บงกชสีครามหญ้างามสีชาด - ตอนที่ 16 ตลาดมาริน โดย จิ้งจอกราตรีกาล @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สี่หลิงหลงต้องเข้าไปพัวพันกับหญ้างามอันดับหนึ่งแห่งหอคณิกาชายอันเลื่องชื่อเพียงเพราะถูกพี่สาววางแผนทำลายชื่อเสียง ทว่าเมื่อได้พบเสี่ยวไป่กลับได้พบเบาะแสที่เกี่ยวเนื่องกับพิษที่คร่าชีวิตพี่ชายของนางไป

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ตลาดมารินเป็นเขตการค้าจากต่างแดนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง นอกจากค้าขาย ยังมีผู้ที่ย้ายมาจากอาณาจักรมิโมรินแล้วตั้งรกรากอยู่ที่เยว่ฮวาอย่างถาวร เขตนี้จึงกลายเป็นชุมชนที่มีชาวมิโมรินอาศัยอยู่มากที่สุด

เมื่อเข้าไปในตลาด ผู้คนในชุดแปลกตา ภาษาแปลกหูต่างเดินซื้อของกันอย่างคับคั่ง ข้าวของที่ไม่เคยเห็นมากมายทำให้หลิงหลงรู้สึกตื่นเต้น แม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่สายตาที่กวาดตามองร้านค้าต่าง ๆ ทำให้เสี่ยวไป่ที่เดินอยู่ด้านข้างต้องกลั้นขำ

ท่าทางนางจะมาเป็นครั้งแรก

ท่านหมอช่างน่าเอ็นดู

อยู่ดี ๆ หลิงหลงก็หยุดเดิน สายตาของนางจ้องไปยังแผงสินค้าแผงหนึ่งตาเขม็ง ท่าทางบ่งบอกว่าสนใจมาก แต่ไม่กล้าเข้าไปดู เสี่ยวไป่จึงกระแอมบอกอนุญาตอยู่ด้านข้าง

“ท่านหมอของข้า หากท่านสนใจจะเข้าไปดูก่อนได้นะขอรับ” เขาเอ่ยยิ้ม ๆ หลิงหลงไม่พูดมากความ ก้าวเข้าไปดูข้าวของเหล่านั้นทันที

แผงที่หลิงหลงสนใจที่สุดก็คือแผงเครื่องประดับ นั่นทำให้เสี่ยวไป่ประหลาดใจ เขาไม่นึกฝันมาก่อนว่าท่านหมอเทวดาผู้ลือชื่อจะมีด้านที่รักสวยรักงามด้วย

อืม เขาไม่ควรลืมว่าสุดท้ายท่านหมอก็ยังคงเป็นสตรีผู้หนึ่ง

เสี่ยวไป่โคลงศีรษะของตนเบา ๆ และเดินตามหลังนางไปที่แผงเครื่องประดับ

รูปแบบและลวดลายบนเครื่องประดับมีความคล้ายคลึงกับเยว่ฮวาถึงเจ็ดส่วน แต่ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของมิโมรินเอาไว้

พ่อค้าเจ้าของแผงยิ้มร่าทันทีที่มีลูกค้า ยิ่งเห็นหลิงหลงเดินเข้ามาพร้อมเสี่ยวไป่ จากลักษณะการแต่งกายแล้วท่าทางจะมีฐานะพอสมควร ยิ่งทำให้พ่อค้าหน้าบานพร้อมรับทรัพย์

“เชิญขอรับท่านลูกค้า สนใจชิ้นไหนลองสวมดูก่อนได้”

หลิงหลงไม่ตอบ นางหยิบเครื่องประดับขึ้นมาดู ดวงตาสีน้ำเงินแวววาวเป็นประกาย เสี่ยวไป่เดินทอดน่องเข้ามากระซิบข้างหูจนนางสะดุ้ง

“ท่านชมชอบสิ่งใดก็บอกข้าน้อย ข้าน้อยจะซื้อให้ทุกอย่าง”

หลิงหลงปั้นหน้าเย็นแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินพลางหยิบกำไลหยกขึ้นมา เป็นกำไลหยกสีเขียวอมฟ้าที่มีดอกไม้เล็ก ๆ ประดับอยู่ ดวงตาสีน้ำเงินแวววับเหมือนถูกใจก่อนจะลองสวมดู

พ่อค้าชาวมิโมรินยิ้มกว้างก่อนเอ่ยภาษาเยว่ฮวาด้วยสำเนียงแปลกหู “กำไลชิ้นนี้เหมาะกับคุณหนูมากเลยขอรับ”

หลิงหลงถอดกำไลออก ดวงตาสีน้ำเงินกวาดตามองเครื่องประดับชิ้นอื่น ก่อนจะสะดุดตากับเครื่องประดับผมรูปจิ้งจอกที่มีระย้าห้อยลงมาซึ่งอยู่แผงที่วางอยู่ด้านหลังพ่อค้า

“ขอข้าดูชิ้นนั้น” นางกล่าวพร้อมชี้ไปยังเครื่องประดับรูปจิ้งจอก

พ่อค้ายิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม “ของชิ้นนี้มีเพียงคู่เดียว ลูกชายของข้าเป็นคนทำขึ้นมาเอง” เขานำเสนอสินค้าอย่างเต็มที่และแสดงความภาคภูมิใจในฝีมือของบุตรชาย

