เธอกลับมาเพื่อแก้แค้นครอบครัว แต่ต้องพบกับผู้หญิงที่จะเปลี่ยนเส้นทางของเธอ ความแค้นเปลี่ยนเป็นความรัก แต่ต้องแลกมาซึ่งความเจ็บปวดของทั้งสองฝ่ายเช่นกัน
รัก,ดราม่า,หญิง-หญิง,โอเมกาเวิร์ส,โรแมนติก ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
07:25 น.
"ฉันขอเสียมารยาทถามอะไรคุณขวัญได้มั้ยค่ะ"
พชรกล่าวถามเมื่อเห็นว่าขวัญกวินเปิดประตูออกมาจากห้องทำงานพร้อมเอกสารฉบับหนึ่ง
"ถามมาเลยค่ะ"
กล่าวยิ้มรับ
"คุณขวัญอยู่เวิร์สไหนหรอคะ"
พชรถามเช่นนั้นแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดกลับมานอกจากคนเงียบ เธอจึงรีบพูดต่อไปอีกไม่ให้ขวัญกวินเข้าใจตัวเองผิดไปว่า
"ฉันไม่ได้หมายความไม่ดีนะคะ แต่ว่าฉันคืออัลฟ่าเวิร์สน่ะค่ะ ถ้าเกิดว่าคุณขวัญอยู่โอเมก้าเวิร์ส เวลาเรามางานสำคัญในช่วงที่คุณขวัญอาจมีฮีทแล้วต้องเจอกัน ฉันกลัวว่าฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้"
ขวัญกวินได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มออกมาได้แล้วก็ตอบกลับไปว่า
"ไม่ต้องกลัวหรอค่ะ เพราะฉันเป็นเบต้าเวิร์ส เพราะฉะนั้นร่างกายเราสองคนไม่มีผลต่อกันค่ะ"
"โล่งอกไปทีค่ะ เพราะฉันก็เคยมีเจ้านายเป็นโอเมก้า แต่ว่าเค้าแต่งงานไปแล้วก็เลยไม่ได้ส่งผลอะไร"
แสดงสีหน้าโล่งใจออกมา
"ว่าแต่คุณเกรซมาแต่เช้าจังเลยนะคะ"
"ทำงานวันแรกก็ต้องมาเตรียมตัวสักหน่อย เดินสำรวจสถานที่ต่างๆจะได้คุ้นชินเร็วๆไงคะ"
"คุณเกรซนี่แปลกคนดีนะ"
ขวัญกวินกล่าวถามด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
"ทุกคนที่ฉันเคยทำงานด้วยก็พูดแบบเดียวกันกับคุณขวัญเลยค่ะ"
"ขอโทษด้วยนะคะถ้าคุณไม่ชอบ.."
แสดงสีหน้ารู้สึกผิดต่อคำพูด
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันไม่ได้ซีเรียสอะไร"
"ถ้ามีเอกสารอะไรส่งมาช่วงเช้าอย่าพึ่งเอาเข้าไปให้ฉันนะคะ ช่วงบ่ายค่อยเอาเข้าไป เวลาเช้าฉันต้องออกแบบงาน สมองมันเล่นดีกว่าช่วงบ่าย แต่ก่อนอื่นช่วยเอาเอกสารตัวนี้ไปส่งให้ท่านประธานทีค่ะ"
"ค่ะ!!"
พชรตอบรับคำแล้วขวัญกวินก็ยื่นเอกสารให้เธอแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
"ให้ตายสิ! มีเวลาแค่เดือนเดียว ทุกคนในทีมจะออกแบบทันได้ไง"
เธอนั่งบ่นกับตัวเองแต่ก็เปิดแล็ปท็อปขึ้นมาทำงานต่อ
.
