เกิดใหม่ทั้งทีดันมีสามีเป็นอาจารย์หมอ - ตอนที่ 7 ออกจากโรงพยาบาล โดย memorym @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลยเดินอยู่ดี ๆ ต้องมาตายเพราะแม่หมอที่ไปดูไพ่ซิปซีทักว่าจะตายในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าแถมยังทักไว้อีกว่าผมจะได้สามีเป็นอาจารย์หมอใครจะไปเชื่อชีวิตนี้ยังไม่เคยมีแฟนจะมีสามีได้ยังไง

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

บทเกริ่น...

เจฟเดินออกมาด้านนอกด้วยความรวดเร็วและเดินออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย

“ไอ้พี่หมอบ้าจูบมาได้ ผมจะบ้าตาย” มือเล็กถูไปที่ปากของตัวเองจนเป็นรอยแดง เขาควรจะบอกผมก่อนจะจูบหน่อยสิ ไม่ใช่มาทำอะไรตามใจกันแบบนี้ เจฟบ่นอุบอิบเดินไปนั่งลงที่ม้านั่งในสวนที่จัดไว้ให้ผู้ป่วยออกมานั่งพักเดินเล่นรับอากาศข้างนอกคนตัวเล็กทำใจอยู่นานมือเล็กของเขายกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอีกครั้งเมื่อตั้งสติได้แล้วหัวใจเจ้ากรรมเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว มันเป็นอะไรของมัน ความรู้สึกหลังโดนจูบกลายเป็นว่า ตัวเขารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก็ไหนจะรู้สึกเขินเอามาก ๆ ด้วย

นี่ผมดีใจเหรอ ร่างเล็กถามตัวเอง คนตัวเล็กครุ่นคิดอยู่สักพักหลังจากทำใจได้แล้วและตัดสินใจยอมรับกับสภาพของตัวเองในตอนนี้ตั้งใจจะทำหน้าที่เมียที่ดีให้กับเขา เด็กหนุ่มลุกยืนขึ้นก่อนจะเดินกลับห้องพักของตัวเองในเวลาต่อมา

หลังจากวันนั้นผ่านมาสองวันผมก็ไม่เจอหมอพากย์อีกเลยไม่รู้เขาหายไปไหนหลังจากที่จูบวันนั้นก็มีแค่พี่พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนสายน้ำเกลือให้และให้ยาทานและพี่พยาบาลยังพาไปเอกซเรย์แทนหลังจากเอกซเรย์เสร็จพี่เขาก็พากลับห้อง

“เอ่อพี่ครับ คุณหมอพากย์หายไปไหนเหรอครับ ทำไมสองวันนี้ผมไม่เห็นเขาเลย” 

“อ๋อ คุณหมอพากย์โดนผู้อำนวยการเรียกตัวพบค่ะ น่าจะมีเคสผ่าด้วยนะคะ คุณหมอเลยฝากพี่ให้ดูแลคุณเจฟอีกทีค่า วันนี้คุณหมอน่าจะแวะมาหาคุณเจฟตอนดึกนะคะ” พยาบาลสาวหันหน้ามาบอกพร้อมกับเดินมาถอดสายน้ำเกลือออกจากมือให้

“วันนี้ดูสดใสขึ้นนะคะเนี่ย ครั้งที่แล้วพี่เห็นเดินกลับมาคนเดียวทะเลาะกับคุณหมอพากย์มาเหรอคะ” พี่พยาบาลถามขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าร่างบางเดินกลับมาคนเดียว 

เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ พอโดนถามแบบนี้แล้วสองวันก่อนผมก็ไม่ได้ทะเลเลาะอะไรกับเขาหรอก แต่มันแบบว่าโดนเขาจูบไม่ทันตั้งตัวไปหน่อย ผมไม่ได้ตอบพี่พยาบาลไปแต่กลับถามออกไปแทน

“เอ่อพี่ครับเจฟถามอะไรหน่อยสิ”

“ถามมาได้เลยค่ะ” เมื่อถอดสายน้ำเกลือให้เสร็จ เธอจึงเดินยกถาดทำแผลไปวางไว้ก่อนจะหันหน้ามาคุย

