ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
แฟนตาซี,ผจญภัย,ไซไฟ,ชาย-ชาย,พล็อตสร้างกระแส,ผจญภัย,#BL,แฟนตาซี,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน! เอาวัยหนุ่มของฉันคืนมานะ!
ผู้แต่ง
เห็ดสีน้ำเงิน
เรื่องย่อ
นี่ไม่ใช่การแนะนำเรื่องของนักเขียนหน้าเห็ดงี่เง่าที่ทำลายชีวิตผม แต่เป็นพื้นที่ในการเรียกร้องความเป็นธรรมของตัวละคร!
สวัสดีนะคนที่ผ่านมา ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่คุณต้องมีจิตใจดีกว่าคนที่เขียนเรื่องของผมขึ้นมาแน่
คืองี้ ผมชื่อฮาร์วีย์ ใช่ ผมเป็นนายเอกของนิยายห่วยแตกเรื่องนี้ ผมอัดอั้นมานาน ไหน ๆ คุณก็ผ่านมาแล้ว ช่วยฟังผมบ่นหน่อยแล้วกัน คุณจะได้เห็นว่านักเขียนคนนี้กลั่นแกล้งผมขนาดไหน
แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่มีความฝันอยากแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน แต่เจ้านักเขียนนั่นก็ทำให้ชีวิตของผมย่อยยับด้วยมือทั้งสองข้างและคอมพิวเตอร์โง่ ๆ ของเขา ตั้งแต่การเขียนให้ผมมีชีวิตอนาถา พ่อแม่ตายตอนเจ็ดขวบ ถูกปูไล่หวดเพราะไม่ยอมเรียนเรื่องยา พอหนีออกจากบ้านมาหาผู้ ก็ถูกสาปให้กลายเป็นคนแก่!
มันเกินไปมั้ย!
ผมพยายามแทบตายเพื่อที่จะได้อยู่กับชายที่ผมแอบชอบมาตั้ง 10 ปี แล้วดูสิ ความหล่อที่ผมสั่งสมมาทั้งชีวิตหายวับไปกับตา เหลือแต่ผิวเหี่ยว ๆ หนังย่น ๆ และเสียงแหบ ๆ ไม่มีส่วนไหนที่สามารถใช้เป็นอาวุธตกผู้ได้เลย!
ไม่เพียงเท่านั้น ผมยังต้องออกเดินทางด้วยสภาพอิดโรยไปหาเรื่องเสี่ยงตายต่าง ๆ นานาเพื่อทวงเอาอายุขัยและวัยหนุ่มแสนรุ่งเรืองของผมคืนมา
ใช้งานตัวละครหนักชะมัด! เงินเดือนผมก็ไม่ได้นะเนี่ย!
อะไรนะ? ...มีอีกไหมเหรอ?
โอ้! นี่ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่เจ้านักเขียนคนนี้ทำกับผม ถ้าทุกคนอ่านต่อไปก็จะได้รู้เองว่าเจ้าเห็ดสีน้ำเงินคนนี้มันร้ายกาจขนาดไหน
โปรดเอาใจช่วยผมให้รอดพ้นจากโชคชะตาที่แสนเลวร้ายครั้งนี้ด้วย
**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง เนื้อหา ตัวละคร สถานที่ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติเท่านั้น**
***คำเตือน : เนื้อหาในนิยายมีการใช้ความรุนแรง ฉากฆ่าฟันนองเลือด กรุณาใช้วิจารณญาณอย่างมากในการอ่าน ห้ามลอกเลียนแบบเด็ดขาดเลยนะฮะ***
"ภารกิจในครั้งนี้สำคัญมาก ดังนั้นนายไม่สามารถไปไหนมาไหนตามใจชอบได้ พวกเราจะต้องพูดคุยแผนการให้เรียบร้อย เพื่อที่สมาคมคนเถื่อนจะได้ให้ความช่วยเหลือได้"
เมลาซิสย้ำเตือนกับแคนทัส
"ที่สำคัญ...ฉันคิดว่าครั้งนี้ นายจำเป็นต้องมีผู้ช่วยที่แข็งแกร่งไปด้วย อย่างน้อยก็เพื่อป้องกันตอนที่พันธสัญญากำเริบ"
แคนทัสดวงตาเบิกกว้าง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าผมยังคงยืนอยู่ในห้อง
"ไม่ต้องตกใจ" เมลาซิสวางมือลงบนไหล่ของผม "ฉันเล่าทุกอย่างให้เขาฟังหมดแล้ว"
"หมดแล้ว?" แคนทัสเลิกคิ้ว
"ใช่...ทั้งหมดที่ฉันพอจะรู้..."