"ขอโทษนะคะ ห้องท่านประธานไปทางไหนหรอคะ"
พชรกล่าวถามหญิงสาวคนหนึ่งแล้วเธอก็หันมา
"พี่ที่อยู่กับพี่ขวัญเมื่อวานนี่คะ"
"ค่ะ!! แล้วห้องท่านประธานไปทางไหนคะ"
"ตามมาเลยค่ะ เดี๋ยวเนตรพาไปเอง"
เดินนำหน้าเพื่อพาพชรไปยังห้องของบุคคลที่เธอต้องการ
"ที่นี่รับนักศึกษาฝึกงานด้วยหรอคะ"
"ค่ะ!! ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อเนตรค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ"
"เกรซค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
"เช่นกันค่ะ"
เนตรนภา ภูวเนตร..ลูกสาวคนเล็ก
พชรคิดบอกกับตัวเองแล้วเผยรอยยิ้มออกมาอ่อนๆจนเดินไปถึงห้องของบุคคลที่ต้องการ
"ขอบคุณนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
เนตรนภาเดินจากไปทำงานของตนหลังจากที่เดินมาส่งพชรถึงห้องเรียบร้อยแล้ว
"เจ้พราว..! คุณขวัญสั่งให้ฉันเอาเอกสารมาให้ท่านประธาน"
"เข้าไปเลย ท่านประธานอยู่ข้างใน.."
เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปด้านใน
"เอกสารค่ะ คุณขวัญให้เอามาให้.."
"เอามาวางไว้ตรงนี้แหละ"
เดินเอาเข้าไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาซึ่งเป็นประธานบริษัทแล้วเดินออกไป
ทางด้านขวัญกวินก็ยังคงนั่งครุ่นคิดอยู่ในห้องทำงานด้วยคิดอะไรไม่ออก จนสุดท้ายก็เดินออกไปจากห้องทำงานแล้วกดโทรศัพท์หาลูกทีมให้ไปรวมตัวกันที่ห้องออกแบบเครื่องประดับพร้อมกับเดินไปด้วยจนถึงห้องแล้วนั่งรอทุกคนให้เข้ามาตามเวลางาน จนกระทั่งถึงเวลาทุกคนก็ทะยอยกันเข้ามาจนครบทีม
"ฉันยังย้ำคำเดิมนะคะ ถ้าไม่ทันฉันจะรับผิดชอบเอง ถึงฉันจะอยากให้ทัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ สิบสองชิ้นภายในหนึ่งเดือน"
"ยังไงเราก็จะทำให้ทันครับ คุณขวัญไม่ต้องกังวล"
ชายหนุ่มในทีมของเธอกล่าวบอก
"วันนี้ฉันจะคุยเรื่องการแบ่งทีม จะมีทีมเช้ากับทีมรอบดึง ทุกคนจะว่าไงคะ"
"เช้ากับดึกหรอคะ"
หญิงสาวซึ่งเป็นหนึ่งในทีมงานพูดทวนคำพูดของขวัญกวิน
"ใช่ค่ะ! แต่ว่าจะเป็นตอนเหลือสัปดาห์สุดท้าย ทุกคนจะได้ไม่เหนื่อยสะสมจนเกินไป"
.
.
"นี่เธอนี่"
เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวเมื่อเดินมาเจอเข้ากับพชร
"สวัสดีค่ะท่านประธาน.."
พชรก้มหน้าคำนับกล่าวสวัสดีชายหนุ่มที่เรียกทักเธออย่างถ่อมตน แล้วเขาก็ลากแขนเธอไปอยู่ในที่ลับสายตาคน
"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง อย่าบอกนะว่า.."
"ฉันทำงานที่นี่ค่ะ เป็นเลขาคุณขวัญกวิน.."
"อย่างเธอเนี่ยนะ"
"อย่าพูดแบบนี้สิคะ เพราะท่านรองก็ไม่ต่างจากฉัน เดี๋ยวคนอื่นจะรู้เอาไว้นะคะ ว่าคนระดับท่านรอง.."
เธอไม่พูดต่อแต่กลับยิ้มและส่งสายตายั่วยวนก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ยื่นมือไปแตะสัมผัสกับมือของชายหนุ่มผู้นั้นจนต้องชายตามองตามหลังเธอด้วยสายตาเจ้าชู้แล้วยกมือข้างที่โดนจับขึ้นมาดม
"ท่าจะง่าย.."
ว่าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
.
"สามล้านห้ารวมทั้งต้นและดอก เล่นหนักไม่เบาเลยนะพี่ชาย.."
