ชีวิตเธอไม่มีทางเป็นสุขแน่ ถ้าโลกใบนี้ยังมีฉันอยู่
รอยแค้นหรือ..จะสู้แรงรัก
บทสรุปความรักครั้งนี้จะจบลงอย่างไร
รัก,ดราม่า,แอคชั่น,หญิง-หญิง,เกาหลี,omegaverse,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปึ้ง! ปึ้งง! ปึ้ง..ปึ้งงง!!!
“นี่..! เธอออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกมา..เปิดประตู ถ้าเธอไม่เปิดประตูออกมา ฉันจะพังประตูเข้าไปหาเธอเอง”
ร่างสูงของพัค ชอนอายืนเคาะประตูห้องเสียงดังพร้อมกับร้องออกคำสั่งให้คนที่อยู่ด้านในห้องออกมาเปิดประตูให้ แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองใดๆจากคนข้างในเลยทั้งสิ้นนอกเสียจากความเงียบงันเท่านั้นที่ได้ตอบกลับมา
“กูบอกให้มึงเปิดประตู..ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ”
ร้องตะคอกเสียงออกมาเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก
“กุญแจห้องครับนายใหญ่..”
“ขอบใจ..ไปได้แล้ว”
ลูกน้องของเธอก็เดินจากไป ได้จากนั้นเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับกล่าวว่า
“กูบอกให้เปิดประตูทำไมไม่เปิดห๊ะ”
มองไปยังคนที่นอนซุกตัวอยู่บนเตียงนอน
“ฮเยนา..!!”
กล่าวเรียกนามของคนคนนั้นแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆมาจากเธอเลยแม้แต่คำเดียว
“ชา ฮเยนา..! เธอเป็นอะไร..”
“เธอคิดจะสนใจฉันด้วยหรอ..ฉันยังไม่ตายง่ายๆหรอก”
ชา ฮเยนาที่นอนซมอยู่บนเตียงกล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่ช่างอ่อนแรง
“ก็ดี..เพราะเธอต้องเป็นของเล่นสำหรับฉันไปอีกนาน”
ก้าวเดินเข้าไปกระชากแขนอีกฝ่ายขึ้นมา
“ตัวเธอร้อนหนิ"
พัค ชอนอากล่าวเมื่อได้รับรู้และสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ออกมาจากต้นแขนของเธอแล้วรีบยกมือขึ้นแตะหน้าผากของเธอ เพื่อให้ตัวเองแน่ใจว่าเธอคนนี้ตัวร้อนเกินอุณหภูมิของคนปกติทั่วไปจริงๆ
”ปล่อยย..!! อย่ามาจับหรือแตะต้องตัวฉัน”
ออกแรงน้อยๆดึงแขนตัวเองกลับมา
“อยู่เฉยๆ อย่าปากดี เดี๋ยวจะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ ฉันอยากให้เธออยู่เป็นของเล่นฉันต่อไป”
“ไม่ต้อง..เดี๋ยวมันก็หายเอง ฉันยังไม่ตายง่ายๆหรอก”
“หุบปาก..! เดี๋ยวตบเลือดอาบเลยแม่ง..นอนอยู่เฉยๆนิ่งๆ”
กล่าวจบก็เดินออกไปจากห้องเพื่อที่จะไปหาชามและผ้าเข้ามาเช็ดตัวให้กับชา ฮเยนานที่นอนป่วยไม่สบายอยู่ในห้อง แล้วจากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้..เช็ดตัวเสร็จจะได้ไปทานข้าวแล้วทานยาต่อ ไข้จะได้ลดลง”
“ไม่ต้อง..ฉันไม่หิว แล้วก็ไม่กินด้วย”
“อย่าทำตัวดื้อด้าน..! น่ารำคาญ..”
“ฉันอยากกลับบ้าน..”
“ไม่มีทางซะหรอก............จนกว่าว่าฉันจะสาสมแก่ใจ เธอก็ไม่มีทางมีวันนั้น”
“ฉันเป็นคนมีชื่อเสียง อีกไม่นานต้องมีคนตามหาฉัน แล้วเธอก็ต้องปล่อยตัวฉันไป”
“เฮอะ!!”
