สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ดราม่า,นางเอกเก่ง,หมอ ,ชายหญิง,จีนโบราณ,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป
ผู้แต่ง
จิ้งจอกราตรีกาล
เรื่องย่อ
คำโปรย
"ข้าหาใช่แขกเหล่านั้นของเจ้า"
"ถูกต้อง ท่านมิได้เป็นแขก ทว่าเป็นท่านหมอของข้า ในใจข้าท่านสำคัญยิ่งกว่า"
สี่หลิงหลง...หมออัจฉริยะของตระกูลสี่ที่ต้องการสืบหาต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายของนางต้องจบชีวิตลงอย่างน่าเวทนา
ได้พบเข้ากับ เซี่ยเสี่ยวไป่ คณิกาชายชั้นสูงที่มีพิษปริศนาชนิดเดียวกันกับพี่ชายอยู่ในร่าง
เบาะแสที่มีคือ...หญ้างามผู้หนีตายกลับมาในสภาพที่ไม่ต่างจากพี่ชายของหลิงหลง
ทำให้เสี่ยวไป่กับหลิงหลงช่วยกันสืบหาที่มาของพิษด้วยกัน ทว่ายิ่งสืบ ที่มาของพิษก็ยิ่งลึกลับ
มันคือพิษอะไรกันแน่ แล้วใครคือฆาตกร!
🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾
🦊คุยกับคุณจิ้งจอก🦊
ก่อนอื่น เรื่องนี้แต่งขึ้นเองจากจินตนาการของไรท์โดยโทนเรื่องจะเป็นแฟนตาซีที่อยู่ในสถานที่ที่คล้ายกับจีน
หรือพูดอีกอย่างคือเป็นแฟนตาซีธีมจีน ดังนั้นเนื้อเรื่องอาจจะมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกับนิยายจีนทั่ว ๆ
แต่บางส่วนอาจจะไม่เหมือนหรือไม่ได้อิงความเป็นจีน
สรุปแล้ว เรื่องนี้ ตามใจคนเขียนนะคะ!!!
แต่บางอย่างอาจจะไม่สมเหตุสมผล โดยเฉพาะสำหรับคนที่ชอบอ่านแบบจีนจ๋าเลยอาจจะไม่ชอบเลยก็ได้ 👉🏻👈🏻😰
และเรื่องนี้ถือว่าเป็นนิยายจีนเรื่องแรกของไรท์ หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ถ้าชอบก็อย่าลืมกดใจ❤️ และกดติดตามไว้ด้วยนะคะ แล้วแวะคอมเม้นท์ติชม ให้คำแนะนำกับกำลังใจไรท์ด้วยนะคะ
รักทุกคนค่ะ ❤️❤️❤️
ในยามค่ำคืนที่ไร้เมฆ มีเพียงดวงดาวส่องแสงประกายระยิบระยับ ดรุณีวัยสิบสี่ปีนางหนึ่งกำลังเอนกายอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ของต้นผิงกั๋ว ในมือถือไหสุรานั่งชมความเงียบสงัดยามราตรีเพียงผู้เดียว
เพราะไม่อาจข่มตาหลับจึงออกมาร่ำสุราชมดวงดาว
สี่หลิงหลง คือบุตรีคนแรกที่เกิดจากสามีเอกของ สี่หนิงอวี่ หมอหลวงส่วนพระองค์ของฮ่องเต้หญิงแห่งอาณาจักรเยว่ฮวาหรือแคว้นสตรี ตามที่อาณาจักรอื่นเรียกขาน
หลิงหลงยกสุราขึ้นดื่ม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่ลงเมื่อพบว่าไม่เหลือสุราแล้วจึงได้แต่ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
นางเอนกายลงบนกิ่งไม้ ก่อนหลับตาลง
ทว่าทันทีที่ปิดตา ภาพบางอย่างกลับผุดเข้ามาในห้วงความคิด เช่นเดียวกับทุกครั้งที่นางพยายามข่มตาหลับ
ภาพบุรุษผู้หนึ่งที่มีใบหน้าละม้ายตนส่งยิ้มให้ก่อนขึ้นเกี้ยวที่ถูกส่งมาจากในวัง
ภาพวันคืนที่ค่อย ๆ ละลายรอยยิ้มอันงดงามบนใบหน้านั่น
ภาพของบุรุษผู้นั้นค่อย ๆ ซูบผอมและเริ่มเลอะเลือน
ภาพของพี่ชายที่เสียสติแล้วปลิดชีพตนเองต่อหน้านาง
ทุกภาพผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้เหตุการณ์นั้นจะล่วงเลยมาแล้วถึงสองปี แต่ทุกภาพยังคงชัดเจนไม่เลือนหายไปตามเวลา
หลิงหลงยังจำได้ เมื่อพี่ชายของนาง…สี่หลิงซาน กลายเป็นสนมชายของฮ่องเต้หญิง เขาได้รับการโปรดปรานถึงขั้นได้อวยยศเป็น ‘ซิวอี๋’ (ผู้มีรูปโฉมวิจิตร) แต่เพราะเหตุนั้น ชีวิตของเขาจึงมิได้สงบสุขอย่างที่เห็นภายนอก
รอยยิ้มของพี่ชายผู้อบอุ่นดั่งรุ่งอรุณของนางจึงค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา
ท้ายที่สุดสี่หลิงซานก็ล้มป่วย
ช่วงแรกดูคล้ายจะเป็นไข้หวัดธรรมดา แต่อาการจะหนักขึ้น แม้แต่หมอหลวงก็ไม่มีวิธีรักษา ยิ่งในฤดูหนาวอาการของผู้เป็นพี่ยิ่งทรุดหนัก
ยามนั้นหลิงหลงในฐานะผู้สืบทอดของตระกูลสี่ ได้ติดตามมารดาเข้าไปดูแลพี่ชาย ต้องทนเห็นเขานอนทรมานกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ทนมองเขาซูบผอมลงและเสียสติขึ้นเรื่อย ๆ
สุดท้ายสี่หลิงซานก็เกิดอาการคลุ้มคลั่ง สังหารผู้คนหลายสิบชีวิต เวลานั้นหลิงหลงวัยสิบสองเกือบถูกเขาสังหาร
‘พี่ใหญ่!!!’ เสียงเรียกเจือสะอื้นดังก้อง หวังจะเรียกสติของเขาให้กลับมา ‘ท่านจำข้าไม่ได้หรือ พี่ใหญ่ ตั้งสติไว้!!!’
