เพราะอยากลองเพลย์ BDSM ภายใต้ ‘บทบาททาส’ ดูสักครั้ง ผมเลยตามหา Male Dom ที่ถูกใจในแอป Twitter แต่ทำไมคนที่ผมได้นัดเจอ ต้องเป็นแฟนเก่าผมด้วยยย!?!?!
รัก,ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,ญี่ปุ่น,จิตวิทยา,ธงเขียว,เซ็กส์,Yaoi,BDSM,คลั่งรัก,SM,NC,NSFW,porn without plot ,PWP,แฟนเก่า,เพื่อนสนิท,BL,นิยายวาย,20+,พล็อตสร้างกระแส,sex,sextoy,kink,fetish,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘…ร้านนี้แหละ’ ชายหนุ่มผมสั้นหยักศก สีดำขลับ ใส่แว่นรับกับใบหน้านิ่งสนิท เสริมให้ลุคยิ่งดูเป็นคนเย็นชา หุ่นผอมเพรียว สูงราวๆ 185 cm. กำลังคิดพลางก้าวเท้าเข้าไปในร้านอาหารอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้ถึงเวลาที่นัดกับคนๆ นั้นไว้แล้ว และเนื่องจากเป็นเวลากลางวัน ในร้านเลยเต็มไปด้วยจำนวนคนมากมาย
(RenJ: ผมมาถึงร้านแล้วนะครับ คุณนั่งอยู่ตรงไหนเหรอ?)
เขาเข้าแอพพลิเคชั่นแชทถามไปแบบนี้ เพราะอีกฝ่ายแชทบอกมาเมื่อก่อนหน้านี้ว่าตัวเองมาถึงร้านแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าเขามาสายนะ มาตรงเวลาเป๊ะเลยด้วยเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ขี้เกียจรอ ฝ่ายโน้นต่างหากที่มาถึงก่อนเวลานัดตั้งครึ่งชั่วโมง เพราะงั้น ไม่ใช่ความผิดของเขาละกันที่มาช้ากว่า
(WhiteCT: ด้านในสุดของร้านเลย ริมกระจก)
‘...ด้านในสุดเหรอ? ’ ชายหนุ่มกวาดดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองไปรอบร้าน แต่เขากลับเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอซะงั้น
‘บ้าน่ะ! ไหงมาเจอในที่แบบนี้นะ... หมอนั่นน่าจะอยู่ยุโรปไม่ใช่เหรอ? ’
เขาคนนั้นก็คือ โทชิโร่ โนอาห์ ชายผู้มีผมสีทอง หน้าตาหล่อเหลารับกับหุ่นที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อราวกับนายแบบ สูงแตะ 190 cm. ทว่าดวงตากลับสีแดงสดเหมือนอัญมณี ชวนให้น่าหลงใหลยามเมื่อได้จ้องมอง
เรนจิโร่มีคำถามนึงอยากจะถามคุณผู้อ่าน
คุณเคยมีแฟน หลังจากนั้น อีกฝ่ายต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น (หรืออีกประเทศเลย) ทำให้ไม่มีโอกาสได้เจอกันหรือติดต่อกันอีก จึงขอเลิกเพราะ ‘รักทางไกล’ ไม่เคยเวิร์ค แล้วจู่ๆ ก็มาเจอเขาแบบไม่ทันตั้งตัวมั้ย นั่นแหละ ความรู้สึกแบบเดียวกันเลย ปล. เราเห็นเขาฝ่ายเดียวอะนะ
พูดถึงความรักของเราสองคน จะบอกว่าจบกันแบบไม่สวยก็ไม่เชิง เนื่องจากเรื่องนี้ไม่ได้มีใครหมดรักใครก่อน แต่เป็นเพราะบริษัทที่พ่อของโทชิโร่ โนอาห์ดูแลอยู่ในต่างประเทศซึ่งเป็นธุรกิจหลักๆ ของบ้าน กำลังประสบปัญหาอย่างหนัก
ผู้เป็นพ่อจำเป็นต้องกลับไปกอบกู้สถานการณ์ จับตามองแบบใกล้ชิดเกือบ 20 ชม./วัน นั่นหมายถึง ต้องเดินทางและย้ายถิ่นฐานไปยังประเทศที่เป็นที่ตั้งของบริษัทนั้นเป็นการถาวร จนกว่าปัญหาทั้งหมดจะถูกแก้ไข