แคนทัสไม่พอใจ เขาลุกขึ้น เดินเข้าหาเมลาซิส
...โอ้ ขอร้อง อย่ามีเรื่องกันอีกเลยนะ...ผมคิด
ผมเหนื่อยที่จะต้องคอยห้ามสงครามแล้ว ถ้าต้องให้ผมใช้เข็มยาสลบปักคอแคนทัสอีกครั้ง สู้ให้ผมเอาเข็มนั่นปักหัวใจตัวเองเสียยังจะดีกว่า
"แบบนี้ไม่เท่ากับดึงเขาเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายนี้หรือไง" แคนทัสโวย
เมลาซิสกอดอก "นายเป็นอะไรไป อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ทำตัวอย่างกับผู้หญิงมีประจำเดือน!"
คำพูดของเมลาซิสทำเอาคนฟังอย่างผมแทบจะสำลัก แต่ก็เพราะคำพูดนั้นที่ทำให้ผมเอะใจอะไรบางอย่างขึ้นมา
"ประจำเดือน..." ผมทวนคำเมลาซิส
แคนทัสย่นคิ้ว "อย่าพูดคำนั้นแล้วมองมาทางฉันได้ไหม"
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมแค่นึกอะไรขึ้นได้"
ผมเดินไปที่โต๊ะ ฉวยเอาหนังสือรวมรายชื่อสมุนไพรหายากของนาธานออกมาจากแบ็กสเปซ
ขณะที่ผมไล่เปิดหน้าหนังสือดังกล่าว แคนทัสและเมลาซิสเดินมายืนข้างหลัง ประกบทั้งซ้ายขวาของผม
ทั้งสองชะเง้อชะแง้มองตามนิ้วมือของผมที่ไล่ไปตามตัวอักษรรายชื่อสมุนไพร
"ทำไมงั้นเหรอ?" เมลาซิสเริ่มถาม "อย่าบอกนะว่าหมอนี่มีอะไรผิดปกติจริง ๆ"
"เงียบเถอะเมลาซิส" แคนทัสแยกเขี้ยวใส่ผู้นำกลุ่มคนเถื่อน
"หัวหน้าครับ นอกจากอารมณ์แปรปรวน ช่วงนี้รู้สึกอ่อนเพลีย ตาพร่ามัว หรือมึนงงสับสนบ้างไหมครับ"
แคนทัสก้มมองร่างกายตัวเอง นึกถึงช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
"ก็มีบ้าง แต่ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะฉันกังวลเรื่องของคาเรล แล้วก็ความเหนื่อยล้าสะสม..."
"จำได้ไหมครับว่าเป็นมาตั้งแต่เมื่อไร"
"ก็คง...ตั้งแต่มาถึงที่นี่"
เมลาซิสไม่เข้าใจ "พูดแบบนี้จะบอกว่าในกลุ่มคนเถื่อนมีผู้ไม่ประสงค์ดีพยายามทำร้ายแคนทัสงั้นเหรอ?"
"ยังไม่มีใครพูดแบบนั้นสักหน่อย จะโวยวายไปทำไม" แคนทัสบ่น
"นายไม่ต้องมาพูดเลย!"
