เจนจิราที่เคยมีความสัมพันธ์กับมีนลดาเมื่อสามปีก่อน เข้ามาอยู่ในบ้านมีนลดาในฐานะภรรยาใหม่ของพ่อพร้อมกับลูกสาว มีนลดาจึงไม่ยอมรับและมีอคติกับเธอ
รัก,ดราม่า,หญิง-หญิง,โอเมกาเวิร์ส,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่ถูกมีนลดาพูดและทำพฤติกรรมแย่ๆใส่ในช่วงเวลาอาหารเช้า เธอก็ทำใจเดินกลับเข้าไปหาลูกสาวที่อยู่ในครัวเพื่อทานอาหารกับลูกและทุกคนจนเรียบร้อยจึงออกไปทำงานต่อ
เธอเดินออกไปจากบ้านของมีนลดา แต่ก่อนจะไปก็ไม่ลืมบอกลาลูกพีชซึ่งเป็นลูกสาวของตนเองเพียงคนเดียว ส่วนมีนลดาก็เดินออกไปจากบ้านเพื่อไปเที่ยวเล่นนอกบ้าน
"ได้เป็นเมียพ่อฉันแล้วยังจะต้องทำงานอีกรึไง"
มีนลดากล่าวบอกกับเจนจิราก่อนจะเดินไปเอารถที่โรงจอดรถแล้วสตาร์ทขับออกไปด้วยความเร็วแรง
"ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน นิสัยชอบเอาชนะ"
เจนจิรากล่าวก่อนที่จะก้าวเท้าเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปจากบ้านตามหลังมีนลดา
หลังจากที่เจนจิรามาถึงบริษัท เธอก็ทั้งนั่งและเดินทำงานอยู่ในบริษัท อีกทั้งยังต้องจัดการดำเนินงานแทนภพธรซึ่งเป็นพ่อของมีนลดา เพราะเขาเดินทางไปคุยเรื่องงานอยู่ที่ต่างประเทศ จนเมื่อถึงเวลาเลิกงานเธอก็รีบกลับบ้านไปหาลูกสาวด้วยความคิดถึง
"พี่คะ! ลูกพีชหายไปไหน"
"เห็นคุณมีนพาขึ้นห้องไปค่ะ"
พี่เลี้ยงเด็กกล่าวตอบคำถามของเจนจิรา
"ปล่อยลูกพีชไปแบบนั้นได้ไง"
ว่าแล้วก็รีบขึ้นไปที่ห้องของมีนลดา
"ลูกพีชช.."
ร้องเรียกลูกสาวพร้อมทั้งพยายามจะผลักประตูเข้าไปด้านใน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะประตูถูกล็อกและไม่มีใครเปิดให้เข้าไป จึงรีบลงไปขอกุญแจสำลองจากแม่บ้านมาเปิดเข้าไปในห้อง แต่ก็ไม่พบใครอยู่ในนั้นเลยสักคน จึงกลับลงไปถามทุกคนในบ้านที่ชั้นล่างอีกครั้ง
"มีนกับลูกพีชไม่ได้อยู่ในห้อง แน่ใจนะว่าลูกพีชอยู่กับเค้า ทำไมไม่ดูแลลูกพีชให้ดีๆ"
กล่าวจบก็รีบเดินหาไปทั่วด้านนอกและในบ้านจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาพ่อของมีนลดาเพื่อขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ หลังจากที่ได้เบอร์โทรศัพท์ของมีนลดามาเธอก็รีบโทรหามีนลดาทันที
"คุณมีน! คุณพาลูกฉันไปไหน"
"นึกว่าใครโทรมาซะอีกนะ ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าลูกเธออยู่ไหน ฉันไม่ใช่พ่อแม่ของเด็กนั่นนะ"
มีนลดากรอกเสียงกล่าวตอบลงบนโทรศัพท์แล้วก็ตัดสายไป เจนจิราจึงพยายามโทรเข้าเรื่อยๆแต่ก็ยังถูกตัดสายทุกครั้งที่โทรไป จนสุดท้ายต้องนั่งเครียดด้วยกลัวว่าลูกสาวเธอจะเป็นไรไปหรือไม่ เพราะยิ่งมีโรคประจำตัวคือโรคหอบหืดยาพ่นอาการหอบหืดก็ถูกทิ้งไว้ที่บ้าน
หากเกิดอาการกำเริบขึ้นมาอาจจะถึงแก่ชีวิตได้ ด้วยเหตุที่เป็นเด็กอายุแค่สองปีเศษๆนั้นไม่สามารถควบคุมลมหายใจของตัวเองได้แน่นอน แต่แล้วจากนั้นก็รีบออกไปขับรถตามหาลูกของตนอย่างวิตกกังวล
"ฉันจะทำให้เธอกับลูกของเธอออกจากบ้านฉันให้ได้คอยดู.."