พัค ชอนอาแสยะยิ้มมุมปากตัวเองเบาๆแล้วพูดต่อว่า
“เธอเป็นนักร้องนักแสดงในสังกัดของฉัน ตอนนี้ฉันให้คนจัดการแก้เขาปิดข่าวของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนเธอก็ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่กับฉันต่อไปอีกนาน”
“เธอน่ะ!! เปลี่ยนไปมากเลยนะ เปลี่ยนไปอย่างกับว่าเป็นคนละคนกัน”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยรู้จักเธอ แล้วเธอจะรู้จักฉันได้ยังไง อย่าตอแหลจะดีกว่านะ ฉันไม่ชอบ..เสียด้วยซ้ำไป”
“แล้วจะมาทำดีกับฉันทำไม”
“ก็แค่ยังไม่อยากให้ของเล่นชิ้นใหม่ตายตอนนี้ เพราะยังไม่ได้เล่นกับมันเลย”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เข้ามา..”
“อาหารครับนายใหญ่..”
“เอาเข้ามาวางไว้ตรงนี้แหละ แล้วนายมาถึงตั้งแต่ตอนไหน”
“เมื่อกี้ครับ..”
“นายมาก็ดีแล้ว..จัดการต่อด้วย พูดมากน่ารำคาญฉิบหาย”
“น่ารำคาญแล้วจะมาดูแลเช็ดตัวให้ฉันทำไม ฉันไม่ได้ขอให้เธอทำสักหน่อย”
“ป่วยอยู่แล้วยังจะปากดี อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะ”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
“ผมต้องขอโทษแทนเจ้านายของผมด้วยนะครับ แต่ก่อนเธอไม่ได้เป็นคนแบบนี้ จนกระทั่งประสบอุบัติเหตุเพราะช่วยเด็กคนนึงเอาไว้เธอจึงสูญเสียความทรงจำบางส่วนไปและกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้น”
“ประ..ประสบอุบัติเหตุหรอคะ”
“ครับบ!! คุณทานข้าวเถอะนะครับ ถ้านายใหญ่กลับเข้ามาแล้วคุณไม่ทานข้าว นายใหญ่อาจจะใช้ความรุนแรงกับคุณบังคับให้คุณทานข้าวก็ได้นะครับ”
“ค่ะ!!”
ไม่น่า..เธอถึงจำพี่ไม่ได้ แต่ทำไมเธอถึงเลือกที่จะลืมความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนด้วยล่ะ
เธอก้มหน้าคิดกับตัวเองในใจ
“คุณเป็นคนดีนะคะ แต่ไม่น่ามาทำธุรกิจมืดแบบนี้เลย”
“อาป๊าของนายใหญ่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่อาจไปไหนได้หรอกครับ”
“คุณออกไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะทานข้าวเอง”
“ก็ได้ครับบ!!”
ชายคนนั้นตอบรับคำแล้วเดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับปิดประตูห้องเอาไว้ด้วย
หรือที่เธอเลือกจะลืมพี่เป็นเพราะพี่เลือกที่จะทิ้งเธอแล้วมาตามหาความฝันของตัวเองอย่างนั้นหรอ
เธอนั่งครุ่นคิดในใจอีกครั้ง
.
.
เราอยู่กับยัยนั่นไม่ถึงสัปดาห์ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับยัยนั่นจังเลยวะเนี่ย
พัค ชอนอาครุ่นคิดบอกกับตัวเองก่อนที่จะพูดออกมาคนเดียวว่า
“แต่ถึงยังไงซะ ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอได้อยู่แบบนี้นานหรอก เพราะฉันจะทรมานทนให้ถึงที่สุด แต่พูดไปก็เหมือนโรคจิตเลยแฮะ”
วันต่อมา..
“ไข้เธอก็ลดลงมามากแล้วนี่ ทีนี้ก็กลับมาเป็นของเล่นฉันต่อได้แล้วสิ”
พัค ชอนอากล่าวแล้วเผยยิ้มสยองออกมาอย่างกับคนโรคจิต
“เธอจะอะไรกับฉันนักหนา ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยสักหน่อย”
“อย่าปากดี..เธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น แต่ก็เป็นโชคดีของเธอไป เพราะวันนี้ฉันต้องกลับขึ้นฝั่ง แต่ก็ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะแทวอนจะอยู่เฝ้าเธอ”
“ปล่อยฉันไปสักทีสิวะ”
เพรี๊ยะ
ตบหน้าชา ฮเยนาแล้วมองเธอด้วยสายตาจิกกัด แล้วค่อยๆยื่นใบหน้าไปใกล้ๆหูของเธอแล้วกล่าวว่า
“ชาติหน้าละกันนะ”
“เออ..งั้นก็เอาเลยสิ ฆ่าฉันให้ตายตรงนี้ไปเลยสิ”
พูดท้าทายพัค ชอนอา แต่ก็ถูกตอบกลับด้วยประโยคที่ว่า
“การฆ่าเธอให้ตายมันง่ายเกินไปสำหรับฉันไง สู้เอาเธอไว้ทรมานเล่นยังจะดีซะกว่า..”