"ดูนี่สิครับ!" ผมรีบหันหน้าหนังสือให้เมลาซิสและแคนทัสดู เพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะเปิดศึกหยุมหัวกันจริง ๆ
บนหน้าหนังสือปรากฏภาพพืชขนาดเล็กชนิดหนึ่ง มันมีรูปร่างเหมือนเห็ดโคน เพียงแต่ลำต้นมีจุดสีขาวขึ้นเต็มไปหมด มองผิวเผินอาจเหมือนเชื้อราบนพืช
เมลาซิสคิ้วขมวด "อืม...มีแต่ศัพท์ทางการแพทย์ ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร"
"มันคือเรเซสโต้ เหมือนจะเป็นพืชมีพิษหายาก ขนาดผมที่ศึกษาเรื่องสมุนไพรยังไม่เคยเห็นพืชชนิดนี้มาก่อนเลย" ผมอธิบายเพิ่ม
แคนทัสคิ้วกระตุก "อย่าบอกนะว่าฉันโดนพิษของมัน"
"มีความเป็นไปได้สูงครับ"
เมลาซิสกำหมัด "ใครเป็นคนทำเรื่องนี้!"
ถึงปกติเมลาซิสกับแคนทัสจะตีกันตลอด แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายถูกทำร้าย เมลาซิสก็โมโหเลือดขึ้นหน้าไม่แพ้กัน
"ถ้าให้ผมเดา...คงเป็นดาบเล่มนั้นของซาคารัส" ผมตั้งข้อสันนิษฐาน "ในหนังสือระบุเอาไว้ว่า พิษของพืชชนิดนี้จะกำเริบหลังจากเวลาผ่านไปราว ๆ สี่สิบแปดชั่วโมง มันเป็นพิษร้ายกาจที่ซ่อนอยู่ในร่างกาย คอยกัดกินเซลล์สมอง และก่อกวนฮอร์โมนในร่างกาย ไม่แสดงอาการจนกว่าจะถึงเวลา พิษของมันจะค่อย ๆ ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ กว่าจะรู้ว่าถูกพิษ คนคนนั้นก็อาจลืมไปแล้วว่าไปถูกพิษมาจากไหน และเมื่อถึงตอนนั้น อาการจะยิ่งแย่ลงจนไม่อาจรักษาได้"
เมลาซิสจับไหล่แคนทัส พยายามสำรวจรอบตัวเขาเพื่อหาว่ามีตรงไหนผิดปกติ เธอถามด้วยความกังวล "มีวิธีรักษาบ้างไหม?"
ผมพยักหน้า "ในนี้บอกวิธีแก้พิษอยู่ครับ แต่ต้องใช้สมุนไพรหลายชนิด"
"นายเข้าไปดูในคลังได้ ถ้าไม่พอหรือขาดเหลืออะไรก็บอกมา ฉันจะให้คนออกไปหา แต่ก่อนอื่น..."
ผมและเมลาซิสหันไปทางแคนทัส ทำเอาคนถูกมองถึงกับก้าวถอย
"อะไร..."
เมลาซิสเท้าเอว "ระหว่างนี้ คนป่วยจะต้องพักผ่อน"
"ฉันหลับมาหลายชั่วโมงแล้ว" แคนทัสพยักหน้ามาทางผม "ต้องขอบคุณยาสลบของเขา"
ผมยิ้มแห้ง ลึก ๆ แคนทัสคงยังเคืองผมอยู่เป็นแน่
"ผมจะรีบไปนำของที่จำเป็นมาทำยา ระหว่างนั้นก็ฝากคุณดูแลเขาด้วยนะครับ" ผมพูดกับเมลาซิส
"ไม่มีปัญหา"
ก่อนเดินออกมาจากห้อง ผมเหลือบมองแคนทัส เขาเอาแต่นั่งกอดอก หลับตา ทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เมลาซิสพูด
ผมรู้สึกหน่วงในอก หากพฤติกรรมแปลก ๆ ที่แคนทัสแสดงออกในช่วงนี้เป็นผลกระทบมาจากพิษเรเซสโต้ เช่นนั้นไม่กี่วันก่อนที่เขาเข้าหาผม เป็นเพราะผลจากพิษหรือความรู้สึกจริง ๆ ของเขากันแน่
...เฮ้อ...ผมถอนหายใจ
รู้แล้วจะได้อะไร ยังไงผมก็ทำให้เขาโกรธไปแล้ว มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้เขากลับมาเชื่อใจผมอีกครั้ง
เอาเถอะ...อย่างน้อยเขาก็ยอมให้ผมรักษา
ผมออกจากห้องพยาบาล ปะเข้ากับทราวิสกำลังเดินวกไปวนมาอยู่หน้าห้อง
"ฮาร์วีย์ ข้างในเป็นยังไงบ้างครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?" เด็กหนุ่มถามอย่างกระวนกระวาย
"ไม่มีอะไร ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างปกติดี" ผมแตะไหล่ทราวิสเพื่อให้เขาใจเย็นลง "ว่าแต่ พอจะรู้ไหมว่าคนที่เมลาซิสพากลับมาด้วยอยู่ที่ไหน"
ทราวิสพยักหน้า แล้วเดินนำทางให้ผม
พวกเรามาถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งทราวิสเรียกมันว่าศูนย์พยาบาล
"อ้าว...แล้วที่ที่แคนทัสอยู่ไม่ใช่ห้องพยาบาลเหรอ?"
