สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ดราม่า,นางเอกเก่ง,หมอ ,ชายหญิง,จีนโบราณ,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป
ผู้แต่ง
จิ้งจอกราตรีกาล
เรื่องย่อ
คำโปรย
"ข้าหาใช่แขกเหล่านั้นของเจ้า"
"ถูกต้อง ท่านมิได้เป็นแขก ทว่าเป็นท่านหมอของข้า ในใจข้าท่านสำคัญยิ่งกว่า"
สี่หลิงหลง...หมออัจฉริยะของตระกูลสี่ที่ต้องการสืบหาต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายของนางต้องจบชีวิตลงอย่างน่าเวทนา
ได้พบเข้ากับ เซี่ยเสี่ยวไป่ คณิกาชายชั้นสูงที่มีพิษปริศนาชนิดเดียวกันกับพี่ชายอยู่ในร่าง
เบาะแสที่มีคือ...หญ้างามผู้หนีตายกลับมาในสภาพที่ไม่ต่างจากพี่ชายของหลิงหลง
ทำให้เสี่ยวไป่กับหลิงหลงช่วยกันสืบหาที่มาของพิษด้วยกัน ทว่ายิ่งสืบ ที่มาของพิษก็ยิ่งลึกลับ
มันคือพิษอะไรกันแน่ แล้วใครคือฆาตกร!
🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾🐾
🦊คุยกับคุณจิ้งจอก🦊
ก่อนอื่น เรื่องนี้แต่งขึ้นเองจากจินตนาการของไรท์โดยโทนเรื่องจะเป็นแฟนตาซีที่อยู่ในสถานที่ที่คล้ายกับจีน
หรือพูดอีกอย่างคือเป็นแฟนตาซีธีมจีน ดังนั้นเนื้อเรื่องอาจจะมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกับนิยายจีนทั่ว ๆ
แต่บางส่วนอาจจะไม่เหมือนหรือไม่ได้อิงความเป็นจีน
สรุปแล้ว เรื่องนี้ ตามใจคนเขียนนะคะ!!!
แต่บางอย่างอาจจะไม่สมเหตุสมผล โดยเฉพาะสำหรับคนที่ชอบอ่านแบบจีนจ๋าเลยอาจจะไม่ชอบเลยก็ได้ 👉🏻👈🏻😰
และเรื่องนี้ถือว่าเป็นนิยายจีนเรื่องแรกของไรท์ หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ถ้าชอบก็อย่าลืมกดใจ❤️ และกดติดตามไว้ด้วยนะคะ แล้วแวะคอมเม้นท์ติชม ให้คำแนะนำกับกำลังใจไรท์ด้วยนะคะ
รักทุกคนค่ะ ❤️❤️❤️
เรือนบงกชครามของหลิงหลงอยู่ไม่ไกลจากเรือนหมื่นสมุนไพรเท่าใดนัก นางจึงเดินกลับมาเอง เข่อชิงที่เป็นสาวใช้ประจำตัวเดินตามมาไม่ห่าง
หยดเลือดไหลลงบนพื้นเป็นทางทำให้เข่อชิงขมวดคิ้วแน่น ดวงตาจ้องมองแผ่นหลังของคุณหนูรอง
นางไม่เข้าใจ ถูกโบยจนเลือดอาบเช่นนี้ เหตุใดใบหน้าของคุณหนูรองยังเรียบเฉยไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วหรือแสดงสีหน้าอะไรออกมา
หลิงหลงเดินผ่านประตูเข้าสู่เรือนบงกชคราม สีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ในที่สุดนางก็ได้กลับมาถึงเรือนของตนเสียที
เรือนของหลิงหลงถูกประดับตกแต่งด้วยผ้าไหมสีฟ้าคราม ไม่ไกลจากตัวเรือนมีสระบัวขนาดใหญ่ที่มีดอกบัวชูช่อสวยงาม นอกจากนี้ยังมีต้นผิงกั๋ว ต้นอวี้หลันและไม้อื่น ๆ ปลูกไว้อีกมากมาย
นอกจากหลิงหลงที่เป็นเจ้าของเรือน ยังมีสาวใช้อีกสองสามคนที่อาศัยอยู่ในเรือนนี้ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เรือนบงกชครามเป็นเรือนที่สวยงามและสงบที่สุดของคฤหาสน์ตระกูลสี่
หลิงหลงเดินมาสักพักก็ชะงักเท้า นางมองไปยังสระบัวพลางเอ่ยไล่เข่อชิงที่เดินตามมาไม่ห่าง
“เข่อชิง เจ้าไปพักเถอะ ข้าจะอยู่ชมดอกบัว”
