บงกชสีครามหญ้างามสีชาด - ตอนที่ 15 ข้อเสนอ โดย จิ้งจอกราตรีกาล @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ในรถม้า หลิงหลงทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เสี่ยวไป่รู้สึกว่าบรรยากาศอึดอัดมากกว่าครั้งแรก

หรือเป็นเพราะเรื่องเมื่อครู่ที่นางถูกอาเฉินต่อว่า

จริงอยู่ที่นางไม่ว่ากล่าวอะไร ทั้งยังไม่ถือสาด้วยเห็นว่าอาเฉินยังเด็ก แต่ถูกต่อว่าไปเช่นนั้นคงรู้สึกแย่อยู่บ้าง

หลิงหลงไม่ได้สนใจเสี่ยวไป่มากนัก ในห้วงความคิดของนางมีภาพของอาลั่วซ้อนทับกับหลิงซาน หากนางไม่สามารถรักษาอาลั่วได้ อาเฉินก็คงเป็นเหมือนนาง

ความรู้สึกไร้ญาติขาดมิตรมันทั้งอ้างว้างและโดดเดี่ยว มองไปทางใดก็ไร้หนทางและมืดมิด ราวกับจมลงไปในห้วงสมุทรที่ต่อให้ตะเกียกตะกายสุดแรงเพียงใดก็ไม่เห็นฝั่ง

เมื่อนางนึกไปถึงบาดแผลบนร่างอาลั่ว ถึงรอยส่วนมากจะจางลงแล้ว แต่นางรู้ดีว่าหากเห็นบาดแผลเหล่านั้นตั้งแต่วันแรก ๆ จะสะเทือนใจมากเพียงใด

เสี่ยวไป่ที่ไม่ล่วงรู้ความคิดของหลิงหลง นึกว่านางเซื่องซึมเพราะคำพูดของอาเฉินจึงคิดหาวิธีที่จะทำให้นางไม่เศร้าไปมากกว่าเดิม

“ท่าน…หากกลับไปแล้วท่านจะทำสิ่งใด” เขาลองถาม ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่านางคงกลับไปอ่านหรือคัดตำราเช่นเคย

หลิงหลงไม่ทันได้ตั้งตัวจึงไม่ได้ตอบสิ่งใดออกไป ดวงตาสีน้ำเงินกลอกไปมาเล็กน้อย เสี่ยวไป่เปลี่ยนจากนั่งตรงข้ามมานั่งข้างนางอย่างถือวิสาสะ

“ท่านหมอ ท่านอย่าได้ถือสาคำพูดของเด็กเลย” เขาจับมือเรียวบางของนางขึ้นมา “ข้ารู้ดีว่าการเป็นหมอมิใช่เรื่องง่าย ท่านทำเต็มที่แล้ว”

ยามที่เขาเป็นมี่ถัง เขาเห็นทุกความพยายามของนาง เห็นความทุกข์ใจของนาง เห็นความหวาดกลัวของนาง

นอกเหนือจากเรื่องของพี่ชายที่นางเล่าให้ฟังยามเมามาย นางเคยเอ่ยถึงความหวาดกลัวว่าสักวันหากนางรักษาผิดพลาดจะเป็นอย่างไร นางจึงยิ่งต้องแสวงหาความรู้และฝึกฝนให้หนักขึ้น

เสี่ยวไป่มองนางนิ่งอยู่เช่นนั้น ลืมแม้แต่จะแทนตนเองว่า ‘ข้าน้อย’ เช่นยามปกติ

หลิงหลงมองดวงตาสีทองคู่นั้น ความรู้สึกบางอย่างในใจพลันเบาลง นางเอ่ยเบา ๆ “ข้าไม่ได้คิดมากเรื่องคำพูดของอาเฉิน ข้ารู้ว่าเขาเป็นเด็ก ไม่ได้นึกถึงผลของการพูด…”

“กลับไป ข้าจะสอนเขาให้ดีเอง ท่านเองก็อย่าได้ลืมว่าท่านไม่ควรฝืนเกินไป” คำพูดในประโยคหลังคือสิ่งที่เสี่ยวไป่อยากพูดกับนางมาตลอด เพียงแต่ตอนนั้นเขาอยู่ในร่างมี่ถังจึงไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่าการรับฟังนาง

เสี่ยวไป่พูดปลอบโยนพลางเกลี่ยปอยผมให้นางเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งนิ่งเงียบอยู่เช่นนั้นอยู่พักใหญ่

“ข้ารู้ดี แม้ข้าจะถูกเรียกว่า ‘หมอเทวดา’ แต่ข้ามิใช่เทพเซียน ข้าไม่อาจช่วยชีวิตคนทุกผู้หรือรักษาได้ทุกโรค แต่ถึงอย่างนั้น นอกจาก ‘หมอ’ ชาวบ้านก็ไม่มีผู้อื่นให้พึ่งพาแล้ว ส่วนข้าก็มีเพียงการเป็นหมอให้พึ่ง”

หลิงหลงพึมพำ ดวงตาสีน้ำเงินหลุบลง

นางมีเพียงวิชาแพทย์เท่านั้น

นางเรียนรู้การแยกแยะสมุนไพรตั้งแต่จำความได้ วันทุกวันถูกปลูกฝังเรื่องจรรยาบรรณและความรู้ในด้านนี้