พชรกล่าวหลังจากที่เดินหนีจากชายคนนั้นจนเกือบจะมาถึงโต๊ะทำงานหน้าห้องเจ้านายตัวเอง
"ทำไมฉันต้องลงทุนขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งที่สามารถทำให้มันง่ายกว่านี้ก็ยังได้ ป๊าไม่น่าพูดเลยจริงๆ"
เธอกล่าวจบเพียงไม่นานก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอพร้อมวางเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ
"เอกสารให้คุณขวัญครับ"
"หมดนี่เลยหรอคะ"
"ครับ!"
เดินกลับไปทางเดิม
"รับผิดชอบฝ่ายออกแบบไม่ใช่หรอ ทำไมเอกสารเยอะแบบนี้ล่ะ"
พชรพูดเช่นนั้นแล้วก็เปิดดูงานในเอกสารทั้งหมด
เวลาเดินผ่านไปเป็นวันๆงานก็ยังคงดำเนินอยู่ต่อไปเรื่อยๆ ทุกฝ่ายงานต่างวุ่นวายในงานที่ต้องรับผิดชอบ ขวัญกวินกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้ง
"คุณขวัญหายไปไหนมาคะ"
"โทษทีค่ะ! ฉันเรียกคุยงานกับทีมแล้วก็ทำงานกันที่นั่นเลย ก็เลยลืมแจ้งคุณไป.."
"ไม่เป็นไรค่ะ เอกสารทั้งหมดอยู่ในห้องนะคะ"
เมื่อได้ฟังดังนั้นขวัญกวินก็เข้าไปข้างในห้องทำงานทันที และในจังหวะนั้นก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาหาพชร
.
.
20:23 น.
"I'd like to takeover the first jewelry company in Thailand within a two-month period, Mr. Mike. Please take care of it for me."
[ฉันอยากเทคโอเวอร์บริษัทเครื่องประดับที่หนึ่งในประเทศไทยภายในระยะเวลาสองเดือน คุณไมค์ช่วยจัดการให้ฉันหน่อย]
"what is the name of the company"
[บริษัทอะไร]
"js group company"
[บริษัทเจเอสกรุ๊ป]
"Yes!!"
เมื่อได้รับคำตอบแล้วพชรก็กดวางสายแล้วเดินออกไปจากห้องนอนกะจะลงไปด้านล่างแต่ก็ดันพบกับชายวัยกลางคนที่เปิดประตูเดินออกมาจากห้องด้วยเช่นกัน
"จะไปไหนดึกดื่นเกรซ.."
"ไปทำธุระข้างนอกค่ะป๊า.."
"ระวังๆด้วยล่ะ ดึกแล้วมันอันตราย"
"ค่ะป๊า.."
เดินลงไปชั้นล่างแล้วออกไปยืนหรอรถที่หน้าบ้านไม่ถึงสองนาทีก็มีรถมาจอดรับจนกระทั่งไปถึงจุดหมายปลายทางจึงลงจากรถ
"วันหยุดนี้ต้องหาซื้อรถมาขี่ซะแล้ว แต่อีกหลายวันเลย"
พูดกล่าวกับตัวเองก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปในไนต์คลับแห่งหนึ่งแล้วเข้าไปพบกับเจ้าของร้าน
"คนที่คุณโทรบอกฉันเมื่อกลางวันอยู่ไหน"
"นั่งรอคุณอยู่ตรงนั้น"
พาเดินเข้าไปหา
"สวัสดีค่ะ!"
พชรยืนกล่าวทักทายชายวัยกลางคนที่นั่งรอใครบางคนอยู่
"สวัสดีครับ!"
เขาทักทายกลับแล้วพชรก็นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน
"ไม่อ้อมค้อมเลยละกัน คุณมีหุ้นในเจเอสหกเปอร์เซ็นต์ถูกต้องมั้ยคะ"
"ใช่..!"
"ขายให้ฉันได้มั้ย ขอสี่เปอร์เซ็นต์พอ.."
