เจนจิราที่เคยมีความสัมพันธ์กับมีนลดาเมื่อสามปีก่อน เข้ามาอยู่ในบ้านมีนลดาในฐานะภรรยาใหม่ของพ่อพร้อมกับลูกสาว มีนลดาจึงไม่ยอมรับและมีอคติกับเธอ
รัก,ดราม่า,หญิง-หญิง,โอเมกาเวิร์ส,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กผู้หญิงตัวเล็กวิ่งเล่นอยู่บริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่อย่างร่าเริงแจ่มใส่ แต่แล้วก็ชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งสวมชุดลายทหารทั้งตัวสะพายกระเป๋าเป้เดินเข้ามาจนหกล้มจนร้องไห้ เธอจึงนั่งลงอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาปลอบประโลมให้หยุดร้อง เมื่อเด็กหญิงหยุดร้องไห้เธอก็พูดขึ้นมาว่า
"เก่งที่สุดเลย ลูกใครเนี่ยทำไมถึงปล่อยให้หนูวิ่งเล่นอยู่ตรงนี้คนเดียว"
กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วพาเดินเข้าไปด้านในบ้าน
"ลูกพีช.."
เสียงของเจนจิราเดินพูดกล่าวออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดอาหารชุดเล็กสำหรับเด็กแล้วหยุดยืนนิ่งเงียบเมื่อเห็นว่าลูกสาวของตนอยู่บนอ้อมแขนของหญิงสาวที่สวมคงเครื่องแบบทหารทั้งตัว
"เธออ.."
มีนลดาที่ยืนอุ้มเด็กหญิงอยู่กล่าวขึ้น เจนจิราจึงรีบมองหาที่วางชุดอาหารแล้วเข้าไปอุ้มลูกสาวกลับคืนมาแล้วถอยห่างจากเธออย่างรวดเร็ว
"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง นี่ลูกเธอหรอ.."
"อ้าวว! มีน..มาถึงพอดีเลย"
เสียงของชายวัยกลางคนซึ่งเป็นพ่อของมีนลดาเดินเข้ามาหาพร้อมคนใช้ที่ลากกระเป๋าเดินทางมาตามหลัง
"พ่อ..! พ่อจะไปไหน"
"ไปคุยงานที่ต่างประเทศประมาณอาทิตย์นึง ฝากดูแลคุณเจนจิรากับลูกสาวของเธอด้วย"
"พ่อหมายถึงเด็กคนนั้น"
มีนลดายกมือขึ้นชี้นิ้วไปที่เด็กหญิงที่เจนจิราอุ้มอยู่
"ใช่! ลูกพีช..ช่วยดูแลลูกพีชด้วย เด็กในวัยนี้กำลังซน.."
"พ่อเอาเลขาหน้าห้องตัวเองที่อายุเท่าลูกตัวเองมาทำเมียงั้นหรอ"
กล่าวถามด้วยสีหน้าแววตาที่เริ่มมีความโกรธเข้ามาทีละน้อย เพราะใครจะไปยอมรับได้ที่พ่อของตัวเองพาผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้านพร้อมกับเด็กอีกคนในตอนที่ตัวเองไม่ได้อยู่บ้าน ด้วยแยกตัวออกไปทำงานตามสายอาชีพที่ตนเลือกทางเดิน
"พูดอะไรช่วยให้เกียรติคุณเจนเค้าหน่อย"
"นี่คงจะใช้เต้าไต่สิท่า.."
เพรี๊ยะะ!!
เสียงฝ่าของชายวัยกลางคนตบกระทบเข้าที่ใบหน้าสวยของมีนลดา
"พ่อ..ตี"
เสียงลูกพีชเด็กหญิงตัวเล็กกล่าว
"ขอโทษคุณเจนเค้าเดี๋ยวนี้"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
เจนจิรากล่าวแล้วรีบพาลูกสาวเดินหนีไปด้วยไม่อยากให้ลูกเห็นภาพการใช้ความรุนแรงหากเกิดขึ้นอีกครั้ง
"พ่อ..ตี! ทำไม พ่อตี"
ลูกพีชกล่าวในขณะที่เจนจิราอุ้มตัวเองเดินหนีไปให้พ้นจากที่ตรงนั้น
"ไม่เอาค่ะลูกพีช มันเป็นสิ่งไม่ดี ไม่พูดนะคะ ความรุนแรงเป็นสิ่งไม่ดีนะ แม่พาหนูไปทานอาหารในครัวดีกว่านะ"
"แต่ว่าา..! พ่อ.."
"หึ! ไม่พูดคำนี้ต่อหน้าพี่มีนนะ"
แสดงสีหน้าดุลูกสาววัยสองขวบ
"หื่ออ..!! จาเรียก.."
ส่ายหน้าปฏิเสธที่จะไม่ทำตามคำพูดของเจนจิราซึ่งเป็นแม่ของตน
"ถ้าไม่ฟังแม่จะทำโทษลูกพีชนะคะ"
"ก็ได้..ไม่พูด ก็ได้.."