“เช่นนั้นข้าจะไปนำยามาให้ท่านก่อนนะเจ้าคะ”
เข่อชิงหมุนตัวจากไปหลังจากที่หลิงหลงพยักหน้าอนุญาตแทบในทันที
เมื่อไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นแล้วหลิงหลงจึงใช้วิชาตัวเบามุ่งไปกลางสระบัว
ก่อนหน้านี้นางรู้สึกได้ถึงบางอย่างจึงเอ่ยไล่เข่อชิงออกไป แล้วค่อยมาตรวจสอบดูด้วยตัวเอง
ร่างระหงยืนเหยียบอยู่บนใบบัว ดวงตาสีน้ำเงินมองสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่อยู่ในดอกบัว มันมีท่าทางตกใจเมื่อถูกจับได้
“ที่แท้ก็คือผึ้งตัวหนึ่งหรอกหรือ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะก่อนหน้านั้นนางรู้สึกเหมือนถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องมอง ไม่นึกว่าสายตานั้นจะเป็นสายตาของผึ้งตัวหนึ่ง
ถึงผึ้งตรงหน้าของนางจะมีสีผิดไปจากผึ้งปกติ สีของลำตัวออกไปทางส้มมากกว่าเหลือง ดวงตาของมันจ้องมองนางอย่างไม่เกรงกลัวแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นอันตราย
“คิดไปเองหรอกหรือ” นางพึมพำกับตัวเองก่อนจะถีบร่างกลับขึ้นฝั่งแล้วเข้าห้องของตัวเองไป
ผึ้งน้อยตัวนั้นบินตามหลังนางมา
หลิงหลงไม่ได้สนใจผึ้งน้อยตัวนั้นมากนัก นางนั่งที่โต๊ะหนังสือก่อนจะเริ่มอ่านตำราแพทย์ดังที่ทำมาทุกวัน เลือดจากการถูกโบยซึมออกมาจนเสื้อสีขาวตัวในแดงฉาน แต่นางก็หาได้สนใจ
นางเหนื่อยเกินกว่าจะสนใจอะไรแล้ว
ผึ้งน้อยบินมาหยุดลงข้างกายนาง มองหยดเลือดก่อนจะใช้สองเท้าหน้าลูบศีรษะของตน คล้ายจะปวดหัวกับการที่คนตรงหน้าไม่สนใจไยดีบาดแผล
ไม่นานเข่อชิงกลับมาพร้อมยาถ้วยหนึ่งและสาวใช้อีกสองคนที่ถือยา ผ้าพันแผลและน้ำต้มสุก พวกนางเข้ามาทำความสะอาดบาดแผลแล้วเปลี่ยนชุดให้หลิงหลงก่อนจะจากไป
เข่อชิงกล่าวพร้อมยื่นถ้วยยาที่เตรียมไว้ส่งให้ “ยาถ้วยคือเป็นความห่วงใยจากคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ”
หลิงหลงชะงักงัน
คุณหนูใหญ่...พี่หญิงใหญ่น่ะหรือ
ดวงตาของหลิงหลงหม่นลง
พี่ใหญ่ของนางคนนี้ทะเยอทะยานนัก ในตอนนี้ไม่คิดแม้แต่จะปิดบังความต้องการของตน ตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลสี่คือความต้องการของสี่ลี่หมิงและผู้ครองตำแหน่งว่าที่เจ้าบ้านอย่างนางย่อมเป็นที่ขวางหูขวางตา
หลิงหลงรับยามา หากนางปฏิเสธ สายตาของสาวใช้ที่มองมาคงแย่ลงและเป็นการส่งเสริมความเชื่อมั่นในใจผู้รับใช้ในตระกูลให้สี่ลี่หมิงมากขึ้น
นางสูดกลิ่นเพื่อแยกแยะตัวยาครู่หนึ่ง ก่อนจะดื่มยาเข้าไป พบว่ามันเป็นเพียงยารักษาอาการบาดเจ็บทั่วไป
ยังดีที่สี่ลี่หมิงยังมีสำนึกของความเป็นหมอ ไม่ส่งยาที่ทำร้ายนางมา
“ฝากคำขอบคุณไปให้พี่ใหญ่ด้วย เจ้าออกไปเถอะ” หลิงหลงเอ่ยพลางก้มหน้าอ่านตำราต่อ ไม่สนใจสาวใช้ประจำตัวอีก
“เจ้าค่ะ” เข่อชิงยอบกายก่อนจะออกจากห้องไป
เมื่อได้อยู่คนเดียว หลิงหลงจึงวางมือจากตำรา นางซบไปหน้าลงกับโต๊ะ หลับตาพักผ่อนอย่างเหนื่อยอ่อน ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง
เหนื่อย...นางเหนื่อยเหลือเกิน
ผึ้งตัวน้อยบินมาเกาะอยู่ตรงหน้า มันมองสีหน้าเหนื่อยอ่อนของ หลิงหลง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ปากของนาง
หลิงหลงลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างหวาน ๆ
นี่คือ…น้ำผึ้ง
นางหยัดกายขึ้น คิ้วเรียวมุ่นลงด้วยความเจ็บปวด ดวงตาสีน้ำเงินตวัดมองผึ้งน้อยตรงหน้าอีกครั้งอย่างพินิจ
เจ้าตัวน้อยนี่…ปลอบใจนางหรือ
หลิงหลงมองผึ้งสีส้มด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นนิ้วไปให้ ผึ้งน้อยรีบไต่ขึ้นมาบนนิ้วนางพร้อมทำท่าเอาหัวถูเหมือนกำลังออดอ้อน ไม่มีทีท่าจะจะทำร้ายนางสักนิด
“เจ้า…มีเจ้าของแล้วกระมัง” หลิงหลงเท้าคางพลางพูดคุยกับผึ้ง “หลงทางหรือ”
ผึ้งน้อยยืนด้วยสองเท้าหลัง แล้ว ‘เดิน’ เข้ามาใกล้ปากของนาง ก่อนจะนำน้ำผึ้งไปแตะที่ริมฝีปากนางอีกครั้ง ก่อนจะยืนจ้องหน้านางนิ่ง ๆ คล้ายปลอบใจ
หลิงหลงเอ่ยเบา ๆ “ขอบใจเจ้า”
ผึ้งน้อยบินวนรอบกายนางเหมือนฟังเข้าใจ เมื่อเห็นท่าทางเหมือนดีใจหนักหนาหลิงหลงก็คลายความสงสัย แววตาที่มองมามีความเอ็นดูเพิ่มขึ้นมาอีกหลายส่วน
ใช่ว่านางจะชื่นชอบแมลง แต่ผึ้งน้อยตัวนี้นางกลับเอ็นดูยิ่งนัก
ตั้งแต่เล็ก สัตว์ทั้งหลายไม่ว่าจะสัตว์ป่าหรือแมลงไม่เคยทำร้ายนางสักครั้ง แม้กระทั่งอสรพิษยังไม่ทำอันตรายนาง ซ้ำยังนอนขดตัวอย่างสงบข้างกายนางเสียอีก
หลิงหลงจึงคิดเอาว่า ตนเป็นที่ชื่นชอบของสรรพสัตว์ แม้จะไม่เข้าใจเหตุผลก็ตาม ดังนั้นกับผึ้งน้อยตัวนี้ นางจึงเข้าใจว่า ผึ้งน้อยคงชมชอบนางเช่นเดียวกัน
คิดเสียว่านางมีสหายน้อยเพิ่มมาสักตัวก็แล้วกัน
เจ้าผึ้งบินวนรอบกายนางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบินกลับมาอยู่ที่นิ้วพลางสบตานางเหมือนกำลังวอนขออะไรบางอย่าง
“ต้องการที่อยู่หรือ” หลิงหลงเท้าคางเอ่ยถาม เจ้าผึ้งกระพือปีกตอบรับอย่างกระตือรือร้น
“เอาเถอะ หากไร้ที่ไปก็อยู่กับข้าก็ได้ แต่อาหารเจ้าต้องหาเอง” น้ำเสียงของนางคล้ายมีความยินดีแฝงอยู่เล็กน้อย
นานแล้วกระมัง ที่นางไม่มีผู้ใดให้พูดคุยเล่น
แม้เจ้าตัวน้องจะเป็นเพียงผึ้งตัวหนึ่ง นางก็ยินดีมาก เพราะอย่างน้อยในชีวิตนี้ สัตว์ไม่เคยทำร้ายนางสักครั้ง
เมื่อได้รับอนุญาต ผึ้งน้อยจึงบินวนรอบกายนางด้วยความยินดีอีกครั้ง
............................................................................................
บางครั้ง เพื่อนที่ดีที่สุดคือ สัตว์เลี้ยง
รี้ดหลาย ๆ คนน่าจะมีสัตว์เลี้ยงกัน และอาจจะมีช่วงเวลาที่เศร้าคือรู้สึกแย่ การกอดน้อง ๆ ไว้เลยเป็นการฮีลใจทางหนึ่ง
ไรท์เคยมีน้อง แต่เสียดายที่น้องกลับดาวหมาไปแล้ว เดี๋ยวนี้ตอนที่ไรท์ดิ่ง
สิ่งหนึ่งที่ฮีลใจได้ดีมากเลยคือ คลิปน้อง ๆ สัตว์เลี้ยง คลิปผู้ชายกรี๊ดหรือคลิปบีบสิว (ฮา)
อย่าลืมกดใจหรือคอมเม้นเมามอยกับไรท์บ้างนะคะ เผื่อมีแนวทางฮีลใจใหม่ ๆ มาแบ่งปันกันบ้าง