กล่าวถามสีหน้าจริงจัง
"ง่ายไปมั้งครับ"
"แล้วต้องการอะไร"
ถามกลับด้วยสีหน้าเฉยชา
"มาพนันกัน ถ้าคุณชนะผมจะให้คุณสองเปอร์เซ็นต์และจะขายให้คุณอีกสองเปอร์เซ็นต์ตัวละสองล้านถูกๆ แต่ถ้าแพ้คุณก็ไม่ได้ และคุณจะต้อง.."
ส่งสายตามองเรือนร่างกายของพชรด้วยแววตาหื่นกระหาย
"ผมขอคุณ ตลอดไป.."
"ได้ค่ะ..! ตามนั้น"
เธอตอบตกลงรับคำอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย แล้วหลังจากนั้นพนักงานเดินเอากองไพ่มาวางไว้ให้ตรงหน้าพร้อมสับไพ่ให้ด้วย
ไอ้แก่นี่แก่แล้วยังไม่รู้จักสำเหนียกตัวเอง ผู้ชายไม่ต่างกันเลยจริงๆ
"ห้ารอบตัดสิน"
ชายผู้นั้นกล่าวแล้วพชรก็ยกขาขึ้นไขว่ห้างจากนั้นก็เริ่มเล่นเกมพนันไพ่ เริ่มมาพชรก็เป็นฝ่ายชนะไปสองตา และต่อจากนั้นอีกสองตาก็เป็นชายวัยกลางคนที่ชนะไป
พนักงานยืนสับไพ่เป็นรอบสุดท้ายซึ่งเป็นรอบตัดสินว่าใครจะเป็นผู้ชนะ แล้วแจกไพ่ให้ทั้งสองคนแล้ววางกองไปไว้ตรงกลาง
"รอบสุดท้ายตัดสิน"
ทิ้งไพ่ลงบนโต๊ะสองใบแล้วพชรก็ทิ้งลงตามวนแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั้งชายผู้นั้นเหลือสองใบสุดท้ายในมือ จึงทิ้งไพ่ลงบนโต๊ะด้วยความมั่นใจว่ายังไงตัวเองก็ต้องเป็นฝ่ายชนะ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พชรวิตกสีหน้ายังคงนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง พชรจึงใช้จังหวะนั้นที่เขากำลังหลงระเริงว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าสลับไพ่ในมือ จากนั้นก็ทิ้งไพ่ลงตามก็ปรากฏผลออกมาว่าเธอเป็นฝ่ายชนะ ถึงขั้นทำให้สีหน้าของชายผู้นั้นซีดตกไปด้วยไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายแพ้พนัน
"ฉันชนะแล้ว ทำตามที่พูดด้วยนะคะ ภายในวันพรุ่งนี้ หุ้นมาครบสี่ตัวเงินจะเข้าบัญชีตาม ถ้าไม่คนที่น่าจะจัดการคุณแทนฉันเอง"
กล่าวจบก็เผยยิ้มมุมปากด้วยตนเป็นผู้ชนะการพนัน แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพนันโซนวีไอพี และกลับขึ้นไปด้านบนซึ่งเป็นไนต์คลับเป็นฉากบังตาบ่อนพนันที่อยู่ชั้นใต้ดิน
เมื่อเธอกำลังจะเดินออกไปจากไนต์คลับก็มีพนักงานหนุ่มเดินเข้ามาหาแล้วเชิญเธอไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะนั่งดื่ม
"ท่านรองเองหรอคะ"
พชรกล่าวเมื่อเห็นว่าชายที่ให้คนไปตามตัวเองมาหานั้นคือธีภพซึ่งเป็นรองประธานบริหารในบริษัทที่ตัวเธอทำงานอยู่
"นั่งก่อนสิ"
พชรนั่งลงตามคำเชิญชวน แล้วเขาก็รินเครื่องดื่มใส่แก้วแล้วส่งให้พชรดื่ม
"ดื่มก่อนสิ"
ชายหนุ่มกล่าวบอกแล้วพชรก็ชายตามองเขาก่อนที่จะยกมือไปหยิบสัมผัสมือของเขาเอาก่อนที่จะรับเอาแก้วเครื่องดื่มมาไว้ในมือ
.