“ไม่ฆ่าหรือไม่กล้ากันแน่..”
ชา ฮเยนาพูดจบ พัค ชอนอาก็จับคางของเธอขึ้นมาแล้วออกแรงบีบ
“อย่ามาท้าทายฉันนะ เพราะถ้าฉันจะฆ่าเธอจริงๆขึ้นมา เธอจะไม่ได้มานั่งพูดอวดดีต่อปากต่อคำใส่ฉันแบบนี้หรอก จำใส่สมองเอาไว้ซะ”
พูดจบก็ปล่อยมือออกจากคางของอีกฝ่าย
“ว้าา..ฉันนี่แย่จังเลยเนาะ กันไปตบหน้าเธอแล้วก็บีบค้างเธอให้เจ็บทั้งที่ไข้เธอพึ่งจะทุเลาให้ลุงแท้ๆเลยเชียว”
กล่าวจบก็มีบุคคลที่สามเปิดประตูห้องเข้ามาหาเธอทั้งสองคน และคนคนนั้นก็คือคัง แทวอน
“นายใหญ่ครับ ออกเดินทางได้แล้วครับ”
“เตรียมเรือเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
พัค ชอนอาหันกลับไปถาม
“ครับนายใหญ่..”
“อออ..! เดี๋ยวอีกหน่อยฉันจะออกไปทีหลัง”
“ครับบ!!”
เขาตอบรับผู้เป็นนายแล้วเดินออกไป จากนั้นเธอก็หันกลับมาสนใจที่ตัวของชา ฮเยนาต่อ
“ในเกาะนี้อยากจะเดินไปไหนก็ไปถ้าหายดีแล้ว แต่ถ้าคิดจะหนีลงทะเลแล้วล่ะก็..เธอคิดผิด เพราะรอบๆเกาะนี้มีฉลามกับงูทะเลชุกชุมเต็มไปหมด”
“แล้วก็อย่าเดินไปหลังเกาะ แต่ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ตรงไหนก็จะมีคนคอยตามเธอไปอยู่ดี”
“ไม่ต้องมาบอกฉัน..เพราะยังไงฉันก็จะไม่ออกไปไหน”
เธอตัดพ้อยื่นคำขาด
“ก็ตามใจ..ถ้าอยากจะนอนเป็นง่อยอยู่แต่ในห้องนี้ก็ตามใจ..เอาล่ะ..ฉันไปล่ะนะ อีกสองวันแล้วเราค่อยเจอกัน”
ยิ้มมุมปากแต่ยังคนสายตาที่เกรี้ยวกราดชวนดูน่ากลัว
“ฉันไม่ได้อยากจะเจอกับเธอ..”
“ต่อให้ไม่อยากเจอยังไง เธอก็ต้องได้เจอ..ฉันปล่อยให้เธอสบายไปอีกตั้งสองวันมันก็ดีแค่ไหนแล้วว..!!”
“ถ้าอยากให้ฉันสบายจริง ก็ปล่อยฉันไปสักทีดิวะ”
“เอ๊ะะ..ยัยบ้านี่! ทำไมถึงชอบให้ฉันพูดแต่คำเดิมๆแบบนี้วะ ก็รู้ทั้งรู้ว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี..”
ชักสีหน้ารำคาญชา ฮเยนาอย่างเต็มทน
“ใช่..! รู้..แต่ฉันจะพูดไปเรื่อยๆ จะพูดจนกว่าฉันจะเป็นอิสระ”
“งั้นก็พูดต่อไปเถอะนะ เพราะมันไม่มีวันนั้นง่ายๆหรอก ชา ฮเยนา..”
สิ้นถ้อยคำประโยคนั้นพัค ชอนอาก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูห้องเอาไว้
