ชาย-ชาย,ดราม่า,อื่นๆ,รั้วโรงเรียน,ดราม่า,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,แก้ไขอดีต,ย้อนเวลา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ครืด
: จัดการเรียบร้อยครับ
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีชมพูอ่อนหวานแหววเหลือบตามองข้อความที่เด้งขึ้นในจอโทรศัพท์ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“นะค้าบ”
โชหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเจ้าของเสียง ใบหน้าที่ดูเหมือนลูกหมาที่กำลังออดอ้อนเจ้านายของมันอยู่
“ขาา~”
“คืนนี้ไปเปิดห้องด้วยกันไหมคะ”
หญิงสาวพูดพลางยกขาเรียวขึ้นรองเท้าส้นสูงสีแดงกุหลาบที่แตะไปที่ต้นขาของฝั่งชายหนุ่มเบา ๆ
“พี่กลับดึกไม่ได้หรอกนะคะคนเก่ง”
“แค่นี้พี่ทำเพื่อนํ้าไม่ได้เหรอคะ ไหนว่าจะไปสู่ขอนํ้าถึงที่บ้านเลย”
“...”
“งั้นก็ได้ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง เดี๋ยวคืนนี้พี่อยู่กับหนูทั้งคืนเลยก็ได้ค่ะ”
“อืม”
“พี่ชอบนะ ร่านดี”
“อ๊ะ”
.
.
.
: ไม่ได้กลับนะวันนี้จะกินฉลองกับเพื่อน
ส่งเมื่อ17:02 ยังไม่อ่าน
นัยน์ตาของคนที่เปลือยท่อนบนมองช่องแชทก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยหน่าย
โกรธแล้วแน่ ๆ ช่างมันเถอะ
เช้าของอีกวัน
“กลับมาแล้ว” โชพูดพลางใช้มือหนาถอดรองเท้าหนังสีดำ มืออีกข้างพลางพิงกับผนัง
ไม่ตอบแฮะ ออกไปข้างนอกเหรอ
โชคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้านอย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาสีเทาหรูขนาดใหญ่ มือหนายกขึ้นค่อย ๆ เขย่าตรงหัวเนกไทก่อนจะค่อย ๆ รู้ดลงมา พลางถอนหายใจกับชีวิตที่เหนื่อยหน่ายทุกวันของเขา
โชเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อที่จะได้ยื่นมือถึง รีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา
โทรทัศน์จอใหญ่ตรงหน้าเปลี่ยนจากจอมืดสีดำสนิทเป็นรายการข่าวประจำวัน
เขากดเปลี่ยนช่องรายการไปเรื่อยสักพักก่อนจะผลอยหลับไป
สะดุ้งตื่นอีกทีเวลาก็ปาไปสี่ทุ่มกว่าแล้ว
มือหนายกขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ใบหน้าคมมองดูจอโทรทัศน์ที่ยังคงฉายรายการอยู่
ชิ แล้วตามฝันก็ไม่คิดจะปิดทีวีให้เลยเหรอ ป่านนี้แล้วหายโกรธได้แล้วมั้ง
โชค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งก่อนจะกดปิดโทรทัศน์ เขาเดินเข้าไปในโซนห้องครัวด้วยความหิว
หิวชะมัด
คนตัวสูงบ่นในใจ แต่ทว่าเมื่อมาเห็นภาพตรงหน้าก็ต้องทำให้เขาปรี๊ดแตก หม้อแกงที่ตามฝันน่าจะเป็นคนทำเมื่อวานตั้งอยู่บนเตาแก๊สไม่มีร่องรอยการกิน
“ไม่กินก็ทิ้งดิวะ”
“แมลงตอมหมดแล้วเนี่ย”
ร่างสูงโมโหสุดขีดเพราะเขาเกลียดแมลงและรักความสะอาดมาก ปกติจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในบ้านเป็นอย่างแน่นอนเพราะตามฝันเองก็รู้เรื่องนี้ดีที่เขาไม่ชอบแมลง
“มันจะมากเกินไปแล้ว ตามฝัน”
เขาเดินขึ้นชั้นสองด้วยโทสะ ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงที่หน้าห้องของตามฝัน
“เห้ย ออกมา” โชตะโกนลั่นบ้านอยู่หน้าห้องตามฝัน แต่ทว่าไร้เสียงตอบกลับมา
“จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม ได้” เขาทุ่มแรงสุดตัวทำลายลูกบิดประตูจนพังก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบประตู เมื่อทำลายประตูได้แล้วเขาก็เดินเข้าไปภายในห้องด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวสุดขีด
ไม่อยู่?
มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงนำโทรศัพท์เครื่องหรูสีดำสนิทออกมา กดโทรหาตามฝัน
ตื้ดด…
ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่ชั้นล่างโชเดินลงไปที่ชั้นล่างด้วยความโกรธ
เขามองว่าต้นเสียงสักพักก่อนจะเจอเข้ากับโทรศัพท์มือถือของตามฝันที่ตกอยู่ใต้โต๊ะกระจกหน้าโซฟาหรู
อะไรวะ
หนีออกจากบ้าน?
ไม่เอาโทรศัพท์ไปอีก ความเอ้ยย
คนตัวสูงบ่นในใจ
.
.
.
นี่เองก็ผ่านมาเกือบสี่วันแล้วที่ตามฝันไม่กลับมาที่บ้านแถมยังติดต่อไม่ได้อีกเพราะเจ้าตัวไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือไปด้วย
เขาทนไม่ไหวตัดสินใจหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมากดเข้าแอบสีฟ้า บ้านของพวกเขาติดกล้องวงจรปิดทุกห้อง เขาแค่กะจะดูว่าตามฝันออกไปเวลาไหนและใส่ชุดอะไรออกไป
“แค่อยากรู้เฉย ๆ ”
“...”
!!!
คนตัวสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาช็อกกับภาพที่เห็นตรงหน้า ผู้ชายในชุดสีดำปิดหน้าปิดตาจับตามฝันยัดลงถุงสีดำก่อนจะลากลงบรรไดและโยนใส่หลังรถเก๋งสีดำป้ายทะเบียน53XX
[รีไรต์]
