ชาย-ชาย,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในเมื่อเป็นสามีที่ดีไม่ได้ ก็ตัดมันทิ้งไปเถอะ!
ผู้แต่ง
yoouuu
เรื่องย่อ
เขาเรียกผมว่า "ไอ้หน้าเงิน" และเขาก็เป็นสามีที่ผมทั้งรักทั้งเกลียด
ผมพยายามหาเหตุผลมากมายว่าทำไมถึงจะต้องมารักผู้ชายใจร้ายแบบนั้นด้วย
สุดท้ายก็ไม่มีคำตอบ ความรักเป็นเรื่องเข้าใจยากเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจมัน ยิ่งรักมากก็ยิ่งถลำลึกมากขึ้นจนผมถอนตัวไม่ได้
ในเมื่อตัดใจไม่ได้ แล้วผมควรจะทำยังไง ยิ่งเห็นเขาอยู่กับขายชู้ หัวใจของผมก็รุ่มร้อนเหมือนไฟกำลังแผดเผา
และในตอนท้ายที่สุดผมก็ได้ทำสิ่งที่เลวร้ายลงไป
ช่วงแรกๆ ที่แต่งงานต้องบอกว่าลำบากมากๆ สามีแทบไม่สนใจอะไรผมเลย ขนาดคืนแรกที่เราแต่งงานกัน เขาก็ยังทิ้งผมเอาไว้คนเดียวในเรือนหอคนเดียว
"คุณจะไปไหนครับ?"ต้นน้ำที่เพิ่งออกจาห้องน้ำเอ่ยถามเจ้าบ่าวตัวเองที่ตอนนี้เขากำลังออกจากห้องไป ตลอดทั้งวันต้องบอกว่าเขาทำหน้าได้แย่มากๆ ไม่ว่าใครต่างก็ดูออกเลยว่าเขาไไม่เต็มใจขนาดไหนผมที่ยืนอยู่ข้างๆก็ทำได้แค่ยิ้มแห้ง
ในขณะที่พ่อแม่ฝั่งผมกลับยิ้มแย้มมีความสุข ก็นะ จะไม่มีความสุขได้ยังไงละ ก็เล่นขอสินลอดไปตั้งเยอะขนาดนั้น แล้วยิ่งผมหันไปมองใบหน้าของคุณป้าผมก็ยิ่งละอายใจ
ทำไมถึงได้ทำตัวน่ารังเกียจขนาดนั้นกัน
แต่ผมก็พูดอะไรไม่ได้ ขนาดพูดความสาบานผมก็ยังต้องเกรงใบหน้าตลอด
วันนี้เป็นวันแต่งงานที่แย่ที่สุดในชีวิตของผมเลย ปกติที่เคยไปงานคนอื่น เขายิ้มกันหน้าบาน แล้วดูงานผมสิ ขนาดแขกยังทำสีหน้าสงสารใส่เลย
โครตน่าสมเพช
"เรื่องของฉัน"
ภาสพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มถอดชุดออกมาอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินชนไหล่ผมแล้วออกจากบ้านไป
"อ่ะ"
"เฮ้อออ"
วันนี้ช่างเป็นวันที่เหนื่อยจริงๆ
หลังจากที่ผมอยู่บ้านมาได้สักพักก็แทบจะไม่ได้เจอหน้าเขาเลยเพราะเขาเอาแต่ไปอยู่กับแฟนตัวเองแล้วปล่อยผมเอาไว้ที่บ้าน
ผมที่อยู่บ้านก็รู้สึกเหงามากๆ งานเองก็ไม่ได้ทำเพราะครอบครัวไม่ยอมให้ทำ พวกเขาบอกว่าแต่งเข้าไปแล้วยังจะต้องมาทำงานอีกทำไม มีผัวก็ให้ผัวเลี้ยงไป วันนั้นผมจำได้ดีเลยเพราะอะไรนะหรอก็เพราะว่า
“ผมอยากทำงานครับ”