แสดงสีหน้าบึ้งตึกใส่ผู้เป็นแม่
ส่วนทางด้านมีนลดาก็ยืนจ้องหน้าพ่อของตนด้วยอารมณ์โกรธที่เขาพาผู้หญิงอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านพร้อมกับเด็กผู้หญิงโดยไม่สนใจความรู้สึกของตน
"มีนลาพักร้อนกลับมาเพื่อมาอยู่กับพ่อนะ ไม่ได้ลามาเพื่อเจอเรื่องแบบนี้ พ่อจะมีเมียน้อยกี่คนมีนไม่สนใจ แต่นี่เอาเด็กรุ่นลูกที่เลยเป็น....! มาทำเมียทั้งยังมีลูกด้วยกันอีก"
พูดตะคอกเสียงด้วยความโมโหและโกรธผู้เป็นพ่อของตนเป็นอย่างมาก
"พูดให้มันดีๆหน่อย ถ้าแกไม่ช่วยดูแลก็อย่าทำอะไรเค้าสองคนแม่ลูกละกัน ไม่งั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่"
"พ่อหรือมีนจะได้ตายก่อนกัน อย่าลืมว่าลูกพ่อเป็นทหารมีปืนอยู่ในมือนะ ไม่ได้ทำงานบริหารที่วันๆเอาแต่นั่งจับปากกาคุยธุรกิจเหมือนกับพ่อไปวันๆ"
"ก็ลองดู.."
เดินออกไปจากบ้านแล้วสายตาของมีนลดาก็เริ่มแสดงความโกรธให้เข้ามาครอบงำก่อนจะเดินไปตามทางที่เจนจิราพาลูกสาวเดินหนีไปก่อนหน้านี้ แล้วลากแขนเจนจิราให้ออกมาจากครัวโดยไม่สนใจเด็กหญิงที่กำลังทานอาหารอยู่กับเธอ แต่ยังดีที่มีคนใช้อยู่ที่ครัวด้วยเด็กจึงไม่ได้อยู่คนเดียวลำพัง
มีนลดาลากเธออกมาด้วยความเร็วแรงแล้วโยนเธอให้ล้มลงกับพื้นบ้านจนเธอร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ
"ร่านดีนี่ ในโลกนี้คงไม่มีใครสุดเท่าเธอแล้วแหละ ร่านได้ใจจริงๆ สามปีก่อนได้ฉันเป็นผัว พอมาตอนนี้ได้พ่อฉันเป็นผัวต่ออีก แถมยังมีเด็กเชี่ยนั่นเกิดขึ้นมาอีกคน"
จากที่เจนจิราพยายามควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ แต่เมื่อมีนลดาพูดออกมาเช่นนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้ววาดมือตบเข้าที่หน้าของมีนลดาเดต็มแรงที่มี
"อย่ามาว่าลูกของฉันแบบนี้นะ ถ้าไม่ชอบไมพอใจก็อย่ามายุ่งกับเรา ต่างคนต่างอยู่กันคนละที่ ที่ฉันกับลูกเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะพ่อของเธอขอร้องให้มา ไม่งั้นคงไม่มาเหยียบที่นี่ถ้าไม่มีงาน"
"งานหรอ! งานที่ว่าคือการเอาตัวเข้าแลกล่ะสิไม่ว่า ทุเรศ.."
มีนลดากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงดูถูกเจนจิราจบก็ก้าวเท้าเข้าไปพร้อมกับยกมือขึ้นบีบกรามของเธอแล้วพูดบอกกับเธอต่ออีกว่า
"จำเอาไว้เลยนะ เธอกับลูกของเธอจะไม่มีทางได้อะไรจากที่นี่ไปได้หรอก"
มีนลดากล่าวจนจบแล้วก็ปล่อยมือจากใบหน้าของเจนจิราก่อนจะรีบขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ส่วนเจนจิราก็ทำเป็นใจดีสู้เสือไม่ให้หวั่นไหวไปกับคำพูดของมีนลดาก่อนจะเดินกลับไปหาลูกสาวที่ด้านในห้องครัว
"แม่ขาา...! ทำไม.."
เสียงลูกพีชร้องเรียกถามเจนจิราดมื่อเห็นเธอเดินกลับเข้ามาหา
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ทานข้าวต่อเถอะ ทานเก่งจังเลยนะลูกสาวแม่ ใกล้จะหมดแล้วเนี่ย"
ยกมือขึ้นลูบผมลูกสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดูลูกสาวคนเดียว ต่อด้วยการใช้มือเช็ดเศษอาหารที่บริเวณปากให้ลูกด้วย
"แม่หนูทำกับข้าวอร่อย!"
"อร่อยก็ทานให้หมดเลยนะ"
"ค้าาา.."
ตอบรับคำผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มแย้มร่าเริง
ทางฝ่ายมีนลดาที่ตอนนี้เข้าไปอยู่ในห้องนอนของตนเองก็โยนกระเป๋าเป้ลงพื้นห้องด้วยความรุนแรงจากอารมณ์โกรธและโมโห
"ทำไมต้องเป็นเธอด้วยวะ ทำไมใช่คนอื่น อุตส่าห์รักมาตั้งนาน แม่งเอ้ยย!! อีเหี้ย.."