มีนลดากล่างพลางหันไปมองเด็กผู้หญิงที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับกลุ่มเด็กๆในโซนที่จดไว้สำหรับให้เด็กเล่นในห้างที่ต้องมีทุกห้างจนเวลาผ่านไปกว่าชั่วโมงเธอก็เดินหนีออกมาแล้วโทรศัพท์กลับไปหาเจนจิรา
"มีนลดา.."
"มารับลูกเธอหน่อยสิ! ฉันมีธุระก็เลยทิ้งลูกเธอไว้ที่เซ็นทรัล แต่ไม่ต้องห่วงนะฉันซื้อเวลาไว้ให้ลูกสาวเธอจนกว่าเธอจะมาถึงแล้ว"
พูดไปก็ยังคงเหลียวมองดูลูกพีชว่ายังเล่นอยู่ที่เดิมหรือไม่
"นั่นเด็กนะคุณมีน คุณกล้าทิ้งลูกพีชได้ไง พาลูกกลับมาเดี๋ยวนี้"
เจนจิราพูดกล่าวผ่านสายโทรศัพท์ด้วยความโกรธและขุ่นเคืองใจ
"ก็ไม่ใช่ลูกฉันนี่"
กล่าวจบก็กดตัดสายแล้วเดินกลับไปหาลูกพีชที่ยังคงเล่นสนุก จนเมื่อเวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาทีเธอก็เดินไปอยู่ในมุมที่ไม่ให้เด็กมองเห็นได้ แต่ก็คอยแอบมองไปที่ตรงนั้นอยู่ตลอดเวลาจนสักพักก็เห็นว่าเจนจิรากำลังวิ่งมาทางนี้เธอก็รีบหนีไปหลบตรงมุมอื่นไม่ให้เธอเห็น
ส่วนลูกพีชนั้นก็เริ่มร้องไห้ออกมาเมื่อไม่เห็นมีนลดาอยู่เฝ้าตัวเอง จนกระทั่งเจนจิราวิ่งมาถึงก็เห็นว่าลูกสาวของตนกำลังร้องไห้เพราะถูกทิ้งไว้ให้อยู่กับใครคนอื่นที่ไม่รู้จัก
ทางด้านมีนลดาเองก็ยังคงยืนแอบมองอยู่ตลอดจนลูกพีชหยุดร้องไห้และเจนจิราพาลูกกลับไป เธอจึงค่อยตามกลับบ้านไปอีกคน
เมื่อเจนจิราก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้านเธอก้รีบเดินเข้าไปหาแล้วตบหน้ามีนลดาเต็มแรงที่มีด้วยอารมณ์ที่โกรธเธอเป็นอย่างมากที่กล้าทิ้งลูกพีชซึ่งก็ยังเป็นเด็กที่ยังไม่รู้ความไว้เพียงคนเดียวแบบนั้นโดยที่ไม่มีความรู้สึกละอายแก่ใจตัวเอง
"คุณยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่าคุณมีน คนเลวๆแบบคุณไม่น่าเกิดมาเลย"
"ฉันทำได้มากกว่านี้อีกถ้าเธอกับลูกของเธอยังไม่ออกไปจากบ้านหลังนี้"
กรอกตามองหน้าเจนจิราด้วยความเกลียดชัง
"อย่างน้อยครึ่งนึ่งของลูกพีชก็...อีกครึ่งนึงก็สายเลือดเดียวกันกับคุณเว้ยคุณมีน"
"แต่คนละแม่ไง"
แสยะยิ้มมุมปากแล้วเดินหนีไปอย่างไร้เยื่อใย
"ถ้าครั้งหน้าเอาลูกฉันไปทำแบบนั้นอีก แล้วแกเกิดหอบหืดกำเริบขึ้นมาฉันฆ่าคุณแน่คุณมีนลดา"
"ลูกเธอเป็นหอบหืดหรอ งั้นก็ระวังหน่อยละกัน เพราะอาจจะตายไม่รู้ตัว"
มีนลดากล่าวเช่นนั้นแล้วเจนจิราก็เดินกลับไปหาแล้วกระชากคอเสื้อเธอลงมาพร้อมกับต่อยเข้าที่ใบหน้าของเธอไปสองทีก่อนจะปล่อยมือเดินขึ้นบ้างไปหาลุกพีชที่นอนหลับอยู่บนห้องโดยไม่พูดอะไรต่อ
"I HATE YOU.."