.
"เป็นไงบ้าง ได้เรื่องรึเปล่า.."
ชายวัยกลางคนกรอกเสียงลงผ่านโทรศัพท์มือถือ
"ยังครับบ! ร่องรอยของคนที่หายไปยี่สิบเจ็ดปีมันนานมากเลยนะครับ"
"ยังไงก็ต้องหาให้เจอ ผมจะรอ.."
กล่าวบอกผ่านโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแล้วก็กดวางสาย
"นี่มันอะไรกันคะคุณ.."
เสียงของหญิงวัยกลางคนกล่าวถามด้วยสีหน้าขุ่นเคียง
"อะไรของคุณ.."
"ก็ที่คุณพูดไง! คุณยังตามหามันสองแม่ลูกอยู่อีกหรอ ป่านนี้มันสองคนตายไปแล้วมั้ง"
พูดกล่าวด้วยน้ำเสียงกระทบกระแทกอย่างไม่พอใจที่สามียังคงตามหาใครบางคนไม่ละเลิกความพยายาม
"เธอกับลูกผมยังไม่ตาย ต่อให้ต้องตามหาจนตายผมก็จะทำ"
"ป๊ากับม้าพูดถึงใครคะ ลูกป๊าก็เนตรกับพี่ธีร์สองคนไม่ใช่หรอคะ"
เสียงของหญิงสาวบุคคลที่สามเดินเข้ามาถามด้วยนึกสงสัยในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
"ถามป๊าแกเอาละกัน"
หญิงวัยกลางคนกล่าวลูกสาวคนเล็กแล้วเดินหนี
"ว่าไงคะป๊า.."
กล่าวถามด้วยต้องการคำตอบ
"ไม่ใช่เรื่องของเรา..กลับห้องไปนอนซะ"
เดินหนีไปอีกคน
.
.
ร่างเล็กของขวัญกวินถือโทรศัพท์และแก้วกาแฟเดินออกจากครัวไปนั่งลงที่โต๊ะทานอาหาร และบนโต๊ะทานอาหารก็มีแล๊ปท็อปวางเปิดอยู่
"ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าจะแล็ปท็อปแล้ว"
"ส่งไปแล้วค่ะ"
"แต่ฉันยังไม่เห็นเลยนะคะ ช่วยส่งมาอีกทีหน่อยค่ะ"
กล่าววานขอบุคคลในหน้าจอโทรศัพท์แล้วมองเข้าไปที่หน้าจอแล๊ปท็อป
"กำลังอัปโหลดส่งนะคะ"
"ค่ะ!!"
จิบกาแฟบนโต๊ะแล้วก็เห็นไฟล์ข้อมูลเด้งเข้ามาในไลน์จากนั้นก็รีบเปิดเช็คดูอย่างละเอียด
"รูปแบบนี้โอเคเลยค่ะ ดูเข้ากับคอนเซปต์ฤดูร้อนเลยแหละค่ะ"
"ตอนนี้เราก็เสร็จไปหนึ่งแล้วนะคะ ฉันก็กำลังคิดออกแบบคอนเซปต์ฤดูร้อนด้วยเช่นกัน"
"ค่ะคุณขวัญ.."
"ครับคุณขวัญ.."
"เหนื่อยหน่อยนะคะ ถ้าเสร็จทันไว้พวกเราไปเที่ยวกัน"
กล่าวบอกน้ำเสียงนุ่มนวลแต่จริงจังในคำพูด
"เที่ยวหรอครับ"
"ใช่ค่ะ! ฉันยังไม่ได้บอกหรอคะ"
"ยังเลยค่ะ"
"ฉันน่าจะลืมจริงๆ อยากไปเที่ยวไหนโหวตกันเลยนะคะ ของหนึ่งที่ค่ะ พักผ่อนกันได้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ.."
"โอเคครับ/ค่ะ"
ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วเริ่มวางสายไปจนหมด ขวัญกวินจึงปิดโทรศัพท์แล้วนั่งออกแบบเครื่องประดับต่อจนเผลอนั่งหลับไปเสียตรงนั้นจนถึงเช้า