“ชาวเยว่ฮวามักจะถือว่าจิ้งจอกไม่มงคล แต่ที่มิโมรินบ้านของข้า จิ้งจอกเป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ มีสติปัญญาล้ำเลิศและเมื่อแปลงเป็นมนุษย์จะมีรูปโฉมงดงามไร้ที่ติ”

หลิงหลงไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไรนัก นางเพียงชอบรูปร่างเครื่องประดับชิ้นนี้เท่านั้น นางมองไปที่เสี่ยวไป่ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างเป็นเชิงขอให้เขาช่วยลองสวมให้

หญ้างามมองก้อนจิ้งจอกน้อยในมือเรียวของหลิงหลง ก่อนจะนำเครื่องประดับชิ้นนั้นติดไว้บนเรือนผมดำขลับของนาง เสียงกระดิ่งกระทบกันเบา ๆ ยามที่นางขยับ

“มันเหมาะกับท่านมากทีเดียว” เขาเอ่ย ดวงตาสีทองมองนางอย่างชื่นชม เมื่อนางสวมเครื่องประดับจิ้งจอกน้อยทำให้นางดูน่ารักมากขึ้น ไม่เคร่งขรึมเช่นเดิม

หลิงหลงเองก็ชอบเช่นกัน นางมองดูตัวเองในคันฉ่องแล้วหรี่ตาลงครุ่นคิดว่าตนจะเอาชิ้นใด ถึงนางจะชอบทั้งกำไลและเครื่องประดับผม แต่ค่าใช้จ่ายกลับตกอยู่ที่เสี่ยวไป่ นางเกรงใจ

แต่เสี่ยวไป่ที่รู้ทันกลับแทรกขึ้น

“พ่อค้า ซื้อเครื่องประดับจิ้งจอกทั้งสองชิ้นและกำไลหยก รวมถึงเครื่องประดับเหล่านี้ด้วย” เขาบอกพ่อค้าแล้วหยิบเครื่องประดับที่ตนหมายตาส่งให้ หลิงหลงรีบหันไปมองอย่างตกใจ เพราะราคาหาใช่น้อย ๆ

เสี่ยวไป่กลับยิ้มแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “ของเหล่านี้เหมาะกับท่าน ข้าให้ท่านเป็นของขวัญ โปรดอย่าได้ปฏิเสธ”

หลิงหลงเม้มปากแล้วหันหน้าหนี นางไม่กล้าปฏิเสธเพราะนางรู้ว่าเสี่ยวไป่คงหาคำพูดมาหักล้างคำปฏิเสธของนางได้ จึงเอ่ยเพียง “ขอบใจเจ้า” เบา ๆ เท่านั้น ทำให้หญ้างามยิ้มกว้างด้วยความพึงใจ

พ่อค้าวัยกลางคนจึงรีบกระวีกระวาดนำกล่องเครื่องประดับขึ้นมาใส่ของให้ แต่เสี่ยวไปกลับนำเครื่องประดับที่ซื้อทั้งหมดมาสวมให้หลิงหลง

“ท่านงดงามมาก” เขาเอ่ยชม สายตาและความหนักแน่นของคำพูดนั้นทำให้ฝ่ายถูกชมต้องเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย นางพยายามปั้นหน้าขึงขังเย็นชา แต่กลับทำได้ไม่ดีนัก

เหตุใดเขาจึงหยอกเย้านางกลางตลาดเช่นนี้เล่า!

พ่อค้ายิ้มกว้าง มองดูแล้วเหมือนพระสังกัจจายน์

“คุณหนูกับคุณชายท่านนี้ช่างเหมาะสมกันเสียจริง คุณหนูจะไม่เลือกถุงหอมแทนใจให้คนรักของท่านสักชิ้นหรือ”

ไม่เพียงพูด เขายังนำแผงถุงหอมออกมาขายหวังให้นางซื้อเพิ่ม เสี่ยวไป่เพียงปรายตามองคนข้างกายยิ้ม ๆ โดยไม่พูดอะไร หลิงหลงพยายามปั้นหน้าตึงแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบ

“ขอบคุณที่แนะนำ แต่ถุงหอมสำหรับคนรัก ข้าควรปักให้คนรักของข้าเอง”

อีกอย่าง เสี่ยวไป่หาใช่คนรักของนาง

ดวงตาสีทองหม่นลงเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเข้าใจดีว่าเหตุใดนางจึงกล่าวเช่นนั้น หญ้างามสูดหายใจแล้วชวนนางไปดูร้านสมุนไพร

นางก้มหัวให้พ่อค้าเล็กน้อยเป็นเชิงลาก่อนจากไป ทิ้งให้พ่อค้าถอนหายใจที่ไม่อาจขายสินค้าได้มากกว่านี้

...........................................................................................................................................

ผมชอบผู้ชายสายเปย์ 5555 แล้วนังไป่ก็เปย์แหลกมาก เพราะพี่แกรวย (จริง ๆ อาหลิงก็รวยนะ)

และเคื่องประดับจิ้งจอกที่ว่านั้นคือเครื่องประดับที่น้องใส่ตลอดนั้นเอง (ภาพปกกับจิบิก็มีนะคะ)

หลังจากนี้จะเริ่มติดเหรียญแล้วนะคะ

ถ้าชอบก็ฝากกดใจหรือคอมเม้นหมั่นไส้เจ้าคนสายเปย์นั่นก็ได้นะคะ เจอกันตอนหน้าค่าาา