พ่อของโทชิโร่ตัดสินใจที่จะพาครอบครัวของตนเองย้ายไปอยู่ต่างประเทศด้วยกัน เพราะไม่อยากทิ้งให้ลูกๆ อยู่ตามลำพัง รวมทั้งสอนประสบการณ์การบริหารธุรกิจให้ลูกของตนขณะที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ด้วย เผื่อในอนาคต ตัวเองไม่อยู่แล้ว ลูกๆ จะได้มีความรู้ด้านธุรกิจและทรัพย์ส่วนหนึ่งจากบริษัทไว้เลี้ยงชีพต่อไป
โทชิโร่ในวัยมัธยมปลาย จึงตัดสินใจที่จะบอกเลิกเขา เหตุเพราะไม่อยากให้เขารอ เนื่องด้วยไม่รู้ว่าสถานการณ์ของบริษัทจะฟื้นตัวเมื่อไหร่ หรือแม้กระทั่งโทชิโร่เอง อาจจะไม่มีโอกาสได้กลับมาหาเขาอีกเลยก็ได้
การปล่อยให้คนรักของตัวเองเป็นอิสระ ไม่ต้องทนทรมานกับการรอโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้เจอกันอีก จึงเป็นทางเลือกที่ตอนนั้นโทชิโร่คิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับเขาทั้งสองคน
เขาเกือบลืมหมอนั่นไปแล้วด้วยซ้ำ ถ้าวันนี้ไม่เห็นหน้าซะก่อนเนี่ย
‘แกล้งทำเป็นไม่เห็นดีกว่าแฮะ...’ เรนจิโร่เบือนสายตาหนีทันที แล้วมองหาคู่นัดของตัวเองต่อ
‘...แล้วผู้ชายที่นั่งในร้านมีคนเดียวซะที่ไหนล่ะ! บอกให้ละเอียดกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้’
(RenJ: คุณใส่เสื้อสีอะไรเหรอครับ พอดีผมหาคุณไม่เจออ่ะ) แชทถามต่อ
(WhiteCT: ใส่สูทสีดำ ไทด์แดงเข้มลายทาง เจอมั้ย)
สูทดำ ไทด์แดง เดี๋ยวนะ…?
เงยหน้ามองอีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดที่เห็นแฟนเก่าใส่ชุดแบบเดียวกับที่เจ้าของแชทบอกเป๊ะๆ
‘ฉิบหาย! ใส่ชุดเหมือนกันเลยนี่หว่า แถมรอบๆ ก็ไม่มีใครที่ใส่สูทดำแล้วด้วย เอาไงดี? ...ชิ่งเลยดีมั้ยนะ’ หนุ่มผมดำคิดทบทวนอยู่หลายตลบ
‘ไม่ดีกว่า ไหนๆ ก็เสียเวลามาละ แต่เพื่อความแน่ใจ…’
(RenJ: เหมือนจะเห็นแล้ว ช่วยยืนหน่อยได้มั้ยครับ เผื่อผิดคน ผมใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงเดฟสีดำอ่ะ)
ฝ่ายโน้นก็ยืนตามที่ขอพร้อมกับมองหาเราไปรอบๆ ด้วย แต่ใครจะไปคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลก บันดาลให้เราสองคนหันมาสบตากันพอดีอย่างกับรักแรกพบ (ที่ตอนนี้คงจะไม่แรกพบเสียแล้ว)
เมื่อเห็นว่าฝ่ายโน้นหาเราเจอแล้ว เรนจิโร่จึงเดินไปที่โต๊ะเป้าหมายทันที
โทชิโร่เองก็อึ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้เห็นว่าคนในแชทคือแฟนเก่าตัวเอง แต่ก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน
“ไม่นึกเลยว่าจะเป็นนายน่ะ เรน”
“ฉันมากกว่ามั้ยที่ต้องพูดคำนั้น” เรนจิโร่เอือมกับความหน้ามึนของอีกฝ่ายพลางถามต่อ
“เห็นแต่ก่อนบอกว่า ต้องไปช่วยพ่อกอบกู้ธุรกิจบริษัทตัวแม่ที่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ไง ก็ตอนนี้สถานการณ์ดีขึ้นแล้ว ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้ มีกฎห้ามไม่ให้โทชิโร่ โนอาห์เข้าประเทศรึไง?”
