บงกชสีครามหญ้างามสีชาด - ตอนที่ 13 พบกันอีกครั้ง โดย จิ้งจอกราตรีกาล @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

วันรุ่งขึ้น เสี่ยวไป่ออกมารอที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลสี่ เขารู้ว่าเวลานี้หลิงหลงกำลังคัดตำราอยู่ แต่หากจะขอให้คนไปเรียกนางมา ด้วยสถานะหญ้างามของเขาก็คงถูกไล่ตะเพิดออกมาโดยไม่เจอหลิงหลงแม้แต่เงา ดังนั้นเขาจึงต้องก่อกวนให้นางออกมา

บนรถม้า เสี่ยวไป่หลับตาลงเชื่อมจิตกับมี่ถัง

เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่ามี่ถังกำลังเกาะติดอยู่กับหลิงหลง ท่าทางออดอ้อนเกินผึ้งนั่นทำให้เสี่ยวไป่คิ้วกระตุก

ดูท่ามี่ถังจะชอบหลิงหลงจากใจจริง

เสี่ยวไป่ในร่างมี่ถังเริ่มบินวนเรียกร้องความสนใจ หลิงหลงจึงเงยหน้าขึ้นถาม “เจ้า…อยากออกไปหรือ”

มี่ถังกระพือปีกตอบรับทันที หลิงหลงจึงลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างให้

ไม่ใช่แบบนั้นสิ หลงเอ๋อร์!

เสี่ยวไป่ยิ้มแห้ง เขาพยายามควบคุมมี่ถังเพื่อทำให้หลิงหลงออกมาที่หน้าประตูคฤหาสน์อยู่นาน สุดท้ายหลิงหลงจึงเข้าใจว่าผึ้งน้อยของนางอยากออกไปเที่ยวเล่นจึงเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปข้างนอก

มี่ถังบินนำหน้านางมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าประตูใหญ่ก่อนจะวกกลับไปเกาะบนอกเสื้อของนาง หลิงหลงมองประตูสลับกับมี่ถังอย่างชั่งใจก่อนจะยอมเดินออกจากคฤหาสน์

ตอนนี้สี่หนิงอวี่ยกเลิกการกักบริเวณของหลิงหลงแล้ว ยิ่งผู้ที่นางส่งให้ติดตามหลิงหลงมารายงานชีวิตประจำวันอันซ้ำซากจำเจของนาง สี่ หนิงอวี่ก็รู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก

เมื่อหลิงหลงกำลังออกมาเสี่ยวไป่จึงลงจากรถม้าแล้วเรียกนางไว้

“ท่านหมอ รอก่อนขอรับ”

หลิงหลงชะงักแล้วหมุนตัวกลับไปตามเสียงเรียก

ยามที่ดวงตาสีน้ำเงินเห็นไปเห็นเสี่ยวไป่ หลิงหลงจึงยืนนิ่งงันอยู่หน้าประตู จดจ้องอีกฝ่ายไม่วางตาอยู่นานก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมาได้

“เจ้า…เทียบยาที่ข้าให้ไปมีปัญหาหรือ”

“ไม่มีปัญหาขอรับ ครั้งนี้ข้าน้อยมาเรียนเชิญท่านไปรักษาคนผู้หนึ่ง…ข้าน้อยคิดว่าสหายของข้าน้อยถูกพิษเดียวกันกับข้าน้อย”

ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้างอย่างตกใจ ยาพิษในตัวของเสี่ยวไป่ นางมั่นใจว่าเป็นยาชนิดเดียวกันกับที่พี่ชายนางได้รับ ดังนั้นสหายของเขา…

นางรีบสาวเท้าเข้าใกล้เสี่ยวไป่ “พาข้าไป”

หากสหายของเขาได้รับพิษชนิดเดียวกันนี้ไป มันอันตรายทั้งต่อตนเองและคนรอบข้าง และไม่แน่ว่านางอาจได้เบาะแสที่เกี่ยวข้องกับการตายของหลิงซาน

“เชิญท่านขึ้นรถม้าเถอะ” เสี่ยวไป่เบี่ยงตัวหลบให้หลิงหลงสามารถก้าวขึ้นรถได้ หลิงหลงไม่รอช้ารีบขึ้นรถม้าไปทันที

รถม้าเคลื่อนตัวออกทันทีที่เสี่ยวไป่ขึ้นนั่ง ไม่มีใครรู้ว่าสี่หลิงหลงออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว

บนรถม้าเสี่ยวไป่จ้องมองร่างเล็กของหลิงหลง ส่วนท่านหมอเทวดาก็ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าเช่นเคย เพียงแต่สายตาที่จับจ้องมาทำให้นางรู้สึกอยู่ไม่สุข