สมุนไพร การฝังเข็ม อาการบาดเจ็บ โรคภัย นางต้องเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ไม่มีวันหยุดพัก

ยิ่งเกิดเรื่องกับหลิงซาน นางยิ่งพยายามฝึกฝน นางศึกษาเรื่องพิษและสมุนไพรให้ลึกซึ้งมากขึ้น ตระเวนรักษาผู้คนเพื่อฝึกฝนจนกระทั่งถูกเรียกขานว่า ‘หมอเทวดา’

แต่นางกลับรู้สึกว่าตนไม่คู่ควรกับคำเรียกขานนี้

มือที่กอบกุมนางไว้สั่นเบา ๆ เสี่ยวไป่มองหลิงหลงอยู่เช่นนั้นก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

“หลงเอ๋อร์ ท่านลองไปตลาดมารินกับข้าดีหรือไม่”

เขาโพล่งขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่าตนเรียกนางอย่างสนิทสนม หลิงหลงที่กำลังอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้ง

“เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไร” นางไม่ได้ตั้งใจฟังเพราะมัวแต่นึกถึงวิชาแพทย์ของตน

“ท่านกลับไปก็คงอ่านตำราแพทย์กระมัง เช่นนั้นข้าพาท่านไปตลาดมารินจะดีกว่า”

“ตลาดมาริน เขตของคนอาณาจักรมิโมรินน่ะหรือ” หลิงหลงขมวดคิ้ว

เขตการค้าจากต่างแดนถือเป็นหนึ่งในสถานที่ยอดนิยมของเยว่ฮวา ตลาดมารินเป็นตลาดใหญ่ที่รวบรวมของจากอาณาจักรมิโมริน ซึ่งเป็นหนึ่งในอาณาจักรใหญ่ที่อยู่ทางทิศตะวันออก

“เพราะเหตุใดเจ้าจึงจะพาข้าไปที่แห่งนั้น”

“ข้อแรก ท่านเป็นแพทย์ ข้าเชื่อว่าท่านต้องสนใจสมุนไพรหายาก ไม่แน่ว่าที่แห่งนั่นจะมีของน่าสนใจ ข้อสอง ข้าคิดว่า พิษในตัวข้าและอาลั่วต้องมาจากอาณาจักรอื่น เราอาจได้เบาะแสเรื่องพิษจากที่นั่นก็เป็นได้”

หลิงหลงคิดตามแล้วอดเห็นด้วยไม่ได้

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดว่าพิษชนิดนี้อาจจะมาจากที่อื่น แต่มันเป็นไปได้ยากที่จะนำเข้ามาโดยไม่ผ่านการตรวจสอบจากทางการ

เสี่ยวไป่อ่านความคิดของนางออกจึงแทรกขึ้น “ยาพิษเช่นนี้ใครจะค้าอย่างเปิดเผยเล่า พิษชนิดนี้อาจถูกลักลอบค้าสมุนไพรในตลาดมืดก็เป็นได้ ถูกหรือไม่”

“จริงของเจ้า”

“เช่นนั้นท่าน…”

“เสียดาย ข้าไม่ได้พกเงินมา”

“ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ข้าพกติดตัวมาหลายร้อยตำลึง ท่านต้องการสิ่งใดข้าสามารถออกเงินให้ก่อนได้” เขารีบเสนอ

โชคดีที่รถม้าของเขามักจะมีเงินติดรถไว้ยามจำเป็นหลายร้อยตำลึง เขาต้องขอบคุณความรอบคอบของพ่อเล้าเซี่ยโดยแท้!

หลิงหลงหลุบตาลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง

“เช่นนั้น ข้าคงต้องรบกวนเจ้าแล้ว เสี่ยวไป่”

เสี่ยวไป่ยิ้ม เขารู้สึกว่าเสียงยามที่นางเอ่ยเรียกชื่อของเขาช่างไพเราะจริง ๆ

“ข้าน้อยยินดีเสมอขอรับ”

หลิงหลงมองใบหน้ายิ้มแย้มของเสี่ยวไป่แล้วขมวดคิ้ว เหตุใดนางรู้สึกราวกับเด็กที่ถูกหลอกล่อด้วยลูกกวาด และที่สำคัญ…

“เสี่ยวไป่”

“ขอรับ”

“เจ้า…ปล่อยมือของข้าได้แล้วกระมัง ข้าหาใช่ลูกค้าของเจ้า” นางกล่าวอย่างเย็นชาแล้วพยายามดึงมือออกจากการกอบกุม แต่เสี่ยวไป่กลับตีหน้าซื่อและคลี่ยิ้มงดงาม ทว่ายังคงกุมมือนางไม่ปล่อย

“ขออภัยขอรับ เพียงแต่ท่านเป็นบุคคลที่สำคัญยิ่งกว่าลูกค้า ให้ข้าน้อยได้กุมมือปลอบโยนท่านเช่นนี้เถอะขอรับ”

หลิงหลงหมดคำพูด ได้แต่ถอนใจแล้วเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้เสี่ยวไป่กุมมือของตนอยู่เช่นนั้น

......................................................................................................................................................

ไป่มันเนียน 5555555 

ใครหมั่นไส้นังไป่บ้างคะ คอมเม้นหยุมนางได้เสมอนะคะ//เราจะหยุมไป่ไปด้วยกัน