ปึด! // เบ้ปากมองบน
“...ก็แค่แปลกใจ ไม่เห็นมีข่าวจากเพื่อนคนไหนซักคนที่บอกว่าโทชิจะกลับมา” เสียงเส้นประสาทขาดผึงดังขึ้นในหัวของหนุ่มผมดำ
ไอ้หมอนี่มันกวนตีนไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยซักนิด เผลอๆ อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“แล้วโทชิจะอยู่นี่ถาวรเลยเหรอ หรือต้องเดินทางไปกลับยุโรปอีก”
“คงอยู่ที่นี่ถาวรแหละ ฉันจัดการปัญหาใหญ่ๆ ไปหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว ฉันเลยคอยบริหารงานจากทางนี้ได้”
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง”
“...”
“...”
“...”
เกิดการเดดแอร์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่โทชิโร่จะเอ่ยถามบ้าง
“แล้วนายล่ะเรน สบายดีใช่มั้ย ตอนนี้ทำงานอะไรอยู่?”
“...ฉันเป็นนักวาดการ์ตูน ถามว่าสบายดีมั้ย มันก็แล้วแต่ช่วงอ่ะนะ แต่ส่วนใหญ่จะเครียดเพราะความคิดตันมากกว่า”
“หึ ยังชอบวาดรูปไม่เปลี่ยนเลยนะ แต่ก็ดีนะ เหมาะกับนายดี”
เมิงก็เหมือนกันนั่นแหละ ยังกวนตีนไม่เปลี่ยน
“ว่าแต่ เรื่องนั้นน่ะ จะคุยกันตอนไหน” เรนจิโร่รีบถามเข้าประเด็นก่อนที่จะออกทะเลไปมากกว่านี้
“นายกินข้าวมารึยังล่ะ?” โทชิโร่ตอบคำถามด้วยคำถามอีกที
“ยังหรอก ถามทำไมอ่ะ?”
“ถ้างั้น กินให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องนั้นละกัน นี่ก็เที่ยงแล้ว”
“อ้อ! ที่จริงฉันจองห้องไว้ต่างหากนะ เพื่อความเป็นส่วนตัว แต่ต้องลงมารอนายข้างล่างนี่ก่อน เพราะปกติเขาไม่ให้คนที่ไม่ได้จองขึ้นไปชั้นบน ก็ขึ้นไปสั่งอาหารแล้วกินที่ห้องโน้นเลยละกัน”
จบประโยคแบบมัดมือชกเล็กน้อย แต่เขาก็ว่าอะไรไม่ได้ล่ะนะ ในเมื่อสิ่งที่โทชิโร่เตรียมไว้ก็เป็นอะไรที่เขาต้องการพอดี รอบคอบสมกับเป็นนักธุรกิจ
“โอเคตามนั้น”
————————————————————————
Talk ช่วงท้าย
โทชิโร่เรียก ‘เรน’ ส่วนเรนจิโร่เรียก ‘โทชิ’ เพราะทั้งสองคนเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน ก่อนที่จะมาเป็นแฟน ทั้งคู่เลยเรียกอีกฝ่ายแบบชื่อย่อให้ดูสนิทสนมกันมากขึ้นค่ะ
#หวนคืนความแซ่บ