ต้นน้ำพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเบาๆ ตั้งแต่เรียนจบมาพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมให้ผมห่างตาไป ไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือระแวงว่าผมจะไปทำอะไรให้ขายหน้ากันแน่ แต่แทนที่พ่อกับแม่ตะเห็นด้วยพวกเขากับพูดแบบนี้
“โอ้ยย จะไปทำให้มันเหนื่อยทำไม พอแกแต่งงานไปแกก็จะต้องมาทำงานบ้านดูแลบ้านอีก”
“มีผัวแล้วก็ให้ผัวเลี้ยงสิ ดูสิ แม่หวังดีกับแกขนาดไหน”
“ใช่ พ่ออยากให้ลูกสบาย งานการนะไม่ต้องทำหรอก เรื่องงานนะเป็นเรื่องของสามี ส่วนลูกก็แค่ต้องดูแลบ้านแค่นี้เอง”
น้ำเสียงที่นิ่งเรียบของคุณพ่อดังขึ้น ใบหน้าของผมตึงนิดหน่อย มันจะใช่แบบนั้นแน่หรอก ผู้ชายคนนั้นจะมาช่วยดูแลผมจริงๆ อย่างนั้นหรอ จากที่เจอกันวันแรกผมว่าเขาดูไม่คิดแบบนั้นนะ
และผมก็คิดถูกจริงๆ
ดูตอนนี้สิ มันเลี้ยงผมตรงไหนล่ะ ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ผมต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมดเงินเก็บถูกนำมาใช้จ่าย ทั้งค่าไฟทั้งค่าน้ำ ไหนจะค่ากับข้าวอีก ผมเองก็เริ่มเครียดเพราะเงินเริ่มเหลือน้อยลงเรื่อยๆ สุดท้ายผมก็จะต้องไปแบกหน้าขอร้องเขาด้วยความละอายใจ
ต้นน้ำเดินเข้ามาในห้องทำงานของสามีด้วยความประหม่า สมกับที่คุณเขาร่ำรวยจริงๆ ช่วงเวลาทำงานก็ดูดีแท้ๆ
"มีอะไร?"
"คุณไม่คิดจะกลับบ้านเลยหรอครับ เอ่อ ผมเข้าใจนะว่าคุณลำบากใจ แค่ว่าผมเองก็ไม่ได้มีเงินเยอะ ถ้าเราแชร์กันได้-"
อย่างน้อยถ้ามีคนมาช่วยแชร์ค่าน้ำค่าไฟก็ยังดี เดี๋ยวเรื่องงานผมว่าจะหางานที่ทำที่บ้านได้ พ่อกับแม่จะได้ไม่รู้แล้วมาด่าผมได้
"อ่อ ที่มาถึงที่นี้ก็เพราะเรื่องเงิน?"
ภาสที่มองมาด้วยสายตาดุๆยกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆ
"คะ ครับ"
ต้นน้ำเอ่ยตอบเสียงเบา
“นายอยู่บ้านคนเดียวนี้ แล้วทำไมถึงกล้าหน้าด้านมาขอเงินฉันล่ะ”
“ก็คุณลุงคุณป้าเขาไม่ให้ผมทำงาน” อย่าว่าแต่พ่อแม่ผมเลยที่ไม่ให้ผมทำ พ่อแม่ของสามีก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน เพราะแบบนี้ผมถึงต้องมาที่นี้เพื่อให้เขาช่วย
“แล้วยังไง”
“นั้นมันปัญหาของนาย ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
ใบหน้าของเขาแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดด้วยความเย็นชา
ภาสบอกแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากห้องทำงานไป
"เวรกรรมของกูจริงๆ"
ต้นน้ำพูดออกมาด้วยความโกรธ ทั้งพ่อทั้งแม่ แล้วไหนจะสามีอีก แม่ง!
ช่างมันเถอะ เขาไม่สนใจ ก็ช่างเขา