เสียงมีนลดาพูดกล่าวขึ้นมาหลังจากที่โดนเจนจิรมต่อยหน้าแล้วเดินหนีโดยไม่พูดอะไร
"เพราะเคยรักมากก็ยิ่งเกลียดมาก บอกมาสิว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลุกของพ่อฉัน"
เจนจิราหยุดยืนนิ่งเงียบ มีนลดาเองก็ยืนจ้องมองแผ่นหลังของเธอไม่ละสายตาเพื่อรอคำตอบ แต่กลับได้เพียงความเงียบตอบกลับมาแต่เพียงเท่านั้น
".......! เธอกับลูกของเธอมันก็แค่ขยะ เจนจิรา.."
"ถ้าฉันเป็นขยะ คุณคงจะเป็นสัตว์นรก จิตใจต่ำช้า หยาบกระด้าง..ไม่มีความเป็นคน ทำได้แม้กระทั่งเด็กที่ยังไม่รู้ความเลยด้วยซ้ำ"
จ้องมองนัยน์ตาของมีนลดาด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก
"ส่วนเธอก็ร่านไม่เลือกหน้า..เอาได้ทั้งลูกทั้งพ่อ"
มีนลดาพูดพร้อมทั้งชายตาเหลียวมองเจนจิราตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างดูถูกและสมเพชเธอ
"ก็คงไม่ต่างจากคุณนักหรอก ก็เห็นกลับมาจากกรมทีไรก็ไปนอนกับคนอื่นไปทั่วเหมือนกัน"
"ยุ่งไรด้วยล่ะ"
แสดงสีหน้าขุ่นเคืองที่ถูกเจนจิราพูดจี้จุด
"ถ้าไม่อยากให้ยุ่งก็อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉัน"
"ถ้าไม่ให้ยุ่งกลับลูกพีช งั้นฉันยุ่งกับเธอก็ได้เจนจิรา"
ว่าแล้วก็ลากแขนเจนจิราขึ้นห้องนอนตัวเองแล้วโยนเธอลงนอนบนเตียง เจนจิราก็พยายามขัดขืนลุกหนีแต่ก็ถูกจับโยนลงไปเช่นเคย แต่รอบนี่โดนจับกดไม่ให้ลุกหนีไปไหนได้
"มารื้อฟื้นความหลังของเรากันหน่อยมั้ยล่ะ"
จ้องตาเจนจิราที่ถูกจับกดให้นอนราบอยู่บนเตียงนอน
"ปล่อยย!! ถ้าคุณขืนใจฉัน ฉันแจ้งตำรวจแน่.."
เจนจิราพูดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเอาจริงกับสิ่งที่พูดออกมาให้มีนลดารับรู้
"พ่อฉันคงปล่อยให้ฉันเข้าคุกหรอก ฉันมีเส้นสายอยู่เยอะ ยังไงก็รอด.."
กล่าวจบก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่ก็เพียงแค่ไม่นานลากแขนเธฮออกจากห้องตัวเองแล้วโยนเธอลงกับพื้นหน้าห้องจากนั้นก็ปิดประตูห้องใส่หน้าเธอ
"ยัยนี่มือหนักฉิบหาย เจ็บยังไม่หายเลย"
ยกมือขึ้นลูบจับใบหน้าตัวเองเพื่อให้คลายความเจ็บจากแรงตบและต่อยหน้าไปถึงสองครั้งลง
เจนจิรายังคงนั่งกับพื้นอยู่หน้าห้องของของมีนลดาแล้วค่อยๆกำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆอย่างคับแค้นใจ
"ดีแล้วใช่มั้ยที่ไม่รู้.."