“เจ้ามองข้านานแล้ว มีอะไรอยากพูดกับข้าหรือ” นางตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้า เสี่ยวไป่ส่งยิ้มงดงามให้นาง

“ครั้งก่อนข้าน้อยมัวแต่สนใจอาการป่วยของตนเองจึงไม่ได้มองท่าน ครั้งนี้ขอให้ข้าน้อยได้ชมความงามของท่านเถอะขอรับ”

ความจริง เสี่ยวไป่ดีใจที่ได้มาเจอและพูดคุยกับหลิงหลง ไม่ใช่ตามติดนางอยู่ห่าง ๆ ในร่างของมี่ถัง เมื่อนางมานั่งอยู่ตรงหน้าเขาจึงอยากพูดคุยกับนาง อยากฟังนางพูดเช่นเดียวกับยามที่เขาเป็นสหายผึ้งของนาง

จู่ ๆ มี่ถังก็บินขึ้นไปเกาะที่ปากของเสี่ยวไป่ คล้ายจะบอกกลาย ๆ ว่าตนคิดถึงเจ้านายที่ไม่ได้เจอกันนานผู้นี้ ก่อนจะบินไปเกาะที่ริมฝีปากของหลิงหลง

“มี่ถัง” หลิงหลงปรามผึ้งน้อยของนางพร้อมใช้นิ้วเขี่ยให้มี่ถังกลับไปเกาะที่อกนาง

“มี่ถัง ชื่อของผึ้งน้อยตัวนั้นหรือขอรับ”

“ใช่” คิ้วเรียวของนางขมวดเบา ๆ “ข้าขอโทษแทนมี่ถังที่จู่ ๆ บินไปเกาะเจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่กลัว”

ถึงจะกล่าวแบบนั้นแต่หลิงหลงก็รู้สึกแปลกใจ ปกติมี่ถังจะวนเวียนอยู่กับนาง ไม่เข้าใกล้ผู้อื่น จู่ ๆ กลับไปเกาะอยู่บนปากของเสี่ยวไป่เสียอย่างนั้น

ยังดีที่เขาไม่กลัวจนเผลอทำร้ายสหายน้อยของนางเข้า

หลิงหลงหรี่ตาลง…ไม่แน่ อาจเป็นเพราะกลิ่นหอมหวานจาง ๆ คล้ายน้ำผึ้งที่มาจากตัวของเสี่ยวไป่ มี่ถังจึงเข้าหา

“ข้าน้อยไม่กลัว แต่ข้าน้อยแปลกใจ สตรีมักกลัวแมลง ยิ่งมีพิษยิ่งกลัว แต่เหตุใดท่านจึงไม่กลัวซ้ำยังเลี้ยงดูผึ้งเอาไว้เล่าขอรับ” นี่คือสิ่งที่เขาสงสัยมานาน

“มี่ถัง…ไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายอะไรข้า สัตว์ไม่เคยทำร้ายข้า ดังนั้นข้าจึงไม่กลัว” หลิงหลงตอบพลางก้มลงมองมี่ถังอย่างอ่อนโยน มี่ถังเองก็ทำท่าเหมือนออดอ้อน

ท่าทางของนางทำให้เสี่ยวไปรู้สึกคันยุบยิบในใจ

วินาทีนั้น เขาอยากเชื่อมจิตกลายเป็นมี่ถัง ให้นางมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนเช่นนั้นบ้าง!

หลิงหลงพลันเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสบเข้ากับดวงตาสีทอง ทั้งคู่ชะงักนิ่งสบสายตากันอยู่อย่างนั้น

หลิงหลงถามทั้งที่ยังไม่ละสายตาออก “เจ้ามองข้า มีเรื่องใดอยากชี้แนะหรือ”

“ไม่มีขอรับ แค่ท่านงามเสียจนข้าน้อยละสายตาไม่ได้เท่านั้น” เสี่ยวไป่ตอบกลับไปด้วยความคุ้นชิน ริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย

จะให้เขาบอกนางได้อย่างไรว่าเขาอิจฉาแม้กระทั่งผึ้งตัวหนึ่ง!

หลิงหลงเบือนหน้าหนี สายตาเบนกลับมาที่หน้าต่าง “เจ้าเล่าเรื่องของสหายเจ้าให้ข้าฟังเถอะ”

...........................................................................................................................

นังสหายน่าตีจริง ๆนะคะ ว่าไหม//มีคนจองคิวหยุมหัวนังไป่ด้วยนะคะ 555

ฝากเอ็นดูนังไป่ด้วยนะคะ