวกับฉันไปเสียแล้ว..."
ซาคารัสดูมีความสุขที่ได้เห็นสภาพยับเยินของผม
นิ้วมือหยาบกร้านคู่นั้นชวนให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียน นึกถึงตอนที่เขาถอดกระดูกไหล่ของผมอย่างไร้ปรานีตอนทดสอบคัดเลือกกองกำลังพิเศษ ร่างกายของผมก็สั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุม
"น่าเสียดาย...ถ้าเธอรับข้อเสนอของฉันแต่แรก ก็คงไม่ลงเอยแบบนี้" ซาคารัสวาดแขน อาวุธที่ซ่อนอยู่ในแบ็กสเปซชนิดพิเศษของเขาปรากฏขึ้นในมือ มันคือดาบใหญ่ยักษ์ที่ขนาดและความยาวพอ ๆ กับส่วนสูงของเขา
...เกือบลืมไปเลยว่าผมเป็นคนทำให้ขวานคู่ใจของเขาผุพังจนไม่สามารถใช้การได้...
"ถึงจะเสียใจ แต่ฉันไม่มีทางเลือก อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้เป็นคนกำจัดนายด้วยตัวเองเถอะ..."
...ไอ้แก่โรคจิต!...
ผมกัดฟันพูด "คิดจะทำอะไร คุณเป็นผู้บัญชาการสูงสุด คิดจะทำร้ายผมต่อหน้าชาวเมืองหรือไง"
"..."
"คิดว่าการที่ทำแบบนี้จะไม่เกิดการจลาจลขึ้นอย่างนั้นหรือ"
ใบหน้าของซาคารัสปกคลุมไปด้วยความมืด ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าผมกลับได้เห็นรอยยิ้มน่าสยดสยอง เขาไม่ได้หวาดกลัวหรือสนใจคำขู่ของผมเลยแม้แต่น้อย
เขาเพียงพูดว่า "งั้นฉันคงต้องทำให้พวกชนชั้นกลางเหล่านี้ได้รู้ว่าอำนาจที่แท้จริงหน้าตาเป็นยังไง"
...ไอ้แก่นี่บ้าไปแล้วจริง ๆ!...
ผมพยายามกระเถิบหนี ไม่อาจละสายตาจากซาคารัส แต่หูของผมได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงตัวน้อย ก่อนที่จะมีเสียงของชายหญิงคู่หนึ่งเข้ามารับตัวเด็กหญิงคนนั้นออกไป
เด็กคนนั้นได้เจอพ่อแม่ก็ดีอยู่หรอก แต่ไหงผมถึงกำลังจะได้พบพ่อแม่ที่อยู่ในสุสานแทนกันเล่า!
ซาคารัสยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ
ชาวเมืองต่างส่งเสียงด้วยความตกใจ บ้างตะโกนด่าซาคารัส ต่อว่าเขาเป็นปีศาจ ว่าเขาเป็นฆาตกร ต่อต้านเรื่องที่เขาและลูกน้องของเขาพยายามจะทำร้ายชาวเมือง แต่เสียงของชาวเมืองไม่เคยสื่อถึงซาคารัส
สิ่งเดียวที่ชายคนนั้นสนใจ คงเป็นการสับเด็กปากดีอย่างผมให้เป็นชิ้น
ไม่ได้! ผมต้องหนี! จะมาตายในที่แบบนี้ไม่ได้! ผมยอมสะดุดขาตัวเองจนหัวโขกพื้นตาย ยังดีเสียกว่าต้องมาตายด้วยดาบของชายแก่โรคจิตคนนั้น!!...
ผมใช้แรงทั้งหมดที่มี พยายามลุกขึ้นวิ่งหนี แต่ซาคารัสใช้รองเท้าหนังของเขาเหยียบมือของผม กดเอาไว้จนผมไม่สามารถขยับไปไหนได้
"อ๊าก!" ผมกรีดร้อง ยิ่งทำให้ชาวเมืองแตกตื่น
ซาคารัสไม่สนใจความวุ่นวาย ลูกน้องของเขากำลังควบคุมชาวเมืองที่สร้างปัญหาด้วยการใช้ปืนช็อตไฟฟ้ายิงใส่ชาวเมืองเหล่านั้น
หัวใจของผมเต้นถี่รัว ภายในอัดอั้นไปด้วยความโกรธ และยิ่งไม่เข้าใจ...
...ผมไปทำอะไรให้คนพวกนี้นักหนา พวกเขาถึงต้องทำกับผมเช่นนี้ ไม่...ผมไม่ได้ทำอะไร คนพวกนี้ก็แค่เป็นพวกชั่วที่มีความสุขเมื่อได้เชยชมความทุกข์ของคนอื่น...