“เอ่อ พี่เคยรู้สึกว่าตัวเองตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ไหมครับ แล้วไม่มีความทรงจำเดิมอยู่เลยพี่ทำยังไงเหรอครับ ถ้าต้องใช้ชีวิตกับคนที่ตัวเองรักทั้งที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้เลย” พี่พยาบาลทำหน้างงกับคำถาม

“คือยังไงอะคะ” เธอเองยังไม่เข้าใจที่ร่างบางถามและทำหน้างุนงงยกมือขึ้นเกาหัว

“เอ่อ จะว่ายังไงดีอะครับ ก็เหมือนกับถ้าพี่ต้องใช้ชีวิตกับคนรักที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเหมือนเริ่มใหม่พี่จะใช้ชีวิตกับเขายังไงอะ ประมาณนี้อะครับ” ผมพูดคำถามเดิมไปอีกรอบแต่เปลี่ยนเป็นยกตัวอย่างให้พี่เขาแทน

“อ๋อก็ไม่เห็นจะยากนี่คะ เราก็ทำให้เหมือนจีบกันใหม่ ๆ เหมือนครั้งแรก แล้วเริ่มใหม่ค่ะ ส่วนเรื่องร่วมรักเราก็คิดซะว่านี่คือตัวเราในเมื่อก่อนเขาจะทำยังไงกับเราก็ได้ ว่าแต่คุณเจฟถามทำไมเหรอคะ” เมื่อพยาบาลสาวเข้าใจแล้วจึงให้คำแนะนำไป

“อะ เอ่อ ผมก็ถามไปงั้นแหละครับ ไม่มีอะไร” ผมตอบพี่พยาบาลไปก่อนจะยิ้มแห้งส่งกลับไปให้

“อ๋อ งั้นพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวช่วงเที่ยงพี่พยาบาลอีกคนจะเอาข้าวมาให้แล้วก็ถอดผ้าก๊อซที่พันแผลบนหัวออกให้ค่ะ” เธอบอกกับเจฟก่อนจะขอตัวออกไปเนื่องจากเจ้าตัวมีเวรต้องไปอีกแผนกเพื่อเปลี่ยนเวรกับเพื่อนของเธอที่ได้แลกกะกันเอาไว้

“ครับ” ผมตอบกลับพี่พยาบาลไปก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง เฮ้อ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเล็กน้อย อยู่โรงพยาบาลมาอาทิตย์กว่า ๆ แล้วสิ

นี่ผมต้องทนอยู่ที่นี่ไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ อยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแล้วสิ น่าเบื่อสุด ๆ ไปเลย ชีวิตผู้ป่วยนี่ ถ้าเลือกได้ชีวิตนี้ผมก็ขอไม่เจ็บและไม่ป่วยจะดีกว่า เจฟนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงเพราะไม่มีอะไรจะทำก็เลยนอนเปื่อยไปเรื่อย ๆ โทรศัพท์ก็ไม่มีให้เล่นจะเปิดทีวีดูในห้องก็ดันไม่มีทีวีอีก นี่มันโรงพยาบาลแบบไหนกัน นี่ผมทำอะไรได้บ้าง จะออกไปเดินเล่นด้านนอกก็เจอแต่ผู้ป่วยหนักจนเอียนไปหมดเห็นแล้วรู้สึกหดหู่สุด ๆ จนไม่อยากออกไปไหน แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอีกรอบ

หรือผมจะออกไปเดินเล่นข้างนอกดี ไหน ๆ โรงพยาบาลที่นี่ก็เหมือนบ้านหลังที่สองของผมไปแล้ว ร่างบางก้าวขาลงจากเตียงสวมใส่รองเท้าเดินออกจากห้องเมื่อเห็นว่านี่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่เขาต้องกินข้าวเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงเด็กหนุ่มจึงกดลิฟต์ลงไปด้านล่างและเมื่อเดินมาถึงก็เห็นทุกคนกำลังพากันวิ่งวุ่นเต็มไปหมดเหมือนว่าจะมีอุบัติเกิดขึ้นเพราะมีคนวิ่งเข้าวิ่งออกไปมาไม่หยุดและเสียงรถกู้ภัยดังสนั่นลั่นอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า

“ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย” บุรุษพยาบาลพากันตะโกนขอทางกันให้ขวับ

ร่างเล็กมองไปยังบุรุษพยาบาลหนึ่งพวกเขากำลังพากันเข็นผู้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เข้าไปด้านในของห้องฉุกเฉินรวมไปถึงเด็กหนุ่มมองเห็นหมอพากย์เขากำลังนั่งอยู่บนรถเข็นผู้ป่วยโดยมีบุรุษพยาบาลอีกคนเข็นรถของเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉินในขณะที่เขากำลังปั๊มหัวใจของผู้ประสบอุบัติเหตุเลือดอาบไปทั้งตัวอยู่

ผมมองหมอพากย์นิ่งค้างเพราะเขาดูเท่มากในตอนที่ช่วยผู้ป่วยที่บาดเจ็บอาการสาหัส เพราะแบบนี้นี่เองเขาถึงได้ไม่มีเวลาแวะมาหาและแบบนี้วิชาชีพหมอถึงได้เรียนยากมากเพราะต้องช่วยเหลือผู้คนชีวิตแลกด้วยชีวิต

กะว่าจะลงไปเดินเล่นดูท่าแล้วผมจะได้กลับห้องเหมือนเดิม เมื่อนึกได้ดังนั้นจึงเดินกลับไปขึ้นลิฟต์เหมือนเดิมเพื่อกลับไปยังห้องของตัวเอง

ป่านนี้พี่พยาบาลน่าจะเอาอาหารมาให้แล้ว เมื่อนึกได้ดังนั้นผมจึงเดินไปขึ้นลิฟต์จากที่ตั้งใจออกมาเดินเล่นแต่พอเห็นหมอและพยาบาลกำลังยุ่งกันจึงคิดว่ากลับห้องดีกว่า เมื่อกลับมายังห้องพักก็พบว่ามีจานอาหารถูกวางเอาไว้พร้อมโน้ตขนาดเล็กแปะเอาไว้แล้วตามที่คิดไว้

“ทานข้าวด้วยนะครับ เสร็จงานแล้วพี่ไปหา” เจฟอ่านข้อความในกระดาษโน้ตออกมา มุมปากเล็กของเด็กหนุ่มยกยิ้มขึ้นโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวก่อนจะเดินไปหยิบจานข้าวขึ้นไปนั่งทานบนโต๊ะ

อาหารของวันนี้ก็ตามสไตล์ของโรงพยาบาลทั่วไปรสชาติจืดชืดสุด ๆ เด็กหนุ่มต้องฝืนกลืนอาหารลงไปอดทนกินไปก่อนออกไปข้างนอกได้เมื่อไรจะกินของอร่อยให้หนำใจและดูเหมือนว่าวันพรุ่งนี้ผมก็ต้องออกจากโรงพยาบาลแล้วด้วยเพราะในโน้ตอีกแผ่นเขียนแป๊ะเอาไว้ว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้ เห็นแบบนั้นเด็กหนุ่มถึงได้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย 

ไม่รู้ว่าบ้านของผมอยู่กับพี่หมอพากย์จะเป็นยังไงนะ เจฟทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเดินไปยังเตียงนอนเพื่อล้มตัวลงไปนอนเหมือนเดิมมือเล็กดึงหมอนออกมานอนกอดก่อนจะนอนหลับไป 

ตกดึก 

พากย์หลังจากที่เขาช่วยคนไข้ที่จากอุบัติเหตุเสร็จชายหนุ่มก็รีบมาหาคนรักของเขาทัน แต่เมื่อมาถึงเจ้าตัวแสบก็หลับปุ๋ยไปแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเขาจะนั่งลงเก้าอี้ด้านข้างมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง 

เจ้าตัวแสบจะหายโกรธเขาหรือยังนะ ไม่ได้มาหาหลายวันเลย