ทราวิสยิ้มเจื่อน "แม่กลัวว่าเขาจะอาละวาดขึ้นมาอีก ก็เลยพาเขาไปที่ห้องพักผู้ป่วยในครับ ที่นั่นมีแต่คนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะเข้าได้ มีการรักษาความปลอดภัยสูง แม้แต่หมอพยาบาลก็เข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้"
...ถึงว่า ไม่เห็นบุคลากรทางการแพทย์สักคน...
ภายในศูนย์พยาบาลเต็มไปด้วยผู้มีความรู้ด้านการแพทย์ พวกเขาเดินขวักไขว่รักษาบาดแผลให้กับเพื่อน ๆ ร่วมสังกัดของผม
อาธีน่าและร็อกโก้กำลังถูกกลุ่มพยาบาลสาวรุมล้อม พวกเธอพยายามช่วยทำแผลให้ ร็อกโก้นั้นไม่มีปัญหา แต่การทำแผลให้อาธีน่าไม่ใช่เรื่องง่าย
ครั้งหนึ่งคาเรลเคยเตือนว่าอาธีน่าไม่ชอบให้คนแปลกหน้าแตะต้องร่างกายของเธอ ดังนั้นตอนที่พยาบาลสาวพยายามจะทำความสะอาดแผลให้อาธีน่า เพื่อนสาวตัวโตของผมก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง หน่วยแพทย์ทำผิดพลาดที่เรียกเจ้าหน้าที่ชายเข้ามาล็อกตัวอาธีน่า เพราะนั่นยิ่งทำให้หญิงสาวคลุ้มคลั่งหนักกว่าเดิม
"อ๊ากกกกก!!"
"จับไว้! ขอยาระงับประสาททางนี้ด้วย!" แพทย์หนุ่มตะโกน แต่แล้วตอนที่เขาไม่ทันระวังก็ถูกอาธีน่าถีบเข้าเต็มท้อง
"อั้ก!"
สถานการณ์ไม่สู้ดี ผมบอกทราวิสให้สั่งทุกคนออกห่างจากอาธีน่า
เมื่อเหล่าแพทย์และพยาบาลถอยห่างจากหญิงสาวที่กำลังคลุ้มคลั่ง ผมจึงค่อยเดินเข้าไปหาอาธีน่า
ในตอนแรกอาธีน่าแยกเขี้ยวใส่ผม ทำท่าจะพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของผม นัยน์ตาของเธอดุร้ายประหนึ่งสัตว์ป่า
ผมรู้ว่าเธอไม่ได้อยากทำร้ายใคร เธอแค่กำลังกลัว...
วินาทีต่อมา จมูกของหญิงสาวกระดิกเล็กน้อยราวกับเธอกำลังดมกลิ่นอะไรบางอย่าง แล้วดวงตาที่เคยดุร้ายก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง
เธอชี้มาที่ผม "ฮาร์วีย์!"
"ใช่" ผมยิ้ม "...ฉันเอง"