พูดกล่าวกับตัวเองด้วยอารมณ์ที่อย่างที่มีแทรกซ้อนเข้ามาแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสยผมแล้วศีรษะค้างเอาไว้อย่างเจ็บปวดทรมานใจ
.
.
20:37 น.
เจนจิรานอนกอดกล่อมลูกสาวตัวเล็กให้นอนจนกระทั่งลูกสาวของเธอนอนหลับสนิทคาเสียงพูดกล่อมและอ้อมแขนไออุ่นจากความรักของแม่อย่างเธอ
"หลับสักทีนะคนเก่ง..! ถึงหนูจะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของแม่ แต่แม่ก็รักหนูนะคะ"
นอนหันข้างลูบศีรษะพูดกล่าวกับลูกพีชที่นอนหลับไปแล้ว จากนั้นก็ก็หน้าลงจูบหน้าผากลูกพีชก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกอดลูกพีชจนหลับไปถึงเช้าของวันใหม่ทั้งสองแม่ลูก
มีนลดาลืมตาตื่นขึ้นมาแต่เช้าแล้วลูกไปอาบน้ำแต่แต่งตัวก่อนจะลงไปด้านล่างเพื่อทานอาหารในห้องรับประทานอาหารที่ทุกเช้าแม่บ้านจะต้องจัดเตรียมไว้ให้อยู่เสมอ
คนใช้รีบจัดเตรียมโต๊ะอาหารให้มีนลดาหลังจากที่เธอเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร และกำลังจะถือจานสำหรับใส่ข้าวออกไปสามใบ แต่เจนจิราที่อยู่ในครัวด้วยอีกคนก็เรียกห้ามเอาไว้เสียก่อน
"เอาออกไปแค่ใบเดียวก็พอค่ะ เจนกับลูกพีชจะกินข้าวในนี้พร้อมทุกคน"
"ค่ะ"
เธอตอบรับคำแล้วถือจานออกไปแค่ใบเดียว
"สองแม่ลูกนั่นล่ะ"
"คุณเจนอยู่ในครัว ส่วนคุณหนูลูกพีช พี่เลี้ยงกำลังพาเดินมาค่ะ"
กล่าวบอกกับมีนลดาพร้อมกับวางจานลงบนโต๊ะแล้วตักข้าวใส่จานให้เธอ ส่วนลูกพีชและพี่เลี้ยงก็เดินเข้าไปหาเจนจิราด้านในห้องครัว
"แกงจืดกับปลาราดพริกนี่ใครทำ รสชาติไม่เหมือนเดิม อร่อยดี.."
"คุณเจนจิราค่ะ"
เมื่อได้ฟังคำตอบมีนลดาก็แสดงสีหน้านิ่งไร้อารมณ์จะตอบสนองแต่เพียงชั่วขณะก็เอ่ยปากสั่งคนใช้ว่า
"ไปเอาถังขยะมา.."
"เอามาทำไมคะ"
"บอกให้ไปเอาก็ไปเอามา.."
"ค่ะๆ สักครู่ค่ะ"
รีบเดินกลับเข้าไปเอาถังขยะในห้องครัวตามคำสั่งอันเกรี้ยวกาจของมีนลดา
"เอาถังขยะออกไปทำไมหรอคะ"
"คุณมีนสั่งค่ะ"
"เดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง ลูกพีชรอแม่อยู่ในนี้ก่อนนะ เดี๋ยวแม่มา.."
"ค่าา.."
ลูกพีชตอบรับคำแล้วก้าวเดินไปเอาถังขยะกับคนใช้แล้วออกไปหามีนลดาที่โต๊ะอาหารด้านนอกห้องครัว
"ถังขยะ.."
"เอาวางลง.."
วางถังขยะลงบนพื้นตามที่มีนลดากล่าวบอก จากนั้นมีนลดาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหยิบจานปลาราดพริกและถ้วยแกงจืดขึ้นมาแล้วเทลงถังขยะต่อหน้าเจนจิราที่เป็นคนทำ
"เธอเททิ้งทำไม ถ้าไมกินก็อย่าทำแบบนี้สิ คนอื่นจะกินแทนก็มี.."
เจนจิราเงยหน้าพูดกล่าวบอกมีนลดาที่ตัวสูงกว่าตน แล้วมีนลดาก็ก้มหน้าลงมองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยก่อนจะพูดว่า
"ขยะ..!!"
ว่าแล้วก็เดินหนีไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของเจนจิราที่เป็นคนทำอาหาร
"มันจะเกินไปแล้วนะ"
เจนจิราพูดกล่าวตามหลังมีนลดาทำให้เธอต้องหยุดยืนนิ่งแล้วตอบกลับเจนจิราที่ยืนมองตนอยู่ทางด้านหลัง
"ขยะมันก็ควรอยู่ในถังขยะ ไม่ควรอยู่นอกถังขยะ เพราะมันสกปรก.."