กล่าวจบก็ฝืนใจทนลุกขึ้นยืนเดินกลับไปที่ห้องของตนและลูกสาว จากนั้นพี่เลี้ยงเด็กก็เดินออกไปจากห้องให้เธอกับลูกอยู่ด้วยกันเพียงสองคนในห้อง
"รอคุณภพธรกลับมาก่อนนะ แล้วแม่จะลาออกจากงานและพาหนูกลับบ้านไปอยู่กับคุณตาคุณยาย"
เจนจิราก็กล่าวกับลูกสาวแล้วจับมือเล็กๆนั้นขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน แต่แล้วสักพักก็มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามาหาจึงได้กดรับสาย
"ค่ะ!!"
"พรุ่งนี้วันอาทิตย์ คู่หมั้นยัยมีนจะไปที่บ้าน คุณอย่าพาลูกพีชออกไปไหนจนกว่าคู่หมั้นยัยมีนจะกลับนะ"
เสียงภพธรซึ่งเป็นพ่อของมีนลดาพูดกล่าวออกมาผ่านสายโทรศัพท์
"ค่ะ! เข้าใจแล้วค่ะ"
เธอตอบกลับบุคคลในสายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"หลังยัยมีนยอมแต่งงาน เงินค่ารักษาพยาบาลโรคหอบหืดของลูกพีช ผมจะรับผิดชอบให้ทั้งหมดไม่ว่าจะกรณีใดก็ตาม"
"ขอบคุณค่ะ!!"
เจนจิราฝืนใจกล่าวคำขอบคุณก่อนที่ปลายสายจะตัดสายทิ้งไป
.
.
เช้าวันต่อมา..
ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้านของมีนลดาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่แล้วเดินไปถามหามีนลดากับคนใช้ในบ้านก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนตามคำบอกเล่า
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูหน้าห้องของมีนลดาดังขึ้นจนเธอลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วลุกเดินไปเปิดประตู
"สวัสดีครับพี่มีน.."
"หวัดดี! มาทำไรแต่เช้า..กลับไปเลยไป ง่วง..จะนอน"
มีนลดากล่าวตอบกลับพร้อมกับตีหน้าตาย
"ใจร้ายจังเลยนะครับ คู่หมั้นมาหาทั้งที"
"ไม่ได้ชอบ..! ให้ตายยังไงฉันก็ไม่แต่งกับนาย วีระ..ใครมันเป็นคนรับปากหมั้นกับนายก็ให้มันแต่งเอง"
กล่าวจบก็กำลังจะปิดประตูห้อง แต่ชายหนุ่มผู้นั้นก็ผลักดันประตูเอาไว้ไม่ให้เธอปิดได้
"อย่าใจร้ายกับผมนักสิครับพี่มีน..ผมซื้อดอกไม้มาฝากต้อนรับกลับบ้านครับ"
ชายหนุ่มส่งยื่นช่อดอกไม่ให้กับมีนลดาด้วยรอยยิ้ม แต่กลับโดนเธอปัดทิ้งจนตกลงพื้นกระเบื้องไปอย่างเยือกเย็น
"ถ้าจะถ่วงเวลาให้ตัวเองฮีทเพื่อจะได้กับฉันน่ะอย่าหวังเลย ถึงเราจะได้กันจนนายท้องฉันก็เอาแค่เด็กที่เป็นลูกฉัน ยังไงก็ไม่เอานายอยู่ดี เป็นคนมีชาติตระกูลเหมือนกันก็อย่าทำตัวต่ำนักเลย คนเค้าไม่เอา..พยายามให้ตายยังไงฉันก็ไม่เอานาย"
หลังจากมีนลดากล่าวบอกกับชายตรงหน้าจนจบ เธอก็ผลักเขาออกให้ห่างจากประตูห้องแล้วรีบปิดล็อกประตูห้องเพื่อไม่ให้ใครเปิดเข้ามาหาตนได้