"สารเลว!" ผมสาปแช่งซาคารัส แต่ชายคนนั้นกลับรับคำสาปส่งนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ราวกับมันเป็นคำอวยพร
"ลาก่อนนะเจ้าหนู" ซาคารัสกล่าวเสียงเบาก่อนจะฟาดดาบลงมา
ทันใดนั้นบรรยากาศรอบตัวผมเหมือนถูกทำให้ช้าลง ทั้งสายลม แสงแดด ชาวเมืองที่กำลังโหวกเหวกโวยวาย หรือแม้แต่แมลงที่อยู่บนพื้น
ผมเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของซาคารัสชัดเจน คมดาบใหญ่ลอยอยู่เหนือศีรษะ มันกำลังกดลงมาเรื่อย ๆ และอีกไม่กี่วินาทีก็คงจะผ่าร่างของผมแยกออกเป็นสองส่วน
เสี้ยววินาทีสุดท้ายก่อนถูกสับเป็นชิ้น ผมเกิดความคาดหวังบางอย่างในใจ
...แคนทัสจะมาช่วยไหม เขาบอกว่าจะคอยระวังหลังให้ผม เขาจะต้องปกป้องผมอย่างแน่นอน เขาจะต้องไม่ปล่อยให้ผมตายอย่างน่าอนาถแบบนี้แน่...
แต่แล้วจิตใจอีกด้านหนึ่งของผมกับปฏิเสธความคิดก่อนหน้านี้
...แคนทัสจะมาช่วยไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเขาทำแบบนั้น เท่ากับเขาเปิดเผยตัวต่อหน้าศัตรู ต่อให้เขาจะเก่งแค่ไหนก็ไม่มีทางเอาชนะซาคารัสได้ หรือต่อให้ทำได้ เขาก็ไม่มีทางฝ่าวงล้อมของกองกำลังพิเศษที่ซาคารัสเกณฑ์มาได้
แคนทัสมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย จะให้เขามาเดือดร้อนเพราะผมไม่ได้เด็ดขาด เพราะงั้น เขาจะออกมาไม่ได้...อย่าออกมานะ...
ผมหลับตาภาวนา แต่ก็อย่างที่รู้...พระเจ้าไม่เคยรับฟังคำอ้อนวอนขอร้องจากผม
เคร้ง!!!
เสียงการปะทะกันของอาวุธทั้งสองชิ้นดังกังวาน กลบทับเสียงความวุ่นวายของประชาชน
เปลือกตาของผมเปิดขึ้นอีกครั้ง ผมยังไม่ตาย ทว่าอาวุธที่เข้ามารับคมดาบของซาคารัสทำให้ผมแทบหยุดหายใจ
"ถอยให้ห่างจากคนของฉัน" แคนทัสกล่าว น้ำเสียงเชือดเฉือนราวกับจะสะบั้นคอของอีกฝ่ายด้วยคำพูด เขาออกแรงเหวี่ยงกระบองคานาโบฟาดเข้ากับดาบใหญ่ยักษ์ของซาคารัส
แรงเหวี่ยงมหาศาลส่งผลทำให้ร่างของผู้บัญชาการสูงสุดผงะถอยไปด้านหลัง
ทว่าการโจมตีของแคนทัสไม่สามารถสร้างบาดแผลให้ซาคารัสได้
ผู้บัญชาการสูงสุดแสยะยิ้ม นัยน์ตาถลึงมองแคนทัสและผม ราวกับพวกเราเป็นหมูที่กำลังจะถูกเชือด
"แคนทัส!!" น้ำเสียงแหบคำรามเรียกชายผมทองตรงหน้า
ซาคารัสรู้ได้ทันทีว่าคนที่เข้ามาช่วยผมเอาไว้คือแคนทัส
ต้องเป็นเพราะกระบองคานาโบซึ่งเป็นอาวุธประจำตัวของแคนทัสแน่ แคนทัสไม่มีทางเลือก เพราะอาวุธธรรมดาไม่มีทางต้านรับแรงโจมตีของซาคารัสได้
นิ้วมือของผมกำแน่น แม้จะเสียใจที่ตนเป็นต้นเหตุให้แคนทัสต้องเปิดเผยตัว แต่ลึก ๆ ผมก็ยังดีใจที่เขาไม่ทอดทิ้งผม
แผ่นหลังกว้างนั้นยังคงยืนอยู่เบื้องหน้า ปกป้องผมอย่างกล้าหาญ เหมือนกับตอนที่ผมได้พบเขาครั้งแรกไม่มีผิด
"ผู้ร้ายหลบหนีมาให้จับถึงที่เลยสินะ"
สิ้นเสียงของซาคารัส ฟิลลิปก็ก้าวออกมา เขาชักดาบยาวชี้ใส่แคนทัส แล้วประกาศว่า
"ผู้บัญชาการแคนทัส นายถูกจับกุมข้อหาหลบหนีหน้าที่ ก่อความวุ่นวายและทำร้ายชาวเมืองรูฟาเซนต์!"