‘อ๊าาาาา’ สี่หลิงซานกุมศีรษะของตนเอง ทั่วทั้งร่างถูกย้อมไปด้วยเลือด ในมือถือกระบี่เปื้อนเลือด เขาหันมาทำท่าจะง้างฟันร่างเล็ก ๆ ของน้องสาว
แต่หลิงหลงกลับวิ่งเข้าไปกอดร่างเปื้อนเลือดนั้นอย่างไม่กลัวตาย
‘พี่ใหญ่ ข้าคือน้องสาวท่าน หลงเอ๋อร์ของท่าน ท่านจำข้าไม่ได้หรือเจ้าคะ’ เธอเอ่ย หวังแค่ว่าพี่ชายที่อบอุ่นคนนั้นจะกลับมาเป็นคนเดิม
สี่หลิงซานชะงัก ‘หลง…เอ๋อร์’
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าคล้ายจะจำได้ นางจึงเรียกเขาอีกครั้งด้วยความยินดี
‘ใช่แล้ว พี่ใหญ่ ข้าคือหลงเอ๋อร์ของท่าน’ หลิงหลงจับมือของผู้เป็นพี่ขึ้นมาตรวจชีพจร ‘ท่านไม่ต้องกลัว ข้าจะรักษาท่าน ท่านจะต้องหายดี โปรดเชื่อข้า’
นางจะต้องรักษาเขาให้ได้!
สี่หลิงซานมองเด็กสาวนิ่ง เขาเอ่ยเรียก ‘หลงเอ๋อร์’ อยู่ซ้ำ ๆ ก่อนที่ความเจ็บปวดระลอกใหม่จะถาโถมเข้ามาจนเขาทรุดตัวลง
‘พี่ใหญ่ ไม่ต้องกลัว ข้าจะรักษาท่านให้หาย’ หลิงหลงพยายามตรวจดูอาการของพี่ชาย
หลิงซานมองน้องสาวเล็กน้อย เขายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้างามที่เปื้อนเลือดและเช็ดให้น้องสาวอย่างแผ่วเบา ปากยังคงเรียกหา ‘หลงเอ๋อร์’ ไม่หยุด ก่อนจะกัดปากจนเลือดซิบเนื่องด้วยความเจ็บปวดที่โถมเข้ามาดุจระลอกคลื่น
‘พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่…’ ยังไม่ทันได้พูดจบ หลิงหลงก็ถูกพี่ชายเหวี่ยงให้ออกห่าง ก่อนที่เขาจะให้กระบี่ในมือปาดคอของตน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจับจ้องร่างเล็กอย่างไม่วางตา
เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นเปื้อนตัวน้องสาว ร่างของสนมชายผู้งดงามล้มลงแล้วสิ้นใจตรงหน้าของสี่หลิงหลง ทิ้งไว้เพียงภาพอันปวดร้าวที่สลักลงในใจของผู้เป็นน้อง
ริมฝีปากของเด็กสาวสั่นระริก ภาพสีแดงฉานเริ่มพร่ามัว น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่งามที่ยังคงจับจ้องร่างไร้ชีวิตนั้นไม่วางตา
‘…พี่ใหญ่ ทำไมท่านไม่เชื่อข้า’
เมื่อหลิงหลงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพสีแดงเลือดนั้นยังคงตามหลอกหลอนดุจเงาตามตัว
หลังจากเหตุการณ์นั้น…หลิงหลงจึงมุ่งอ่านตำราแพทย์และตำราสมุนไพรมากขึ้น เวลาทั้งหมด นางทุ่มเทให้กับการศึกษาวิชาแพทย์
นอกจากศึกษาตำรา นางตระเวนรักษาคนไปทั่ว เก็บเงินบ้าง ไม่เก็บเงินบ้าง ตามแต่ฐานะและศรัทธาของคนไข้
เมื่อรู้ตัวอีกที นางจึงถูกเรียกว่า ‘เทพธิดาเดินดิน’ ‘สตรีที่งดงามที่สุดแห่งเยว่ฮวา’ หรือแม้แต่ ‘หมอเทวดา’ และกลายเป็นหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งของอาณาจักร
แต่จะเรียกขานอย่างไรก็ช่าง นางมีเป้าหมายเดียว
“ผู้ที่มันทำร้ายท่าน ข้าจะทำให้มันต้องชดใช้อย่างสาสม” น้ำตาสายหนึ่งไหลผ่านแก้มนวลที่แดงระเรื่อด้วยฤทธิ์สุรา
นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ยามราตรียังคงเต็มไปด้วยดวงดาวสุกสกาวเต็มผืนฟ้า